Που λέτε εχθές πήγα στον ψυχίατρο, που είναι σε κέντρο ψυχικής υγείας. Ακολούθησε ο εξής διάλογος.
- Γιατρέ στο φύλλο οδηγιών του φαρμάκου που παίρνω γράφει ότι προκαλεί σύνδρομο στέρησης (έχουν γίνει και μαζικές μηνύσεις στην Αμερική και Αγγλία γι αυτό το θέμα). Μήπως είναι καλύτερο να το κόψω σταδιακά?
-όχι, θα τι κόψεις κατ ευθείαν γιατί στην Αμερική έχουν τέτοιο σύστημα υγείας όπου κάποιος μπορεί να επικαλεστεί όποια παρενέργεια θέλει και έπειτα να κάνει μήνυση στη φαρμακευτική εταιρία. Γι' αυτό η εταιρεία είναι υποχρεωμένη να γράψει όοοοολες τις [παρενέργειες. (σημ. παίρνω το paroxetine και στις οδηγίες αναφέρει να κόβεται σταδιακά)
-οκ. δε νιώθω καλά, νιώθω αδικημένη ως προς τη δουλειά μου και είμαι πολύ στεναχωρημένη.
- αυτό δεν αφορά την ψυχιατρική και τη ψυχοθεραπεία..
- βλέπω άτομα γύρω μου με βύσματα να πετυχαίνουν περισσότερο από εμένα και να έχουν καλύτερες δουλειές, κι εγώ που προσπαθώ τόσο πολύ δεν έχω κανένα αποτέλεσμα.
- ε, βάλε κι εσύ βύσμα τότε.
- δηλαδή να γίνω σαν αυτούς που κοροϊδεύω?
- αφού τους ζηλεύεις.
- δε ζηλεύω αυτούς, τις δουλειές τους ζηλεύω! τι πιστεύετε ότι έχω γενικά?
- κάτι σε τρώει αλλά δεν έχω καταλάβει τι.
- σχετικά με τις φοβίες μου?
-κάθε φορά που θα έρχεσαι σε επαφή με το αντικείμενο της φοβίας σου (πχ αεροπλάνο) θα παίρνεις ένα ζαναξ.
- μα γιατρέ το θέμα είναι να μη φοβάμαι.. θέλω να σας βλέπω πιο συχνά( τον βλέπω μία φορά το μήνα)
- δε γίνεται αυτό έχω πάρα πολλούς ασθενείς, και θα μου φύγει και ένας διοικητικός υπάλληλος, γίνεται χαμός.
Μετά από αυτήν την καταπληκτική συνάντηση ψυχοθεραπείας(που κράτησε 15 ολόκληρα λεπτά), πήγα στη γραμματεία να κλείσω το επόμενο ραντεβού. μου λέει η γραμματέας , θέλεις την επόμενη εβδομάδα? της λέω όχι μου είπε δε γίνεται τόσο συχνά ο γιατρός... βλέπω το βιβλίο των ραντεβού κατάλευκο, ούτε ένα ραντεβού μέσα. μου λέει θέλεις τότε (σε 15 μέρες). λέω οκ.
Ελληνικό δημόσιο for ever!!!!!!
