2 πιθανότητες

Αυτοδιαμάχη,αυτοαποδοχή

Και οι 2 δρόμοι μπορουν να οδηγήσουν στην ολοκλήρωση του εαυτού.Ο ψυχισμός δεν ειναι ενιαίος συνήθως.Οταν ο νους ειναι νευρωτικός και σε μεγάλο βαθμο α-συνείδητος,ταυτίζεται ανοητα με όλες τις τασεις του αλλα και με την καθεμια ξεχωριστά, και έτσι ο ψυχισμός κατακερματίζεται σταδιακά

Αφου φερουμε στο συνειδητο κομμάτι τα αντιφατικά στοιχεία,διαλέγουμε ενα πρισμα κατανοησης,και "ενταξης" ,πως λειτουργουσε ολο αυτο(ξερουμε πια τι φταιει) και ετσι θα σταματησουμε να αντιδρουμε στον εαυτό μας και θα μεγαλώσει η "ψυχικη ενοτητα" .Η κατανοηση και αποδοχη απο μονη της θα καραπραϋνει(χωρις να σημαινει οτι θα εξαφανίσει) το εξεταζομενο στοιχείο,ειτε αυτο ειναι επιθυμία,μοτιβο συμπεριφορας η καταπιεσμενη ιδιοσυγκρασια οποιουδηποτε τύπου που προκαλει νοητικη ενταση,και σταδιακα θα το εντάξει .

Τα μη επιθυμητα στοιχεία,μπορουμε αν δεν μας αρέσουν να επιλεξουμε να τα καταργησουμε ,αλλα αυτο θελει συστηματικη,συνειδητη δουλειά και τεραστια υπομονη και επιμονη μπροστα στις αρχικές ατυχεις προσπαθειες,ειδικα οταν ειναι στοιχεια που για καιρο καλλιεργήθηκαν ..Η αυτοδιαμαχη στρεφει ενα μερος του νου κατα του εαυτού του,μεχρι να "επιβληθεί" στο κομματι που δεν μας αρεσε. Περισσοτερη νευρωτικοτητα θα προκύψει αν η "αδυναμια" που εχουμε εντοπισει και επιθυμουμε να διορθωσουμε επικρατησει μετα απο μια επιλογη "αυτοδιαμαχης".Η αυτοδιαμαχη απαιτει μεγαλυτερη αυτοκυριαρχία και εχει πολυ μεγαλυτερο ρίσκο,ομως αν πετυχει εχει πιο ξεκαθαρα αποτελεσματα,ενω ο νους γινεται τρομερά ανθεκτικός.

Θεωρω απαραίτητα και τα δυο,ομως μαλλον η αυτοαποδοχή ειναι προϋποθεση.Ειναι το πρωτο σταδιο,και αφου ο εαυτος γινει πιο σταθερος,μπορει να επιλεξει να καταργησει τα στοιχεία που δεν επιθυμεί.Και τα δυο,για να συμβουν σαν τακτικές,πρέπει να εχουν ξεκαθαρη στόχευση σε ενα 'προβλημα' το οποιο θα εχει ερθει στο συνειδητο κομματι του εαυτου.Ο καθενας μπορει να τα κανει αυτά

Το θέμα ειναι ο ψυχισμός να γινει ενιαίος.Όσο πιο ενιαίος γίνεται,περισσότερες απαντήσεις εμφανιζονται,πολλες αμφιβολίες παύουν.

δεν καταλαβα τιποτε.

Quote:

---

Originally Posted by Σαπουνάκι μπάνιου

Αυτοδιαμάχη,αυτοαποδοχή

Και οι 2 δρόμοι μπορουν να οδηγήσουν στην ολοκλήρωση του εαυτού.Ο ψυχισμός δεν ειναι ενιαίος συνήθως.Οταν ο νους ειναι νευρωτικός και σε μεγάλο βαθμο α-συνείδητος,ταυτίζεται ανοητα με όλες τις τασεις του αλλα και με την καθεμια ξεχωριστά, και έτσι ο ψυχισμός κατακερματίζεται σταδιακά

Αφου φερουμε στο συνειδητο κομμάτι τα αντιφατικά στοιχεία,διαλέγουμε ενα πρισμα κατανοησης,και "ενταξης" ,πως λειτουργουσε ολο αυτο(ξερουμε πια τι φταιει) και ετσι θα σταματησουμε να αντιδρουμε στον εαυτό μας και θα μεγαλώσει η "ψυχικη ενοτητα" .Η κατανοηση και αποδοχη απο μονη της θα καραπραϋνει(χωρις να σημαινει οτι θα εξαφανίσει) το εξεταζομενο στοιχείο,ειτε αυτο ειναι επιθυμία,μοτιβο συμπεριφορας η καταπιεσμενη ιδιοσυγκρασια οποιουδηποτε τύπου που προκαλει νοητικη ενταση,και σταδιακα θα το εντάξει .

Τα μη επιθυμητα στοιχεία,μπορουμε αν δεν μας αρέσουν να επιλεξουμε να τα καταργησουμε ,αλλα αυτο θελει συστηματικη,συνειδητη δουλειά και τεραστια υπομονη και επιμονη μπροστα στις αρχικές ατυχεις προσπαθειες,ειδικα οταν ειναι στοιχεια που για καιρο καλλιεργήθηκαν ..Η αυτοδιαμαχη στρεφει ενα μερος του νου κατα του εαυτού του,μεχρι να "επιβληθεί" στο κομματι που δεν μας αρεσε. Περισσοτερη νευρωτικοτητα θα προκύψει αν η "αδυναμια" που εχουμε εντοπισει και επιθυμουμε να διορθωσουμε επικρατησει μετα απο μια επιλογη "αυτοδιαμαχης".Η αυτοδιαμαχη απαιτει μεγαλυτερη αυτοκυριαρχία και εχει πολυ μεγαλυτερο ρίσκο,ομως αν πετυχει εχει πιο ξεκαθαρα αποτελεσματα,ενω ο νους γινεται τρομερά ανθεκτικός.

Θεωρω απαραίτητα και τα δυο,ομως μαλλον η αυτοαποδοχή ειναι προϋποθεση.Ειναι το πρωτο σταδιο,και αφου ο εαυτος γινει πιο σταθερος,μπορει να επιλεξει να καταργησει τα στοιχεία που δεν επιθυμεί.Και τα δυο,για να συμβουν σαν τακτικές,πρέπει να εχουν ξεκαθαρη στόχευση σε ενα 'προβλημα' το οποιο θα εχει ερθει στο συνειδητο κομματι του εαυτου.Ο καθενας μπορει να τα κανει αυτά

Το θέμα ειναι ο ψυχισμός να γινει ενιαίος.Όσο πιο ενιαίος γίνεται,περισσότερες απαντήσεις εμφανιζονται,πολλες αμφιβολίες παύουν.

---

Ωραια δημοσιευση, κριμα που ο τιτλος ειναι λιγο ακυρος και μπορει να χαθει το ποστ.
Γιατι πιστευεις οτι η αυτοδιαμαχη απαιτει μεγαλυτερη αυτοκυριαρχια? Διαφωνω σε αυτο, αλλα θα ηθελα να μου αναλυσεις το σκεπτικο σου.

Ρε μεγάλε πολλά βιβλία διαβάζεις κ δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε

https://youtu.be/x7X8Lmsz7P8

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Ωραια δημοσιευση, κριμα που ο τιτλος ειναι λιγο ακυρος και μπορει να χαθει το ποστ.
Γιατι πιστευεις οτι η αυτοδιαμαχη απαιτει μεγαλυτερη αυτοκυριαρχια? Διαφωνω σε αυτο, αλλα θα ηθελα να μου αναλυσεις το σκεπτικο σου.

---

Ας πούμε οτι εχεις εντοπισει εναν τρόπο συμπεριφοράς σου,και την αιτια του,και αποφασίζεις οτι ΔΕΝ το επιθυμεις και θες να το αλλάξεις.
Η αποφαση αυτή σε οδηγει σε κινήσεις που θα αντικαταστησουν τον τρόπο αυτό,με κάτι αλλο που θες.Αυτο σημαινει όμως οτι απωθείς πλεον αυτο το χαρακτηριστικό.
Μέχρι να "αφομοιωθεί" απο την αποφαση σου,ως οργανικό κομμάτι της συνειδησης σου,θα αντισταθεί..η επιθυμια σου να το αλλαξεις θα θέσει το νου σου απεναντι σε ενα κομμάτι του,το οποίο θα καταπιέσει.Η καταπίεση αυτή,πρεπει να ειναι αρκετα συνειδητή,και σταδιακή.Αν υπαρχει αυτο-διαμαχη μόνο μεσω επιθυμίας,αλλά χωρίς αυτοκυριαρχία, η διαδικασια αυτη μπορει να αφήσει εσωτερικες πληγες..που θα εμφανιστουν ως αυτοαμφιβολια,ενοχη,συγχυσ η(θα προκυπτουν απο το γεγονος οτι το κομματι που καταπολεμάς αντιστέκεται,η μαθαίνει να κρυβεται,τρεφεται απο τον εκνευρισμό σου κλπ) κλπ..και ενδεχεται απλά το χαρακτηριστικο αυτο να καταπιεστει βαθιά,και να "εκδικειται" την αποφαση σου απο τα ασυνειδητα πεδία χωρις να το καταλαβαίνεις.
Αν μια τετοια αυτοδιαμαχη,συνοδεύεται απο αυτοκυριαρχια και επιγνωση,η αναγκαια καταπιεση ειναι υπό ελεγχο,γινεται μεθοδικά και οχι βιαια,οι κραδασμοι απορροφώνται και από ενα σημειο και μετά,όντως το στοχευμενο νοητικο χαρακτηριστικό θα εξαλειφθεί.


Θα μπορουσε να πει κανεις οτι και οι 2 επιλογές(αυτοαποδοχή,η αυτοδιαμαχη) αν δεν συμβουν σωστα και αποτύχουν,εχουν ενα δεύτερο αντικτυπο.Στην πρωτη περιπτωση ειναι μαλλον η μαλθακότητα ,στο δεύτερο η ενοχή/αυτοαμφιβολία.

Οντως θα μπορουσα να εχω χρησιμοποιησει πιο απλη διατύπωση.Καλο μεσημερι

Πιστευεις πως αυτο ισχυει για ολα τα αντιφατικα στοιχεια του ψυχισμου μας/της συμπεριφορας μας; Οτι δλδ με σωστη εφαρμογη θα λειτουργουσε και το ενα και το αλλο ασχετως θεματος; Η πιστευεις πως εξαρταται και απο το ειδος του κομματιου του ψυχισμου μας/απο το ειδος της συμπεριφορας στο οποιο αναφερομαστε ανα περιπτωση το τι θα λειτουργουσε καλυτερα;
Ρωταω γιατι εχω ενα αντιστοιχο διλημμα αυτη τη περιοδο και μια διαμαχη μεσα μου για ενα συγκεκριμενο θεμα και ενδιαφερομαι.

Νομίζω πως δεν εξαρτάται τόσο απο το είδος του θεματος,όσο απο την ιδιοσυγκρασία που εχει ο καθενας συνολικά.

Αν πχ η ματιά καποιου ειναι πιο εσώστροφη και η συμπεριφορά του ήρεμη,ισως ταιριάζει περισσοτερο η αυτοαποδοχη σαν διαδικασία στην "ταση" του,που απαιτει περισσοτερη κατανόηση και ηρεμια (και γενικά "στατικές" αρετες)
Αν όμως καποιος εχει εντονη ενεργεια,και γενικά εξωστρεφεια ίσως να ειναι καλυτερος ο αλλος δρόμος

Quote:

---

Originally Posted by Σαπουνάκι μπάνιου

Νομίζω πως δεν εξαρτάται τόσο απο το είδος του θεματος,όσο απο την ιδιοσυγκρασία που εχει ο καθενας συνολικά.

Αν πχ η ματιά καποιου ειναι πιο εσώστροφη και η συμπεριφορά του ήρεμη,ισως ταιριάζει περισσοτερο η αυτοαποδοχη σαν διαδικασία στην "ταση" του,που απαιτει περισσοτερη κατανόηση και ηρεμια (και γενικά "στατικές" αρετες)
Αν όμως καποιος εχει εντονη ενεργεια,και γενικά εξωστρεφεια ίσως να ειναι καλυτερος ο αλλος δρόμος

---

Εγω γιατι νομιζω ομως με βαση τα οσα λες οτι θα επρεπε να ειναι το ακριβως αντιθετο; Αν καποιος εσωστρεφης και ηρεμος στραφει στην λυση της αποδοχης κινδυνευει πιο πολυ να του βγει σε μαλθακοτητα οπως ειπες, ενω αμα καποιος δραστηριος και στην τσιτα στραφει στην αυτοδιαμαχη κινδυνευει πιο πολυ να αμφιβαλλει συνεχεια για το αν κανει το σωστο και να ειναι στη τσιτα και γεματος ενοχες...μηπως ειναι καλυτερο να κανει κανεις το αντιθετο απο την φυσικη του ταση για να δρασει συμπληρωματικα και να εχει μια ισορροπια;
Καποιου εξωστρεφη δηλαδη που ολο ειναι σε αναμμενα καρβουνα και εχει νευρο δεν θα του κανει πιο πολυ καλο η αποδοχη και καποιου εσωστρεφη ανθρωπου με πιο στατικες αρετες οπως λες δεν θα του κανει καλο λιγη δραση να δει πως περνανε ολα απο το χερι του;

Εγω η αληθεια ειναι εχω ως ιδανικο την αυτοδιαμαχη οπως λες, αυτο θεωρω επιθυμητο και σωστο δρομο, αλλα δεν εχω αρκετη αυτοκυριαρχια και καταληγω σε ενοχες και αυτοκριτικη.
Αλλα απο την αλλη η αποδοχη μου φαινεται απογοητευτικη, μη ικανοποιητικη λυση...
Και με λες εσωστρεφη ηρεμο κλπ ανθρωπο, με μια ματια φαινομαι σχεδον λαπας αλλα μεσα μου ειμαι πολυ αγχωδης και βραζω -_-

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Εγω γιατι νομιζω ομως με βαση τα οσα λες οτι θα επρεπε να ειναι το ακριβως αντιθετο; Αν καποιος εσωστρεφης και ηρεμος στραφει στην λυση της αποδοχης κινδυνευει πιο πολυ να του βγει σε μαλθακοτητα οπως ειπες, ενω αμα καποιος δραστηριος και στην τσιτα στραφει στην αυτοδιαμαχη κινδυνευει πιο πολυ να αμφιβαλλει συνεχεια για το αν κανει το σωστο και να ειναι στη τσιτα και γεματος ενοχες...μηπως ειναι καλυτερο να κανει κανεις το αντιθετο απο την φυσικη του ταση για να δρασει συμπληρωματικα και να εχει μια ισορροπια;
Καποιου εξωστρεφη δηλαδη που ολο ειναι σε αναμμενα καρβουνα και εχει νευρο δεν θα του κανει πιο πολυ καλο η αποδοχη και καποιου εσωστρεφη ανθρωπου με πιο στατικες αρετες οπως λες δεν θα του κανει καλο λιγη δραση να δει πως περνανε ολα απο το χερι του;

---

Xμ...η δικη μου σκέψη ηταν ,ο τροπος αντιμετωπισης να εχει ιδια ροη ενεργειας με την ιδιοσυγκρασία καποιου,για λόγους εξοικειωσης.
Εσυ προτεινεις το αντίθετο ακριβως,ωστε ,αν καταλαβα καλα να μην πεσει στην παγιδα της υπερβολης,και να υπαρχει εξισορροπηση.
Δεν μπορω να αποκλείσω οτι ειναι σωστη και η δικη σου προταση.Συνταγές δεν υπάρχουν,ουτε αυθεντιες απόλυτες

Αμα προσωπικά νοιώθεις καλά με αυτο το σκεπτικό,σου προτεινω ανεπιφυλακτα με αυτο να κινηθείς!

Quote:

---

Originally Posted by Σαπουνάκι μπάνιου

Xμ...η δικη μου σκέψη ηταν ,ο τροπος αντιμετωπισης να εχει ιδια ροη ενεργειας με την ιδιοσυγκρασία καποιου,για λόγους εξοικειωσης.
Εσυ προτεινεις το αντίθετο ακριβως,ωστε ,αν καταλαβα καλα να μην πεσει στην παγιδα της υπερβολης,και να υπαρχει εξισορροπηση.
Δεν μπορω να αποκλείσω οτι ειναι σωστη και η δικη σου προταση.Συνταγές δεν υπάρχουν,ουτε αυθεντιες απόλυτες

Αμα προσωπικά νοιώθεις καλά με αυτο το σκεπτικό,σου προτεινω ανεπιφυλακτα με αυτο να κινηθείς!

---

Η αληθεια ειναι οπως ειπα παραπανω πως δεν πιανει μεχρι στιγμης για μενα το να πηγαινω κοντρα στο ρευμα, λολ. Αλλα η αποδοχη δεν με ικανοποιει καθολου, μου φαινεται λιγο, ημιμετρο, οχι ουσιαστικη βελτιωση.

Δεν ειναι ημίμετρο,αρκει να γίνει βίωμα και να μην μένει ως ιδέα.Πχ λεω εγω τωρα "Αποδεχομαι αυτό!" ,δεν σημαινει οτι το αποδεχτηκα,εκανα μια δηλωση,το ειδα ως ιδεα.Θελει προσωπικη ενσυναισθηση και δουλειά

Η αυτοαποδοχή αλλαζει τον τρόπο παρατηρησης,και με την μεταβολή αυτή,αρκετες φορές αλλάζει αυτόματα και το ιδιο το πρόβλημα

Quote:

---

Originally Posted by Σαπουνάκι μπάνιου

Δεν ειναι ημίμετρο,αρκει να γίνει βίωμα και να μην μένει ως ιδέα.Πχ λεω εγω τωρα "Αποδεχομαι αυτό!" ,δεν σημαινει οτι το αποδεχτηκα,εκανα μια δηλωση,το ειδα ως ιδεα.Θελει προσωπικη ενσυναισθηση και δουλειά

Η αυτοαποδοχή αλλαζει τον τρόπο παρατηρησης,και με την μεταβολή αυτή,αρκετες φορές αλλάζει αυτόματα και το ιδιο το πρόβλημα

---

Μα δεν ειναι ολα τα προβληματα μονο θεμα δικης μας οπτικης. Μπορει καποια κομματια του ψυχισμου μας/καποιες συμπεριφορες μας να μας δημιουργουν οντως προβληματα στην αλληλεπιδραση με τον υπολοιπο κοσμο γυρω μας. Σε αυτή τη περιπτωση δεν ειναι μονοδρομος η αυτοδιαμαχη; Δεν μπορεις να επιφερεις αλλαγη στο πως αντιδρουν οι γυρω σου περισσοτερο απο οτι μπορεις να την επιφερεις στον εαυτο σου, μονο τον εαυτο του μπορει να ελεγξει/αλλαξει κανεις.
Θα μου πεις τι σε νοιαζει αμα οντως το αποδεχεσαι βιωματικα οτι δεν εχει σημασια τι νομιζει ο οποιοσδηποτε λολ...φυσικα και δεν εχει σημασια. Ωστοσο μπορει να σε εμποδιζει σε πολλα πρακτικα θεματα στη ζωη σου, προσωπικα και εργασιακα στη καθημερινοτητα σου. Καλως η κακως οι ανθρωποι ανταλλαζουμε ιδεες, κουβεντες, αγαθα, συναισθηματα. Ωραια η ιδεα του να ζει καποιος μονος του χαρουμενος μες στην αποδοχη πανω σε ενα βουνο αλλα δεν γινεται αυτο το πραγμα, η εν πασει περιπτωσει δεν ειναι επιθυμητο για την πλειοψηφια των ανθρωπων.

Ρε κοριτσια σας ακολουθω, δεν λεω, αλλα επιτηδες τα λετε επιστημονικα;