Originally Posted by
panagiotis21
Καλησπέρα.Εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο είχα διαγνωστεί από ψυχολόγο με διαταραχή πανικού με αγοραφοβία.Αφού λοιπόν έκανα ένα σωρό εξετάσεις σε νευρολόγους,νευροχειρούργ� �υς κλπ με μαγνητικές εγκεφάλου,αυχένα,τραχήλου,� �περήχους κλπ και αφού το μόνο πρόβλημα που μου βγήκε ήταν ένα πρόβλημα κατά το οποίο δεν οξυγονονώταν καλά ο εγκέφαλος(για αυτό και οι ζαλάδες),αποφάσισα να ακολουθήσω και εγώ γνωστική συμπεριφορική θεραπεία όπως μου πρότεινε ο ψυχολόγος που πήγα.Είχα φοβερές ζαλάδες,αισθήματα πνιγμού,τάσεις λιποθυμίας και το κυριότερο τρέμουλο στα πόδια,σε βαθμό που νόμιζα ότι ανά πάσα στιγμή θα πέσω κάτω σε όποια δραστηριότητα έκανα.Ξεκίνησα να κλείνομαι στο σπίτι,να παίρνω άδειες από τη δουλειά ή να πηγαίνω κάπου και ανά πάσα στιγμή να εξαφανίζομαι.Αφού λοιπόν πείστηκα από ένα γιατρό ότι ίσως πάσχω από διαταραχή πανικού λέγοντάς μου ότι δεν είναι δυνατόν σπίτι να είμαι εντάξει και έξω να μου συμβαίνουν όλα αυτά,ξεκίνησα βάσει της θεραπείας μου να κάνω ότι μου πρότεινε ο ψυχολόγος μου.Μπήκα σε αεροπλάνα,στεκόμουν όρθιος σε ουρές σε σούπερ μάρκετ κλπ και γενικώς έκανα ότι μου προκαλούσε πανικό μόνο στην ιδέα ότι θα το έκανα.Για 8 μήνες περίπου μπορώ να πω ότι έκανα σχεδόν τα πάντα όπως παλιά,χωρίς ωστόσο κάποιες φορές να μην υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου ο φόβος και έτσι να μην τα ευχαριστιέμαι.Παρόλα αυτά είχα αρχίσει να γυρίζω στις συνήθειες μου.Μέχρι που αρρώστησε η μητέρα μου και τελικώς την έχασα.Ενώ πέρασα από νοσοκομεία,στενοχώριες(για μεγάλο διάστημα),κηδείες(πράγμα που με φόβιζε αρκετά) και γενικώς άσχημες καταστάσεις με επιτυχία,εδώ και περίπου δύο μήνες και αφού τελείωσαν όλα έχουν αρχίσει τα συμπτώματα που είχα και παλαιότερα.Πάω για δουλειά τρέμουν τα πόδια,βγαίνω με φίλους και για μεγάλο διάστημα έχω ζαλάδες και νομίζω πως θα πέσω κάτω ενώ έχουν αρχίσει να με κουράζουν τα μάτια μου(καινούριο παράσημο).Γενικώς έχω αρχίσει να λέω πώς θα το κάνω αυτό ή αν το κάνω πως θα μαι τότε.Είναι δυνατόν να μου επανήλθαν όλα τα συμπτώματα τώρα?Και γιατί τώρα και όχι όταν βίωνα τόσες καταστάσεις με τη μητέρα μου?Έχω αρχίσει να θέλω να πάρω σβάρνα όλους τους γιατρούς ξανά μήπως έχω κάτι.Ξέρω ότι είναι λάθος αλλά από την άλλη έχει αρχίσει να θολώνει το μυαλό μου και με τόσα που είδαν τα μάτια μου στα νοσοκομεία να σκέφτομαι αρνητικά.Ειδικά τις στιγμές των κρίσεων νοιώθω ότι δε μπορώ να τις αντιμετωπίσω όπως παλαιότερα και έχω αρχίσει να λέω ότι μάλλον κάτι οργανικό έχω αλλά δε μου το βρήκαν τότε.Έχασα ίσως το τρόπο που το αντιμετώπισα τότε ή μήπως στα αλήθεια δεν το αντιμετώπισα σωστά και απλά για κάποιο διάστημα περιορίστηκε?Συγνώμη αν έγραψα πολλά και κούρασα απλά ήθελα να γίνω όσο πιο συγκεκριμένος γίνεται μέσα από αυτές εδώ τις γραμμές.Κάθε βοήθεια/συμβουλή δεκτή!!!
