Φαντάζομαι όλο και κάποιος από δω θα είναι μόνος του στον κόσμο που στη ουσία έχει μεγαλώσει και μονος του χωρίς υγιη οικογενειακό υποστηρικτικό περιβαλλον. Πως το αντιμετωπίζετε πως έχει επιδράσει στη ζωή σας;
Printable View
Φαντάζομαι όλο και κάποιος από δω θα είναι μόνος του στον κόσμο που στη ουσία έχει μεγαλώσει και μονος του χωρίς υγιη οικογενειακό υποστηρικτικό περιβαλλον. Πως το αντιμετωπίζετε πως έχει επιδράσει στη ζωή σας;
Η αληθεια ειναι οτι οσο ημουν μικροτερη δεν με ενοχλουσε ιδιαιτερα γιατι ετσι ειχα μαθει μονη μου. Τωρα μεγαλωνοτας πιστευω και καταλαβαινω οτι το οικογενειακο περιβαλλον παιζει τον Α' ρολο για την ολοκληρωση της προσωπικοτητας μας. Ειναι δυσκολα γιατι μετεπειτα καταλαβαινεις πως δεν μπορεις να εποικοινωνησεις σωστα με τους αλλους ανθρωπους να αναπτυξεις ευκολα σχεσεις εφοσον εχεις μαθει να εισαι μονος. Να "ζητας" διαρκως την ζεστασια, την υποστηριξη και το ενδιαφερον που δεν πηρες απο το οικογενειακο σου περιβαλλον. Δεν μπορω μα σου πω πως αντιμερωπιζεται γιατι κ γω δεν εχω μπορεσει να το αντιμετωπισω. Μπορει φανταζομαι μα ξεπεραστει αλλα οχι να αντιμετωπιστει ολοκληρωτικα.
Όταν είσαι μικρός δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο μπορεί να σε επηρεάσει μετέπειτα μια τέτοια απουσία. Κι εμένα δεν με νοιαζε τόσο αλλά μετα το βρήκα μπροστά μου.
Έχω κλειστεί στο καβούκι μου και δεν ανοιγομαι σε κανέναν. Όταν βρισκομαι σε δυσκολη θέση προσπαθώ να αντεπεξέρχομαι μόνη μου χωρίς να ζητάω βοήθεια από κανέναν. Το παίρνεις απόφαση ότι θα σαι μόνη/ος γτ ξέρεις ότι δεν θα χεις να περιμένεις τπτ από κανέναν.
Quote:
Originally Posted by ftatl
οι κοινωνικοτητα ειναι κατι που μαθαινεται
με την βοηθεια ειδικου αν δεν μπορεις μονος σου -μονη σου
τον τελευταιο καιρο νιωθω πολυ μονη μου δεν πιστευω οτι θα με βοηθησει κανενας ειδικος και θεωρω οτι δεν ειναι θεμα κοινωνικοτητας μπορω να γινω κοινωνικη αμα θελω αλλο το να εχεις δικους σου ανθρωπους οικογενεια κλπ κι αλλο να εισαι κοινωνικος
Δικος σου ανθρωπος μπορει να γινει και ενας φιλος ή μια φιλη απο επιλογη. Και ενας συντροφος απο επιλογη. Δεν ειναι οικογενεια. Τους αποκτας ομως μεσα απο καποια στοιχειωδη κοινωνικοποιηση. Συμφωνω με το Νικο.
Οι φίλοι και οι σύντροφοι έρχονται και φεύγουν η οικογένεια όμως; Τεσπα εγώ θεωρώ ότι δεν είναι το ίδιο.
Τώρα που χώρισα νιώθω πιο πολύ μόνη αλλά τώρα πια δεν θέλω κανεναν. Τώρα δεν έχει τίποτα σημασια.
Εστάλη από Lenovo A6000 στο E-Psychology.gr Mobile App
και η οικογενεια φευγει οταν πεθανει δυστυχως. και συμφωνω αν ενας απο τους δυο γονεις λειπει τοτε το παιδι δε προκειται να μεγαλωσει σωστα. ομως υπαρχουν οικογενειες που δεν αποτελουν προτυπο αλλα το αντιθετο.Quote:
Originally Posted by ftatl
πρεπει μαλλον να καταλαβουμε πως ειμαστε απλα συνοδοιποροι με τους αλλους, αλλοι λιγοτερο αλλοι περισσοτερο, ουσιαστικα ολοι μονοι γεννιομαστε και πεθαινουμε.
Δεν ζούνε μόνοι όλοι όμως. Κάποιοι έχουν στηρίγματα κι όταν γεννιούνται όταν ζουν κι όταν πεθαίνουν.
Εστάλη από Lenovo A6000 στο E-Psychology.gr Mobile App
τιποτα και κανεις δε διαρκει για παντα. οι γονεις υποτιθεται ειναι μεχρι τα 18. οι σχεσεις οσο αντεξουν. υπαρχουν και οι φιλιες οπως σου ειπε η savatage παραπανω.
δε ξερω γιατι χωρισες και τι προβληματα εχεις. συνηθως ειναι λογω εγωισμου. μπορει παλι να μη ταιριαζατε. αντι να κολλησεις και να πεις ειναι ολοι ιδιοι προχωρα παρακατω.
μπα δεν εχω κολλησει εχω χωρισει πολλες φορες ξερω οτι θα το περασω κι αυτο.
αυτο με τους γονεις νομιζεις οτι βρισκομαστε σε αλλη χωρα και μαλλον σε αλλη ηπειρο?
προσωπικα εμενα αυτο δεν με αγγιζει καν γτ εχω απογαλακτηστει πολυ πριν απο τα 18.
δεν ειχα ποτε σχεση γονιου με παιδιου. απλα βλεπω απο γνωστους και φιλους οτι μεσα στην οικογενεια υπαρχει αλλου ειδους ασφαλεια, ναι δεν συζητας με τους γονεις τα γκομενικα σου με την ιδια ανεση οσο με τους φιλους αλλα οι γονεις μπορουν να σε βοηθησουν σε πιο σοβαρα προβληματα απ οτι οι φιλοι.
Τώρα νιώθω καλά που είμαι μόνη μου δεν θέλω κανεναν βλάκα πάνω από το κεφάλι μου.
Εστάλη από Lenovo A6000 στο E-Psychology.gr Mobile App
Μπραβο!! Περασες στο επομενο λεβελ.
Σαπιλα μοναχική σήμερα....
Εστάλη από Lenovo A6000 στο E-Psychology.gr Mobile App