Συναισθηματα,τα βιώσατε;

Τοσος λογος πια γι'αυτή την παιδικη ηλικία....που εκει μέσα κρυβεται η επιτομή της ισορροπίας και ψυχοσυναισθηματικης μας εξελιξης ως ενήλικες. Ο,τι βιωθηκε ή δεν βιωθηκε εκεί, μένει τωρα φορτίο ασηκωτο να το κουβαλαμε και να πασχιζουμε να το κουμανταρουμε. Αλλοι τα καταφέρνουν λιγο, αλλοι πολλοι, αλλοι ισως καθόλου.
Μπορείς να πας πισω πολύ,να ψαχτεις, να σκαλισεις, να ανασυρεις ο,τι ειναι να ανασυρθει, ομως ο μεγαλύτερος ογκος θα μείνει κατω απο την επιφανεια. Στα βαθύτερα στρωματα του εαυτου μας, στο ασυνειδητο και σε ο,τι αλλο υπαρχει εκει μεσα που δεν μπορούμε να φτασουμε.
Το λίγο που βλέπεις ειναι συναισθηματα που μπλοκαριστηκαν απο οταν ησουν παιδακι. Πραγματα που έμειναν ανεκφραστα γιατι δεν "ηταν σωστο", ηταν "ντροπη", "τι θα ελεγε ο κοσμος". Δεν ξερω για τις επομενες γενιες, αλλα η δικη μου (40ειμαι) μεγαλωσε καπως έτσι. Ολα ήταν ντροπη και το ζητουμενο στις οικογένειες ηταν να δείχνουν καινα φαίνονται καλές ηθικες και σωστες. Δεν ειχε καμια σημασια αν οι άνθρωποι ηταν δυστυχισμένοι. Αν οι γονεις μεγαλωναν παιδιά ρομποτακια. Αν οι αναγκες και οι επιθυμίες τους αρχιζαν και τελειωναν στην εκπλήρωση και μονο των βασικων αναγκών (φαγητο, ρουχα, ενα κεραμιδι για το κεφαλι και τα απαραιτητα αγαθά)
Υπαρχουν γονείς εκεινης της εποχης που να ενδιαφερθηκαν για τα συναισθήματα των παιδιων τους; για το πώς ενιωθαν, πώς έβλεπαν τον κόσμο, τι σκεψεις εκαναν, αν πιεζονταν απο κατι, τι ήθελαν απο εκείνους κι απο τους γυρω τους;
Υπάρχουν ενηλικες σημερα που νιωθουν οτι τα συναισθηματα τους ηταν ανεκτά επιτρεπτα και ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ για τους γονεις τους;
Θα ήθελα να ακουσω τη γνωμη σας....

Νεφέλη πλησιάζω και εγώ την ηλικία σου οπότε έχω παρόμοιες εμπειρίες με αυτές που περιγράφεις. Όντως οι περισσότεροι της γενιάς μας μεγαλώσαμε περίπου έτσι, με βασικότερο κριτήριο το να "φαίνονται" όλα οκ, οπότε συναισθήματα όντως μπλοκαρίστηκαν εκεί ως μη επιτρεπτά και ανεκτά.
Βέβαια για τους δικούς μου αν και κινούνταν πολύ σε αυτό το μοτίβο που περιγράφεις, δεν μπορώ να πω πως ήταν απόλυτο. Όταν χρειάστηκε δηλαδή άκουσα την κουβέντα απτη μάνα μου "δεν με νοιάζει τίποτα, μόνο να είσαι καλά" και αυτό ήταν όντως βάλσαμο αλλά η αλήθεια είναι πως μέχρι τότε είχα γίνει ήδη εγώ ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου.

Προσωπικά δεν μπορώ να πω πως δεν ενδιαφέρονταν για τα συναισθήματα μου και έμεναν μόνο στα υλικά, ενδιαφέρονταν αλλά κουβαλώντας και οι ίδιοι τις δικές τους ατέλειες, την άγνοια, τον φόβο, τις ανασφάλειες προσπάθησαν με τον τρόπο τους να με βάλουν στα δικά τους κουτάκια. Αυτό μπορώ να το αντιληφθώ και να το κατανοήσω πια οτι γινόταν σαν έκφραση του δικού τους φόβου μιας κι εκεί (στα κουτάκια τους ) ένιωθαν οι ίδιοι ασφαλείς.
Και σαφώς δεν είναι καθόλου εύκολο να βγεις αποκει. Για μένα αν το κάνω εικόνα, είναι σαν μια πληγή που θρέφει κλείνοντας μαζί και ξένα σώματα. Για να αφαιρεθούν αυτά απο κει, θα πρέπει να ξανανοίξεις την πληγή, θα πονέσεις, θα κινδυνεύσεις ίσως, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να την καθαρίσεις.

Δυστυχώς έχεις δίκιο Νεφέλη. Ακόμη και όταν γίνουν γονείς, μεγαλωμένοι με ένα τύπο του "φαίνεσθαι" και όχι του "είναι", βγάζουν και στα παιδιά τους, το ίδιο κόμπλεξ. Φαινομενικά όλα και όχι μόνο αυτό, αλλά και οι μικρότερες γενιές το έχουν αυτό, ίσως σε μικρότερο βαθμό πλέον. Έτσι έμαθαν από τους γονείς τους και οι γονείς τους, από τους δικούς τους γονείς και πάει λέγοντας. Είναι ο φόβος, που υπάρχει από την τουρκοκρατία κιόλας και πέρασε και στις επόμενες γενιές, με αποτέλεσμα όπως είπες και εσύ πολύ ωραία, τα συναισθήματα να έχουν δεύτερη μοίρα. Στην πρώτη θέση, ήταν η εικόνα του φαινομενικά "καλού". Ακόμη και τώρα που μιλάμε, παρακολουθώ διάφορες γνωστές μας φιλικές οικογένειες, και έχουν κλειστά τα παράθυρα και τις κουρτίνες, για να μην δίνουν δικαιώματα στους γείτονες. Είναι ηλίθιο σαν σκέψη, αλλά έτσι τους έμαθαν οι γονείς τους και πέρασε το κόμπλεξ αυτό και στα παιδιά τους, δυστυχώς...

Αν δεν ειχαν μπλοκαριστεί τα συναισθηματα μας σε βαθμο να μας πνιγουν, δεν θα ημαστε εδω να ψαχνομαστε

Παρ οτι μεγαλωσα την δεκαετια του 60 , δεν θυμαμαι καμμια καταπιεση συναισθηματων , υγιη πραματα θυμαμαι , βεβαια μεγαλωσα στην Γενευη , εκει μεναμε με τους γονεις , εκει πηγα δημοτικο , οποτε ισως εχω αλλη κουλτουρα ( πιο υγιη ) και να μην το καταλαβαινω .......

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Παρ οτι μεγαλωσα την δεκαετια του 60 , δεν θυμαμαι καμμια καταπιεση συναισθηματων , υγιη πραματα θυμαμαι , βεβαια μεγαλωσα στην Γενευη , εκει μεναμε με τους γονεις , εκει πηγα δημοτικο , οποτε ισως εχω αλλη κουλτουρα ( πιο υγιη ) και να μην το καταλαβαινω .......

---

Δηλ οι γονεις σου ηταν υποστηρικτικοι; Ένιωθες οτι σε καταλαβαιναν κι οτι τους ενοιαζαν αυτα που ενιωθες;
Θυμασαι να νιωθεις ασφαλεια ;

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Τοσος λογος πια γι'αυτή την παιδικη ηλικία....που εκει μέσα κρυβεται η επιτομή της ισορροπίας και ψυχοσυναισθηματικης μας εξελιξης ως ενήλικες. Ο,τι βιωθηκε ή δεν βιωθηκε εκεί, μένει τωρα φορτίο ασηκωτο να το κουβαλαμε και να πασχιζουμε να το κουμανταρουμε. Αλλοι τα καταφέρνουν λιγο, αλλοι πολλοι, αλλοι ισως καθόλου.
Μπορείς να πας πισω πολύ,να ψαχτεις, να σκαλισεις, να ανασυρεις ο,τι ειναι να ανασυρθει, ομως ο μεγαλύτερος ογκος θα μείνει κατω απο την επιφανεια. Στα βαθύτερα στρωματα του εαυτου μας, στο ασυνειδητο και σε ο,τι αλλο υπαρχει εκει μεσα που δεν μπορούμε να φτασουμε.
Το λίγο που βλέπεις ειναι συναισθηματα που μπλοκαριστηκαν απο οταν ησουν παιδακι. Πραγματα που έμειναν ανεκφραστα γιατι δεν "ηταν σωστο", ηταν "ντροπη", "τι θα ελεγε ο κοσμος". Δεν ξερω για τις επομενες γενιες, αλλα η δικη μου (40ειμαι) μεγαλωσε καπως έτσι. Ολα ήταν ντροπη και το ζητουμενο στις οικογένειες ηταν να δείχνουν καινα φαίνονται καλές ηθικες και σωστες. Δεν ειχε καμια σημασια αν οι άνθρωποι ηταν δυστυχισμένοι. Αν οι γονεις μεγαλωναν παιδιά ρομποτακια. Αν οι αναγκες και οι επιθυμίες τους αρχιζαν και τελειωναν στην εκπλήρωση και μονο των βασικων αναγκών (φαγητο, ρουχα, ενα κεραμιδι για το κεφαλι και τα απαραιτητα αγαθά)
Υπαρχουν γονείς εκεινης της εποχης που να ενδιαφερθηκαν για τα συναισθήματα των παιδιων τους; για το πώς ενιωθαν, πώς έβλεπαν τον κόσμο, τι σκεψεις εκαναν, αν πιεζονταν απο κατι, τι ήθελαν απο εκείνους κι απο τους γυρω τους;
Υπάρχουν ενηλικες σημερα που νιωθουν οτι τα συναισθηματα τους ηταν ανεκτά επιτρεπτα και ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ για τους γονεις τους;
Θα ήθελα να ακουσω τη γνωμη σας....

---

Μου φαίνεται πως αν κάποια συναισθήματα μπλοκάρονται από την παιδική ηλικία,είναι δύσκολο να βγουν μετά στην ενήλικη ζωή.Και αν τύχει να βγουν,δεν ξέρω αν θα εκδηλωθούν με τον σωστό τρόπο.
Τώρα όσον αφορά την γενιά σου:Άλλες εποχές.
Αν και πιστεύω πως οι γονείς ήθελαν όντως η οικογένεια τους να δείχνει το καλό πρόσωπο στην κοινωνία,καταπιέζοντας και τα συναισθήματα των παιδιών αν το έκριναν απαραίτητο.

Quote:

---

Originally Posted by WhyAlwaysMe?

Μου φαίνεται πως αν κάποια συναισθήματα μπλοκάρονται από την παιδική ηλικία,είναι δύσκολο να βγουν μετά στην ενήλικη ζωή.Και αν τύχει να βγουν,δεν ξέρω αν θα εκδηλωθούν με τον σωστό τρόπο.
Τώρα όσον αφορά την γενιά σου:Άλλες εποχές.
Αν και πιστεύω πως οι γονείς ήθελαν όντως η οικογένεια τους να δείχνει το καλό πρόσωπο στην κοινωνία,καταπιέζοντας και τα συναισθήματα των παιδιών αν το έκριναν απαραίτητο.

---

Στη δικη σου γενια πως είναι οι γονεις;

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Στη δικη σου γενια πως είναι οι γονεις;

---

Εννοείς για εμένα συγκεκριμένα ή πιο γενικά για την γενιά μου?
Κοίτα,αυτό που βλέπω σε γενικές γραμμές είναι πως η νεότερη γενιά γονέων προσπαθεί να είναι πιο ''ελεύθερη'',πιο ανοιχτόμυαλη από την προηγούμενη ή τις προηγούμενες γενιές,και να μην καταπιέζουν τόσο τα συναισθήματα των παιδιών.Βέβαια,υπάρχουν και μερικοί που επειδή μεγάλωσαν με λάθος τρόπο,μεγαλώνουν εξίσου λάθος τα παιδιά τους.
Ούτως ή άλλως,αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα.
Υ.Γ.:Εντάξει το θέμα με τα πμ?Γιατί θα ήθελα να σου στείλω και να σου μιλήσω για κάτι δικό μου.