Διαβάζοντας αρκετές απο τις ιστορίες σας θα ήθελα να γράψω και για τη δική μου περιπέτεια με την αγχώδη διαταραχή. Καταρχάς παρατηρώ ότι τα περισσότερα μέλη με ανάλογες εμπειρίες έχουν μικρές ηλικίες ή μεγαλύτεροι οι οποίοι έχουν χρόνιο πρόβλημα. Εγώ είμαι 50 ετών και δεν είχα ποτέ ανάλογο ιστορικό. Το αντίθετο...υπήρξα πάντοτε ψύχραιμη σε στρεσσογόνα γεγονότα κ για μένα ο όρος κρίση πανικού ήταν κάτι παντελώς άγνωστο. Ολα ξεκίνησαν με μια απλή ζάλη. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Η ζάλη εμφανιζόταν ξαφνικά κ εξαφανιζόταν χωρίς καμία εξήγηση. Πήγα σε κάποιους γιατρούς κ έκανα μερικές εξετάσεις, τίποτα το ανησυχητικό. Μερικούς μήνες αργότερα και μετά απο έντονη γυμναστική, την ώρα της χαλάρωσης ένιωσα έντονο φτερούγισμα στο στήθος και ζάλη στα όρια της λιποθυμίας. Πήγα στα επείγοντα για καρδιολογικό έλεγχο και πάλι δε βρέθηκε τίποτα παθολογικό. Η ζάλη εξακολουθούσε να με ταλαιπωρεί σχεδόν καθημερινά πλέον αλλά πέρασαν μήνες για να εμφανιστεί άλλη κρίση. Ηταν ήδη αρκετό ότι ένιωθα καθημερινά αδιαθεσίες κ δεν απολάμβανα πια ούτε τις εξόδους ούτε οτιδήποτε άλλο μ ευχαριστούσε στο παρελθόν. Εντέλει ήρθαν και οι πιο ισχυρές κρίσεις. ισως όχι τόσο δραματικά όσο διαβάζω εδώ μέσα, περισσότερο φοβόμουν ότι κάτι παθαίνω εκείνη την ώρα και ο τρόμος πολλαπλασίαζε το σύμπτωμα.Πιστεύοντας ότι είναι κάτι παθολογικό αντέδρασα αμέσως! Εκανα εισαγωγή σε νοσοκομείο όπου μ έκαναν κόσκινο....φυσικά δεν βρέθηκε τίποτα. Με έστειλαν στον ψυχίατρο ο οποίος διέγνωσε αγχώδη διαταραχή το οποίο με σόκαρε αρκετά. Ενιωθα πάντα πολύ ικανή στο να διαχειριστώ τις διάφορες καταστάσεις και το γεγονός ότι μου συμβαίνει κάτι που δεν μπορώ να ελένξω μου φάνηκε απίστευτο!
Ο γιατρός μου συνέστησε αντικαταθλιπτικά και ζάναξ και ίσως ψυχοθεραπεία αν επιμείνουν τα συμπτώματα. Μου τόνισε πως δεν πρέπει να αναβάλλω δραστηριότητες και πως πρέπει να προσπαθώ να συμμετέχω σε όλες τις δραστηριότητες όσο μπορώ περισσότερο ακόμα κ άν νιώθω άρρωστη. Εντέλει δεν μπόρεσα να πάρω τα φάρμακα. Ηδη με το πρώτο αντικαταθληπτικό και ενώ μου είπαν πως θα χρειαστεί κάποιες μέρες να το συνιθίσω εγώ ένιωσα πιο άσχημα απο ποτέ! Είχα κρισεις όλο το βράδυ και ούτε το ζάναξ με ηρεμούσε. Ετσι δεν το συνέχισα κ επισκέφτηκα έναν ομοιοπαθητικό γιατρό που μου συνέστησαν κάποιοι φίλοι. Η αλήθεια είναι πως οι κρίσεις ήδη είχαν υποχωρήσει μετά απο 2 βδομάδες περίπου και σιγά σιγά ένιωθα όλο κ καλύτερα. Η ομοιοπαθητική θεραπεία κράτησε περίπου 6 μήνες. Σ αυτό το διάστημα είχα ελάχιστα περιστατικά και πολύ ήπια. Ισως το γεγονός οτι πείστηκα πως δεν είχα τίποτα το οργανικό (τόσες εξετάσεις ούτε αστροναύτης!) κ κάτι που με έπιανε δεν έδινα σημασία και παρέμενα ήρεμη.
Πέρασε σχεδόν χρόνος λοιπόν και ξαναβρήκα τον εαυτό μου όταν αρχές του φετινού καλοκαιριού ένιωσα ξαφνικά αρρυθμίες και τη γνωστή ζάλη. Αυτό κράτησε μερικές μέρες μ τα συμπτώματα να φθείνουν κ πάλι....κ έπειτα ήμουν κ πάλι μια χαρά. Στο μεταξύ επειδή στην ηλικία μου περίπου ξεκινά κι η κλιμακτήριος, η γυναικολόγος μου είπε πως κάλλιστα θα μπορούσε όλα αυτά να τα πυροδοτήσει και η διαδικασία της εμμηνόπαυσης! Μπέρδεμα δηλαδή! Δεν μπορώ να είμαι βέβαιη αν όλα αυτά οφείλονται σε κάποια μορφή άγχους ή τελικά σε ορμονικό θέμα! Και οι γιατροί ακόμα προβληματίζονται....Εδώ και μερικές μέρες κ ενώ το καλοκαίρι πέρασε εντέλει μια χαρά, με έπιασαν πάλι οι αρρυθμίες κ η ζάλη κ μάλιστα μετά απο γυμναστική που τόσο αγαπώ! Φοβάμαι μη μπω πάλι σ έναν φαύλο κύκλο κ δεν έχω ιδέα αν πρέπει να πάω σε κάποιο γιατρό πάλι και τι γιατρό;; Η να συνεχίσω μόνη με όπλο την θετική σκέψη ελπίζοντας κάποια στιγμή να εξαφανιστούν εντελώς τα όποια συμπτώματα. Ευχαριστώ για την υπομονή σας...
