Τασεις απογοητευσης λογω τελειομανιας και ωραιοποιησης του κοσμου

Θα αυτοχαρακτηριστω δειλη γιατι φοβαμαι να ζησω.Φοβαμαι τα λαθη , ειμαι πολυ αυστηρη με τον εαυτο μου και με τους αλλους.Ταυτοχρονα παραπονιεμαι για τον κοσμο που δεν ειναι αγγελικα πλασμενος και δυσκολευομαι να παραδεχτω οτι ειμαστε ατελη οντα που ζουμε σε εναν ατελη κοσμο και πρπει να επιχειρησουμε να ζησουμε οχι οπω επιθυμουμε αλλα οπως μπορουμε .Εγω σαν δειλη που ειμαι επιλεγω συχνα την αδρανεια αν δε μπορω να εχω την τελειοτητα.Ο κοσμος μου φαινεται οτι δε θα αλλαξει αν κανω εγω κατι και αυτο που με ενοχλει ειναι η αντιφατικοτητα των παγματων.Τα βρισκω ολα μετεωρα.Αξιες, ανθρωπους και ιδιοτελεις- ψευτικες σχεσεις που περιμενουν αναταλλαγματα και κυριαρχια του ενος στον αλλο για επιβιωση σε επαγγελματικο και προσωπικο τομεα.
.Παρολα αυτα προσπαθω να εκτιμω ο, τι εχω και να προσπαθω αλλα παντα νοιωθω ελλιπης και αδυναμη αν δε μπορω να καταφερω αυτο που εχω στο μυαλο που συνηθως δε γινεται.Θα μου πειτε ριξε τον πηχυ αλλα ειναι δυσκολο να το κανω αυτο συνεχως.
Ποια η γνωμη σας?

σε καταλαβαινω... μην παιρνεις τοσο σοβαρα τα πραγματα... να εστιαζεις στην ευχαρισρηση σου στο παρον. σημασια εχει η βιωση , και η ατελεια δινει χαρακτηρα σε αυτην. σου τα λεω για να τα ακουω κι εγω...

Είναι θέμα λογικής, ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, δεν είναι θέμα δειλίας. Νομίζω πως ο καθένας μας, θα ήθελε τον κόσμο διαφορετικά, ανάλογα με τα μέτρα μας, όμως έτσι είναι ο κόσμος και με αυτόν, θα πρέπει να συμβιβαστούμε. Το να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου, αυτό δεν στο κόβει κανένας. Αν θέλεις να κάνεις κάτι, θα το κάνεις. Το καλό, θα πρέπει να αρχίσει πρώτα από τους δικούς μας εαυτούς. Έχω τσακωθεί πολλές φορές, με άτομα που πετάνε τσίχλες, κουτάκια και τσιγάρα, κάτω στον δρόμο, ενώ δίπλα είναι ο κάδος. Είναι θέμα αξιοπρέπειας, υγιεινής και τιμιότητας. Από τα μικρά πράγματα, πρέπει να ξεκινήσεις το καλό, για να φτάσει στα μεγάλα. Όταν εμείς οι ίδιοι, γράφουμε στα αχαμνά μας, το κράτος και όλους τους νόμους, τότε πως θέλεις να φτιάξει μια χώρα; Όταν όλοι παραπονούμαστε για τα σκουπίδια, αλλά ρίχνουμε τα τσιγάρα στους δρόμους, πως θέλεις να είναι καθαρά; Όταν βρωμίζει κάποιος, με σπρέι τα κτήρια, με χυδαία μηνύματα, πως θέλεις μετά να υπάρξει η Αθήνα, σοβαρή ευρωπαϊκή πρωτεύουσα; Όταν δεν εκτιμούμε τα αρχαία μνημεία μας, όταν κοροϊδεύουμε τον τουρίστα και του χρεώνουμε διπλά και τριπλά, αυτά που παίρνει για να φάει, όταν ο νους μας είναι, πως θα βολέψουμε κανένα παιδί, από τα "παραθυράκια", στο δημόσιο, πως θέλεις μετά, να γίνει η αλλαγή; Όλες οι αλλαγές, ξεκινούν πρώτα, από τον εαυτό μας και διορθώνοντας πιστεύω και τους άλλους, μπαίνει ένα μικρό λιθαράκι, για να το καλό.

Δεν διαφερουμε και πολυ στο σκεπτικονα ξερεις χεχε.
Τωρα, το πρωτο αν και κλισε αλλα τοσο αληθεια που πρεπει να ξεκιναμε ειναι οτι κανεις δεν ειναι τελειος μα κανεις
ουτε η φυση δεν ειναι τελεια(απειρα τα παραδειγματα ως προς αυτο). Το μονο σιγουρο ειναι οτι ΜΠΟΡΕΙΣ να βελτιωθεις αν πραγματικα το θες και να πηγαινεις ενα βημα παραπερα καθε φορα.
Απο κει και περα, δημιουργούμε εμεις "αυτη τη τελειοτητα/τελειοθηρία" στο μυαλο μας ξεκαθαρα. Ειναι μια ψευδαισθηση και εξωπραγματικο, με αποτελεσμα να μας κανει να σκεφτομαστε και να νιωθουμε περιεργα και παραλογα και φυσικα αδυναμες και ανικανοποιητες. Το μονο που "πιανει" αν αρχισεις να το επεξεργαζεσαι ειναι κι ομως να χαμηλωνεις το πυχη, οχι γιατι εισαι "κατωτερο" ή "λιγος" αλλα γιατί η αλήθεια σου λεει ξεφυγε λιγο απο αυτό το ουτοπικο που εχεις πλασει και δες τι πραγματικοτητα.
α! και το τελειος ειναι ταμπελα φυσικα...μη τη κολλας κι αυτη και πας
γιατί ειδες που σε οδηγει...

Quote:

---

Originally Posted by Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα

Είναι θέμα λογικής, ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, δεν είναι θέμα δειλίας. Νομίζω πως ο καθένας μας, θα ήθελε τον κόσμο διαφορετικά, ανάλογα με τα μέτρα μας, όμως έτσι είναι ο κόσμος και με αυτόν, θα πρέπει να συμβιβαστούμε. Το να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου, αυτό δεν στο κόβει κανένας. Αν θέλεις να κάνεις κάτι, θα το κάνεις. Το καλό, θα πρέπει να αρχίσει πρώτα από τους δικούς μας εαυτούς. Έχω τσακωθεί πολλές φορές, με άτομα που πετάνε τσίχλες, κουτάκια και τσιγάρα, κάτω στον δρόμο, ενώ δίπλα είναι ο κάδος. Είναι θέμα αξιοπρέπειας, υγιεινής και τιμιότητας. Από τα μικρά πράγματα, πρέπει να ξεκινήσεις το καλό, για να φτάσει στα μεγάλα. Όταν εμείς οι ίδιοι, γράφουμε στα αχαμνά μας, το κράτος και όλους τους νόμους, τότε πως θέλεις να φτιάξει μια χώρα; Όταν όλοι παραπονούμαστε για τα σκουπίδια, αλλά ρίχνουμε τα τσιγάρα στους δρόμους, πως θέλεις να είναι καθαρά; Όταν βρωμίζει κάποιος, με σπρέι τα κτήρια, με χυδαία μηνύματα, πως θέλεις μετά να υπάρξει η Αθήνα, σοβαρή ευρωπαϊκή πρωτεύουσα; Όταν δεν εκτιμούμε τα αρχαία μνημεία μας, όταν κοροϊδεύουμε τον τουρίστα και του χρεώνουμε διπλά και τριπλά, αυτά που παίρνει για να φάει, όταν ο νους μας είναι, πως θα βολέψουμε κανένα παιδί, από τα "παραθυράκια", στο δημόσιο, πως θέλεις μετά, να γίνει η αλλαγή; Όλες οι αλλαγές, ξεκινούν πρώτα, από τον εαυτό μας και διορθώνοντας πιστεύω και τους άλλους, μπαίνει ένα μικρό λιθαράκι, για να το καλό.

---

Πλησιαζεις σε αυτο που λεμε αν ενας αναψει ενα κερι σβηνει το σκοταδι

Quote:

---

Originally Posted by iwannaaa

Πλησιαζεις σε αυτο που λεμε αν ενας αναψει ενα κερι σβηνει το σκοταδι

---

Απλα το δικο μου τρεμοπαιζει

Quote:

---

Originally Posted by iwannaaa

Θα αυτοχαρακτηριστω δειλη γιατι φοβαμαι να ζησω.Φοβαμαι τα λαθη , ειμαι πολυ αυστηρη με τον εαυτο μου και με τους αλλους.Ταυτοχρονα παραπονιεμαι για τον κοσμο που δεν ειναι αγγελικα πλασμενος και δυσκολευομαι να παραδεχτω οτι ειμαστε ατελη οντα που ζουμε σε εναν ατελη κοσμο και πρπει να επιχειρησουμε να ζησουμε οχι οπω επιθυμουμε αλλα οπως μπορουμε .Εγω σαν δειλη που ειμαι επιλεγω συχνα την αδρανεια αν δε μπορω να εχω την τελειοτητα.Ο κοσμος μου φαινεται οτι δε θα αλλαξει αν κανω εγω κατι και αυτο που με ενοχλει ειναι η αντιφατικοτητα των παγματων.Τα βρισκω ολα μετεωρα.Αξιες, ανθρωπους και ιδιοτελεις- ψευτικες σχεσεις που περιμενουν αναταλλαγματα και κυριαρχια του ενος στον αλλο για επιβιωση σε επαγγελματικο και προσωπικο τομεα.
.Παρολα αυτα προσπαθω να εκτιμω ο, τι εχω και να προσπαθω αλλα παντα νοιωθω ελλιπης και αδυναμη αν δε μπορω να καταφερω αυτο που εχω στο μυαλο που συνηθως δε γινεται.Θα μου πειτε ριξε τον πηχυ αλλα ειναι δυσκολο να το κανω αυτο συνεχως.
Ποια η γνωμη σας?

---

δεν θα σου πω "ριξε τον πηχυ' αν αυτο που στοχευεις δεν ειναι εκτος πραγματικοτητας, αλλα δεν δινεις παραδειγμα.
αν ο στοχος πχ ειναι να γινεις η βασιλισσα της αγγλιας, δεν εισαι απλα εκτος πραγματικοτητας, εισαι εντελως παραλογη.
αν ο στοχος σου ειναι να χασεις 30 κιλα , δεν χρειαζεται να κατεβασεις τον πηχυ, χρειαζεται να επιμενεις στην προσπαθεια. μπορει και να τον καταφερεις, αλλα και τον μισο να καταφερεις, ειναι παλι μια τεραστια επιτυχια.
δλδ,
ενα θεμα ειναι αν βαζεις στοχους στο πλαισιο της πραγματικοτητας κι ενα αλλο θεμα ειναι αν εχεις καταλαβει οτι τελειο δεν υπαρχει, κι αν υπαρχει, κανεις δεν το κατακτα. ολοι οδευουμε...