Printable View
Το να χανεις ανθρωπους που αγαπας,ζεις.λατρευεις και \"πεθαινεις\"γι\'αυτ� �υς ειναι οτι χειροτορο μπορει να σου συμβει..Εχω χασει τον πατερα μου σε τροχαιο πριν 8 χρονια και πριν ενα χρονο τον αδερφο μου επισης σε τροχαιο..Αν με τον πατερα μου εχασα την μιση μου ζωη με τον χαμο του αδερφου μου αδειασα τελειως....
Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς καλέ μου! Μεγάλος ο πόνος σου.
Η ζωή η ίδια , η ρουτίνα , η καθημερινότητα μαζί με την δική σου θέληση θα σε βοηθησουν να βγεις απο το τουνελ.
Κρατήσου απο τη ζωή, από όσους ειναι γύρω σου και από την αγαπη σου για εκείνους που \"πέταξαν για αλλού\". Σιγουρα θα σε ήθελαν ευτυχισμένο.
Κουράγιο ! κουράγιο! κουράγιο!
dose xrono ston eayto sou, ase ton na ponesei na ponesei...einai megales oi dunameis pou kruboume mesa mas...sto telos tha ta katafereis na dexteis thn apoleia..panta tha uparxoun katastaseis pou den pernane apo ta xeria mas...panta omos tha yparxoun kai alles pou pernane..bione ton pono sou, roufa ton mexri teleytaias stagonas, plase ton , kanton tragoudi, eikona, poihma....kai na deis pou se ligo tha zeis aneta mazi tou..
elpizw ta logia mou(exo biosei ki ego thn apoleia) na se apalunan kapws.
filika:)
δεν υπαρχουν λογια να σου πω που θα σε ανακουφησουν αγαπητε μου φιλε.το μονο σιγουρο ειναι οτι εχεις και αλλου να δωσεις κοματια της ψυχης σου οπως ειναι το μελοντικο σου ταιρι και τα μελλοντικα παιδια σου.ο χρνος απαλυνει τα παντα!!!ετσι θα χαιρονται και αυτοι που εχασες απο ψηλα...κουραγιο!!!και να κλαις οσο μπορεις!!!το κλαμα ειναι αδειασμα και λυτρωση...
ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 17 ΕΤΩΝ ΕΧΑΣΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΜΟΥ ΓΟΝΕΙΣ....ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ...
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΩ ΠΑΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ....
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΤΟΥ ....
ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ Η ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ ΟΠΩΣ ΕΓΩ .... ΑΛΛΑ ΑΣ ΤΟΝ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ...
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΓΛΥΚΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ
Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ....ΙΣΩΣ ΕΤΣΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ...
ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΠΕΡΙΦΗΜΑ....
ΟΛΑ ΚΑΠΟΤΕ ΠΕΡΝΑΝΕ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ.
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ
Έφυγε! Δεν χωράς στην ψυχή σου. Δεν θες να ανοίξεις τα μάτια σου το πρωί γιατί η πραγματικότητα σου έχει αλλάξει τόσο που δεν θες να την ζήσεις. Απόγνωση και το αναπάντητο \"γιατί???\". Κλαίς ατελείωτες ώρες και οι μέρες περνούν ως την ώρα που δεν έχεις πια άλλα δάκρυα. Έχεις στεγνώσει και η ψυχή σου είναι απλά άδεια. Για τις επόμενες μέρες κοιτάς μια φωτογραφία απαθής προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχει πια αυτός ο άνθρωπος στη ζωή σου. Και εσύ πρέπει να συνεχίσεις να ζεις. Στην αρχή όχι για σένα, αλλά για τους υπόλοιπους γύρω σου που σε αγαπάνε, μητέρα, φίλους, συγγενείς.
Κάποια κάποτε μου ευχήθηκε: \"Κοπέλα μου ελπίζω ο Θεός να μην σου δώσει όσα πραγματικά μπορείς να αντέξεις\". Τότε δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία... Νιώθω πως είναι λίγο αργά, αλλά στο εύχομαι έστω και τώρα.
Δεν θα ήθελαν να σε δουν να λυγίζεις όπου κι αν είναι. Κράτα τις αναμνήσεις σου και προχώρα μέρα με την μέρα. Το κενό δεν θα αναπληρωθεί αλλά ο χρόνος έχει τον τρόπο να απαλύνει τα τραύματα. Και καθαρά προσωπική μου άποψη και ελπίδα, κάποια στιγμή κάπου θα τους ξαναδούμε.
Βίωσα κι εγώ προσφατα τον πόνο και την θλιψη του πένθους. Στις 28/6/2007 ο ξάσερφος μου Στέφανος αυτοκτόνησε χωρίς αιτία. Χωρίς λόγο. Χωρίς έστω και την παραμικρή ένδειξη προβλήματος στην ζωή του. ¨ολα ήταν τέλεια. Δουλειά λεφτα οικογένεια κοπέλες. όλα τέλεια. σαν να μην έφτανε αυτό μαθαίνουμε σε δύο μήνεα πο τότε ότι ο παππούς μου έχει καρκίνο και του μένουν λίγες μέρες ακόμη. Ειρωνέια ε? Ο πρώτος έφυγε με την θιέληση του και ο δεύτερος πάλευε για να ζήσει έστω και μια μέρα παραπάνω.... πρέπει να κατανοήσουμε όμως ότι αυτή είναι η ζωή έχει πολλά άσχημα πράγματα. Δυστηχώς ή ευτυχώς σε τέτοιεσ στιγμές καταλαβαίνεισ πότε πρεπει πραγματικά να αγχωθέις και στεχορηθείς και το λέω αυτό γιατί έχω προβλήματα με το άγχος. Φοβίεσ κρίσεις τα γνωστά. Υπάρχει κόσμος γύρω μας που σε σχέση με εμένα εχει πραγματικά πρόβλημα. το δικό μου μπορει και να διορθωθεί αλλά κανένας απο τους παραπανω δεν γυρίζει πίσω... Νομίζω πως ο θάνατος των δυον τους με έκανε να δω την ζωή διαφορετικά. Με άλλο μάτι. Προσέξτε τους εαυτούς σας. Χαμογελάτε. Δεν ξέρεις τι μπορεί να σου φέρει η ζωή. Είναι κρίμα να ταλαιπωρούμε τους εαυτούς μας. Μιλήστε πέστε τα προβλήματα σας. Να ανοίγεστε πάντα. Λυπάμε πολύ για αυτά που διάβασα πιο πάνω και ελπίζω ο Θεός να δώσει σε όλους μα δύναμη και κουράγιο.
Κουράγιο παιδία.
Φιλια Στέφανε,
Τι να πω ....... τραγικές συμπτώσεις ..........Quote:
Originally posted by martini
Το να χανεις ανθρωπους που αγαπας,ζεις.λατρευεις και \"πεθαινεις\"γι\'αυτους ειναι οτι χειροτορο μπορει να σου συμβει..Εχω χασει τον πατερα μου σε τροχαιο πριν 8 χρονια και πριν ενα χρονο τον αδερφο μου επισης σε τροχαιο..Αν με τον πατερα μου εχασα την μιση μου ζωη με τον χαμο του αδερφου μου αδειασα τελειως....
Εχω χάσει τον πατέρα μου............. που ήταν όμως για εμένα κατι παραπάνω απο πατέρας, διότι με την μητέρα μου είχα προβλήματα .......
ενοιωσα οτι τώρα είμαι μόνη !!!!! Φόβος ! Αχ, αυτή η μοναξιά ! Ποιός θα με στηρίξει τώρα ? Ποιος θα με καταλάβει ? Ποιος θα με αγαπήσει τόσο ?
Εμαθα να ζω με αυτή την μοναξιά ....... αφού δεν είχα επιλογή ...
Κουράγιο παιδιά...
ΔΙαβάζω τα μηνύματά σας και παρόλο που βρίσκομαι στην ίδια θέση με σας, σας θαυμάζω για το κουράγιο σας. Εγώ αισθάνομαι πιο μοιρολατρική... Μπράβο σας. Να είστε καλά!
το να χανεις το δικο σου ανθρωπο ειναι δυσκολο...δεν το ηξερα πως θα ηταν αλλα ποιο σκληρο ειναι να μεγαλωνεις απο μικρος ξερωντας πως θα πεθανει....εγω απο τα 5 μου ηξερα οτι θα πεθαινε ο πατερας μου...καθε φορα που εφευγε για το νοσοκομειο εκλαιγα κλεινομουν στο δωματιο και ελεγα ηρθε το τελος....ομως το τελος ηρθε στα 23 μου 2 μερες μετα την γιορτη μου και 3 μερες μετα την παραδοση της πτυχιακης μου..την προηγουμενη μερα μου ελεγε και το ποδι να μου κοψουν εγω θα ειμαι εκει κοριτσακι μου...δεν ηταν ομως!ξεψυχησε στα χερια μου για δευτερη φορα..την πρωτη φορα απλα εφευγε και τον γυρισα με τις φωνες μου...εχω την μητερα μου πια εναν υπεροχο ανθρωπο οχι τον ΜΠΑΜΠΑ μου.σεκαθε σημαντικη μου αποφαση ειναι εκει μεσα απο ονειρα που με φοβιζουν,τρομαζουν αλλα εκει...μας λατρεψε οσο κανεις δε μπορει να φανταστει...ειμασταν οι τρεις γυναικες της ζωης του ετσι μας ελεγε....και αντι να τον αφησουν να ηρεμησει το κορμι του μετα απο τοσα νοσοκομεια,γιατρους και τρυπηματα...οι συγγενοις τρωγονται για τα χωραφια και ευχονται στα παιδια του να πεθανουν...αραγε ξερουν ποσο ποναει??το μονο που του ζηταω ειναι να ξερω αν ειναι καλα....
Απο μικρη μου ελεγε οτι θα εφευγε μονο οταν γινομασταν μεγαλες και στηριζομασταν στα ποδια μας...εφυγε ομως οταν τον ειχαμε αναγκη για να μας καμαρωσει...ενα γιατι θα υπαρχει μεσα μου για παντα....γιατι τωρα?????και η ειρωνια 25 μαιου πεθανε και 25 ιουνιου ορκιζομουν...κατι που το περιμενε πως και πως και κατι που ειχα αγωνιστει να το κανω γρηγορα για να χαρει..
οποιος δε το εχει βιωσει δε μπορει να μας καταλαβει......
Κωνσταντίνα
πονά πολύ όταν σκέφτεσαι πράγματα που δεν πρόλαβες να ζήσεις με τους αγαπημένους σου που έφυγαν.
Είναι σκληρό. Σε νιώθω.
Όμως, γράφεις πόσο αγαπημένη ήσουν με το μπαμπά σου και τις όμορφες στιγμές που ζήσατε.
Κράτα τες Κωνσταντίνα, αυτές τις πολύτιμες στιγμές.
Μπορεί να σου δημιουργούν πόνο, παρόλο που είναι όμορφες,
αλλά να αισθάνεσαι τυχερή που τις ζήσατε μαζί.
Ο μπαμπάς σου θα ήταν περήφανος για σένα στην ορκωμοσία σου.
Κι εγώ κάποτε δεν ήθελα να πάω στην ορκωμοσία μου γιατί δε θα τον είχα εκεί. Ήταν στην ίδια αίθουσα όπου είχε γίνει και η πρώτη, στην οποία είχε έρθει. Νόμιζα ότι δε θα το άντεχα.
Σε καταλαβαίνω.
Δώσε χώρο και χρόνο στον εαυτό σου να εκφραστεί, να βγάλει όλο τον πόνο και το παράπονο που βαραίνει την ψυχή σου. Όσο χρόνο εσύ χρειάζεσαι κορίτσι μου.
Και στο τέλος, θα βρεις τη δύναμη να προχωρήσεις ένα βήμα μπροστά.