Κατάθλιψη ή τίποτα χειρότερο;
Καλησπέρα σας. Πήρα το θάρρος να γράψω μιας και γίνεται ανώνυμα. Εδώ και 1 χρόνο είμαι παντρεμένη και βγάζω νεύρα με το παραμικρό. Πριν 2 χρόνια είχα μείνει έγκυος αλλά πέθανε το μωρό τον τελευταίο μήνα πριν γεννήσω και κατηγόρησα τα πεθερικά μου λόγω κακής συμπεριφοράς και επειδή με έστειλαν νοσοκομείο μετά απο λεκτικό τσακωμό. Ο άνδρας μου που παλιά ήταν με το μέρος τους, κατάλαβε πως δεν ειναι σωστοί και παντρευτήκαμε κρυφά και φύγαμε εξωτερικό. Μετά το χαμό του παιδιού μας εγώ άρχισα να αποκτώ νεύρα που ποτέ δεν είχα και όταν γυρίσαμε Ελλάδα οι γονείς του φάνηκαν να άλλαξαν αλλά τελικά ήταν ίδιοι. Έχω φτάσει σε σημείο να νευριάζω με τους πάντες γύρω μου. Με τον άνδρα μου, τα πεθερικά μου, την οικογένοια μου. Κλαίω κρυφά και θέλω κάτι να βαρέσω συνέχεια. Ενώ ήμουν το πιο θετικό άτομο παλιά και δεν έβλεπα πουθενά εμπόδια τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα θετικό. Οι γονείς μου, μου λένε ότι είμαι άδικη με τον άνδρα μου ενώ και εκείνος πριν χασει το παιδί δεν φαιρόταν σωστά. Μετά άλλαξε και όλος μου ο κύκλος τον δέχτηκε και εγώ τον αγάπησα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Μου λέει με φοβάται ενώ δεν τον έχω αγγίξει ποτέ. Σε αντίθεση με εκείνον που έχει τύχει να με χτυπήσει πριν μείνω έγκυος. Φοβάμαι τον εαυτό μου γιατι ενώ πια έχει αλλάξει, δουλεύει ατελείωτες ώρες να μου προσφέρει τα πάντα, εγω θυμάμαι το παρελθόν και τα νεύρα που έχω με τα πεθερικά μου κυρίως τα βγαζω πάνω του με φωνές. Είμαι τρελή ; Μήπως έχω κατάθλιψη; Δεν ξερω τι έχω πάθει και ανυσηχώ γιατί δεν ήμουν έτσι.
