Καλησπέρα. Θα ήθελα τη γνώμη σας για ένα οικογενειακό ζήτημα, το οποίο περιστρέφεται γύρω από την απόπειρα αυτοκτονίας της γιαγιάς μου. – ετών 75 αλλά ιδιαίτερα οξυδερκής.
Κάπου στα μέσα Οκτώβρη, η γυναίκα αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει καταναλώνοντας μεγάλη δόση ηρεμιστικών, τα οποία είχαν χορηγηθεί, μία βδομάδα πριν από την απόπειρα, από ψυχίατρο. Τα χάπια αυτά, ανέγραφαν σαν παρενέργειες, απόπειρες αυτοκτονίες, και είχαν χορηγηθεί λόγο δυσκολίες ύπνου καθώς και άλλον ψυχολογικών δυσκολιών των οποίων βίωνε, οι οποίες συχνά πυκνά εκφραζόντουσαν μέσω στομαχόπονων ή διαφόρων δυσφοριών. Το σημείωμα αυτοκτονίας της έγραφε “σας ευχαριστώ για όλα αλλά πάνω από όλα αξιοπρέπεια” Στις παρακάτω ενότητες, παραθέτω το οικογενειακό μας ιστορικό, προκειμένου να σας βοηθήσει να καταλάβετε την όλη κατάσταση.
Το Ιστορικό της γιαγιάς
Μεγαλωμένη σε χωριό της χωριό της Μακεδονίας, και παντρεμένη από μικρή ηλικία μέσω προξενιού σε αστυνόμο. Μετά το γάμο, το ζευγάρι μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη, όπου και έκανα δύο γιους, με διαφορά ηλικίας 1 χρόνου, οι οποίοι φοίτησαν στη ΣΑΣ(Στρατιωτική Ακαδημία Στρατού). Μετά το θάνατο του άντρα της, έμενε μόνη της για αρκετά χρόνια. Στα νιάτα της ήταν ιδιαίτερα ενεργητική και κοινωνική, φροντίζοντας ανά στιγμές ένα εξοχικό σπίτι στη Χαλκιδική, το οποίο λόγο κήπου, ανά στιγμές δημιουργούσε την ανάγκη για απαιτητικές εργασίες που διεκπεραίωνέ μόνη της. Τα τελευταία χρόνια, λόγο οικονομικών δυσκολιών καθώς και κινητικών προβλημάτων λόγο ηλικίας, μένει με τον πατέρα μου στη Αθήνα.
Ο πατέρας μου
Απόφοιτος ΣΑΣ, αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του συνταγματάρχη πριν από 5 χρόνια. Ο πρώτος του γάμος, διήρκησε περίπου 4 χρόνια, από τον οποίο προήλθα εγώ. Μετέπειτα, ακολούθησε δεύτερος γάμος, 2 χρόνια στη Ελληνική πρεσβεία στις ΗΠΑ, και χωρισμός λόγο ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Από όσο έμαθα πρόσφατα, η πρώην γυναίκα του έμεινε έγκυος, ενώ εκείνος είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει δεύτερο παιδί(η δεύτερη σύζυγος είχε επίσης μία κόρη). Αυτό τον οδήγησε να της ζητήσει να προχωρήσει σε άμβλωση, το οποίο και έκανε. Τα λόγια του πάνω στο περιστατικό ήταν “μάλλον μου το κράτησε κακία και για αυτό χωρίσαμε”. Σήμερα, διατηρεί μία σχέση με κόρη στρατιωτικού.
Ο θείος
Και εκείνος απόφοιτος ΣΑΣ, επίσης απόστρατος με το βαθμό του συνταγματάρχη, διατηρεί ένα μικρό γραφείο διεκπεραίωσης στρατιωτικών υποθέσεων. Παντρεμένος σε μικρή ηλικία, με 2 κόρες, υπηρέτησε και εκείνος στην Ελληνική πρεσβεία των ΗΠΑ. Μετά από πρόσφατο έμφραγμα, έμαθα ότι έχει θελήσει να χωρίσει αρκετές φορές, αλλά ο πατέρας μου το απέτρεψε προκειμένου “να προστατέψει τα κορίτσια”, όπου και οι δύο είναι πολύ κοντά στην ηλικία των 18.
Εγώ και η σχέση με την οικογένεια του πατέρα μου
Μεγαλωμένος από τη μητέρα μου από ηλικία 2 χρονών(και εκείνη στο στρατό), ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με τον πατέρα μου. Λόγο γεωγραφικής απόστασης ανά στιγμές, αλλά μετέπειτα λόγο διαφορών χαρακτήρων, καθώς και προσωπικών απόψεων. Με τον άνθρωπο αυτό ποτέ δεν είχα κοινά, ποτέ δεν τον εμπιστεύτηκα βαθιά, ενώ πάντα διαφωνούσε τόσο με το σύνολο των αξιών του των επιλογών του καθώς και των χειρισμών του απέναντι μου(οι οποίοι ανά στιγμές ήταν εξαιρετικά ηλίθιοι τουλάχιστον). Η σχέση μας για πάρα πολλά χρόνια ήταν καθαρά οικονομική. Εκείνος πλήρωνε εγώ διάβαζα. Μόνο πρόσφατα στην ηλικία των 26, έχει βρεθεί ένας τρόπος επικοινωνίας μετά από πολλούς κόπους(και τράνταγμα των δοντιών του). Στα 19 έφυγα από την Αθήνα για να φοιτήσω στο Μαθηματικό Κρήτης, όπου αντιμετώπισα ψυχολογικές δυσκολίες(άγχος και τάσεις αυτοκτονίας). Μετά από εκείνη την αποτυχία(κρίνοντας βέβαια από τα σημερινά προσωπικά δεδομένα, κατά κάποιο τρόπο χαίρομαι για τα εφόδια τα οποία απέκτησα μέσω αυτής της εμπειρίας), εγγράφτηκα σε μία σχολή προγραμματισμού, και πλέον αναμένω να αποχωρήσω για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό.
Η σημερινή κατάσταση
Ο τελευταίος χρόνος πέρασε άσχημα για όλη την οικογένεια, λόγο των μεταπτυχιακών αιτήσεων, ενώ οφείλω να πω ότι το άγχος(ή μάλλον η έλλειψη διαχείρισης του άγχους από τον πατέρα μου) δεν βοηθούσε. Στην αρχή του καλοκαιριού είχαμε έναν ιδιαίτερα δυνατό τσακωμό που για άλλη μία φορά οδήγησε στην απουσία επικοινωνίας για μερικούς μήνες. Αυτή τη διακοπή ήταν ευπρόσδεκτη εκ μέρους μου και δεν θα γινόταν κάποια προσπάθεια επανασύνδεσης αν δεν υπήρχε η γιαγιά στη μέση. Κατά τη διάρκεια του έτους, ο πατέρας μου της έκανε συχνά ανούσιες παρατηρήσεις για χαζά πράγματα(γιατί έκλεισε την πόρτα και δεν μπορούσε να βγει έξω ο γάτος, να της μιλάει με επιθετικό τόνο γιατί “δεν ξέρει να μαγειρεύει και έκανα το φαγητό χάλια πάλι”) δημιουργώντας αχρείαστες εντάσεις, και κατά τη γνώμη μου επιδεινώνοντας την όλο και χειρότερη ψυχολογική της κατάσταση.
Την στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, νοσηλεύεται στο 414 Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ειδικών Νοσημάτων, σε έναν άθλιο χώρο, με ακόμα πιο άθλιο κλίμα περιμένοντας να “ολοκληρωθεί η θεραπεία της“.
Λόγο προσωπικής εμπειρίας, αλλά και μέσω πρόσφατων συζητήσεων, έχω καταλάβει ότι θεωρεί τον εαυτό της βάρος, ενώ η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι γιοι της(τους οποίους καμάρωνε, αλλά στην ουσία μιλάμε για ανθρώπους που έχουν κάνει τρανταχτά λάθη, ενώ έχουν γεμίσει το “εγώ” τους βασισμένοι καθαρά στη δουλειά τους), δεν την βοηθάει. Αν βάλουμε στην εξίσωση το γεγονός ότι οι κοινωνικές και προσωπικές αξίες πάνω στις οποίες βασίστηκαν, τους έχουν οδηγήσει σε προσωπικές καταστάσεις επιπέδου κάτω του επιθυμητού. Οφείλω να πω ότι αυτές οι συζητήσεις με έβαλαν σε σκέψη, μήπως ταλαιπωρείται άδικα η γυναίκα, κρίνοντας από την οικογενειακή κατάσταση.
Βλέποντας λοιπόν τη γυναίκα να υποφέρει, και αναγνωρίζοντας ότι οι δύο γιοι της είναι φανερά ανίκανοι να της προσφέρουν πραγματική στοργή(ο θείος “τρέχει με το πρόγραμμα του”, πηγαίνοντας της κόρες του στις προπονήσεις ή στις δουλειές τους το απόγευμα, ενώ ο πατέρας μου θεωρεί σωστή κίνηση το να μην ακυρώνει διήμερες εξορμήσεις με τη σχέση του που διοργανώνονται από κάποιο σύλλογο, ενώ η μάνα του είναι σε έναν άθλιο χώρο, μετά από απόπειρα αυτοκτονίας), φοβάμαι ότι μετά την τελική μου αποχώρηση σε τέσσερις μήνες, θα υπάρξει και άλλο επεισόδιο. Χωρίς να είμαι ειδήμων, αμφιβάλλω ότι το πρόβλημα είναι η κατάθλιψη, αλλά αυτοί οι δύο άνθρωποι, οι οποίοι “περιμένουν να τελειώσει τη θεραπεία της” σε ένα άθλιο χώρο, αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και να σας ζητήσω 2 πράγματα.
1ον, οποιοδήποτε είδους συμβουλές ως προς το πώς να χειριστώ την κατάσταση και
2ον αν μπορείτε να μου προτείνετε κάποιον ειδικό(ψυχίατρο/ψυχοθεραπευτή/κτλ) γιατί υπάρχει πρόβλημα το οποίο θείος και πατέρας αδυνατούν να αναγνωρίσουν, ζώντας και οι δύο στη μικρή τους φούσκα.
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας, και απολογούμαι αν η έκταση του κειμένου αποδείχτηκε κουραστική.
