Originally Posted by
Evaa
Κατ'αρχάς, θα ήθελα να εκφράσω τον σεβασμό και την εκτίμησή μου προς όλα τα μέλη αυτής της e-κοινότητας. Διαβάζω εδώ και καιρό διάφορα θέματα, προσπαθώντας να βρω το κουράγιο να γράψω, κι εγώ με τη σειρά μου, το παρακάτω κείμενο, ζητώντας τη συμβουλή σας, γιατί έχω φτάσει πλέον στα όριά μου και μου είναι αδύνατον να πάρω μια απόφαση.
Είμαι εδώ και δύο περίπου χρόνια σε σχέση με ένα πολύ καλό παιδί, μια σχέση με πολλή αγάπη αλλά και αρκετά σκαμπανεβάσματα. Γνωριστήκαμε ένα καλοκαίρι μέσω κοινών γνωστών, κι από τις πρώτες μέρες υπήρξε αμοιβαία συμπάθεια μεταξύ μας. Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να καταλάβουμε ότι είχαμε πολλά κοινά, τόσο στα ενδιαφέροντα και τον τρόπο ζωής μας, όσο και στον χαρακτήρα μας, και έτσι γίναμε αχώριστοι. Με τα πολλά, αποφασίσαμε να είμαστε μαζί, παρά το γεγονός ότι σπουδάζει σε άλλη πόλη, αρκετά χιλιόμετρα μακριά. Δεν μας πτόησε η απόσταση. Τα συναισθήματά μας ήταν πολύ δυνατά, κάτι που πιστεύαμε ότι θα μας βοηθούσε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία. Κι ενώ μέχρι εδώ όλα φαίνονται ρόδινα, έφτασε η στιγμή που αναγκάστηκα κι εγώ να πέσω από το συννεφάκι μου, και να δω την κατάσταση με άλλο μάτι. Αλλά ας τα πάρω από την αρχή.
Ένα από τα πράγματα που μας έφεραν κοντά ήταν το γεγονός ότι εκείνος αντιμετώπιζε προβλήματα με τα οποία ήμουν εξ'αρχής διατεθειμένη να τον βοηθήσω, συχνά βάζοντας στην άκρη τον εαυτό μου και τις ανάγκες μου. (Αυτό δεν ήταν κάτι καινούργιο για μένα, καθώς είμαι άνθρωπος δοτικός και μου αρέσει να βοηθώ τους άλλους ανιδιοτελώς, οπότε δεν το πολυσκέφτηκα. Επιπλέον, είχα αρχίσει ήδη να τον ερωτεύομαι, κι έτσι ήταν αναπόφευκτο να πάρουν τα πράγματα την τροπή που πήραν.) Τα προβλήματά του αυτά είχαν τις ρίζες τους σε προηγούμενες του σχέσεις (ερωτικές και μη) και γενικά την συναναστροφή του με ανθρώπους οι οποίοι τον πλήγωσαν και του φέρθηκαν σαν σκουπίδι. Με λίγα λόγια, είχε χάσει πλέον την εμπιστοσύνη του στους ανθρωπους και είχε, συνεπώς, φορτωθεί χιλιάδες ανασφάλειες, με τις οποίες παλεύουμε ακόμα μέχρι σήμερα. Μου φάνηκε ανήκουστο το γεγονός ότι υπήρξαν άνθρωποι που είχαν το θράσος να πληγώσουν ένα άτομο τόσο καλοπροαίρετο, ευγενικό κι ευαίσθητο, κι εξαγριώθηκα με όλα αυτά που άκουσα. Μετά τις αρχικές εξομολογήσεις, ακολούθησαν πολύωρες συζητήσεις, κατά τις οποίες προσπαθούσα να του δώσω δύναμη λέγοντάς του ότι το μόνο που θέλω είναι να είμαι στο πλευρό του, και προσπαθώντας να τον πείσω ότι ήξερε κι ο ίδιος μέσα του πως μπορεί να αντεπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες, γιατί και μόνο το γεγονός ότι κατάφερε να με εμπιστευτεί, μετά από όσα είχε περάσει στη ζωή του, είναι απόδειξη ότι είναι πολύ πιο δυνατός απ'όσο νόμιζε. Όπως παραδέχτηκαν και οι κοινοί μας φίλοι, ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που ανοίχτηκε σε τέτοιο βαθμό σε άτομο το οποίο μόλις είχε γνωρίσει, και αυτό με έκανε αισιόδοξη για το μέλλον του/μας. Όντως, σταδιακά άρχισε να δένεται όλο και περισσότερο μαζί μου, να μου λέει ότι είμαι ο φύλακας άγγελός του, που με την υποστήριξη και τις συμβουλές του νιώθει πλέον έτοιμος να προχωρήσει και να γυρίσει σελίδα στη ζωή του. Όλα αυτα σε υπερβολικό βαθμό, κάτι που συνειδητοποιώ τώρα που ανακαλώ τα γεγονότα, γιατί τότε η αλήθεια είναι πως απλώς κολακευόμουν με τον τρόπο που μου συμπεριφερόταν και δεν "διάβαζα" πίσω από τις γραμμές. Αυτό ήταν λάθος μου και το παραδέχομαι, αλλά αν θέλω να είμαι αντικειμενική και δίκαιη και με τους δυο μας, δεν ξέρω αν μπορώ να μου επιρρίψω ευθύνες 100%. Ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Εκείνος όμως; Παρ'όλο που ήξερα ότι είχε αισθήματα για μένα και μου το είχε αποδείξει πολλάκις με τη συμπεριφορά του και το γεγονός ότι κι ο ίδιος με στήριζε και ήταν πάντα δίπλα μου όταν τον χρειαζόμουν, είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι αυτό που ένιωθε ήταν περισσότερο εμμονή, παρά έρωτας. Ήξερα πόσο δύσκολο ήταν για εκείνον να βρει έναν άνθρωπο τον οποίο θα μπορούσε να εμπιστευτεί πλήρως, και με το που εμφανίστηκα στη ζωή του εκείνος απλώς γαντζώθηκε πάνω μου. Στην αρχή εθελοτυφλούσα και αγνοούσα πολλές συμπεριφορές του που θεωρούνταν, ας πούμε, red flags. (Κι εννοείται ότι η απόσταση έκανε τα πράγματα ακόμη δυσκολότερα, αν και προσπαθούσαμε να είμαστε μαζί όσο περισσότερο γίνεται.)
Όσο πιο πολύ δενόμασταν, τόσο περισσότερο έβγαινε στην επιφάνεια ένας διαφορετικός, εν μέρει, εαυτός του. Χωρίς να πάψει ποτέ να είναι το καλό κι ευαίσθητο παιδί που γνώρισα, άρχισε να έχει διάφορα ξεσπάσματα θυμού, πολλές φορές δίχως αιτία, ή απλά και μόνο επειδή, για παράδειγμα, παρεξήγησε τα λεγόμενά μου. Όταν προσπαθούσα να τον ηρεμήσω, τις περισσότερες φορές υιοθετούσε μια αμυντική στάση απέναντί μου, κατέβαζε ρολά ή/και γινόταν κατά κάποιον τρόπο επιθετικός (εννοείται όχι σε ακραίο βαθμό, ποτέ δεν άσκησε βία πάνω μου πχ), σαν να μην ήμουν εγώ ο συνομιλητής του, αλλά κάποιος που θέλει το κακό του. Αυτή του η αντίδραση αφενός με τρόμαζε, κι αφετέρου με έκανε να στρέψω την προσοχή μου ακόμη περισσότερο πάνω του, προκειμένου να τον βοηθήσω και να τον "προστατέψω". Εννοείται ότι κάθε φορά, μετά από κανένα δεκάλεπτο το πολύ, ηρεμούσε και μου ζητούσε συγγνώμη για τον τρόπο του, συχνά κλαίγοντας. Να σημειώσω εδώ ότι από ένα σημείο και μετά ήμουν πολύ προσεκτική όταν του μιλούσα, για να μην πω κάτι το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει στην παραπάνω κατάσταση. Αυτό άρχισε σιγά σιγά να με φθείρει, αν και του έχω τόση αδυναμία, ώστε ποτέ δεν θα μπορούσα να του χρεώσω τίποτα. Πάντα τον δικαιολογούσα για τα συχνά ξεσπάσματά του, βάσει των όσων έχει περάσει. Όμως κουράστηκα. Δεν κατάλαβα πότε ξεκίνησα να νιώθω έτσι, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι με κούρασαν οι συνεχείς καβγάδες, νιώθω εξαντλημένη ψυχικά και σωματικά και αν και πραγματικά τον λατρεύω, δεν ξέρω αν έχω δυνάμεις πλέον. Θέλοντας να είμαι πάντα ειλικρινής μαζί του, αποφάσισα να του μιλήσω και του είπα πως αισθάνομαι. Εκείνος, όπως περίμενα, βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη σε απόγνωση, κι ενώ αρχικά προσπαθησε με όλες του τις δυνάμεις να με μεταπείσει, στη συνέχεια πέρασε πάλι στην άμυνα και άρχισε να εκστομίζει λόγια τύπου: "είδες που τελικά ούτε κι εσύ με αντέχεις, παράτησέ με, λοιπόν, όπως όλοι οι υπόλοιποι". Εμένα αυτό με διέλυσε, παρότι δεν ήταν η πρώτη φορά που μου έδειξε δείγματα χειριστικής συμπεριφοράς. Εννοείται ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω μόνο του, αυτό που ήθελα, τουλάχιστον γι'αρχή, ήταν να πάρω λίγο τον χρόνο μου για να σκεφτώ σοβαρά πως να διαχειριστώ την κατάσταση. Μετά από την κουβέντα μας εκείνη, όμως, λύγισα, οπότε αποφάσισα να δώσω άλλη μια ευκαιρία στη σχέση μας. Δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ τόσο χάλια και ειλικρινά δεν αντέχω να του το κάνω αυτό.
Ήθελα να γράψω κι άλλες λεπτομέρειες που ίσως θα μπορούσαν να σας φανούν χρήσιμες, όμως αυτή τη στιγμή είμαι υπερβολικά φορτισμένη συναισθηματικά για να σκεφτώ. Ίσως αύριο να συμπληρώσω κάποια πράγματα.
Θα ήμουν ευγνώμων αν κάποιος μπορούσε να μου πει έστω τη γνώμη του για το τι θα μπορούσα να κάνω. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
**Επίσης να σημειώσω ότι εγώ είμαι 20 κι εκείνος 21.
