Είμαι 18 χρονών και εχω καταστρεψει τη ζωη μου.Απετυχα στις πανελληνιες 2 φορες επειδη δεν διαβαζα και ριχνω το φταιξιμο ξεκαθαρα στον εαυτο μου,δεν εχω καταφερει τιποτα σημαντικο και σπουδαιο στη ζωη μου παρα μονο να τη καταστρεφω αλλοι στην ηλικια βγαζουν λεφτα εχω 100 κοινωνικους κυκλους εχουν φιλους κοπελες κλπ κλπ εχουν μια ομορφη ζωη που ο καθε ενας στην ηλικια μου θα ηθελε να εχει εγω δεν εχω τιποτα οι φιλοι μου με εχουν εγκαταλειψει ενδιαφεροντα δεν εχω και εχω φτασει 101 κιλα εχοντας κιολας καταθλιψη.Νιωθω οτι γινομαι εμμονικος και τρελαινομαι και νομιζω πως εχω συμπτωματα διπολικης διαταραχης και επαναλαμβανω τα λαθη μου σε ψυχολογο δεν θελω να παω δεν εχω λεφτα και δε θελω να παρω φαρμακα δεν αντεχω αλλο αυτη τη ζωη μονο να πικραινω τους γονεις μου σε αυτο ειμαι καλος τωρα ετοιμαζομαι να παω σε μια σχολη να μαθω μια τεχνη αλλα και εκει πιστευω θα αποτυχω παρα πολυ ασχημα βαρεθηκα να ειμαι τεμπελης θελω να προσπαθησω να γινω παραγωγικος να ανοιξω κυκλους να βγαλω χρηματα ακομα θελω να ξαναδωσω πανελληνιες και να ζησω την ονειρεμενη φοιτητικη ζωη που μου ειχαν πιπιλισει το μυαλο πως ειναι υπεροχα ολοι οι φιλοι με χλευαζουν που δε περασα και ζουνε ομορφα τη ζωουλα τους εγω τιποτα δεν εχω καταφερει δε μου αξιζει τιποτα δε μπορω να διορθωσω τα λαθη μου νιωθω ανικανος και ανημπορος δε μπορω αλλο να καθομαι με στο σπιτι μου καθε μερα τα ιδια πραγματα ποτε θα τελειωσει το μαρτυριο εγω δεν εχω δικαιωμα να επιτυχω και να αισθανθω περηφανος με το επιτευγμα μου φοβαμαι πως δε θα μπορεσω να συγκεντρωθω και να δουλεψω συνεχεια με τρωνε οι σκεψεις