Originally Posted by
Nefeli28
..την πολυ ασχημη ληξη της θεραπευτικης σχέσης με τον περιφημο συμβουλο για οσους εχετε διαβασει την ιστορια μου, κι ενώ εχω δουλεψει σαν σκυλι με τη νεα ψυχολογο το θεμα, νιωθω οτι ολισθαινω προς τα πίσω.
Πισω στις μερες εκείνες που πίστευα οτι φταίω εγω. Οτι εγω δεν τον μετρησα καλα, ότι τον αδικησα, οτι ημουν υπερβολικη, οτι μια χαρα έκανε τη δουλειά του εκείνος, εγω ειχα το πρόβλημα.
Στην τελικη, ας μην παθαινα εξάρτηση μαζι του. Ας έδειχνα περισσοτερη αντοχή στις πιεσεις. Ας ημουν πιο δεκτικη στα πράγματα ακομα κι οταν δεν πηγαιναν καλα.
Τι θα πει δεν μου ταιριαζε; ηταν λογος αυτος για να τον βγαλω σκαρτο;
Είμαι μαλλον πολυ κακιά....και αδικη.
Και αυτο δεν το αντέχω