Originally Posted by
poema
Πέρασα μια άσχημη φάση, άλλα νιώθω ότι πέρασε πια. Αυτά που με βασάνιζαν πριν λίγες μέρες πιστεύω ότι θα γίνουν σε λίγο καιρό μια άσχημη ανάμνηση. Μια άσχημη ανάμνηση που όμως μου έμαθε πολλά για μένα και τα τραύματα που τόσα χρόνια έκανα πως δεν βλέπω. Τώρα είμαι ο εαυτός μου, είμαι ήρεμη γιατί ξέρω ότι είμαι εγώ και δεν χρειάζεται να παριστάνω ότι είμαι κάποια άλλη. Κοιτάω πίσω και βλέπω την θλίψη, βλέπω τους δαίμονες μου που αντιμετώπισα και μου φαίνεται πως έμαθα πολλά πράγματα, πως έγινα λίγο πιο δυνατή. Βλέποντας πίσω κάνω μια καταγραφή των συναισθημάτων μου και όλα αυτά που έβγαλα από μέσα μου και συνειδητοποιώ ότι ο λόγος που έζησα την κατάθλιψη ήταν ότι σιγά σιγά σταμάτησα να είμαι ο εαυτός μου. Μπορεί η κατάθλιψη να είναι κάτι πάρα πολύ άσχημο που εύχομαι σε κανέναν να μην το ζήσει αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού που λένε. Το καλό είναι ότι σε αναγκάζει να βουτήξεις στα άδυτα του εαυτού σου, να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να δεις όλα αυτά τα σκοτεινά στοιχεία της ψυχής σου που οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται να αντιμετωπίσουν και τα κρατούν καλά κρυμμένα. Όποιος περνάει κατάθλιψη παλεύει με τον εαυτό του, παλεύει με τους δαίμονες του και αν στο τέλος νικήσει (που τώρα ξέρω ότι όλοι μπορούν να νικήσουν, τότε δεν το ήξερα) αποκτά μια εσωτερική γνώση που λίγοι διαθέτουν γιατί ο περισσότερος κόσμος φοβάται να κοιτάξει αληθινά τον εαυτό του. Φοβάται όλα τα άσχημα, τα βρώμικα, τα ντροπιαστικά πράγματα που υπάρχουν μέσα του. Δεν πρέπει όμως να τα φοβόμαστε, ούτε να ντρεπόμαστε για αυτά. Υπάρχουν σε όλους μας! Δεν μας κάνουν χειρότερους ανθρώπους ούτε μας υποβιβάζουν. Ο Γκιμπράν έγραψε κάτι πολύ όμορφο: «Εγώ όμως σας λέω ότι όπως ο άγιος και ο δίκαιος δεν μπορεί να υψωθεί πάνω από το πιο ψηλό σημείο που βρίσκεται σε καθένα από σας, έτσι και ο πονηρός κι ο αδύνατος δεν μπορούν να πέσουν πιο χαμηλά από το χαμηλότερο σημείο που βρίσκεται πάλι μέσα στον καθένα σας».
Το να αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο όλα αυτά που σε κάνουν να νιώθεις άσχημα, δεν είναι εύκολο. Πρέπει να το κάνεις όμως αν θέλεις να γίνεις καλά. Το πρώτο βήμα που έκανα εγώ για να γίνω καλά ήταν να αποδεχτώ ότι δεν είμαι καλά. Το να αναγνωρίζεις το πρόβλημα είναι η αρχή για να το λύσεις. Δεν είναι εύκολο να το αποδεχτείς, ειδικά όταν η κοινωνία το αντιμετωπίζει σαν «αδυναμία» ή σαν μια αρρώστια που νιώθεις ότι εσύ φταις που την έπαθες. Πρέπει να αποδεχτείς όλα αυτά τα άσχημα συναισθήματα που νιώθεις, να μην νιώθεις ενοχές επειδή τα νιώθεις, να μην ντρέπεσαι για αυτό. Δεν έχει τόσο σημασία αν θα το αποδεχτείς μπροστά σε άλλους, σημασία έχει να το αποδεχτείς εσύ ο ίδιος, να αναγνωρίσεις αυτό που σου συμβαίνει χωρίς να νιώθεις ένοχος για αυτό. Συχνά ένιωθα ότι για να το πάθω αυτό πάει να πει ότι είμαι αδύναμος άνθρωπος και ότι τώρα έτσι θα με βλέπει ο κόσμος, ότι υστερώ σε κάτι. Συχνά κατηγορούσα τον εαυτό μου και έλεγα «Αφού έχω την υγεία μου, την οικογένεια μου, το σπίτι μου κ.τ.λ. γιατί δεν νιώθω χαρά; Μήπως δεν εκτιμάω αυτά που έχω;» «Άλλοι άνθρωποι ζουν σε χειρότερες συνθήκες από εμένα και όμως είναι γελαστοί και το παλεύουν, εγώ γιατί είμαι χάλια;» Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Δεν είναι ότι δεν εκτιμούσα αυτά που έχω ή ότι ήμουν πλεονέκτης. Η κατάθλιψη δεν έχει να κάνει με το αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, μπορεί να συμβεί στον καθένα. Ο άνθρωπος έχει πολλές ανάγκες, δεν είναι μόνο το φαγητό και το νερό. Μια βασική ανάγκη είναι η αγάπη. Όταν νιώθω ότι έχω δίπλα μου ανθρώπους που αγαπάω και με αγαπούν νιώθω πλήρης, νιώθω ευτυχισμένη.
Η κατάθλιψη σου συμβαίνει γιατί ο εαυτός σου θέλει να σου πει κάτι. Κάτι που εσύ δεν το βλέπεις ή κάνεις πως δεν το βλέπεις γιατί δεν θέλεις να το δεις. Για αυτό δεν πρέπει να την διώξεις, να την καταπιέσεις, να προσπαθήσεις να την πνίξεις και να την δεις σαν εχθρό σου. Δεν είναι εχθρός σου. Και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να κάνεις ότι δεν υπάρχει πιστεύοντας πως έτσι θα φύγει και να υποκρίνεσαι ότι είσαι καλά. Πρέπει να αγκαλιάσεις τον εαυτό σου, να του μιλήσεις γλυκά και να του πεις «Βλέπω ότι υποφέρεις. Βλέπω τις πληγές σου, το μίσος, τον θυμό, την θλίψη, την απογοήτευση, όλα αυτά που νιώθεις. Μην νιώθεις άσχημα που τα νιώθεις. Βγάλε τα από μέσα σου». Κάποια στιγμή θα νιώθεις πάλι όμορφα, θα νιώθεις πάλι αγάπη, ηρεμία, χαρά, αλλά όχι τώρα. Πάρε τον χρόνο σου. Δώσε στον εαυτό σου όσο χρόνο χρειάζεται για να γιατρευτεί. Μην βιάζεσαι να γίνεις καλά. Μόνο ο οργανισμός σου γνωρίζει πόσο χρόνο χρειάζεται. Εσύ θα περιμένεις. Θα βιώνεις όλα αυτά που νιώθεις, δεν θα τα απωθείς. Μετέτρεψε τα συναισθήματα σου σε ότι σου βγαίνει. Δώσε τους μορφή, υπόσταση. Κάνε τα βγουν έξω από σένα. Ναι, μπορεί να είναι άσχημο αυτό που βγαίνει, αλλά άστο να βγει. Εγώ τα έκανα λέξεις στο χαρτί, εσύ κάνε τα ότι σου βγαίνει. Όσο τα βγάζεις τόσο πιο ξεκάθαρη μορφή θα παίρνουν και τόσο πιο πολύ θα αλαφρώνεις. Σιγά σιγά θα αρχίσεις να βλέπεις την ρίζα του προβλήματος. Η δική μου ρίζα ήταν ότι σταμάτησα να είμαι ο εαυτός μου. Σταμάτησα να τον αγαπάω και προσπάθησα να τον αλλάξω. Νόμιζα ότι έπρεπε να αλλάξω για να με αποδέχονται οι άλλοι. Το αντίθετο πέτυχα. Άρχισα να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου, να σκέφτομαι «πώς το έκανα/είπα/φέρθηκα έτσι; Παλιότερα δεν θα συμπεριφερόμουν έτσι». Έδινα περισσότερο βάση στο τι πιστεύουν οι άλλοι παρά στο τι πιστεύω εγώ. Δεν άκουγα τον εαυτό μου, την καρδιά μου. Αυτή ήταν η ρίζα, οι αιτίες ήταν πολλές αλλά δεν έχει νόημα να αναφερθώ σε αυτές. Όταν είχα κατάθλιψη το μόνο που ήθελα ήταν να έρθει κάποιος και να μου πει με ειλικρίνεια «Είσαι υπέροχος άνθρωπος. Σ’ αγαπάω» και να με αγκαλιάσει. Νόμιζα ότι έτσι θα θεραπευόμουν. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όλοι χρειαζόμαστε αγάπη. Μακάρι να μπορούσα να αγκαλιάσω όλους αυτούς που υποφέρουν και να τους πω πόσο υπέροχοι άνθρωποι είναι. Γιατί όλοι είμαστε υπέροχοι άνθρωποι απλά δεν το ξέρουμε. Απλά δεν έχουμε πάρει όση αγάπη χρειαζόμασταν. Και έτσι νιώθουμε όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και φερόμαστε άσχημα στον εαυτό μας και στους άλλους… Να είστε ο εαυτός σας..και να τον αγαπάτε έτσι όπως είναι..να του φέρεστε όμορφα όπως θα κάνατε στον καλύτερο σας φίλο..
