για οποιον αντεχει να μενει εδω.

παιδια νιωθω παρα πολυ ασχημα,μου βγαινει θυμος και νευρα σε ατομα που δεν μου φταινε σε τιποτα,θυμωνω και νευριαζω παρα πολυ ευκολα,ειδικα με τη μανα μου. και οσο σκεφτομαι τι θυσιες κανει και εχει κανει για μενα και τα αδερφια μου και ποσα εχει περασει τοσο πιο πολυ μετανιωνω που νευριαζω και της φωναζω και η ιδια κανει πολυ υπομονη και με ανεχεται αλλα ειδικα οταν λυγιζει και μου το κλεινει στα μουτρα (γιατι προσφατα περασα στο πανεπιστημιο και εφυγα πολυ μακρια) ή οταν την βλεπω οτι ειναι ετοιμη να κλαψει.
Αλλα δε μπορω να το ελενξω επικρατει ο θυμος,η στεναχωρια αναπολω στιγμες ,περπατω στο δρομο σκεφτομαι οτι ειμαι μακρια απο το σπιτι μου και με πιανουν τα κλαμματα ,δεν αντεχω εδω,φοβαμαι οτι για ακομη μια φορα θα τους απογοητευσω,παντα ημουν αχρηστη παντα ενιωθα αχρηστη.

Γεια σου marvel...πες μου αν θελεις, τι στιγμες αναπολεις;
Τι ακριβως σε κανει να αισθανεσαι αχρηστη αυτη τη στιγμη στη ζωη σου/τη καθημερινοτητα σου; Μπορεις να το εντοπισεις;

Εγώ γιατι διακρίνω ενοχές επειδη κάποιες φορες ισως της μιλας δικαιως με πιο ασχημο τροπο;

Δεν ξερω σε τι αναφερεσαι ακριβως, ποιες καταστασεις δηλαδη σε κανουν να ξεσπας..
Παντως να μη νιωθεις ενοχικη για ο,τι μπορει να περασε η μαμα σου. Ειναι δικο της κομματι. Δικες τις επιλογες και ευθυνες και δεν πρεπει να σε βαραινουν. Και δε σε ανεχεται, εισαι το παιδι που ΕΠΕΛΕΞΕ να φερει στον κοσμο.

Σε μια οικογένεια οι γονείς καλούνται να αντιμετωπίσουν το δίλημμα να θυσιαστούν για τα παιδιά τους ή να συνεχίσουν τη ζωή τους είναι φυσιολογικό κ συμβαίνει σε κάθε σπίτι μέχρι τα δεκαοχτώ κούτσα στραβά όλοι θυσιάζονται μετά τα δεκαοχτώ τίθεται εκ νέου το δίλημμα κι εκεί είναι θέμα χαρακτήρα του γονέα κ το πρόσωπο που έχει δείξει το παιδί