μητέρα που με κακομεταχειρίζεται?
Καλησπέρα. Είμαι άνεργη 25 ετών. Πριν από λίγους μήνες τελείωσα το μεταπτυχιακό μου που έκανα σε άλλη πόλη και επέστρεψα στο πατρικό μου. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Δεν έχω καθόλου φίλους εδώ. Χώρισα με το αγόρι μου λόγω της απόστασης. Το χειρότερο όμως είναι η μητέρα μου. Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και δεν έχω καθόλου επικοινωνία με τον πατέρα μου από τότε μου ήμουν 2 ετών. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω συνηθίσει να αγιοποιώ σχεδόν τη μητέρα μου. Πράγματι, με στήριξε για να σπουδάσω, μου έδινε χαρτζιλίκι για να βγαίνω με φίλους κι έτσι είχα την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι επιτακτική ανάγκη να βρω δουλειά. Ειδικά τώρα που είμαι στο πατρικό μου με μηδέν έξοδα πέρα από το φαγητό μου. Η μαμά μου έχει σταθερή δουλειά με καλά χρήματα για την εποχή. Κι όμως κάθε φορά που της λέω το παραμικρό με κάνει ψυχολογικό πόλεμο. Για παράδειγμα σήμερα, που με είδε να κάθομαι στις 2 παρά το βράδυ ξύπνια με ρώτησε πότε θα κοιμηθώ και της απάντησα πως θα δω. Εκνευρίστηκε πολύ λέγοντάς μου πως έχω αλλάξει όλο μου το πρόγραμμα εδώ και χρόνια και κοιμάμαι την ημέρα αντί για τη νύχτα. Μακάρι να μπορούσα να της πω ότι νιώθω τόσο απαίσια και δεν ξέρω πώς να βγω απ' αυτή την κατάσταση, αλλά δεν καταλαβαίνει. Χωρίς να της πω τίποτα άρχισε να φωνάζει, να λέει ότι δεν κουνάω ούτε το δαχτυλάκι μου, ότι είμαι τεμπέλα σαν τον πατέρα μου... έλεγε έλεγε και τι δεν είπε. Δεν αντέχω αυτή την αντιμετώπιση από αυτήν τώρα. Δεν μπορεί να με καταλάβει, συνεχώς με μειώνει και μου μιλάει άσχημα. Δεν αντέχω αυτήν την κατάσταση. Έχουν επανέλθει οι αυτοκτονικές μου σκέψεις. Η λογική μου λέει πως είναι μια δύσκολη φάση της ζωής μου, πως η μητέρα μου έχει αγανακτήσει και δεν μπορεί να συμπεριφερθεί σωστά, πως πρέπει να προχωρήσω. Όμως νιώθω τόσο σκουπίδι... Δεν ξέρω τι περιμένω να μου απαντήσετε. Απλά έπρεπε να το μοιραστώ.
