Καρκίνος... (όχι το ζώδιο)

Είχα πολύ καιρό να ανεβάσω θέμα στο φόρουμ...
Μου φαίνεται ακόμη και σε μένα παράξενο που ένιωσα την ανάγκη να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου εδώ, και μάλιστα μετά από τόσο πολύ καιρό.

Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο Σεπτέμβρη.
Την αρχή έκανε ο μπαμπάς: καρκίνο στην ουροδόχο κύστη.
Δεν πρόλαβα να το συνειδητοποιήσω και έρχεται η διάγνωση της κουμπάρας μου, λίγες μέρες αργότερα: καρκίνο στους πνεύμονες.
Πριν προλάβω να αποφασίσω σε τι ναρκωτικά θα πέσω για να αντιμετωπίσω τη φρίκη από το φόβο του θανάτου, το σύμπαν μου στέλνει και το τελειωτικό χτύπημα.
Μια από τις φίλες μου κάνει αξονική για πόνους στη μέση και τη βρίσκουν γεμάτη στο στήθος, το συκώτι και τη ...μέση.
Το τρίπτυχο της τραγωδίας εξελίχθηκε μέσα σε δέκα μέρες. Δέκα εφιαλτικές μέρες του Σεπτέμβρη που το ένα χτύπημα έδινε τη σκυτάλη στο άλλο.

Η συνέχεια μονόδρομος. Νοσοκομεία, εξετάσεις, χημειοθεραπείες, απίστευτη ταλαιπωρία.. επί τρία.
θέλω πέντε βιβλία για να γράψω όσα έζησα και όσα ζω στα νοσοκομεία με τους ανθρώπους (όχι μονο τους δικούς μου) που παλεύουν με αυτή την απίστευτη αρρώστια. Ένας εχθρός απίθανα δυνατός, αήτητος στις περισσότερες περιπτώσεις να καταπολεμηθεί, και με τόσες πολλές παραλλαγές και κρυφά όπλα.
Ιστορίες που μου υπενθυμίζουν κάθε μέρα πόσο αδύναμοι και μικροί είμαστε μπροστά στο Θεό (;) στο Σύμπαν (;) στις ... εκλείψεις;

Ένα χρόνο μετά ζουν και οι τρεις (ευτυχώς).
Η ρεαλιστική πλευρά της ιστορίας, όμως, μου θυμίζει, "πως όχι για πολύ".

Ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά, είναι γιατί θέλω να διαβάσω δικές σας ιστορίες.
Ανθρώπους που νόσησαν στην οικογένεια, στο φιλικό περιβάλλον, οπουδήποτε. Πως το αντιμετώπισε ο καθένας, τις σκέψεις του...

Ευχαριστώ.. :)

το μονο πραγμα που ειναι αητητο ειναι αυτο που ειναι εκτος της αντιληψης καπιου το δυσκολο ειναι να το αντιληφθεις.

Τα ιδια κι εγω ο πατερασ μου κι η θεια μου εγω δεν μπορω να φανταστω τη ζωη μου χωρισ αυτουσ κ δεν βλεπω να μπορεσω να ζησω ετσι κ γινει το κακο

Quote:

---

Originally Posted by elis

Τα ιδια κι εγω ο πατερασ μου κι η θεια μου εγω δεν μπορω να φανταστω τη ζωη μου χωρισ αυτουσ κ δεν βλεπω να μπορεσω να ζησω ετσι κ γινει το κακο

---

Πως το αντιμετωπίζεις? Είσαι κοντά τους, ή κάνεις πως δεν συμβαίνει τίποτα;

Η κουνιάδα της φίλης μου που νοσεί π.χ, περνάει άρνηση και λειτουργεί σα να μη συμβαίνει τίποτα, ενώ όταν ανοίγουμε κουβέντα γύρω από αυτό, εξαφανίζεται.

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

Πως το αντιμετωπίζεις? Είσαι κοντά τους, ή κάνεις πως δεν συμβαίνει τίποτα;

Η κουνιάδα της φίλης μου που νοσεί π.χ, περνάει άρνηση και λειτουργεί σα να μη συμβαίνει τίποτα, ενώ όταν ανοίγουμε κουβέντα γύρω από αυτό, εξαφανίζεται.

---

Ίσως γιατί έρχεται σε δύσκολη θέση.

Περαστικα τους Θεοφανια. Εγω δεν εχω ζησει απο πρωτο χερι τοσο ασχημες καταστασεις. Αισθανεσαι πραγματι αδυναμος μπροστα σε τετοιες καταστασεις , μιας και δεν υπαρχει τιποτα που μπορεις να κανεις ουσιαστικα.

Οχι οτι αυτο που προσφερεις ειναι λιγο ... παρεα , αγαπη , τρεξιμο για αυτους. Τραγικη η μοιρα του ανθρωπου, παλευεις μια ζωη μονο και μονο για να αντιμετωπισεις οταν κλεινει η αυλαια, τα γηρατια και το θανατο ( χτυπα ξυλο).

Ειναι απο αυτες τις καταστασεις που δεν ξερεις και τι να γραψεις. Γιατι αισθανεσαι και εσυ αδυναμος. Να ηταν ενας προβληματισμος , μια ψυχολογικη ασθενεια , να μπορουσες να προσφερεις μια συμβουλη περα απο την συμπαρασταση, αλλα εδω πραγματι δεν υπαρχει κατι που μπορεις να κανεις.

Περαστικα σε ολους και κουραγιο. Και μην ξεχνας τον εαυτο σου μεσα σε αυτο τον κυκεωνα, συνεχιζουμε γιατι τραγικη μεν η μοιρα, αλλα συνεχιζουμε και προσπαθουμε για το καλυτερο , γιατι αυτο κανουμε και το εχεις αποδειξει στον εαυτο σου παμπολλες φορες.

Παντως ειναι απιστευτο , μερικες φορες ερχεται σε ισορροπια το συμπαν και τυχαινουν ολα τα στραβα μαζι ... λες δεν μπορει να ειναι δυνατον ... ολα αυτα που λενε να τριτωσει το κακο κλπ ... κρυβουν μια δοση αληθειας , γιατι μπορει να συνομωτει το συμπαν να πετυχουμε κατι οταν το θελουμε πολυ , αλλα μερικες φορες ειναι απιστευτα σκληρο.

Quote:

---

Originally Posted by keep_walking

Παντως ειναι απιστευτο , μερικες φορες ερχεται σε ισορροπια το συμπαν και τυχαινουν ολα τα στραβα μαζι ... λες δεν μπορει να ειναι δυνατον ... ολα αυτα που λενε να τριτωσει το κακο κλπ ... κρυβουν μια δοση αληθειας , γιατι μπορει να συνομωτει το συμπαν να πετυχουμε κατι οταν το θελουμε πολυ , αλλα μερικες φορες ειναι απιστευτα σκληρο.

---

Οταν ... τρίτωσε, έβαλα τα γέλια. Ειλικρινά λέω δεν γίνεται, δεν γίνεται! Κάποιος μου κάνει πλάκα.
Το απίστευτο που συνέβη είναι το εξής. Όταν είσαι έξω από το χορό, φοβάσαι ακόμη και να πεις τη λέξη "καρκίνος". Σου φαίνεται κακοτυχία ακόμη και να την προφέρεις.
Όταν αναγκάζεσαι να έρθεις αντιμέτωπος με την ασθένεια, μπαίνει σε ενεργοποίηση ένας μηχανισμός δύναμης που δεν περίμενες ποτέ ότι έχεις.
Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της κατάρρευσης.
Μόνο ένα απίστευτο, ψυχοφθόρο τρέξιμο...

Κάνω ότι δεν τρέχει τίποτα φυσικά ότι άλλο κ να κάνω δεν το θεωρώ σωστό είμαι άχρηστος πλέον παλιά δεν τα έχανα τώρα έγινα άχρηστος

Quote:

---

Originally Posted by elis

Κάνω ότι δεν τρέχει τίποτα φυσικά ότι άλλο κ να κάνω δεν το θεωρώ σωστό

---

Δεν εννοώ τι κανεις μπροστά τους, εννοείται πως κανουμε τον καραγκιοζη. Εγώ έχω πάρει Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου με τους δικούς μου.
Εννοώ εσυ μέσα σου πως το διαχειρίζεσαι...

Έγινα άχρηστος κ παππούς γέρασα απότομα στο μυαλό κ αχρηστευτικα

Γεια σου Θεοφανια ........λυπαμαι που ζεις τετοιο δραμα ......εχω ζησει απο κοντα , τον επι 38 χρονια κολλητο μου , με καρκινο στο τελος του 2ου σταδιου καρκινο στους λεμφαδενες , και ενα καρκινωμα στον γοφο , αυτα το 2010 .......μεγαλη ταλαιπωρια , επι δυο χρονια βαρυτατες χημιοθεραπειες , ειχε παραμορφωθει το παιδι , μεχρι τα ανηψια μου που τον ειδαν τρομαξαν ........ψυχολογικα ηταν ενα ερειπιο , λογικο, εγω ομως παντα ημουν αισιοδοξος , και του συμπαραστεκομουν με ολες μου τις δυναμεις , περπατουσε με πατεριτσες , λογω του καρκινωματος στο γοφο , που τον εχει ακομα , ακινδυνο πλεον ,...........οι χημειοθεραπειες τον εχουν καταβαλλει, ακομα εχει μια μονιμη κουραση , αλλα ευτυχως το παλεψε , και τωρα ειναι καλα , πρεπει να εξεταζεται μεχρι το 2020 , για πιθανη μετασταση ...........παντως , τοχει ξεπερασει ψυχολογικα , αλλα εκτοτε αλλαξε ως ανθρωπος , τουφυγε το χιουμορ του .........παλιοαρρωστεια , σε αλλαζει εκ βαθρων ..........αντικρυζεις τον θανατο καταματα .........

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Γεια σου Θεοφανια ........λυπαμαι που ζεις τετοιο δραμα ......εχω ζησει απο κοντα , τον επι 38 χρονια κολλητο μου , με καρκινο στο τελος του 2ου σταδιου καρκινο στους λεμφαδενες , και ενα καρκινωμα στον γοφο , αυτα το 2010 .......μεγαλη ταλαιπωρια , επι δυο χρονια βαρυτατες χημιοθεραπειες , ειχε παραμορφωθει το παιδι , μεχρι τα ανηψια μου που τον ειδαν τρομαξαν ........ψυχολογικα ηταν ενα ερειπιο , λογικο, εγω ομως παντα ημουν αισιοδοξος , και του συμπαραστεκομουν με ολες μου τις δυναμεις , περπατουσε με πατεριτσες , λογω του καρκινωματος στο γοφο , που τον εχει ακομα , ακινδυνο πλεον ,...........οι χημειοθεραπειες τον εχουν καταβαλλει, ακομα εχει μια μονιμη κουραση , αλλα ευτυχως το παλεψε , και τωρα ειναι καλα , πρεπει να εξεταζεται μεχρι το 2020 , για πιθανη μετασταση ...........παντως , τοχει ξεπερασει ψυχολογικα , αλλα εκτοτε αλλαξε ως ανθρωπος , τουφυγε το χιουμορ του .........παλιοαρρωστεια , σε αλλαζει εκ βαθρων ..........αντικρυζεις τον θανατο καταματα .........

---

Ένας από τους φόβους μου ήταν αυτός όταν ξεκίνησε η ιστορία και περισσότερο για τον πατέρα μου που δεν ήξερα πως θα αντιδράσει με αυτή την αλλαγή.
Για καλή του (και μου) τύχη, δεν έχασε μαλλιά (ακόμη) και είναι εντελώς λειτουργικός στη ζωή του. Δεν ξέρει φυσικά όλη την αλήθεια και επειδή εγώ και ο αδελφός μου είμαστε μόνιμα μες στην τρελή χαρά δεν έχει εικόνα της κατάστασης του.
Η κουμπάρα και η φίλη μου έχασαν αμέσως τα μαλλιά τους, αλλα ευτυχώς η επιστήμη της ... τρίχας έχει προχωρήσει και έβαλαν μαλλιά με μια μέθοδο που δεν καταλαβαίνει κανείς πως πρόκειται για περούκα (τωρα εχει έρθει στην Ελλάδα, μια μεμβράνη που κολλά με κάποιο τρόπο στο κεφάλι και επιτρέπει στα δικά σου μαλλιά να μεγαλώνουν).
Αυτό τις βοήθησε και τις δύο πάρα πολύ.
Αυτό που έχω καταλάβει, είναι πως το περιβάλλον σε κάθε ασθενή παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο...

Εμένα ο πατέρας μου κάνει ότι θέλει δουλειά οικονομικά διατροφή ότι γουστάρει

Quote:

---

Originally Posted by elis

Εμένα ο πατέρας μου κάνει ότι θέλει δουλειά οικονομικά διατροφή ότι γουστάρει

---

Δηλαδη? Εννοείς δεν ακούει το γιατρό?