Μπορώ να τα καταφέρω μόνη μου;

Δεν αντέχω άλλο… Χρειάζομαι βοήθεια… Είμαι άνεργη 2 χρόνια τώρα, όχι ότι δούλεψα και πολύ στη ζωή μου, νιώθω αποτυχημένη και ότι δεν θα καταφέρω τίποτα. Δεν θέλω να ζητήσω λεφτά από τους γονείς μου για ψυχολόγο και σε αυτούς δεν περισσεύουν, την σύνταξη τους παίρνουν και δεν θέλω να είμαι άλλο βάρος τους. Αλλά χρειάζομαι βοήθεια και δεν υπάρχει τίποτα δωρεάν εδώ στην επαρχία, τι να κάνω; Μπορεί κανείς να νικήσει την κατάθλιψη μόνος του; Και αν ναι πώς; Αυτό που κάνω είναι να γράφω τις σκέψεις μου όποτε δεν νιώθω καλά και προσπαθώ να τις αναλύσω, αλλά δεν είμαι ψυχολόγος να βρω και τις λύσεις.. Δεν τη παλεύω δεν με στηρίζει κανείς και όταν είμαι χάλια δεν μπορώ να μιλήσω στην οικογένεια μου, νιώθω ότι με υποτιμούν και με θεωρούν αδύναμη, άλλωστε εξαιτίας τους έπαθα κατάθλιψη. Νιώθω τόσο μόνη και αβοήθητη, θέλω να φύγω από το σπίτι των γονιών μου αλλά πώς να το κάνω όταν δεν βρίσκω ούτε μια δουλειά της πλάκας. Μόνο εγώ μπορώ να βοηθήσω τελικά τον εαυτό μου αλλά δεν ξέρω πώς να το κάνω. Παλιότερα ότι άσχημο ένιωθα το έκρυβα καλά μέσα μου και δεν ανοιγόμουν σε κανέναν, έκλαιγα κρυφά όταν ήμουν μόνη, ξεθύμαινα, και άφηνα τους άλλους να πιστεύουν ότι είμαι καλά και μετά προσπαθούσα να τα ξεχάσω όλα όσα με πλήγωσαν. Ήταν μια λύση που είχα βρει αλλά είναι λύση αυτό; Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει, υπάρχει κανείς που ξεπέρασε την κατάθλιψη μόνος του χωρίς βοήθεια ειδικού, χωρίς βοήθεια από φίλους, χωρίς βοήθεια από κανέναν;

Yπαρχουν και τετοια ατομα απο οσο εχω ακουσει. Τι κανεις καθημερινα ; το αντιμετωπιζεις όπως "πρεπει" ; διαβαζεις κανενα βιβλιο αυτοβοηθειας; βιντεο υπαρχουν αρκετα στ youtube βοηθητικα. Γυμναστικη και διατροφη σωστη βοηθαει πολυ. Αν εχεις βρει τροπους να βγαζεις τη καθημερινοτητα σου μεχρι να φυγει νομιζω εισαι σε καλο δρομο.

εχει τσαμπα ψυχολογους στα κεντρα ψυχικης υγειας στα νοσοκομεια σε ολλοι την ελλαδα, και τωρα εχει και στα κεντρα κοινοτητας, ψαξε και θα βρεις....... εγω βλεπω τσαμπα ψυχιατρο 4 χρονια τωρα για ψυχωση.......... τωρα η καταθλιψη συνηθως θελει και φαρμακα, αλλα ειναι σημαντικο να γυμναζεσαι και να τρως υγειηνα, δυστηχως ειναι ενα εκατομυριο ανεργη στη χωρα και εγω ανεργος ειμαι 6 χρονια τωρα......

Διαβάζω άρθρα στο ίντερνετ σχετικά με την κατάθλιψη, γράφω ότι με προβληματίζει, αυτό με βοηθάει αλλά δεν μπορώ να κάνω αυτά που έκανα και απολάμβανα παλιά, δεν έχω κίνητρα, γυμναστική κάνω που και που και πάω για περπάτημα...Δεν μπορώ να διαβάσω ούτε λογοτεχνικά βιβλία που ήταν ένα από τα ενδιαφέροντα μου, πιέζω τον εαυτό μου να διαβάσει έστω και λίγες σελίδες αλλά δεν βρίσκω απόλαυση πια σε τίποτα.. Κυρίως κάνω υπομονή και λέω στον εαυτό μου ότι θα περάσει κάποια στιγμή αλλά δεν ξέρω αν με τον καιρό χειροτερεύσει ή καλυτερεύσει η κατάσταση.. Η διατροφή μου δεν είναι καλή κυρίως γιατί το στομάχι μου είναι χάλια από το άγχος και δεν μπορώ να φάω καλά
Pavlosla δεν υπάρχει κάτι δωρεάν εδώ απ’ ότι έχω ψάξει..Μόνο μια ψυχίατρος σε νοσοκομείο που δεν μου άρεσε και δεν θέλω να ξαναπάω σε αυτή

Η αληθεια ειναι οτι η καταθλιψη να ξεπεραστει μονη της τελειως ειναι δυσκολο. Καλό ειναι να σε δει καποιος ψυχολογος να σε κατευθυνει αλλα και να προλαβει υποτροπες στο μελλον. Δε μπορω να σ πω κατι αλλο. Εγω εμπιστευτηκα ψυχιατρο-ψυχοθεραπευτη κ πηρα αγωγη γι αυτο. Μονη μου ημουν τελειως δυσλειτουργικη.
Ψαξε και λιγο πιο μακρια για δωρεαν αν δν εχεις θεμα με τη μετακινηση.

Quote:

---

Originally Posted by maria4

Η αληθεια ειναι οτι η καταθλιψη να ξεπεραστει μονη της τελειως ειναι δυσκολο. Καλό ειναι να σε δει καποιος ψυχολογος να σε κατευθυνει αλλα και να προλαβει υποτροπες στο μελλον. Δε μπορω να σ πω κατι αλλο. Εγω εμπιστευτηκα ψυχιατρο-ψυχοθεραπευτη κ πηρα αγωγη γι αυτο. Μονη μου ημουν τελειως δυσλειτουργικη.
Ψαξε και λιγο πιο μακρια για δωρεαν αν δν εχεις θεμα με τη μετακινηση.

---

το θεμα ειναι δωμισεις εναν σωστο τροπο σκεψης. τωρα αυτο ειναι πολυ πιο εθκολο με εναν ειδικο σηγουρα.

Το ξέρω ότι από μόνη της δεν πρόκειται να φύγει, εννοώ αν μπορώ να την καταπολεμήσω μόνη μου γιατί δεν έχω την δυνατότητα να δω κάποιον ειδικό. Είμαι πρόθυμη να αλλάξω προς το καλύτερο και να κάνω ότι μπορώ για να γίνω καλά. Χρειάζομαι όπως είπες κάποιον να με κατευθύνει αλλά αν δεν μπορείς να τον έχεις αυτόν τον κάποιον, δεν πρέπει να το παλέψεις και μόνος σου; Να βρεις εσύ την κατεύθυνση; Δεν ζητάω να λυθεί εντελώς το πρόβλημα μου, λογικό είναι να μην γίνεται, άλλωστε αν μπορούσαμε μόνοι μας δεν θα υπήρχαν οι ψυχολόγοι, δεν μπορώ να κάνω τη δουλειά που θα μου έκανε ο ψυχολόγος, αλλά θέλω τουλάχιστον να απαλύνω τον πόνο μου, να βρω έστω και λίγη χαρά στη ζωή μου

Quote:

---

Originally Posted by poema

Το ξέρω ότι από μόνη της δεν πρόκειται να φύγει, εννοώ αν μπορώ να την καταπολεμήσω μόνη μου γιατί δεν έχω την δυνατότητα να δω κάποιον ειδικό. Είμαι πρόθυμη να αλλάξω προς το καλύτερο και να κάνω ότι μπορώ για να γίνω καλά. Χρειάζομαι όπως είπες κάποιον να με κατευθύνει αλλά αν δεν μπορείς να τον έχεις αυτόν τον κάποιον, δεν πρέπει να το παλέψεις και μόνος σου; Να βρεις εσύ την κατεύθυνση; Δεν ζητάω να λυθεί εντελώς το πρόβλημα μου, λογικό είναι να μην γίνεται, άλλωστε αν μπορούσαμε μόνοι μας δεν θα υπήρχαν οι ψυχολόγοι, δεν μπορώ να κάνω τη δουλειά που θα μου έκανε ο ψυχολόγος, αλλά θέλω τουλάχιστον να απαλύνω τον πόνο μου, να βρω έστω και λίγη χαρά στη ζωή μου

---

γινεται. βασικα κοιτα κ σε ειδικο να πας παλι εσυ πρεπει να κανεις την δουλεια. απλα εχεις εναν να σου δειχνει τον δρομο.μονη τα κανεις ολα εσυ. κ γω πριν παω σε ειδικο προσπαθουσα μονος με οτι εβρικσα στο ηντερνετ αλλα με ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΨΑΞΙΜΟ

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Νομίζω έγραψα το ποστ γιατί ήθελα λίγη ενθάρρυνση που δεν έχω από κανέναν δίπλα μου.. Ήθελα κάποιον να μου πει «ναι μπορείς, συνέχισε την προσπάθεια, μη το βάζεις κάτω». Αν σου λέει κάποιος ότι κάτι γίνεται είναι πιο εύκολο να το πιστέψεις, να το προσπαθήσεις και να το καταφέρεις, δεν ξέρω τουλάχιστον έτσι λειτουργεί σε μένα

Προφανως, ετσι γινεται με ολους. Στη περιπτωση βεβαια τη καταθλιψης ειναι καπω αλλιως τα πραγματα. Γι αυτο και βοηθαει ως προς αυτο θεωρω ο ειδικος.
Επισης, ποιος σου εκανε διαγνωση; ο ψυχιατρος π πηγε; ή με οτι διαβαζεις..;

Quote:

---

Originally Posted by maria4

Προφανως, ετσι γινεται με ολους. Στη περιπτωση βεβαια τη καταθλιψης ειναι καπω αλλιως τα πραγματα. Γι αυτο και βοηθαει ως προς αυτο θεωρω ο ειδικος.
Επισης, ποιος σου εκανε διαγνωση; ο ψυχιατρος π πηγε; ή με οτι διαβαζεις..;

---

Δεν μου έχει κάνει διάγνωση κανείς φαντάζομαι όμως ότι αυτό έχω. Όταν είχα πάει πριν μήνες στην ψυχίατρο (μια φορά πήγα μόνο) μου έγραψε κάποια αντικαταθλιπτικά φάρμακα τα οποία όμως δεν πήρα γιατί δεν ήθελα τέτοιου είδους θεραπεία. Δεν ξέρω μπορεί να έκανα και λάθος αλλά δεν μου πήγαινε να πάρω φάρμακα, δεν ένιωθα καλά σε αυτή τη σκέψη. Τα συμπτώματα που είχα ήταν ότι έκλαιγα συνέχεια, ένιωθα ένα κενό μέσα μου, δεν είχα όρεξη για φαγητό, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, όλα μου φαίνονταν δύσκολα, ακόμα και το να κάνω μπάνιο, να χτενιστώ, δεν είχα όρεξη για τίποτα, ώρες ώρες ένιωθα ότι θα λιποθυμήσω, ότι είμαι αδύναμη αλλά καταλάβαινα ότι ήταν ψυχολογικό και δεν θα λιποθυμούσα στα αλήθεια( έκανα όλες τις εξετάσεις για να αποκλείσω το να έχω κάτι σωματικό). Μετά από κάποιο διάστημα άρχισα σιγά σιγά να γίνομαι καλά. Αλλά όπως είναι λογικό δεν θεραπεύτηκα, κατά διαστήματα με πιάνουν πάλι αυτά τα συμπτώματα όχι σε τόσο μεγάλη ένταση όπως τότε, γιατί τα ελέγχω, λέω στον εαυτό μου όλα είναι στο μυαλό σου, προσπαθώ να ξεχνιέμαι και να κάνω πράγματα που έχω παρατηρήσει ότι με βοηθάνε όπως το να αναλύω τις σκέψεις και τις πράξεις μου και γενικά προσπαθώ να το παλέψω μόνη ότι είναι αυτό δεν ξέρω αν λέγεται κατάθλιψη ή όχι, ξέρω ότι μου δυσκολεύει τη ζωή και δεν ζω όπως θα ήθελα να ζούσα

Quote:

---

Originally Posted by poema

Δεν μου έχει κάνει διάγνωση κανείς φαντάζομαι όμως ότι αυτό έχω. Όταν είχα πάει πριν μήνες στην ψυχίατρο (μια φορά πήγα μόνο) μου έγραψε κάποια αντικαταθλιπτικά φάρμακα τα οποία όμως δεν πήρα γιατί δεν ήθελα τέτοιου είδους θεραπεία. Δεν ξέρω μπορεί να έκανα και λάθος αλλά δεν μου πήγαινε να πάρω φάρμακα, δεν ένιωθα καλά σε αυτή τη σκέψη. Τα συμπτώματα που είχα ήταν ότι έκλαιγα συνέχεια, ένιωθα ένα κενό μέσα μου, δεν είχα όρεξη για φαγητό, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, όλα μου φαίνονταν δύσκολα, ακόμα και το να κάνω μπάνιο, να χτενιστώ, δεν είχα όρεξη για τίποτα, ώρες ώρες ένιωθα ότι θα λιποθυμήσω, ότι είμαι αδύναμη αλλά καταλάβαινα ότι ήταν ψυχολογικό και δεν θα λιποθυμούσα στα αλήθεια( έκανα όλες τις εξετάσεις για να αποκλείσω το να έχω κάτι σωματικό). Μετά από κάποιο διάστημα άρχισα σιγά σιγά να γίνομαι καλά. Αλλά όπως είναι λογικό δεν θεραπεύτηκα, κατά διαστήματα με πιάνουν πάλι αυτά τα συμπτώματα όχι σε τόσο μεγάλη ένταση όπως τότε, γιατί τα ελέγχω, λέω στον εαυτό μου όλα είναι στο μυαλό σου, προσπαθώ να ξεχνιέμαι και να κάνω πράγματα που έχω παρατηρήσει ότι με βοηθάνε όπως το να αναλύω τις σκέψεις και τις πράξεις μου και γενικά προσπαθώ να το παλέψω μόνη ότι είναι αυτό δεν ξέρω αν λέγεται κατάθλιψη ή όχι, ξέρω ότι μου δυσκολεύει τη ζωή και δεν ζω όπως θα ήθελα να ζούσα

---

πρωτα πας σε ψυχολογο κ αυτος σου λεει αν χρειαζεσαι αγωγη κ ψυχιατρο. ετσι νομιζω τουλαχιστον. αλλιος αν π[ας κατευθειαν σε γιατρο πολυ πιθανο για το παραμικρο να σου δωσει αγωγη. ετσι νομιζω τουλαχιστον

Quote:

---

Originally Posted by poema

Δεν μου έχει κάνει διάγνωση κανείς φαντάζομαι όμως ότι αυτό έχω. Όταν είχα πάει πριν μήνες στην ψυχίατρο (μια φορά πήγα μόνο) μου έγραψε κάποια αντικαταθλιπτικά φάρμακα τα οποία όμως δεν πήρα γιατί δεν ήθελα τέτοιου είδους θεραπεία. Δεν ξέρω μπορεί να έκανα και λάθος αλλά δεν μου πήγαινε να πάρω φάρμακα, δεν ένιωθα καλά σε αυτή τη σκέψη. Τα συμπτώματα που είχα ήταν ότι έκλαιγα συνέχεια, ένιωθα ένα κενό μέσα μου, δεν είχα όρεξη για φαγητό, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, όλα μου φαίνονταν δύσκολα, ακόμα και το να κάνω μπάνιο, να χτενιστώ, δεν είχα όρεξη για τίποτα, ώρες ώρες ένιωθα ότι θα λιποθυμήσω, ότι είμαι αδύναμη αλλά καταλάβαινα ότι ήταν ψυχολογικό και δεν θα λιποθυμούσα στα αλήθεια( έκανα όλες τις εξετάσεις για να αποκλείσω το να έχω κάτι σωματικό). Μετά από κάποιο διάστημα άρχισα σιγά σιγά να γίνομαι καλά. Αλλά όπως είναι λογικό δεν θεραπεύτηκα, κατά διαστήματα με πιάνουν πάλι αυτά τα συμπτώματα όχι σε τόσο μεγάλη ένταση όπως τότε, γιατί τα ελέγχω, λέω στον εαυτό μου όλα είναι στο μυαλό σου, προσπαθώ να ξεχνιέμαι και να κάνω πράγματα που έχω παρατηρήσει ότι με βοηθάνε όπως το να αναλύω τις σκέψεις και τις πράξεις μου και γενικά προσπαθώ να το παλέψω μόνη ότι είναι αυτό δεν ξέρω αν λέγεται κατάθλιψη ή όχι, ξέρω ότι μου δυσκολεύει τη ζωή και δεν ζω όπως θα ήθελα να ζούσα

---

Kαλημερα. Εχω παθει παρομοια. Σε απαντηση αυτων που λες και βασιζόμενος στην δικια μου εμπειρια θα σου ελεγα ότι στην φαση που εισαι θα σε βοηθαγε πολύ να δεις αν αυτό που εχεις είναι κληρονομικο ή προερχεται από τον τροπο ζωης σου. ΑΝ δηλαδή αλλαζοντας την ζωη σου αισθάνεσαι καλυτερα, δεν αξιζει να μπλέξεις καθολου με χαπια.
Και λεγοντας καθολου εννοω καθολου καθολου. Σε αυτή την περιπτωση θα σε βοηθαγε να εισαι δημιουργικη. Επισης οι ειδικοι λενε ότι βοηθαει και η ψυχοθεραπεια αλλα θα σου ελεγα να μην βαζεις ολες τις ελπιδες σου εκει.
Πολύ σημαντικο να μην πεσεις σε εκμεταλλευτη.

Quote:

---

Originally Posted by poema

Δεν αντέχω άλλο… Χρειάζομαι βοήθεια… Είμαι άνεργη 2 χρόνια τώρα, όχι ότι δούλεψα και πολύ στη ζωή μου, νιώθω αποτυχημένη και ότι δεν θα καταφέρω τίποτα. Δεν θέλω να ζητήσω λεφτά από τους γονείς μου για ψυχολόγο και σε αυτούς δεν περισσεύουν, την σύνταξη τους παίρνουν και δεν θέλω να είμαι άλλο βάρος τους. Αλλά χρειάζομαι βοήθεια και δεν υπάρχει τίποτα δωρεάν εδώ στην επαρχία, τι να κάνω; Μπορεί κανείς να νικήσει την κατάθλιψη μόνος του; Και αν ναι πώς; Αυτό που κάνω είναι να γράφω τις σκέψεις μου όποτε δεν νιώθω καλά και προσπαθώ να τις αναλύσω, αλλά δεν είμαι ψυχολόγος να βρω και τις λύσεις.. Δεν τη παλεύω δεν με στηρίζει κανείς και όταν είμαι χάλια δεν μπορώ να μιλήσω στην οικογένεια μου, νιώθω ότι με υποτιμούν και με θεωρούν αδύναμη, άλλωστε εξαιτίας τους έπαθα κατάθλιψη. Νιώθω τόσο μόνη και αβοήθητη, θέλω να φύγω από το σπίτι των γονιών μου αλλά πώς να το κάνω όταν δεν βρίσκω ούτε μια δουλειά της πλάκας. Μόνο εγώ μπορώ να βοηθήσω τελικά τον εαυτό μου αλλά δεν ξέρω πώς να το κάνω. Παλιότερα ότι άσχημο ένιωθα το έκρυβα καλά μέσα μου και δεν ανοιγόμουν σε κανέναν, έκλαιγα κρυφά όταν ήμουν μόνη, ξεθύμαινα, και άφηνα τους άλλους να πιστεύουν ότι είμαι καλά και μετά προσπαθούσα να τα ξεχάσω όλα όσα με πλήγωσαν. Ήταν μια λύση που είχα βρει αλλά είναι λύση αυτό; Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει, υπάρχει κανείς που ξεπέρασε την κατάθλιψη μόνος του χωρίς βοήθεια ειδικού, χωρίς βοήθεια από φίλους, χωρίς βοήθεια από κανέναν;

---

Υπαρχει και ο εθελοντισμος, η αγροτικη εργασια, ετσι λενε οι ειδικοι, γενικα η εργασια βοηθαει. Και να βοηθας τους ανήμπορους σε βοηθαει να αλλαξεις τροπο σκεψης Ετσι λενε.

Quote:

---

Originally Posted by jim7

Kαλημερα. Εχω παθει παρομοια. Σε απαντηση αυτων που λες και βασιζόμενος στην δικια μου εμπειρια θα σου ελεγα ότι στην φαση που εισαι θα σε βοηθαγε πολύ να δεις αν αυτό που εχεις είναι κληρονομικο ή προερχεται από τον τροπο ζωης σου. ΑΝ δηλαδή αλλαζοντας την ζωη σου αισθάνεσαι καλυτερα, δεν αξιζει να μπλέξεις καθολου με χαπια.
Και λεγοντας καθολου εννοω καθολου καθολου. Σε αυτή την περιπτωση θα σε βοηθαγε να εισαι δημιουργικη. Επισης οι ειδικοι λενε ότι βοηθαει και η ψυχοθεραπεια αλλα θα σου ελεγα να μην βαζεις ολες τις ελπιδες σου εκει.
Πολύ σημαντικο να μην πεσεις σε εκμεταλλευτη.

---

Καλημέρα, κληρονομικό δεν νομίζω να είναι δεν έχει πάθει κανείς στο περιβάλλον μου κάτι παρόμοιο απ’ όσο ξέρω… Το ξέρω ότι δεν αξίζει να μπλέξω με χάπια γι’ αυτό και δεν τα πήρα. Αυτό που κάνω είναι να λέω στον εαυτό μου αυτά που θα έλεγα στον ψυχολόγο, να τα γράφω και να τα αναλύω και έτσι έχω βρει τις αιτίες που προκάλεσαν την κατάσταση μου.. Έτσι μου φαίνεται δηλαδή δεν είμαι ειδικός απλώς προσπαθώ να γνωρίσω τον εαυτό μου και τις αντιδράσεις του. Νομίζω ότι όλο το πρόβλημα ξεκινάει από τους γονείς μου και το πώς με βλέπουν. Η συμπεριφορά τους με κάνει να νιώθω ότι δεν αξίζω, ότι δεν με εκτιμούν, ότι με θεωρούν υπερευαίσθητη και αδύναμη (και μόνο που το λένε σε άλλους νιώθω ότι μου κόλλησε η ταμπέλα) και ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα στη ζωή μου. Επίσης δεν εκτιμούν το αγόρι μου και το προσβάλλουν(όχι μπροστά του φυσικά), γεγονός που με κάνει να νιώθω άσχημα γιατί εγώ τον επέλεξα και είναι ο άνθρωπος μου. Όλα αυτά σε συνδυασμό του ότι δεν έχω δουλειά (και με κάνουν να νιώθω ότι εγώ φταίω για αυτό ενώ ψάχνω και δεν με παίρνουν πουθενά) με οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Όσο μένω μαζί τους χειροτερεύω, θέλω τόσο πολύ να φύγω να γίνω ανεξάρτητη και δεν μπορώ, χάνω τις ελπίδες μου, δεν μπορώ άλλο να τους ζητάω λεφτά