Ποιος ειναι μόνος στις αποφάσεις του;

Ο καθένας πράττει, θέλει κάποια πράγματα. Οι άνθρωποι και οι μακριά του και οι κοντά του - πόσω μάλλον οι πολύ κοντά του - επίσης. Μεταξύ τους αλληλοεπηρεάζονται.
Στο βαθμό αυτό, πώς γίνεται να μην επηρεάζεσαι στα θέλω, στις πράξεις, στις αποφάσεις που παίρνεις από το γύρω περιβάλλον και να λες έτσι απλά αλλάζω "αυτό" κι "αυτό" κι αυτό"; Πώς λες αυτό το α' ενίκο σα να 'σαι μόνος σου;

ζεις για τον εαυτο σου.
αν τα καταφερεις............

Δεν ειναι κακό να ζητας τη συμβουλή καποιου. Δυο μυαλά είναι καλύτερα απο ένα. Το θέμα είναι να μην επιρρεαζεσαι. Πχ μπορει να θελεις να γινεις ζαχαροπλάατης κ ζητας τις συμβουλες των δικων σου ανθρωπων για το ποια ειναι η καλυτερη σχολη. Αν τελικά πας να γινεις ζαχαροπλάστης, τότε δεν επιρρεαστηκες. Αν όμως απο εκει που ηθελες να γινεις ζαχαροπλάστης καταλήγεις να σπουδαζεις ας πουμε μηψανικη αεροσκαφών ε εχεις αφησει να σε επιρρεασουν.
Να σκεφτεσαι μόνο τον στοχο σου, να λες θελω να κάνω αυτό και οσες συμωουλες κ να παρω,οι πραξεις μου υα καθορισουν τη δικη μου ζωη. Οποιος θελει αλλα πραγματα ας τα κανει στη δικη του ζωή.

Το τελευταιο διαστημα κανω συνεχεις ασκησεις πανω σε αυτο που ρωτας. Εξεταζω ποτε μια συμπεριφορα ή μια φραση ειναι χειριστικη ή αποσκοπει στο να καλυψει καποιος δικες του αναγκες με το να με "πεισει" για κατι ή να μου ζητησει, να με "συμβουλεψει" κλπ
Ειτε προκειται για τοξικους ανθρωπους, χειριστικους που συνηθιζουν να προκαλουν ενοχες στους αλλους για να κερδιζουν προσοχη και φροντιδα ειτε προκειται για καλοπροαιρετους ανθρωπους που ομως ο τροπος σκεψης και συμπεριφορας τους καθοριζεται απο τις ανασφαλειες τους και τις δικες τους αδυναμιες, προσπαθω να τα ζυγιζω και να σκεφτομαι και να αποφασιζω με βαση το δικο μου καλο μακροπροθεσμα. Πολλες φορες ανακαλυπτεις ΑΝ οντως πετυχες αυτο που ηθελες, με βαση το τελικο ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.
Πχ αν πηρες μια αποφαση επειδη καποιος σε επηρεασε αρνητικα, θα νιωθεις καταπιεση, αγχος, απογοητευση κλπ
Αν πηρες μια αποφαση με βαση τη βεβαιοτητα σου για το τι θελεις, θα αισθανεσαι ανακουφιση

Ειναι πολυ δυσκολο.
Πολυ ωραιο, γονιμο νημα!! :)

[για ν' απαντήσω μεμονομένα που σκέφτομαι, είναι δυσκίνητο το γραπτό έτσι]

Πώς να μην επηρεάζεσαι όταν π.χ. ο χ άλλος στο περιβάλλον σου, λέει τα δικά του και πράττει επίσης αγνοώντας εσένα και τις πράξεις σου..; Πώς να μην "κάψεις"κατά το άσμα κάποια καράβια σου για να αφήσεις άλλα;

Τeo όλοι επηρεαζόμαστε. Ανεξαιρέτως. Δεν είναι κακό πιστεύω, τουλαχιστον όχι πάντα. Το να επηρεαζεσαι απο ενα ανθρωπο μπορεί να σημαίνει και εμπνευση.
Πιστευω όμως πως για να μην καταλήγεις να κάνεις πράγματα που δε θελεις, λόγω επιρροής τρίτων, ε μάλλον δεν πιστεύεις στα θέλω σου. Γενικα το λέω αυτό βέβαια. Κάποιες φορές θέλουμε πράγματα, τα γνωρίζουμε αλλά οι συνθήκες δεν μας επιτρέπουν να τα υλοποιήσουμε.
Εσύ σε τι ακριβώς αναφέρεσε;σε αποφάσεις ζωής; σε ψυχολογικό αντικτυπο;
Εάν οι πράξεις του χ ή του ψ επηρεαζουν τη ζωή σου με τρόπο υπερβατικό, δλδ να παραβλέπει την προσωπικη ελευθερία σου, τότε οφειλεις να προστατεύσεις τον εαυτό σου θετοντας όρια. Εάν βέβαία οι αποφάσεις άλλων μας επηρεαζουν αλλα αφορουν κυρίως τη δικη τους ζωή (πχ το διαζυγιο ενος ζευγαριου και η επιδραση που εχει στα παιδια) τότε χρειαζεται κουβέντα.

Ξέρετε τι εστί "χριστιανική" λογική;
-ή χριστιανική "λογική";

Φανταστείτε όταν ο άλλος τις βάζει τις παρωπίδες του, όταν κρεμιέται από κει όλο και περισσότερο -παλιότερα ήταν πιο ψύχραιμος, πιο ανθρώπινος - και να προσπαθώ να συνδιαλλαγώ και μ' αυτόν και κυρίως με τις παρωπίδες του: γιατί κατέστρεψαν και καταστρέφουν την ίδια τη σχέση, δημιούργησαν και δημιουργούν κολύμματα πραγματικά και πνευμάτικά σε μένα - νιώθω να εκφυλίζεται οεγκέφαλός μου, ο ίδιος εγκέφαλοςκαι ύπαρξη που από αυτή τη σχέση είχε δημιουργηθεί, γιατί "αν διαφωνούμε με κάποιον, ας τον κάψουμε μωρέ... αφού μπορούμε, κλάιν...έτσι στο όνομα της ισχύο, ε, του Χριστού λέω, βεβαίως, βεβαίως" - και αυτόν που τις φοράει...τρομάζω να σκεφτώ σε τι τον μετατρέπουν.
Η ισχύς όμως χρειάζεται μόνο όταν θέλουμέ να επιβάλλουμε κάτι, για όλα τα υπόλοιπα αρκεί η αγάπη, όπως το εννοούσε ο Ch.Chaplin.

Παρά του οτι είχα δυναμισμό - τώρα όχι - και δοκίμαζα από τις πράξεις κυρίως και την παρουσία μου να προτείνω έναν άλλο δρόμο - ξέρω και έχω μάθει πως τα λόγια μπορούν να μεταστραφούν σε μιλιsecond και να βρεθώ ν' απολλογούμαι για την τρύπα του όζοντος, για χρόνια ή να σε χτυπάει ο άλλος με τα λόγια του -
ωστόσο "φωνή" - οι πράξεις μιλάνε περισσότερο ίσως - βωόντος..., που λέει το κοινώς γνωστό εδάφιο, ε;

Και μετά γίνεται το χειρότερο: αρχίζεις και συνηθίζεις, πας στη σκοταδιστική σπηλιά, που ποτέ δεν είχες πάει, εσύ που " άλλο δε ζήτησες παρά να κρατήσεις το πρόσωπό σου καθάριο κι αδιαίρετο", που λέει ο Ρίτσος.

Η δική μου η δράση εκτός αυτού δεν είναι σπουδαιότερη ή σημαντικά αντισταθμιστική αυτή τη στιγμή και αυτό είναι το δικό μου μερτικό προς τη σχέση, προς τον εαυτό μου και τον χ άλλο. Νιώθω ομως πως έχω χάσει και έχω αφήσει και εγώ κομμάτια του πάλαι ποτέ ανθρώπινου εαυτού μου και το νήμα για να επιστρέψω εκεί. και με λυμαίνεται και με τρώει ο μινώταυρος - ή μήπως ο Κρόνος..;
Επιστροφή στο μύθο και καθόλου στο λόγο είναι όμως, από ένα σημείο κι έπειτα επιστροφή στη σπηλιά.

ουγκ

...