Originally Posted by
markela1
νιωθω μονη μου. οτι κανένας δεν νοιάζεται πραγματικά και όλοι κοιτάν το συμφέρον τους. Με έχει πιάσει μία ξαφνική μελαγχολία. Συνειδητοποίησα ότι είμαι μόνη. Βγαίνω έξω διασκεδάζω, άλλα στη πραγματικότητα δεν έχω κανέναν δίπλα μου. Θέλω πραγματικούς φίλους που να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να με κατακρίνει κανένας. Κουράστηκα να προσπαθώ να γίνω κάτι άλλο. Θέλω να έχω μια μόνιμη σχέση και όχι περιστασιακούς γκόμενους. Το έχω βαρεθεί. Ακόμη και στη σχολή πιστεύω πως δεν είμαι αρκετά έξυπνη. Τα πράγματα έχουν δυσκολέψει. Ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του, πως θα φάει πισώπλατα τον άλλον. Κανείς δεν έχει το θάρρος να έρθει να σου μιλήσει μπροστά σου. Πως επιβιώνεις σε έναν τέτοιο κόσμο; Πως προχωρας μπροστά; Πως βρίσκει κανεις την ευτυχία και την αγάπη σε έναν τέτοιο κόσμο;
Απλά ηθελα να τα βγάλω από μέσα μου.