Άλλος ένα χρόνος ζωής...

Πως είναι να πεθαίνεις; Πως είναι να γεννιέσαι; Δύο στιγμές στη ζωή μας που δεν τις θυμόμαστε ποτέ...
Συνήθως όμως υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που γίνονται μάρτυρες της γέννησής μας κι εμείς σαν ανταπόδωση του θανάτου τους...
Όπως κι εσύ ήσουν μάρτυρας της γέννησής μου κι εγώ του χαμού σου. Μόνο που κανένας από τους δυο μας δεν ήταν εκεί, ακριβώς δίπλα στον άλλο.
Εσύ δεν ήσουν εκεί όταν άνοιγα τα μάτια μου κι εγώ δεν ήμουν εκεί όταν τα έκλεισες. Φτάσαμε κι οι δύο με λίγο χρόνο καθυστέρηση...

Και στις δύο αυτές καθοριστικές στιγμές της ζωής μας, της αρχής της δικής μου και του τέλους της δικής σου, είχαμε εντελώς διαφορετικά συναισθήματα.
Όταν γεννήθηκα, εγώ έκλαιγα, εσύ μάλλον γελούσες. Κι όταν έφυγες εγώ σπάραζα, εσύ δεν αισθανόσουν...

Σήμερα ολοκληρώνεται άλλος ένα χρόνος ζωής...

\"Χαίρομαι που συμφωνούμε.
Ξέρεις, παρόλο που έχω βιώσει την απώλεια, πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να εξακολουθώ να μην συνειδητοποιώ την αξία της ζωής. Αλλά δεν μπορώ να μην παραπονιέμαι...\"

Έχω περάσει από τόσες διαφορετικές φάσεις από τότε που έχασα τη μαμά που σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Η μια πάντως και η συνηθισμένη, είναι αυτή της μόνιμης θλίψης...
Αυτό δεν μπορεί κανείς να μας το στερήσει.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Πως είναι να πεθαίνεις; Πως είναι να γεννιέσαι; Δύο στιγμές στη ζωή μας που δεν τις θυμόμαστε ποτέ...
Συνήθως όμως υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που γίνονται μάρτυρες της γέννησής μας κι εμείς σαν ανταπόδωση του θανάτου τους...
Όπως κι εσύ ήσουν μάρτυρας της γέννησής μου κι εγώ του χαμού σου. Μόνο που κανένας από τους δυο μας δεν ήταν εκεί, ακριβώς δίπλα στον άλλο.
Εσύ δεν ήσουν εκεί όταν άνοιγα τα μάτια μου κι εγώ δεν ήμουν εκεί όταν τα έκλεισες. Φτάσαμε κι οι δύο με λίγο χρόνο καθυστέρηση...

Και στις δύο αυτές καθοριστικές στιγμές της ζωής μας, της αρχής της δικής μου και του τέλους της δικής σου, είχαμε εντελώς διαφορετικά συναισθήματα.
Όταν γεννήθηκα, εγώ έκλαιγα, εσύ μάλλον γελούσες. Κι όταν έφυγες εγώ σπάραζα, εσύ δεν αισθανόσουν...

Σήμερα ολοκληρώνεται άλλος ένα χρόνος ζωής...

---

Ως απάντηση σε αυτό σου το ποστ anwnimi θα ήθελα μόνο να σταθώ σε αυτό που τόνισα με bold.
Αν το δείς από ρεαλιστική σκοπιά δεν μπορείς να ξέρεις αν είναι αλήθεια.
Αν το δείς μέσα από την πεσιμιστική μπορείς να το πείς ότι είναι έτσι.
Αν το δείς από την μεριά της πίστης μπορείς να πάρεις κουράγια και μεγάλη ελπίδα διαπιστώνοντας ότι ΔΕΝ είναι έτσι όπως το έγραψες.

Καλή πορεία στη ζωή σου να σου ευχηθώ

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Και στις δύο αυτές καθοριστικές στιγμές της ζωής μας, της αρχής της δικής μου και του τέλους της δικής σου, είχαμε εντελώς διαφορετικά συναισθήματα.
Όταν γεννήθηκα, εγώ έκλαιγα, εσύ μάλλον γελούσες. Κι όταν έφυγες εγώ σπάραζα, εσύ δεν αισθανόσουν...

Σήμερα ολοκληρώνεται άλλος ένα χρόνος ζωής...

---

καλή μου..πολύ συγκινητικα τα οσα γραφεις.νιωθω οτι αναζητας να βρεις πραγματα,συναισθηματα...δεν ξερω, μπορει κ να ναι ιδεα μου βεβαια....

ομως πως να γνωριζουμε πως ειναι να πεθαινεις?ειναι αδύνατο,οσο κ αν ψαχνουμε.Νομιζω πως δεν μπορεις να ξερεις πως οταν σπαραζες,σε τί διασταση βρισκοταν ο ανθρωπος, ή αν σπαραζε απο πονο αφήνοντας σε....Οσο για το οταν γεννηθηκες...πιθανοτατα να εκλαιγε κ εκεινος:απο χαρά,αγωνια,συγκινηση....κι ετσι τα συναισθήματα να εμοιαζαν, να \"επικοινωνουσαν\"....κ να επικοινωνουν ακομα....

Τα λογια σου οπως παντα αγγιζουν την καρδια μου.
Ειναι βουτηγμενα στο συναισθημα, ακρως φορτισμενα..
Περα απο το ποσο αληθεουν οι σκεψεις σου, σε μενα φερνουν ενα μηνυμα για το τι μπορει να αισθανεσαι σε σχεση με τον πατερα σου. Ειναι μια αντιθεση, μια αποσταση. Ο ενας ειναι στο φως κι ο αλλος στο σκοταδι, ο ενας αισθανεται, ο αλλος οχι, ο ενας κλαιει, ο αλλος γελα.. Ενα μακρια, μια αποσταση..Μια δικη σου πικρια..
Πιστεψε, στο λεω γιατι το πιστευω κι εγω αγαπη μου, μπορει να μην τα βρηκατε οπως θα το θελες οσο ζουσε, ομως μεσα σου υπαρχει μια θεση γι αυτον. Μπορεις να δουλεψεις ακομα τη σχεση σας, εστιαζοντας στα συναισθηματα σου απεναντι του, στη συγχωρεση, στη γεφυρα που ενωνει τις αντιθεσεις, κι ολα αυτα περα απο καθε εννοια του χρονου. Βρισκονται στο επιπεδου του χρονου της ψυχης, της καρδιας, του α-χρονου.
Σε φιλω γλυκα.

Σας ευχαριστώ όλους σας, όλοι είχατε από μια γλυκιά κουβέντα να πείτε.

Θεοφανία, η μόνιμη θλίψη, πόσο δίκιο έχεις. Δηλαδή η αίσθηση μιας θλίψη, όχι κατάθλιψης, πιο ήπιας, αλλά μόνιμης. Ειδικά, όταν είμαι μόνη μου κυριαρχεί. Δεν μπορώ πια να χαρώ με πράγματα που χαιρόμουν παλιά, δεν αντλώ ευχαρίστηση από δραστηριοτητες παλιές. Βέβαια, αντλώ χαρά από άλλα πράγματα πλέον που τα θεωρώ πιο ουσιώδη τώρα πια και με γεμίζουν. Παρόλαυτά νιώθω ένα κενό στη ζωη μου γιατί δεν έχω την όρεξη να κάνω πράγματα από τα πιο απλά, μία εκδρομή, ένα ταξίδι, μια νυχτερινή έξοδο, μια βόλτα στα μαγαζιά, μέχρι και το να πάρω σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μου μιας και δεν είμαι πια έφηβη αλλά κοντεύω τα 30...

Justme, παρεπιπτόντως μ\'αρέσει το nick σου!
Αν με ρωτήσει κανείς αν πιστεύω ή όχι δε θα ήξερα τι να απαντήσω. Τη μια μέρα θα σου έλεγα ναι, την άλλη θα σου έλεγα μάλλον όχι και τόσο. Η πίστη μου είναι ανάλογα...με την ψυχολογική μου κατάσταση. Μπορεί να κάτσω να παρακολουθήσω ένα φωτισμένο ιερέα στην τηλεόραση, όπως καλή ώρα προχτές το βράδυ, και να ενθουσιαστώ και την μεθεπόμενη μέρα να με αρρωσταίνει η ιδέα του τρισαγίου στο μνήμα που πρέπει να γίνει θεωρώντας τη πράξη αυτή χωρίς νόημα.

Πάντως θεωρώ τυχερούς τους ανθρώπους που πιστεύουν πραγματικά γιατί αντλούν πολύ δύναμη και ελπίδα από την πίστη τους. Δε θεωρώ τον εαυτό μου άπιστη αλλά αδύναμη ολιγόπιστη...Σ\'ευχαριστώ πάντως...

Σοφία, μια ζωή αναρρωτιόμουν αν ποτέ συμπέσαμε με το μπαμπά μου στο ίδιο μήκος κύματος όσον αφορά τα συναισθήματά μας... Έπρεπε να προσπαθώ να τον αποκωδικοποιώ συνεχώς και ομολογώ πως δεν τα κατάφερνα. Και αυτό είναι ένα μεγάλο μου παράπονο. Ίσως τώρα αρχίζω κάποιες αντιδράσεις του να τις εξηγώ αλλά όπως είναι ολοφάνερο είναι πλέον αργά. Μακάρι να ειχα την ενσυναίσθηση να το έκανα αυτό τότε...
Τελικά Σοφία αν κάποιες στιγμές είχαμε την τύχη να έχουμε τα ίδια συναισθήματα αυτό θα με γέμιζε με μεγάλη χαρά. Σ\'ευχαριστώ...

Γλυκιά μου weird, δεν χρειάζεται να πω τίποτα, έδωσες τόσο πολύ με τα δικά σου λόγια αυτό που αισθάνομαι...Σ\'ευχαριστώ...Π ροσπαθώ να δουλέψω στη σχέση μας, δεν ξέρω αν το κάνω με το σωστό τρόπο αλλά μ\'αρέσει να θυμάμαι και τις καλές στιγμές, παρόλο που πολλές φορές μου προκαλούν πόνο.

\"μια αντιθεση, μια αποσταση\" \"Ο ενας ειναι στο φως κι ο αλλος στο σκοταδι \"
Τελικά όλοι μια μέρα θα ζήσουμε αυτή την αντίθεση με αγαπημένα μας πρόσωπα. Και το κακό είναι που με κάνει μερικές φορές να τρελαίνομαι είναι πόσες απώλειες μας είναι γραφτό ακόμα να βιώσουμε; Τελικά το σενάριο της ζωής μας για πόσο πόνο μας προορίζει ακόμα; Και πώς θα τις αντιμετωπίσουμε; Ειδικά αν μας λείπουν κάποια εφόδια που σε άλλους υπάρχουν; Αν οι χαρακτήρες μας είναι αδύναμοι και ενώ προσπαθούμε να τους θωρακίσουμε εντω μεταξύ;

Πως το λεει? ...μην μου στειλεις οσο πονο μπορω να αντεξω. Οι ανθρωποι εχουμε απεριοριστα αποθεματα δυναμης αλλιως απλα δεν θα ειχαμε επιβιωσει σαν ειδος. Αν συνεχισει κανεις να σκεφτεται περα απο εκει που η λογικη φτανει σε αδιεξοδο απλα τρελλαινεται.
Μπορεις να σκεφτεις και κατι αλλο. Οτι σησουν τυχερη που ειχες ενα μπαμπα και οτι ο μπαμπας που ειχες ηταν αυτος που ηταν. Υπαρχουν ανθρωποι που ο μπαμπας τους ειναι στη ζωη χωρις να τον εχουν στη ζωη τους ομως και δεν εχουν καμια συναισθηματικη παρακαταθηκη απο αυτον. Αυτο σαν εικονα ζωης ειναι πολυ πιο ασχημο. Τουλαχιστον εσεις υπηρξατε μαζι.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Σοφία, μια ζωή αναρρωτιόμουν αν ποτέ συμπέσαμε με το μπαμπά μου στο ίδιο μήκος κύματος όσον αφορά τα συναισθήματά μας... Έπρεπε να προσπαθώ να τον αποκωδικοποιώ συνεχώς και ομολογώ πως δεν τα κατάφερνα. Και αυτό είναι ένα μεγάλο μου παράπονο. Ίσως τώρα αρχίζω κάποιες αντιδράσεις του να τις εξηγώ αλλά όπως είναι ολοφάνερο είναι πλέον αργά. Μακάρι να ειχα την ενσυναίσθηση να το έκανα αυτό τότε...

---

anwnimi, μηπως κουβαλας τα λαθη μιας σχεσης ή τα κενα της ριχνοντας ολο το βάρος σ σενα? οτι δλδ εσυ δεν κατάλαβες, εσυ δεν αισθάνθηκες? για καποιο λογο δεν μπορουσες τοτε, για καποιο λογο μπορεις σημερα....ετσι δεν ειναι?

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
... μια ζωή αναρρωτιόμουν αν ποτέ συμπέσαμε με το μπαμπά μου στο ίδιο μήκος κύματος όσον αφορά τα συναισθήματά μας... Έπρεπε να προσπαθώ να τον αποκωδικοποιώ συνεχώς και ομολογώ πως δεν τα κατάφερνα. Και αυτό είναι ένα μεγάλο μου παράπονο. Ίσως τώρα αρχίζω κάποιες αντιδράσεις του να τις εξηγώ αλλά όπως είναι ολοφάνερο είναι πλέον αργά. Μακάρι να ειχα την ενσυναίσθηση να το έκανα αυτό τότε...

---

... αχ και νάξερες πόσο -μα πόσο- νιώθω τα λόγια σου ... πέρασα μιά ζωή να βασανίζομαι σ΄αυτή τη διαδικασία ..\"αποκωδικοποίησης\", \"ανάλυσης\", ... , να τρέχω να προλάβω αντιδράσεις , να εξηγήσω, ... και να μή τα καταφέρνω συνήθως (γιατί ήταν ...\'απρόβλεπτος\' και \'εκρηκτικός\') και να βασανίζομαι γι αυτό, καταλογίζοντάς μου ανεπάκεια, ανικανότητα να ανταποκριθώ (εγω ;;; το παιδί ;;;) να τον προσεγγίσω ... να με αποδεχτεί ...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
...Προσπαθώ να δουλέψω στη σχέση μας, δεν ξέρω αν το κάνω με το σωστό τρόπο αλλά μ\'αρέσει να θυμάμαι και τις καλές στιγμές, παρόλο που πολλές φορές μου προκαλούν πόνο.

---

... μονόπλευρη πια και μοναχική διαδρομή καλή μου .. Ο αγώνας κ η \"δουλειά\" που έχεις να κάνεις είναι μέσα σου -πιά- ! Κι αυτό νομίζω είναι που προκαλεί τον πόνο ... Αυτό το: ... \'ο,τι και συμπέρασμα να βγάλω στο τέλος θαναι για χρήση δική μου πια .... Δε θα υποκινήσει , δε θα επηρεάσει , δε θα αλλάξει τίποτα σε κείνον ... Ουτε πιο κοντά πρόκειται να τον φέρει ,ούτε να γεφυρωθούν χάσματα ούτε να αλλάξουν συμπεριφορές ... \" είναι σημαντική συνειδητοποίηση της μοναχικότητας που -εν τέλει- βιώνουμε όλοι μας αλλά από την άλλη μερια είναι και η κατάκτηση του να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να πάρουμε ΕΜΕΙΣ θεση και να τοποθετηθούμε απέναντι σ΄όλα εκεινα που είναι \'χτισμένα\' μέσα μας και πόσο με τη θέλησή μας και μόνο μπορεί να γίνει η (.. ΜΟΝΑΧΙΚΗ, η ΑΠΟΛΥΤΑ προσωπική μας )καθημερινότητα περισσότερο \'λειτουργική΄και ... βιώσιμη σε σχέση με τους εφιάλτες , τις ανασφάλειες και το αίσθημα της ... ανεπάρκειας που κουβαλάμε ( που μας φόρτωσαν στην πραγματικότητα .. ) από παιδάκια ...

Ειχα γράψει και σε ένα άλλο τοπικ για ένα πολύ καλό βιβλίο που διάβασα σχετικά πρόσφατα και συχνά ξαναρίχνω ματιές ... καθώς προσπαθώ κι εγω να ισσοροπήσω κ να βρώ το στίγμα μου στις μοναχικές μου διαδρομές -που δε θάλεγα οτι είναι και το πιό ανωδυνο πράγμα στον κόσμο ...

http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=2035&page=2
Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας

Συγγραφέας: Miller, Alice
Εκδόσεις : ΡΟΕΣ
Ημερ/νία έκδοσης: 2003

ρίξε μιά ματιά ...
το βρήκα πολύ καλό ...
ισως μοναδικό στο θέμα που αναφέρεται

Μοιαζει σαν να κατηγορεις τον εαυτο σου που δεν ειχες τοτε την ενσυναισθηση αυτη. Δεν λεω οτι δεν σε καταλαβαινω.. Απο παιδί, ένιωθα ένα λάθος μπροστά στον πατέρα μου. Μια ανεπάρκεια γενικότερη σαν άνθρωπος. Μια ζωή προσπαθούσα να τον αποκωδικοποιήσω, κατέληγα να του δικαιολογώ τα πάντα και φυσικά να τον αφήνω να με ποδοπατάει ελεύθερα.Καβγάδες βεβαια υπάρχαν, αλλά παρολαυτα η επιρροή που μου ασκούσε ηταν μεγαλη. Ποσα λαθη...
Δεν εχω πλεον αυτον τον ρολο που τοσο καλα ειχα μαθει να παιζω στην σχεση μας.. Η τουλαχιστον προσπαθω εντονα να μην μπω παλι σ αυτο το λούκι.
Μια σχεση, την φτιαχνουνε δυο ανθρωποι. Επαιρνα πάνω μου όλη την ευθύνη, κι ετρεχα να καλυψω τις αποστασεις αναμεταξύ μας. Κι αν κατι πηγαινε στραβα, εφταιγα εγω, που δεν το χειριστηκα καλα!! Ποσο αδικο αλλα και εγωπαθες, γιατι εβλεπα μονο εμενα κι οχι τον αλλο τελικα.
Γιατι ετρεχα? Ετσι εμαθα απο μικρη, και στην ιδια τη σχεση με τον μπαμπα, ενα βημα αυτος, δεκα εγώ.
Γιατι φοβομουν την απορριψη, γιατι ημουν καχυποπτη απεναντι στους αλλους, γιατι πιστευα οτι εγω μπορω καλύτερα, γιατι σιχαινομουν την αναμονη που συνεπαγεται το να δωσω στον αλλο το περιθωριου του χρονου και του χωρου που θελει στη σχεση...
Ομως η αλληλεπιδραση θελει δυο.
Μεσα στη σχεση αυτή, δεν ησουν μόνη. Δεν μπορουσες ολα εσυ να τα ρυθμισεις ουτε να κανεις ολα τα βηματα μονη για να ερθεις κοντά. Κι οχι επειδή δεν υπήρχε θέληση για τούτο, αλλα επειδή υπήρχε και ο πατέρας σου που κατευθυνε κι αυτος το νημα της σχεσης σας.
Μπορεις να δουλεψεις πανω στη σχεση σας όσο επώδυνο κι αν ειναι πλεόν, θα εχεις σιγουρα πολλά να επεξεργαστείς και βαρη να αφησεις πίσω σου.
Ηδη εχεις κανει βήματα πανω σε αυτο και μπορεις να κανεις κι αλλα! Εισαι σε καλο δρομο, ξερεις βεβαια τη γνωμη μου για την ψυχοθεραπεια, αυτό όμως το κρίνει καλύτερα ο καθένας για τον εαυτό του.

Quote:

---

Originally posted by weird
Μια σχεση, την φτιαχνουνε δυο ανθρωποι.
.........Ομως η αλληλεπιδραση θελει δυο.
Μεσα στη σχεση αυτή, δεν ησουν μόνη. Δεν μπορουσες ολα εσυ να τα ρυθμισεις ουτε να κανεις ολα τα βηματα μονη για να ερθεις κοντά. Κι οχι επειδή δεν υπήρχε θέληση για τούτο, αλλα επειδή υπήρχε και ο πατέρας σου που κατευθυνε κι αυτος το νημα της σχεσης σας.
Μπορεις να δουλεψεις πανω στη σχεση σας όσο επώδυνο κι αν ειναι πλεόν, θα εχεις σιγουρα πολλά να επεξεργαστείς και βαρη να αφησεις πίσω σου.

---

Συμφωνω τοσο πολυ.....ειναι ισως πιο ευκολο να δεχτουμε οτι μια σχεση μπορουμε να την χτισουμε οπως θέλουμε. κ δύσκολο να παραδεχτουμε οτι κ ο αλλος εχει μεριδιο σ αυτο. το ιδιο με το δικο μας.

πολλες φορες δεν εχουμε κ οι 2 τις ιδιες προσδοκιες απο την σχεση. τα ιδια θέλω, τις ιδιες αναγκες...

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by weird
Μια σχεση, την φτιαχνουνε δυο ανθρωποι.
.........Ομως η αλληλεπιδραση θελει δυο.
Μεσα στη σχεση αυτή, δεν ησουν μόνη. Δεν μπορουσες ολα εσυ να τα ρυθμισεις ουτε να κανεις ολα τα βηματα μονη για να ερθεις κοντά. Κι οχι επειδή δεν υπήρχε θέληση για τούτο, αλλα επειδή υπήρχε και ο πατέρας σου που κατευθυνε κι αυτος το νημα της σχεσης σας.
Μπορεις να δουλεψεις πανω στη σχεση σας όσο επώδυνο κι αν ειναι πλεόν, θα εχεις σιγουρα πολλά να επεξεργαστείς και βαρη να αφησεις πίσω σου.

---

Συμφωνω τοσο πολυ.....ειναι ισως πιο ευκολο να δεχτουμε οτι μια σχεση μπορουμε να την χτισουμε οπως θέλουμε. κ δύσκολο να παραδεχτουμε οτι κ ο αλλος εχει μεριδιο σ αυτο. το ιδιο με το δικο μας.

πολλες φορες δεν εχουμε κ οι 2 τις ιδιες προσδοκιες απο την σχεση. τα ιδια θέλω, τις ιδιες αναγκες...

---

...και ποσες φορες θα το ηθελα τοσο να εχει κι ο αλλος τις ιδιες προδοκιες για τη σχεση μας! Οτι θα καταβαλλει την ιδια ενεργεια για να ερθουμε κοντα...
Κι ετσι, εθελοτυφλω, προτιμω να μην βλεπω την αληθεια των δικων του προθεσεων, οταν αυτη με πονα, ή να εχω \"αποφασισει\" να μην την βλεπω γενικως... Πραττω εγω και για τους δυο, ή ανεξαρτητα απο το που το παει ο αλλος..
Ποσο ματαιο, κουραστικο, ποσες φορες εφαγα τα μουτρα μου!
Συνεχιζω τα λογια σου Σοφια, σταματαω εδω τον μονολογο-απολογισμο μου:)

Bonnie, σίγουρα μια σκέψη τέτοια βοηθάει πολύ. Όι καλές στιγμές που περάσαμε με έναν άνθρωπο ΄που έχουμε χάσει έίναι και ότι απέμεινε και θα απομείνει...

\"για καποιο λογο δεν μπορουσες τοτε, για καποιο λογο μπορεις σημερα....ετσι δεν ειναι? \"
Αυτό είναι Σοφία και το μεγάλο μου γιατί. Για ποιο λόγο τώρα να καταλάβω ίσως λίγο περισσότερο κάποια πράγματα ενώ τότε δεν μπορούσα όσο κι αν προσπαθούσα;

Psychangel,
Αυτό το: ... \'ο,τι και συμπέρασμα να βγάλω στο τέλος θαναι για χρήση δική μου πια .... Δε θα υποκινήσει , δε θα επηρεάσει , δε θα αλλάξει τίποτα σε κείνον ... Ουτε
πιο κοντά πρόκειται να τον φέρει ,ούτε να γεφυρωθούν χάσματα ούτε να αλλάξουν συμπεριφορές ... \"
Πόσο εύστοχα δίνεις τη ματαιότητα που νιώθει κανείς μέσα στο πένθος του... Γι\'αυτό είναι και τόσο δύσκολο να μπορέσει κάποιος να δουλέψει τη σχέση του με τον άνθρωπο που έφυγε, όπως λέει και η weird. Πρέπει κανείς να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια αλλά και να έχει έρθει και το σωστό timing πιστεύω... Αχ πόσο δύσκολο είναι...
Το βιβλίο που προτείνεις θα το διαβάσω σίγουρα.

\"Απο παιδί, ένιωθα ένα λάθος μπροστά στον πατέρα μου. \"
Τι σκληρή κουβέντα, τι πόνο φανερώνει weird μου. Ανατρίχιασα διαβάζοντάς τη.
Τι λάθη κάναν αυτοί οι γονείς! Τρομοκρατούμαι στη σκέψη ότι ίσως μια μέρα κάνω κι εγώ τα ίδια! Δε θέλω! Γι\'αυτό μου είναι τόσο δύσκολο έστω και να σκεφτώ τον εαυτό μου σύζυγο ή μητέρα. Δεν μπορώ να το διαννοηθώ και θλίβομαι τόσο πολύ. Τόσο πολύ που για τους άλλους γύρω μου είναι ένα τόσο όμορφο πράγμα, μία όμορφη εξέλιξη στη ζωή τους ενώ για μένα φαντάζει γολγοθάς.

Φαίνεται ότι έχεις κάνει σκληρή δουλειά με σένα. Αναγνωρίζεις ότι ΕΣΥ ήσουν πάντα αυτή που προσπαθούσες, που αγωνιζόσουν, που τσαλακωνόσουν. Και προσπαθέις να αποφεύγεις να μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία.

\".....ειναι ισως πιο ευκολο να δεχτουμε οτι μια σχεση μπορουμε να την χτισουμε οπως θέλουμε. κ δύσκολο να παραδεχτουμε οτι κ ο αλλος εχει μεριδιο σ αυτο. το ιδιο με το δικο μας. \"

\"...και ποσες φορες θα το ηθελα τοσο να εχει κι ο αλλος τις ιδιες προδοκιες για τη σχεση μας! Οτι θα καταβαλλει την ιδια ενεργεια για να ερθουμε κοντα...\"

Εγώ μόλις \"τώρα\" αρχιζω δειλά δειλά να το επεξεργάζομαι. Και σας είμαι ευγνώμων που λέγοντας τόσα λίγα με πιάσατε και μου λέτε πράγματα που μου \'λέγαν άνθρωποι που τον ήξεραν το μπαμπά μου, μόλις τον χάσαμε...

Η αλήθεια είναι ότι πριν αρρωστήσει ο μπαμπάς μου υπήρχαν πάρα πολλοί καυγάδες. Η απογοήτευση της μη επικοινωνίας μεγάλη, αγάνάκτηση πολύ μεγάλη που κατέληγε σε καυγά αλλά νομίζω ότι δεν καθόμουν να ασχοληθώ κιόλας πολύ, δηλαδή να το πάρω κατάκαρδα. Δεν ξέρω πως τα κατάφερνα. Εννοείται ότι μέσα μου με έτρωγε αλλά...συνέχιζα χωρίς να το αναλύω.
Όταν όμως αρρώστησε, τρομοκρατήθηκα τόσο πολύ! Έγινα το σκυλάκι του. Ένα βήμα, ακόμα και προς τα πίσω αυτός, 10 βήματα εγώ μπροστά, όπως το λες weird μου. Και το αίσθημα της απογοήτευσης και της ανεπάρκειας σε βαθμό τεράστιο... Και στο τέλος τι κατάφερα; Να φάω μια τεράστια, για μένα, απόρριψη ως παιδί. Ότι ο πατέρας του δεν ήθελε να κρατηθεί στη ζωή επειδή δεν το ήθελε πλέον, ούτε καν για το παιδί του. Και λέω δεν το ήθελε πλέον γιατί επέλεξε να φύγει μια ώρα νωρίτερα αρνούμενος τη φαρμακευτική αγωγή και την εγχειριση που επέβαλαν οι γιατροί. Θα μου πείτε κι αν τα έκανε, θα ζούσε τώρα, μπορέι και όχι, μόνο ο Θεός θα ήξερε το αποτέλεσμα. Αν όμως τα έκανε, θα έβλεπα ότι προσπαθούσε και ότι δεν ήθελε να φύγει μια ώρα αρχίτερα...Έγινα χώμα για να του αλλάξω γνώμη και χάνοντάς τον
ένιωσα τη μεγαλύτερη ανεπάρκεια...

διόρθωση: \"Και σας είμαι ευγνώμων που λέγοντας τόσα λίγα ...\"
εννοώ ότι εγώ λέγοντας σχετικά λίγα εσέις με \"πιάσατε\"...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
διόρθωση: \"Και σας είμαι ευγνώμων που λέγοντας τόσα λίγα ...\"
εννοώ ότι εγώ λέγοντας σχετικά λίγα εσέις με \"πιάσατε\"...

---

... καλή μου δες το κι αλλιώς .. :

μήπως με τα τόσα λίγα που είπες ακούμπησες τόσο βαθειά κάτι δικό ΜΑΣ ... ??
Αυτό το ... \" πάρε και το δωσε\" εξασφαλίζει τη ... \'γιατρειά\' ... εκατέρωθεν ...

Κι εγώ σ΄ευχαριστώ ...