Δεν είναι λίγες η φορές που έχω αναφέρει τόσο στο φόρουμ όσο και σε γιατρούς ότι όλο αυτό που μου συμβαίνει ξεκινάει πάντα το σούρουπο. Όχι πως την υπόλοιπη μέρα είμαι εντελώς καλά, ας πούμε όμως ότι είναι η στιγμή κατά την οποία όλα τα συμπτώματα κορυφώνονται. Την υπόλοιπη μέρα όλα είναι ανεκτά έως και αδιάφορα. Αστείο αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν πάντα η αγαπημένη στιγμή της κάθε μου ημέρας. Ρώτησα αν συμβαίνει σε άλλους αλλά δεν πήρα απάντηση. Ρώτησα επίσης αν "αυτό" έχει κάποιο όνομα η αν ανήκει σε κάποιο είδος διαταραχών αλλά επίσης δεν πήρα απάντηση. Βλέπετε, πάντα όταν μας συμβαίνει κάτι θέλουμε να ξέρουμε τι είναι αυτό. Αναζητάμε μια ταμπέλα ώστε να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε γιατί αυτό που μας τρομάζει περισσότερο κατά βάθος είναι το άγνωστο. Πρόσφατα διάβασα για το έργο του Νορβηγού ζωγράφου Μουνκ με τίτλο κραυγή. Θεωρείται από μερικούς πως συμβολίζει το ανθρώπινο είδος κάτω από τη συντριβή του υπαρξιακού τρόμου. Googlαρετε το και θα καταλάβετε αμέσως πιο έργο λέω. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το έχει δει. Ο Μουνκ έγραψε στο ημερολόγιο του την πηγή έμπνευσης του έργου αυτού. Παραθέτω λοιπόν :
"Περπατούσα σ' ένα μονοπάτι με δυο φίλους - ο ήλιος έπεφτε - ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα - σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος, και στηρίχτηκα στο φράχτη - αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιόρδ και την πόλη - οι φίλοι μου προχώρησαν, κι εγώ έμεινα εκεί τρέμοντας από την αγωνία - κι ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση."
Ακριβώς αυτά που νιώθω και η στιγμή που τα νιώθω πάνω σε έναν καμβά! Αφού λοιπόν δεν υπάρχει όνομα για αυτό που μου συμβαίνει το ονοματοδωτό εγώ και από εδώ και πέρα ονομάζεται
" Σύνδρομο Μουνκ ". [emoji12] [emoji12] [emoji12]
Όσοι συνπάσχοντες υιοθετήστε... Είναι το σύνδρομο μας...[emoji6]
Εστάλη από HUAWEI VNS-L21 στο E-Psychology.gr Mobile App
