ειναι φυσιολογικά να "περασεις" ; υπάρχει κάποιο όριο;
αν υφισταται κτ τετοιο δηλαδη...
Επισης, πιστεύετε απο ενα σημειο και μετα έχουμε τo τροπο να προλάβουμε μελλοντικη υποτροπή νέου επεισοδιου;
Printable View
ειναι φυσιολογικά να "περασεις" ; υπάρχει κάποιο όριο;
αν υφισταται κτ τετοιο δηλαδη...
Επισης, πιστεύετε απο ενα σημειο και μετα έχουμε τo τροπο να προλάβουμε μελλοντικη υποτροπή νέου επεισοδιου;
Η άποψή μου, και ενδέχεται να μην είναι σωστή, είναι πως όσο πιο πολύ απεχθάνεσαι τη κατάθλιψη, και όσο πιο πολύ προσπαθείς να την αποφύγεις, τόσο αυτή έχει την ιδιότητα να επανέρχεται.
Ένας φίλος μου αλκοολικός που έχει σταματήσει εδώ και χρόνια να πίνει, του είχαν πει στους Αλκοολικούς Ανώνυμους πως θα μείνετε για πάντα αλκοολικοί, απλά μπορείτε να επιλέξετε να μη πίνετε. Κάτι ανάλογο πιστεύω πως ισχύει σε αρκετά είδη διαταραχών.
Στη περίπτωσή σου το ξέρεις ότι θα σε ξαναεπισκεφτεί, απλά πρέπει να είσαι προετοιμασμένη στο πως θα τη διαχειριστείς.
Με αυτη τη λογικη να ειμαστε παντα με ανοιχτες αγκαλες και να νιωθουμε χαρα καθε φορα που πιστευουμε πέφτουμε ή γενικα σκεφτομαστε τη περιοδο που τη βιώσαμε κ μπορει να το ξαναπαθουμε;; Δε νομιζω.
Επίσης , δε ξερω τι συμβαινει με τους αλκοουλικους..κ νμζ κ εδω ειναι ατυχες παραδειγμα γιατι συγκρινεις 2 ανομοιες καταστασεις.
Καταθλιψη δεν εχεις μια ζωη στο φιναλε, εκτος αν εισαι απο τις εξαιρεσεις(Ενδογενής ή χρονια)<- τωρα για αυτα τ τελευταια δεν ειμαι κι εγω σιγουρη τι ισχυει.
Ωστοσο, ευχαριστω για την απαντηση σου!
οτι σκεφτομαστε διαρκως ολη μερα κι ολη νυχτα μεσα στο κεφαλι μας, αυτο και γινομαστε...
μ αρεσε πολυ αυτο :PQuote:
Originally Posted by willowfairy
Μου ειχε πει η ψυχιατρος οτι μετα απο πολλα επεισοδια καταθλιψης που πυροδοτουνται απο συγκεκριμενα γεγονοτα και καταστασεις, μπορει να αρχισουν να προκυπτουν επεισοδια χωρις καν να τα πυροδοτησει κατι και τοτε ειναι ακομα πιο δυσκολο να αντιμετωπιστουν. Μπορει επισης να μπεις σε κατασταση μονιμης δυσθυμιας, ακομα χειροτερα...
Οριο δε νομιζω οτι υπαρχει.
Κι εγω την υποτροπη θελω να μαθω να προλαβαινω εγκαιρως, με τα πρωτα πρωτα σημαδια.
Όχι δεν υπάρχει όριο, απλά αυτό που σου λένε είναι πως όσα περισσότερα περνάς αυξάνονται και οι πιθανότητες να το ξαναπάθεις. 50% αν έπαθες μια φορά, 70 μέχρι 90 αν έπαθες 2-3 κ.ο.κ. Κι' αυτό μόνο αν δεν την έχεις αντιμετωπίσει κατάλληλα την πρώτη και τη δεύτερη φορά. Επιβάλλεται ΚΑΙ η ψυχοθεραπεία. Βασικά αυτή κάνει την περισσότερη δουλειά, δηλαδή ΕΣΥ και γι' αυτό αν το έχεις περάσει αναγνωρίζεις όλη τη συμπτωματολογία και την αποφεύγεις με τη δράση, δηλαδή με ό,τι έκανες για να βγεις ούτως ή άλλως, απλά τη δεύτερη φορά είναι πιο εύκολα γιατί όλα είναι γνώριμα. Κάποιος βέβαια μπορεί να πει πως έχει κουραστεί και να αφεθεί, είναι ανάλογα και με το χαρακτήρα που έχει κάποιος αλλά και πόσο αναλύει τα πράγματα γιατί αν βυθιστεί στην αυτολύπηση και στο αυτομαστίγωμα μάλλον το χάνει το παιχνίδι. Η αποδοχή που λέει ο Άγγελος είναι σημαντική, με την έννοια ότι θα ξέρει κανείς ότι πάντα θα έχει την τάση προς κατάθλιψη και ότι πάντα θα περνάει πιο βαριά τις καταστάσεις απ' ότι ένας πιο υγιής άνθρωπος αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Απλά το δέχεσαι σαν ένα χαρακτηριστικό σου και παλεύεις να μην ξανανοσήσεις γιατί άλλο να περάσεις μια φάση και να βιώνεις τα πάντα έντονα (όπως γενικά οι ευαίσθητοι άνθρωποι) και άλλο να αφεθείς τελείως στο σημείο να υποτροπιάσεις ξανά. Από εμάς εξαρτάται.
Χρόνια κατάθλιψη είναι η δυσθυμία σωστά; Από το μείζων πάντως καλύτερη είναι.... Εντάξει όλα σκατά είναι αλλά λέμε τώρα :Ρ
Ναι η κατασταση δυσθυμιας δεν εχει πανω-κατω. Εισαι μονιμως σκατα συνεχομενα για χρονια.Quote:
Originally Posted by blackbird
Δεν ξερω αν ειναι καλυτερη απο τα επεισοδια που στην τελικη περνανε. Πιο τρομακτικη μου ακουγεται η δυσθυμια. Ωραια η απαντηση σου η προηγουμενη, ετσι ακριβως ειναι, αν το 1ο ή εστω 2ο επεισοδιο αντιμετωπιστει ολοκληρωμενα ειναι το καλυτερο σεναριο. Εγω δεν το εκανα και here i am ... :P
Αν είναι έτσι τότε εγώ έχω δυσθυμία με κάποια μείζων καταθλιπτικά επεισόδια έτσι για να μου βρίσκονται χαχαχα
Αλλα ισχύει ότι πλέον έχω μάθει να τα αποφεύγω. Μετά το 2ο επεισόδιο που το αντιμετώπισα μόνη μου κατάλληλα. Τρομακτικότατο ήταν και γι' αυτό πιστεύω πως είναι χειρότερο (και σοβαρότερο). Με την δυσθυμία ζεις μια ζωή, μαθαίνεις, την αποδέχεσαι κτλ. Είναι σαν χαρακτηριστικό σου πλέον. Απλά ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ. Αν καταφέρει κανείς να παλέψει ολοκληρωμένα ένα μείζων επεισόδιο πιστεύω πως θα βγει ανανεωμένος και δεν θα γουστάρει/βολεύεται ούτε με την δυσθυμία. Πλέον την απωθώ κι' εκείνη αν και ήτανε κολλητή μου. Οτιδήποτε σου θυμίζει στενάχωρα πράγματα από ένα σημείο και μετά δεν τα γουστάρεις και θες να τα αντικαταστήσεις με οτιδήποτε όμορφο. Στον αγώνα είμαστε όλοι.
Blackbird κι εγω την ιδια αποψη εχω ακριβως με το πρωτο σου ποστ...κ πηρα γερο μαθημα πλεον...μην ασχολεισαι πολυ με το μυαλο και δραση...μονο ετσι ΘΑ σωθεις μια για παντα απο το θηριο!! Και μην ξεχναμε, μια φορα ζουμε παιδια....
ευχομαι σε ολους τα καλυτερα!!
Οσο για τη δυσθυμια που συζητατε δεν εχω ιδεα...κ ουτε θελω βεβαια χαχα
Για μένα προσωπικά η κατάθλιψη δεν χωρίζεται σε επεισόδια αλλά σε εξάρσεις και υφέσεις όπου ο΄ταν είμαστε σε ύφεση νομίζουμε ότι δεν έχουμε κατάθλιψη και όταν είμαστε σε έξαρση νομίζουμε ότι περνάμε νεο επεισοδιο καταθλιπτικό...
Δυστυχώς αν υπάρχει ροπή για κατάθλιψη μετά την πρώτη έξαρση σίγουρα θα υπάρξουν κιάλλες...