Printable View
Είναι η υπογραφή ενός μέλους που τη διάβασα πριν από λίγο καιρό. Μου άρεσε...
Και μετά συνειδητοποίησα ότι η ακραία μορφή αγοραφοβίας θα ήταν ακριβώς αυτό. Όπως λέμε "Σταματήστε το λεωφορείο να κατέβω, το αεροπλάνο, το ταξί". Τελικά μέχρι που μπορεί να φτάσει η "χάρη" μας;
Γιατί τυραννάμε έτσι τον εαυτό μας; Τι πραγματικά φοβόμαστε; Γιατί ΔΕ ΖΟΥΜΕ;
Δύσκολα ερωτήματα μας έβαλα. Ελπίζω όμως όχι και αναπάντητα. Εύχομαι ο καθένας να βρει τη δική του απάντηση. Εγώ πάντως ακόμα δεν έχω βγάλει άκρη
Είναι ερωτήματα που βασανίζουν κ εμένα ανώνυμη! Αλλά εντάξει δίνωπάλη καθημερινά για να τα αντιμετωπίσω και να τα ξεπεράσω.
anonimi το ερωτημα ειναι γενικο ή μονο για τους αγοραφοβικους?
Susperia για μας τους αγοραφοβικούς το έθεσα αρχικά αλλά εννοείται ότι ισχύει για κάθε είδους φοβία...
Αυτό που μου φαίνεται τόσο αλλόκοτο είναι το να ξέρεις ότι έτσι επιλέγεις το να απέχεις από τη ζωή σου την ίδια, αλλά συνεχίζεις να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε πραγματικό βασανιστήριο...
Όλα είναι στο μυαλό
... εξαρτάται από τί \'βασανιστήριο\' ζωής προσπαθείς να ξεφύγεις ...Quote:
Originally posted by anwnimi
Αυτό που μου φαίνεται τόσο αλλόκοτο είναι το να ξέρεις ότι έτσι επιλέγεις το να απέχεις από τη ζωή σου την ίδια, αλλά συνεχίζεις να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε πραγματικό βασανιστήριο...
... \"cost benefit analysis\" ... ! ;)
μμμ:)Quote:
Originally posted by psychangel
... \"cost benefit analysis\" ... ! ;)
Τι κέρδος τελικά έχουμε με τις φοβίες;
Γιατί έχω καταλήξει ότι έρχονται γιατί φοβόμαστε να διαχειριστούμε άλλα μεγαλύτερα άγχη και φόβους της ζωής μας; Έρχονται για να μας απαλλάξουν απο το να ασχοληθούμε με αυτά που μας τρομάζουν περισσότερο; Να μας αποσυντονίσουν; Το έχετε σκεφτεί ποτέ;
anwnimi κάπως έτσι πρέπει να είναι.Το έχω σκεφτεί πολύ αυτό.Μου το λέει και ο γιατρός μου,ότι ασχολούμαι με τις φοβίες και όλα αυτά που βρίσκονται μόνο μέσα στο μυαλό μου γιατί φοβάμαι να αντιμετωπίσω την πραγματική ζωή και τις πραγματικές δυσκολίες.Ασυνείδητα βέβαια όλα αυτά.Και μάλλον έτσι είναι.
Μήπως είναι κάτι συγκεκριμένο όμως αυτό που μας αγχώνει και όχι γενικά η πραγματική ζωή και οι πραγματικές δυσκολίες; Κάτι πιο συγκεκριμένο ίσως και διαφορετικό για τον καθένα μας...
Ψάχνω Ντάλια μου...
Μήπως η συνειδητοποιίησης της ευθύνης της ζωής μας; Να την πάρουμε πραγματικά στα χέρια μας και να ανατρέψουμε όλα προκειμένου να την οδηγησουμε πραγματικά σε ελευθερία και γαλήνη;
Σκέφτομαι πως ξεκίνησαν οι φοβίες. Όταν αιστάνθηκα τόσο εγκλωβισμένη σε μια σχέση όμορφη που την ήθελα πραγματικά κι όμως απογοητεύτηκα από τον εαυτό μου που αισθανόμουν έτσι και με καταπίεσα τόσο πολύ...Δεν μίλησα ειλικρινά και ανοιχτά για το τι αισθανόμουν. Ήμουν ένοχη. Έτσι, όταν ξέσπασαν οι φοβίες, έπαψα να ασχολούμαι με αυτό και αντίθετα είδα αυτή τη σχέση ως το δεκανίκι μου, ως ότι πολυτιμότερο είχα για να αντιμετωίσω το θηρίο...
Σίγουρα υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που μας αγχώνουν.Είτε μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε είτε όχι.Και φυσικά για τον καθένα είναι διαφορετικά.
Ψάξε..Κι εγώ ψάχνω.Να δούμε αν θα βγάλουμε άκρη...
Είναι φορές που ξεφεύγω από τις φοβίες και τις συνηθισμένες μου σκέψεις και προσπαθώ να σκεφτώ για το μέλλον μου,για πιο σοβαρά θέματα,για το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου.Και μόλις αρχίσω να τα σκέφτομαι αυτά με πιάνει άγχος,απαισιοδοξία και λέω άσε καλύτερα ας ασχοληθώ με τα ψυχοσωματικά μου και τις φοβίες μου.Δηλαδή κάπου σαν να τα προκαλώ εγώ για να μου παίρνουν το μυαλό από το ότι πιστεύω πως δεν μπορώ να καταφέρω τίποτα στη ζωή μου.
Ναι Dalia, έχεις δίκιο! Μερικές φορές χρησιμοποιώ κι εγώ τις φοβίες μου ως δικαιολογία! Να μη σκεφτώ να προχωρήσω σε σοβαρή δέσμευση, να κάνω όνειρα για παιδιά κτλ κτλ...
Δηλαδή και ποιος δε θέλει να απαλλαγεί από αυτές; Αλλά κάτα βάθος για να υοάρχουν κάτι μας εξυπηρετούν έτσι δεν είναι;
Ψάχνω, ψάχνω, αυτό κάνω... Μερικές φορές δε γίνεται τίποτα. Άλλες πάλι έρχεται μια ανακάλυψη από το πουθενά. Όπως αυτή:
Θεωρείτε πως σε κάποιες περιπτώσεις οι φοβίες ήρθαν για να δώσουν υποσυνείδητα κάποιο νόημα στη ζωή σας; Σχήμα οξύμωρο και τραγελαφικό αυτό που ρωτάω!
Όμως υπάρχουν κάποιοι που ένα διάστημα πριν τους εμφανιστούν ένιωθαν μια παραίτηση από τη ζωή; Έψαχναν το νόημά της και δεν έβρισκαν τίποτα να τους ευχαριστεί;
Σαν ένας πρόδρομος κατάθλιψης...Το ρωτάω γιατί σε εμένα έτσι ξεκίνησε...Παρόλο που μετά έπεσα σε κανονική κατάθλιψη και ήθελα ένα διάστημα να τα τελειώσω όλα λόγω των φοβιών...
anwnimi μπορεί να\'ναι κι αυτό.Δεν ξέρω.Είναι τραγικό πάντως να ψάχνουμε νόημα στη ζωή μας μέσα από τις φοβίες.Αλλά μπορεί και να συμβαίνει.Οταν ξεκίνησαν οι έντονες φοβίες μου ήμουν κάπως έτσι όπως λες,μια παραίτηση από τη ζωή,δεν είχα κουράγιο να προσπαθήσω άλλο να κάνω αυτά που έπρεπε να κάνω,ήμουν απογοητευμένη από τα πάντα.Και τότε ήρθαν οι φοβίες και τα έντονα ψυχοσωματικά.Σαν να ήρθαν για να με γλιτώσουν από άλλες στεναχώριες και αγωνίες.
Ακριβώς Ντάλια!
Θυμάμαι είχε πεθάνει ένα μικρό παιδάκι από καρκίνο, ανιψάκι του φίλου μου και το σκεφτόμουν μόνη καθώς γυρνούσα σπίτι με το αστικό. Και ένιωσα ξαφνικά την επιθυμία να πεθάνω κι εγώ, χωρίς να ξέρω γιατί. Ένιωθα τόσο χάλια... Μετά από μερικές βδομάδες άρχισαν όλα...
Είναι πραγματικά τραγικό, όπως το λες. Και τραγικό είναι να συνειδητοποιείς ότι αν δε βρεις ένα πραγματικό νόημα της δικής σου ζωής, δεν θα μπορέσεις να τις αποχωριστείς τις φοβίες γιατί αυτό το κενό τις φέραμε εμείς να καλύψουν! Η ευθύνη της ζωής μας, όπως λέει και ο Γιάλομ. Καλούμαστε να τη φτιάξουμε όπως εμείς γουστάρουμε, να της δώσουμε το δικό μας χρωματιστό νόημα, και αυτό μας φρικάρει... Γιατί;