τελικα μετα απο προσοπικα βιωματα εχω καταληξει στο εξης συμπερασμα. οκ εγινε οτι εγινε κ πατοσες εμεινες σε ασχημη κατασταση αλλα με προσπαθεια κ βοηθεια αρχησες να βρισκεις δυναμη σηγα σηγα κ θες να προχωρισεις. οκ αλλα τωρα τι κανεις? ποιο ειναι το καλητερο που εχεις να κανεις? εχω βρεθει κ σε αυτο το δηλημα κ νομιζω πως το καλυτερο που εχει να κανει ο καθενας προκειμενου να ξανα αρχησει να φτιαχνει τον εαυτο του κ την ζωη του ειναι να επειδιωξει την δικη του αυτοπραγματοση. συμφωνειται η οχι?. αφου πλεον μεσα σαυτην την κατασταση ειχε μεινει μονος κ εστο σε ενα βαθμο ειχε καταφερει να διαχωρισει τον εαυτο του απο τους αλλους. δλδ ειχε αναγνωρισει αυτο το αισθημα της δικιας του παρουσιας σαν κατι ξεχωριστω απο τους αλους. κ με λιγα λογια αναγνωρισε την μοναδικοτητα του. το μονο που εχει να κανει ειναι να ξανασυκοθει αλλα αυτη την φορα να χαραξει την δικη του πορεια στη ζωη. να παει κατευθειαν, εκει που θελει να παει, κ εχει βαλει στοχο να παει,...σε κατι καλυτερο( οτι κ αν ειναι αυτο).... κ οχι να περιφερεται δεξια κ αριστερα μπας κ βρει αποδωχη καπου η τον κανουν να νιωσει καλα. κ αν δεν γινουν αυτα να ξανα πεσει εκει που ηταν πριν. συμφωνειτε η οχι?
κ οπως παντα θελω την γνωμη σας
