Originally Posted by
Fadasma
Γεια σε ολους , ευχαριστω που μπηκατε στον κοπο να διαβασετε το κείμενο μου.
Όπως είπες στην τελευταία σου πρόταση Favvel κάπως έτσι άρχισα και εγω να νιώθω την πρώτη μου 'πτώση'. Έμενα Αθήνα και πέρασα σε μια σχολή σε μια μικρή πόλη 3-4 ώρες μακριά. Χώρις να το πολύσκεφτώ πήγα θεωρώντας πως άμα ζήσω μακριά από τους δικούς μου , στο δικό μου σπίτι κλπ θα περάσω πάρα πολύ ωραία (όπως θα σκέφτονταν πολλοί στα 18 τους). Ένιωθα επίσης πως θα ήταν μια καλή λύση να ξεφύγω από μια κοπέλα που ήμουν κολλημένος και είχα γίνει πολλά στο σχολείο. Η αρχή ήταν ωραία όντως καθώς γνώρισα νέα άτομα, άρχισα μαθήματα και μπήκα λίγο στο κλίμα της φοιτητικής ζωής.
Μετά από κανα 6μηνο όμως ένιωθα πως δεν μ'αρέσει η ζωη αυτή. Όμως δεν μπορούσα να πω στους δικούς μου στους 6 μήνες ότι δεν μ'αρέσει εδώ, αν και θα έπρεπε να το κάνω. Άρχισα να κάθομαι μέσα τα βράδια και να κλαίω γιατί ένιωθα τύψεις που νιώθω έτσι. Σιγά σιγά όσο πέρναγε ο καιρός άρχισα να έρχομαι Αθήνα συχνότερα και όταν πήγαινα εκεί έμενα μέσα στο σπίτι δεν έβλεπα ούτε τους φίλους μου , ούτε πήγαινα σχολή. Πέρασαν 4 χρόνια, να πηγαίνω εκεί ΚΑΘΕ εβδομάδα για 2 μέρες (λέγοντας στους δικούς μου ότι έχουν βάλει όλα τα μαθήματα σε 2 μέρες). Ένιωθα συνέχως τύψεις ουσιαστικά απλά πήγαινα 2 μέρες σε άλλη πόλη με κτελ κάθε βδομάδα για να κάθομαι σπίτι και να βλέπω ταινίες. Εντωμεταξύ σιγά σιγά και όταν γυρνούσα Αθήνα δεν έκανα ούτε εδώ τίποτα. Σε όλη αυτή τη περίοδο εκτός από τα ψυχολογικά μου που ήταν στο 0 άλλαξε και το σώμα μου. Μου έπεσαν όλα τα μαλλιά και πήρα γύρω στα 30 κιλά.
Κάπου στο 2014 προς 2015 μια Τρίτη που ήταν να φύγω να πάω στη 'σχολή' μου, γύρισα και είπα στους δικούς μου ότι δεν θέλω να ξαναπάω και ότι δεν μ'αρέσει η σχολή. Έγινε ένας μικρός εμφύλιος αλλά το δέχτηκαν και μου είπαν να σκεφτώ να κάνω κάτι άλλο είτε σχολή , είτε να παω να δουλέψω είτε να παω στρατό. Τους είπα οκ για να με αφήσουν στην ηρεμία μου και κάθησα 1 χρόνο στο δωμάτιο μου. Αν θυμάμαι καλά βγήκα από το σπίτι μόνο 1 φορά όλο το χρόνο. Εκείνη τη φάση ήμουν στη φάση 'δεν με νοιάζει τίποτα' δεν ένιωθα άσχημα , απλά ένιωθα zombie.
Μόλις τελείωνε το όριο του ενός χρόνου που εγώ υποτίθεται σκεφτόμουν τι θα κάνω, εγώ προφανώς δεν είχα σκεφτεί τίποτα. Εκεί έκανα το πρώτο πράγμα που θα με βοηθούσε στο μέλλον να βγω από τη μιζέρια μου χωρίς να το ξέρω. Βρήκα μια σχολή και γράφτηκα. Μια μέρα πριν πάω προφανώς σκεφτόμουν όλο το βράδυ ''που πάω και μπλέκω'' / ''γιατί δεν κάθομαι στη μιζέρια μου'' (σκέψεις που έλεγα ΠΑΝΤΑ όταν ήταν να κάνω κάτι άλλο από το να κάθομαι). Όμως ήταν η πρώτη φορά που έκανα κατι εντελώς έξω από το comfort zone μου και όσο δύσκολο ήταν και αν με πονούσε το συνέχισα.
Η σχολή πήγε (είμαι τελευταίο έτος τώρα), αρκετά καλά. Γνώρισα άτομα πολλά καλά/κακά , όπως είπα και στο πρωτο post μου απλά δεχόμουν τους πάντες για να μην είμαι μόνος μου. Προσπάθησα να κάνω πράγματα με αυτούς να γίνω πιο ενεργός. Άρχισα να βγαίνω μαζί τους σε clubs , να μιλάω σε κοπέλες , να πηγαίνω διακοπές, να βγαίνω βόλτες πράγματα που είχα να κάνω χρόνια. Επίσης κάτι που δεν θεώρησα σημαντικό τότε ήταν πως άρχισα να διαβάζω επίσης για τη σχολή.
Συνέχισε όμως τίποτα να μην με γεμίζει και να μισώ τον εαυτό μου. Ιούνιο ήταν το κερασάκι στην τούρτα όπου μια κοπέλα ενώ ήξερε πανω κατω σε τι φαση ειμαι αποφασισε να απλωσει το χερι να με βοηθησει, εγω ενιωσα επιτελους οτι κατι ισως να αλλαξει και το τραβηξε και με αφησε να πεσω ξανα οσο πιο κατω δεν παει. Τοτε ειπα στον εαυτο μου δεν προκειται να ξανασχοληθω με τίποτα απολύτως και οτι θα καθόμουν στο σπίτι μέχρι απλά να σαπίσω.
Κάπου εκεί έσκασε από το πουθενά ενα τηλέφωνο πριν 1.5 μήνα από τη μητέρα μου ότι έλαβα κάποια χρήματα (αρκετά) και πως πρέπει να πάω στην τράπεζα πρωι να το κανονίσω. Πήγα με τα χίλια ζόρια στην τράπεζα και εκει που καθομουν μετα και σκεφτόμουν 'και που τα πηρα τα χρηματα τι θα τα κανω' μου έσκασε μια ιδέα. Να κάνω μεταμόσχευση μαλλιών. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ ξανά. Προς εκπληξή μου κανόνισα ραντεβου άμεσα και πάλι προς έκπληξη μου πήγα και το έκανα. Ήταν κάτι τεράστιο για έμενα γιατι συνήθως κανόνιζα πράγματα και τα παρατούσα αλλά τότε πηγα. Τη στιγμή που τελέιωσα άλλαξαν τα πάντα. Δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα έχει κλπ αλλά τώρα είμαι πολύ καλά. Έψαχνα τόσο καιρό τι φταίει και πως θα το φτιάξω και ανάγκαζα τον εαυτό μου να κάνει 1002 πράγματα που δεν με έκαναν καλύτερα ενώ ή λύση ήταν πάνω στο κεφάλι μου ( ή μάλλον δεν ήταν:P).
Tο συναίσθημα όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και αντί να πω τα γνωστά ''πως εισαι έτσι'' και ''μακαρι να πεθάνω σήμερα'' είπα ''οκ μ'αρέσω'' δεν περιγράφεται.
Αυτά έγιναν, συγνώμη αν σας κούρασα, τώρα βρίσκομαι στη θέση που είπα πριν.
