-
Γειά σου ʼλεξ.
Και μόνο η κουβέντα που λες στο τέλος, οτι δηλαδή έχεις μέσα σου την ελπίδα οτι θα πας καλύτερα σε έχει κάνει ήδη να πηγαίνεις καλύτερα.
Το \"γιατί\" συμβαίνει αυτό, αυτά τα δυσάρεστα δηλαδή συμπώματα, όπως πολύ καλά ξέρεις κι εσύ, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Κατά τη γνώμη μου, ένας από τους λόγους που παραμένει για χρόνια σε μερικούς ανθρώπους είναι πρώτον το γενικευμένο άγχος που προκαλείται από την καθημερινότητα και δεύτερον οι σκέψεις που γίνονται από τη στιγμή που θα σηκωθεί κάποιος από το κρεβάτι και θα αναρρωτιέται αν θα συμβεί και σήμερα. Μην με παρεξηγήσεις, μιλάω γενικά και δεν απευθύνομαι προσωπικά σε \'σένα. Μου δόθηκε απλά η ευκαιρία να τα πώ αυτά στο συγκεκριμένο thread.
Να είσαι πάντα καλά!
-
Πανω από πέντε χρόνια η ζωη μου ήταν ενα πελώριο \"ΓΙΑΤΙ? ΄ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ??\"
Παράπονο για τις μέρες που έφευγαν μέσα απο τα χέρια μου χωρίς ζωή, χωρίς ελπίδα, χωρίς χαρά.
Ζήλεια για όσους γυρω μου χαμογελούσαν. Κακία για τους ευτυχισμένους.
Αν ήξερα πόσο καλύτερα θα ήμουν όταν θα γινομουν καλά δεν θα παραπονιόμουν, δεν θα ζήλευα, δεν θα μισούσα...
Μα τράβαγα κουπί. Ελεγα \"δεν μπορεί, κάτι καλύτερο θα συμβεί αύριο\"... και έμαθα να περιμένω και να ελπίζω για το καλύτερο, έστω και ενα απλό μικρό πραγματάκι να γινόταν , να γέλαγε λίγο το χειλάκι μου, να άνοιγε λίγο το σκοτάδι της καρδιάς μου..
Αχ, αχ παιδιά!
Για κάποιους από εμας η διαδρομη μας σε αυτον τον πλανήτη έχει πολλές εκπλήξεις, πόνο και πίκρα, για κάποιους άλλους είναι πιο καλά τα πράγματα ενώ για κάποιους τυχερούς όλα -ή σχεδόν όλα- είναι ρόδινα... Θεμα τύχης και συμπτώσεων είναι όλα. Και όλα μπορούμε να τα αλλάξουμε, ΝΑΙ!
Το σπουδαίο μαθημα είναι να πάρουμε οσο μπορουμε περισσότερες εμπειρίες απο τη ζωή, απο τις σχεσεις μας με τους συναθρώπους μας, να γευτούμε τα καλά και τα κακά με την ίδια δίψα της γνώσης. Να γίνουμε καλύτεροι μέσα απο τον πόνο.
Να γίνουμε οι καλοί μαθητές της ζωής! Να προχωράμε ελπίζοντας!
