ΕΧΘΡΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΜΟΥ
Καλησπέρα σας,*
*
* * * * * * * * * * * * * * *Ονομάζομαι Κατερίνα και είμαι 23 χρονών.Έχω διαβάσει αρκετές συζητήσεις που με έχουν βοηθήσει αρκετά και με άλλα θέματα κα πηρα το θάρρος να σας γράψω για το θέμα που με βαραίνει πιο πολύ.*
* * * * * * * * * * * * * Αυτό το θέμα είναι η σχέση με την μάνα μου, η οποία δεν είναι καθόλου καλή. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα θυμάμαι να με φωνάζει να με βρίζει και ακόμα και να με χτυπάει. Δεν θυμάμαι καν αν με εχει πάρει ποτέ αγκαλιά ή να εκδηλώσει κάπως την αγάπη της.Φωνάζει με το πραμικρό που θα κάνω που θα πω. Ότι ειμαι χαζή, δεν αξίζω τιποτα με καταριέται συνεχώς. Αυτή η κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερο στην ηλικία*των 15, ανακάλυψα πως είμαι διαφορετική και πως έχω άλλη σεξουαλική ταυτότητα. Τότε είχα μια σχέση και *αποφάσισα να το πω στους δικους μου. Τότε έγινε ο χαμός, μεχρι που με άφησαν λιπόθυμη στο μπανιο απο το ξύλο. Απο τότε μέχρι κα σήμερα, κάθε μέρα η μάνα μου δεν με έχει αφήσει σε ησυχία. Συνέχεια με βρίζει με καταριέται με λόγια που δεν μπορεί να φανταστεί καποιος ανθρωπος ( εύχομαι να πεθάνεις, να μην σε έκανα ποτέ, να αυτοκτονήσεις να σε θάψω να χαρώ, ότι ειμαι του δρόμου να παω αν κουνιέμαι να βγάζω λεφτά και πολλα πολλά άλλα). Όλα αυτά για περίοδο 10 χρόνια συμβαίνουν κάθε μέρα και τα μαζευω όλα).*Με λόγια που *βγάζουν τόσο μίσος. Δικαίωμα για οτιδήποτε δεν τους έχω δώσει ποτέ. Η σωτηρία μου για λίγο ήρθε στις πανελλήνιες που έφυγα για 5 χρόνια να σπουδάσω, οπότε τα πράγματα είχαν ηρεμήσει για λίγο. Τωρα που επέστρεψα έχουν γίνει χειρότερα. Έχω απελπιστέι και δεν ξέρω τι να κάνω. Το μόνο που κάνω καθε μερα έίναι να την αποφεύγω γιατι αν μλησουμε θα μαλλώσουμε. Απο τότε δεν ειμαι ο εαυτός μου.*νιωθω οτι δεν αντεχω αλλο*εδω μέσα, το νιωθω αυτο το σπιτι σα φυλακή. Θυμώνω ευκολα φωνάζω εκνευρίζομαι με χει κανει να μαι πιο επιθετική. Το θέμα είναι πως οικονομικά εξαρτώμαι απο εκείνη και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ψάχνω για δουλειά αλλά και εκεί δυστυχώς δεν μπορώ να βρω κάτι να καταφέρω να φύγω να ζήσω μόνη μου. Ο πατέρας μου τις πιο πολλές φορές λείπει απο το σπιτι και όταν θα την ακο΄θσει ή οταν θα με δει χάλια θα της πει γιατι κάνεις έτσι το παιδί και φυσικα μένει εκεί η κουβέντα. Της έχω πει να πάμε σε ψυχολόγο να μιλήσουμε αλλα και εκεί μου λέει να πάω εγώ γιατί εγώ έχω πρόβλημα. Είμαστε τρίτεκνη οικογένεια αλλά την αδελφή μου ποτέ δεν της φέρθηκε έτσι και πάντα έβλεπα την προτίμηση τους σε εκείνη. Έχω κουραστεί με όλη την κατάσταση και δεν ξέρω τι να κάνω. Θα με βοηθούσαν πολύ να διαβάσω και άλλες απόψεις.*
Σας ευχαριστώ πολύ
