Συναισθηματικες ηρωινες

Τι συμβαινει οταν ενας ανθρωπος λειτουργει ως ναρκωτικο σου? Οταν περιμενεις να ακουσεις τη φωνη του η να τον δεις για να εισαι καλα κι οταν τον χασεις γκρεμιζεται ο κοσμος σου , χανεις ενα κομματι του εαυτου σου που εχεις χτισει μαζι του? Τι σημαινει οταν εξαρτασαι απο ενα ανθρωπο για να σε καθοδηγει και να εγκρινει τις αποφασεις σου και οταν δεν συναδουν με τις δικες σου επιθυμιες οι αποψεις του πληγωνεσαι και αναγκαζεσαι να τον διωξεις επειδη δεν εισαι αρκετα καλος για αυτον? Ποια ειναι τα ορια που πρεπει να βαζουμε στις σχεσεις μας ( φιλικες η ερωτικες ) και πως διαφυλασουμε ενα κομματι του εαυτου μας ακεραιο ωστε να εχουμε ενα καταφυγιο οταν ολοι και ολα μας εγκαταλειπουν? Ειναι καλυτερη η μοναξια απο μια παθολογικη - εξαρτημενη σχεση και ποια ειναι διαχωριστικα ορια της δυνατης, ανιδιοτελης αγαπης και του " πεθαινω για σενα" απο την ψυχωση? Ολα αυτα δειχνουν εναν ανισορροπο και ψυχολογικα διαταραγμενο ανθρωπο που θελει να κλεισει τα κενα του μεσω των αλλων η ειναι ανθρωπινα και δεν πρεπει να τα παθητικοποιουμε ολα? Θα χαρω να ακουσω τις αποψεις σας.

Quote:

---

Originally Posted by iwannaaa

Τι συμβαινει οταν ενας ανθρωπος λειτουργει ως ναρκωτικο σου? Οταν περιμενεις να ακουσεις τη φωνη του η να τον δεις για να εισαι καλα κι οταν τον χασεις γκρεμιζεται ο κοσμος σου , χανεις ενα κομματι του εαυτου σου που εχεις χτισει μαζι του? Τι σημαινει οταν εξαρτασαι απο ενα ανθρωπο για να σε καθοδηγει και να εγκρινει τις αποφασεις σου και οταν δεν συναδουν με τις δικες σου επιθυμιες οι αποψεις του πληγωνεσαι και αναγκαζεσαι να τον διωξεις επειδη δεν εισαι αρκετα καλος για αυτον? Ποια ειναι τα ορια που πρεπει να βαζουμε στις σχεσεις μας ( φιλικες η ερωτικες ) και πως διαφυλασουμε ενα κομματι του εαυτου μας ακεραιο ωστε να εχουμε ενα καταφυγιο οταν ολοι και ολα μας εγκαταλειπουν? Ειναι καλυτερη η μοναξια απο μια παθολογικη - εξαρτημενη σχεση και ποια ειναι διαχωριστικα ορια της δυνατης, ανιδιοτελης αγαπης και του " πεθαινω για σενα" απο την ψυχωση? Ολα αυτα δειχνουν εναν ανισορροπο και ψυχολογικα διαταραγμενο ανθρωπο που θελει να κλεισει τα κενα του μεσω των αλλων η ειναι ανθρωπινα και δεν πρεπει να τα παθητικοποιουμε ολα? Θα χαρω να ακουσω τις αποψεις σας.

---

Αχ το εχω περασει και δεν υπηρχε καμια ανταποκριση. Πολυ ασχημη φαση αν και στην αρχη φαινοταν υπεροχη. Η ψυχοθεραπεια με εσωσε. Εχω βρει την υγεια μου. Πραγματικα αν μια σχεση ειναι παθολογικη χρειαζεται βοηθεια ειδικου...

Κουκλα το κενο το εχουν ολοι οι ανθρωποι δυστυχωσ για σενα αλλοσ το γεμιζει με φαγητο αλλοσ με γυμναστικη αλλοσ με ναρκωτικα αλλοσ με αλκοολ αλλοσ με γυναικεσ αλλοσ με λεφτα αν δεν ειχαμε το κενο απλα θα καθομασταν κ θα ειμασταν ευτυχισμενοι

Ιωαννα μην το ψαχνεις και πολυ. Μια ειναι η μοναδικη λυση, οσα βιβλια και να διαβασεις, οσες αποψεις και να ακουσεις. Αγαπα τον εαυτο σου και μολις αντιληφθεις σε καποια σχεση σου πνιξιμο και ασχημη συναισθηματικη συμπεριφορα, ΦΥΓΕ.
Οταν απεξαρτηθεις ψαξε να βρεις γιατι γινεται αυτο, ωστε να το αποφευγεις στα πρωτα σημαδια

Ο εαυτος σου υπερανω ολων , πρωτα αγαπω τον εαυτο μου , με την καλως εννοουμενη εννοια , χωρις εγωισμους , και μετα τους αλλους , ετσι κανεις μια υγιη σχεση .......

Συνηθως η ταση μας να εξαρτιωμαστε συναισθηματικα σε μεγαλο βαθμο... απο αλλους ...εχει να κανει με τους προσωπικους φοβους κ τις ανασφαλειες μας......

Πχ...μηπως ο φοβος σου ειναι η μοναξια? Τρεμεις να μεινεις μονη γτ φοβασαι οτι δεν θα μπορεσεις να τα καταφερεις ολομοναχη?.....
...μπορει να αισθανεσαι τον συντροφο σου ως ενα πλ σημαντικο συμμαχο σου στη ζωη....

Μηπως οι γονεις σου ηταν πολυ υπερπροστατευτικοι...?

Προσπαθησε να εισαι οσο μπορεις ανεξαρτητη.....με τη δουλεια/σπουδες σου...με τους φιλους σου...τα χομπι ....να εισαι δραστηρια οσο μπορεις...και να παιρνεις πρωτοβουλιες...θα σε κανει να νιωσεις πιο δυνατη..δεν ειναι ευκολο...αλλα σιγα σιγα...ισως βγει ακρη

Κανενας ανθρωπος δεν μας ανηκει....
Ουτε ανηκουμε σε κανεναν....πρεπει να αντιληφθουμε οτι ο μοναδικος παντοτινος μας συμμαχος ειναι ο ιδιος ο εαυτος μας....κ να προσπαθουμε να δημιουργησουμε μια καλυτερη σχεση μαζι του...

Κανείς δεν είναι κανενός κλπ

Σωστα αυτα που λες αλλα δυσκολο να εφαρμοστουν.κανεις δεν ειναι τελειος.κι οσο για τη μοναξια δεν τη φοβαμαι .αντιθετα θα ελεγα οτι ειμαι μοναχικος τυπος και μου αρεσει να περναω χρονο μονη μ.οι γονεις ισως ειναι λιγο υπερπροστατευτικοι αλλα αυτο δεν ελεγχεται απο εμενα.τους φιλους μου ( κι εχω λιγους αλλα στενους) εννοειται οτι τους θεωρω σημαντικους συντροφους στη ζωη μ .δεν μου αρεσουν οι επιφανειακες σχεσεις.ψαχνω την ποιοτητα και οχι την ποσοτητα και την πραγματικη επικοινωνια.τωρα οσο για τη σχεση με τον εαυτο μ καθε φορα προσπαθω να την καλυτερευω οπως κανει καθε ανθρωπος θελω να πιστευω αλλα ειναι πολυ δυσκολη διαδικασια.οσο για τις πρωτοβουλιες ποτε δεν ημουν ηγετικος χαρακτηρας και με επηρεαζουν πολυ τα λογια των αλλων , κατι που επισης προσπαθω να βελτιωσω.

Εστάλη από SM-J510FN στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Ο εαυτος σου υπερανω ολων , πρωτα αγαπω τον εαυτο μου , με την καλως εννοουμενη εννοια , χωρις εγωισμους , και μετα τους αλλους , ετσι κανεις μια υγιη σχεση .......

---

Ολοι λετε " αγαπω τον εαυτο μου" αλλα
πρακτικα εσεις το εφαρμοζετε κι αν ναι σε τι βαθμο και με ποιους τροπους κι ας πουμε οτι βρουμε μια ισορροπια , μια αποτυχια επαγγελματικης η προσωπικης φυσεως δεν ειναι αρκετη για να μας ριξει στα ταρταρα και να μας καταστησει υποχειρια αλλων?

Για να μπορέσεις να αγαπήσεις καποιον πρωτα πρεπει να μαθεις να αγαπας τον εαυτο σου!!
Συμφωνω με τον φιλο μαγκαιβερ.
Οσο για την εξαρτηση ,δεν είναι κακο αυτό λεγετε ΕΡΩΤΑΣ!! κι εγω τρελενομαι σαν βρησκομε κατω από αυτό το υπεροχο συναισθημα!! νιώθω παθος κι θελω να είναι παντα μαζιμου!! είναι φυσικο κι ομορφο!! δε καταλαβαίνω γτ. σε ξενερωνει??
Μη το συγκρινεις με τα ναρκωντικα, διοτις η αγαπη πρως αυτά δεν είναι αγαπη!! είναι η ποροση κι το παθως προς τον θανατο!!! αντίθετα το κολλημα κι η αγαπη προς τον /την συντροφο σου είναι υγειες!! είναι αγαπη προς την ζωη!!

Quote:

---

Originally Posted by iwannaaa

Ολοι λετε " αγαπω τον εαυτο μου" αλλα
πρακτικα εσεις το εφαρμοζετε κι αν ναι σε τι βαθμο και με ποιους τροπους κι ας πουμε οτι βρουμε μια ισορροπια , μια αποτυχια επαγγελματικης η προσωπικης φυσεως δεν ειναι αρκετη για να μας ριξει στα ταρταρα και να μας καταστησει υποχειρια αλλων?

---

Το οτι λεμε οτι "πρεπει να αγαπαμε τον εαυτο μας " δεν σημαινει οτι το εχουμε κατακτησει κιολας...απλως σου δινουμε την ιδεα.....τωρα για να φτασουμε να εχουμε καλη σχεση με τον εαυτο μας αυτο ειναι ενα μακρυ ταξιδι για ολους μας.....ο καθενας μας προσπαθει να βρει τους τροπους με τους οποιους θα το καταφερει .... ειναι μακροπροθεσμος στοχος ......

Φανταζομαι οτι η αυτοπεποιθηση στον ανθρωπο χτιζεται με τα χρονια....ενα βημα τη φορα...θετοντας στοχους..οντας δραστηριοι...κατανοωντας κ συγχωροντας τον εαυτο μας....

Πχ να μερικα πραγματα που κανουμε κ πεφτει η αυτοπεποιθηση μας στα ταρταρα:

1) συγκρινουμε τον εαυτο μας διαρκως με τους αλλους ...και παρατηρουμε μονο στοιχεια στα οποια υπερτερουν απο μας

2) εχουμε δημιουργησει στο μυαλο μας εναν "τελειο-ιδανικο" εαυτο κ συγκρινομαστε μαζι του νιωθοντας "λιγοι"

3) εχουμε επικριτικη κ ενοχικη σταση απεναντι στον εαυτο μας

4) υποτιμουμε κ παραβλεπουμε σημαντικα κατορθωματα μας και εστιαζουμε πολυ σε αυτα που δεν εχουμε ακομη κατακτησει....

Οταν ειπα οτι μπορει να βλεπεις τον συντροφο σου σαν συμμαχο σου.. εννοουσα οτι ισως νιωθεις αδυναμη ή ανικανη να ανταπεξερθεις γενικα στις απαιτησεις της ζωης...και εχεις αναγκη συνεχως απο καποιον αλλο για στηριγμα σου....και αυτη η αισθηση πολλες φορες δημιουργειται απο την υπερπροστασια των γονιων....που μικρα δεν μας αφηναν χωρο για να παρουμε πρωτοβουλιες κ να ειμαστε ανεξαρτητοι....ηταν απο πανω μας διαρκως προλαβαινοντας καθε μας αναγκη/επιθυμια...μερικες φορες μας περνουν το μνμ οτι " εμεις οι ιδιοι ειμαστε αδυναμοι και πρεπει παντα καποιος αλλος να μας φροντιζει..." εξου κ η εξαρτηση απο τον ερωτικο μας συντροφο μετεπειτα

Quote:

---

Originally Posted by Miliva21

Το οτι λεμε οτι "πρεπει να αγαπαμε τον εαυτο μας " δεν σημαινει οτι το εχουμε κατακτησει κιολας...απλως σου δινουμε την ιδεα.....τωρα για να φτασουμε να εχουμε καλη σχεση με τον εαυτο μας αυτο ειναι ενα μακρυ ταξιδι για ολους μας.....ο καθενας μας προσπαθει να βρει τους τροπους με τους οποιους θα το καταφερει .... ειναι μακροπροθεσμος στοχος ......

Φανταζομαι οτι η αυτοπεποιθηση στον ανθρωπο χτιζεται με τα χρονια....ενα βημα τη φορα...θετοντας στοχους..οντας δραστηριοι...κατανοωντας κ συγχωροντας τον εαυτο μας....

Πχ να μερικα πραγματα που κανουμε κ πεφτει η αυτοπεποιθηση μας στα ταρταρα:

1) συγκρινουμε τον εαυτο μας διαρκως με τους αλλους ...και παρατηρουμε μονο στοιχεια στα οποια υπερτερουν απο μας

2) εχουμε δημιουργησει στο μυαλο μας εναν "τελειο-ιδανικο" εαυτο κ συγκρινομαστε μαζι του νιωθοντας "λιγοι"

3) εχουμε επικριτικη κ ενοχικη σταση απεναντι στον εαυτο μας

4) υποτιμουμε κ παραβλεπουμε σημαντικα κατορθωματα μας και εστιαζουμε πολυ σε αυτα που δεν εχουμε ακομη κατακτησει....

Οταν ειπα οτι μπορει να βλεπεις τον συντροφο σου σαν συμμαχο σου.. εννοουσα οτι ισως νιωθεις αδυναμη ή ανικανη να ανταπεξερθεις γενικα στις απαιτησεις της ζωης...και εχεις αναγκη συνεχως απο καποιον αλλο για στηριγμα σου....και αυτη η αισθηση πολλες φορες δημιουργειται απο την υπερπροστασια των γονιων....που μικρα δεν μας αφηναν χωρο για να παρουμε πρωτοβουλιες κ να ειμαστε ανεξαρτητοι....ηταν απο πανω μας διαρκως προλαβαινοντας καθε μας αναγκη/επιθυμια...μερικες φορες μας περνουν το μνμ οτι " εμεις οι ιδιοι ειμαστε αδυναμοι και πρεπει παντα καποιος αλλος να μας φροντιζει..." εξου κ η εξαρτηση απο τον ερωτικο μας συντροφο μετεπειτα

---

Πολυ σωστα τα λογια σου.αλλα στην περιπτωση που εχει γινει αυτο με τους υπερπροστατευτικους γονεις πως το αναγνωριζουμε αν εχει ξεφυγει η κατασταση και τι κανουμε για να το αλλαξουμε σταδιακα χωρις να τσακωθουμε ταυτοχρονα? Ποιος καθοριζει ποια ειναι η υγιης σχεση γονεα- παιδιου?

Καταρχας εμεις εδω δν ειμαστε απολυτοι γ αυτα που γραφουμε...πχ ο καθενας γραφει για το προβλημα του κ εμεις απλως κανουμε υποθεσεις και προσπαθουμε να δωσουμε λυσεις για να βοηθησουμε....το τι ακριβως συμβαινει στη δικη σου περιπτωση πρεπει να το βρεις εσυ....το οτι εδωσα πχ εγω μια εξηγηση στο θεμα σου πρεπει να σκεφτεις αν αυτο σε καλυπτει - σου ταιριαζει....

Αν οι γονεις σου ειναι υπερπροστατευτικοι μν ανησυχεις δεν εισαι η μονη.....ειμαστε πολλοι...
Θεωρητικα οι υγιεις σχεσεις ειναι αυτες που μας δινουν χωρο να εκφραστουμε και να εξελιχθουμε....ειναι οι ανθρωποι που μας βοηθουν να παταμε γερα στα ποδια μας...που δεν μας επικρινουν ..μας σεβονται και μας υποστηριζουν...απο την αλλη παλι ιδανικες σχεσεις δεν υπαρχουν...κ μπορει γονεις να κανουν λαθος κ ν μν μπορουν να μας τα περασουν αυτα.....

Ομως δεν χρειαζεται να τσακωνομαστε διοτι μπορουμε να μν καταφερουμε κ τπτ.....πολλοι γονεις δν μπορουν να καταλαβουν κ ν αλλαξουν...αυτο ομως δν σημαινει οτι δν μπορουμε να βελτιωσουμε τα πραγματα...να εισαι παρατηρητικη στα λαθη των γονιων σου...ωστε να μη τα επαναλαβεις εσυ στα παιδια σου....και απο εκει κ περα αν σε μερικα πραγματα δν τα βρισκετε ή τους εξηγεις ηρεμα κ ωραια αυτο που θες...κ αν το καταλαβουν καλως..αλλιως μετα σιγα σιγα ανεξαρτητοποιεισαι κ εσυ κ αργοτερα θα εχεις τη ζωη σου....μαθαινεις να μην τους ξεσυνεριζεσαι...αποκτας σταδιακα αυτοπεποιθηση .....και κοιτας να απεγκλωβιστεις και να μη δινεις σημασια σε συμπεριφορες που δεν σου κανουν...σιγα σιγα αυτα.....να βαζεις στοχους και να κανεις αυτο που θες εσυ....παντα..ακομα κ αν χρειαστει να ερθεις σε διαφωνια μαζι τους...να παιρνεις πρωτοβουλιες κ ν αποφασεις εσυ γ τη ζωη σου οσο μπορεις....ετσι νιωθεις καλυτερα....

Γενικα...παντως εχω παρατηρησει οπως γραφεις οτι εχεις ενα αγχος γ τις σχεσεις κ για το πως μπορεις να κρατας καποια κομματια του εαυτου σου ακεραια.....κ επειδη ηλικια δεν βλεπω να μας εχεις πει περιπου..αυτο το μετραφραζω σαν λιγο απειρια σε θεματα σχεσεων...αυτη την απορια την εχω κ εγω αλλα υποθετω οτι το πώς πρεπει καποιος να διαχειριζεται τις σχεσεις του και το πώς να κραταει ενα κομματι του εαυτου του ανεξαρτητο ειναι κατι που το αποκτας στη πορεια.....ψηνεσαι δλδ μεσα απο σχεσεις και σταδιακα μαθαινεις πως να συμπεριφερεσαι καλυτερα κ πιο ισορροπημενα....μην ανησυχεις ολα θα ρθουν την ωρα τους....οι ανθρωποι μεσα απο εμπειριες αλλαζουμε....μαθαινουμε...

Εχω πει ηλικια στο πρωτο θεμα μου.Και ναι εχεις δικιο σε ολα τα προαναφερομενα.Δεν υπαρχει ασφαλης τροπος να αποφυγεις να πληγωνεσαι και να χανεις μερικα κομματια σου σε καθε σχεση.Απλα βελτιωνεσαι και το ελαχιστοποιεις στην πορεια αφου εχεις φαει τα μουτρα σου.Αλλωστε λενε οτι πουθενα δεν πετυχαινεις η δεν κανεις σωστη δουλεια αν δεν λερωσεις τα χερια σου.

Εστάλη από SM-J510FN στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by iwannaaa

Τι συμβαινει οταν ενας ανθρωπος λειτουργει ως ναρκωτικο σου? Οταν περιμενεις να ακουσεις τη φωνη του η να τον δεις για να εισαι καλα κι οταν τον χασεις γκρεμιζεται ο κοσμος σου , χανεις ενα κομματι του εαυτου σου που εχεις χτισει μαζι του? Τι σημαινει οταν εξαρτασαι απο ενα ανθρωπο για να σε καθοδηγει και να εγκρινει τις αποφασεις σου και οταν δεν συναδουν με τις δικες σου επιθυμιες οι αποψεις του πληγωνεσαι και αναγκαζεσαι να τον διωξεις επειδη δεν εισαι αρκετα καλος για αυτον? Ποια ειναι τα ορια που πρεπει να βαζουμε στις σχεσεις μας ( φιλικες η ερωτικες ) και πως διαφυλασουμε ενα κομματι του εαυτου μας ακεραιο ωστε να εχουμε ενα καταφυγιο οταν ολοι και ολα μας εγκαταλειπουν? Ειναι καλυτερη η μοναξια απο μια παθολογικη - εξαρτημενη σχεση και ποια ειναι διαχωριστικα ορια της δυνατης, ανιδιοτελης αγαπης και του " πεθαινω για σενα" απο την ψυχωση? Ολα αυτα δειχνουν εναν ανισορροπο και ψυχολογικα διαταραγμενο ανθρωπο που θελει να κλεισει τα κενα του μεσω των αλλων η ειναι ανθρωπινα και δεν πρεπει να τα παθητικοποιουμε ολα? Θα χαρω να ακουσω τις αποψεις σας.

---

Ιωάννα καλησπέρα!
Προσωπικά πιστεύω ότι όταν ερωτευόμαστε λίγο-πολύ όλοι κάπως έτσι νιώθουμε! Νομίζω είναι αναμενόμενο και έτσι αντιδρούν οι άνθρωποι..Φυσικά δεν πρέπει να εξαρτάσαι τόσο από κάποιον γιατί μετά γίνεται βάρος στη σχέση όλο αυτό. Πρέπει να είμαστε ανεξάρτητοι και να μην βγάζουμε συμπεράσματα για τους άλλους από μόνοι μας. Τι σημαίνει "δεν είσαι αρκετά καλός" ? Στο έχει πει ή απλά μόνη σου το υποθέτεις? Το έκανα κι εγώ αυτό παλιότερα και πλέον το θεωρώ πολύ άδικο..γιατί για τον σύντροφο σου μπορεί να είσαι παραπάνω από αρκετή όμως εσύ για κάποιους λόγους να μην το αισθάνεσαι. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό? Θα συμφωνήσω με τους υπόλοιπους ότι προέρχεται από την αγάπη που δεν έχουμε για τον εαυτό μας. Προσωπικά, το πρώτο βήμα που έκανα για να αγαπήσω τον εαυτό μου είναι να βάλω όρια στους ανθρώπους γύρω μου(οικογένεια,φίλους,συντ� �όφους). Τα όρια θεωρώ πως δεν είναι ίδια για όλους. Ανάλογα την ανάγκη του καθενός. Εγώ έβαλα όρια γιατί κάποιες συμπεριφορές με άγχωναν και δεν μπορούσα να τις διαχειριστώ. Βρες τι σε ενοχλεί στην κάθε σχέση και διόρθωσε τη αν αξίζει, βάλε τα δικά σου όρια. Είναι απελευθερωτικό!
Όσο για τη δυνατή, ανιδιοτελή αγάπη..για μένα είναι να θες να είναι ο άλλος καλά κι ας μην είναι μαζί σου. Να τον αγαπάς σαν άνθρωπο και όχι μόνο όταν είναι "κτήμα" σου. Το "πεθαίνω για σένα" ή το "δεν μπορώ να ζήσω μακρυά σου" επίσης δεν είναι εκφράσεις που είναι σωστές..περισσότερο με αντιπροσωπεύει το "μπορώ να ζήσω μακρυά σου αλλά δεν θέλω". Αυτά! Θα χαρώ κι εγώ να ακούσω τις απόψεις σου!