υπαρξιακό άγχος;;

Γεια σας, γράφτηκα στο φόρουμ γιατί με βασανίζει κάτι εδώ και καιρό και δεν ξέρω τι να κάνω. Με μια φράση θα έλεγα ότι μου φαίνονται όλα μάταια. Όλα όμως. Δεν έχω την όρεξη να προσπαθήσω για τίποτα νιώθω ότι δεν έχω κανένα κίνητρο και δεν μπορώ να απολαύσω τίποτα πραγματικά. Σκέφτομαι συνέχεια ότι όλοι θα πεθάνουμε κάποια στιγμή οπότε ποιο το νόημα να μοχθούμε. Όμως το οξύμωρο είναι ότι δεν θέλω να πεθάνω, φοβάμαι το θάνατο. Σκέφτομαι συνέχεια το μέλλον και δεν ζω το παρόν. Είτε σκέφτομαι αισιόδοξα το μέλλον είτε απαισιόδοξα μου φαίνεται μάταιη η ζωή. Στην αρχή πίστεψα ότι είμαι έτσι λόγω της κατάστασης που επικρατεί (ανεργία, άγχος για το αν θα μπορώ να επιβιώσω) αλλά ακόμα και όταν φαντάζομαι μια ιδανική κατάσταση (π.χ. ότι έχω οικονομική άνεση, έναν καλό σύντροφο και όλα όσα μου έχει βάλει η κοινωνία στο μυαλό ότι είναι «επιτυχία») νιώθω ότι η ζωή μου θα είναι μάταιη. Φαντάζομαι ότι για τον καθένα μας το νόημα της ζωής είναι διαφορετικό αλλά εγώ δεν μπορώ να βρω το νόημα της δικής μου ζωής.

Quote:

---

Originally Posted by koan

Γεια σας, γράφτηκα στο φόρουμ γιατί με βασανίζει κάτι εδώ και καιρό και δεν ξέρω τι να κάνω. Με μια φράση θα έλεγα ότι μου φαίνονται όλα μάταια. Όλα όμως. Δεν έχω την όρεξη να προσπαθήσω για τίποτα νιώθω ότι δεν έχω κανένα κίνητρο και δεν μπορώ να απολαύσω τίποτα πραγματικά. Σκέφτομαι συνέχεια ότι όλοι θα πεθάνουμε κάποια στιγμή οπότε ποιο το νόημα να μοχθούμε. Όμως το οξύμωρο είναι ότι δεν θέλω να πεθάνω, φοβάμαι το θάνατο. Σκέφτομαι συνέχεια το μέλλον και δεν ζω το παρόν. Είτε σκέφτομαι αισιόδοξα το μέλλον είτε απαισιόδοξα μου φαίνεται μάταιη η ζωή. Στην αρχή πίστεψα ότι είμαι έτσι λόγω της κατάστασης που επικρατεί (ανεργία, άγχος για το αν θα μπορώ να επιβιώσω) αλλά ακόμα και όταν φαντάζομαι μια ιδανική κατάσταση (π.χ. ότι έχω οικονομική άνεση, έναν καλό σύντροφο και όλα όσα μου έχει βάλει η κοινωνία στο μυαλό ότι είναι «επιτυχία») νιώθω ότι η ζωή μου θα είναι μάταιη. Φαντάζομαι ότι για τον καθένα μας το νόημα της ζωής είναι διαφορετικό αλλά εγώ δεν μπορώ να βρω το νόημα της δικής μου ζωής.

---

Τώρα πως αισθάνεσαι ; Έχει πάλι τις ίδιες άνησυχιες ; Περνάω και γω κάτι παρόμοιο γι αυτό σε ρωτάω ! Με έχει πιάσει και Έμενα ένα υπαρξιακό.

Quote:

---

Originally Posted by Soulreaver

Τώρα πως αισθάνεσαι ; Έχει πάλι τις ίδιες άνησυχιες ; Περνάω και γω κάτι παρόμοιο γι αυτό σε ρωτάω ! Με έχει πιάσει και Έμενα ένα υπαρξιακό.

---

Τώρα είμαι σχετικά καλά. Είχα από πάντα υπαρξιακές ανησυχίες και με πιάνουν κατά διαστήματα. Απ’ ότι έχω καταλάβει το παθαίνω όταν δεν είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και κάνω πράγματα που νομίζω ότι θέλω ενώ στην πραγματικότητα δεν με κάνουν ευτυχισμένη και δεν με γεμίζουν. Απλά τα κάνω γιατί προσπαθώ να με αποδεχτούν οι άλλοι ή γιατί νομίζω ότι έτσι θα κάνω τους άλλους χαρούμενους και περήφανους για μένα και θα νιώσω ότι αξίζω. Αλλά όταν κάνω αυτό που πραγματικά θέλω εκείνη τη στιγμή χωρίς να σκεφτώ τι θα πουν οι άλλοι ή αν είναι σημαντικό ή αν αξίζει αυτό που κάνω, νιώθω μια πληρότητα και δεν σκέφτομαι πλέον τα υπαρξιακά. Τότε δεν με νοιάζει αν έχει νόημα η ζωή ή το ότι θα πεθάνουμε γιατί εκείνη τη στιγμή είμαι αληθινή, νιώθω γεμάτη και είναι σαν να εξαφανίζεται ο χρόνος. Δηλαδή νομίζω ότι εγώ το παθαίνω επειδή φοβάμαι τη γνώμη των άλλων και δεν μπορώ να βγάλω τον πραγματικό μου εαυτό και λόγω της αδράνειας και στασιμότητας που επικρατεί στη ζωή μου. Αυτό για το μέλλον που είπα ότι ακόμα και αν το φαντάζομαι ιδανικό με πιάνει μια ματαιότητα είναι πιστεύω γιατί το φαντάζομαι ιδανικό όπως με έχει πείσει η κοινωνία ότι είναι το ιδανικό και όχι όπως θέλω πραγματικά εγώ. Έτσι όσο ιδανικό και να είναι, στην τελική δεν είναι ιδανικό γιατί δεν είναι ΔΙΚΟ ΜΟΥ. Εγώ έχω τα δικά μου ιδανικά που μπορεί να μην ταιριάζουν με την κοινή γνώμη και αυτό δεν είναι κακό, το αντίθετο. Αυτό που πρέπει να κάνεις δηλαδή είναι να έρθεις σε επαφή με το πραγματικό σου εαυτό, τις πραγματικές αξίες, όνειρα και ιδανικά σου και τότε θα νιώσεις πλήρης, δεν θα φοβάσαι τίποτα και η ζωή δεν θα σου φαίνεται μάταιη γιατί θα ακολουθείς το προσωπικό σου μονοπάτι που βγαίνει αυθόρμητα μέσα από τη καρδιά σου. Είναι μια δύσκολη πορεία πιστεύω γιατί συνήθως δεν μας ενθαρρύνουν από παιδιά να είμαστε ο εαυτός μας αλλά να κυνηγάμε επιτυχίες και να μας θαυμάζει ο κόσμος και καταλήγουμε να νιώθουμε κενοί χωρίς να ξέρουμε τον λόγο. Εγώ πλέον αυτό που κάνω είναι να μην σκέφτομαι «έχει αξία αυτό που κάνω;» , «είναι σημαντικό;», γιατί το τι είναι σημαντικό και το τι έχει αξία είναι καθαρά προσωπικό και όταν μάθεις να αποδέχεσαι τον εαυτό σου, να μην τον συγκρίνεις με κανέναν άλλον θα καταλάβεις ότι ναι είναι σημαντικό αυτό που κάνεις γιατί είναι κάτι δικό σου, βγαίνει αβίαστα από μέσα σου και είσαι μοναδικός. Δεν ξέρω αν βοήθησα εγώ όταν με πιάνουν τα υπαρξιακά μου αυτά λέω στον εαυτό μου και προσπαθώ να κάνω πράξη. Όχι ότι είναι εύκολο αλλά πιστεύω αξίζει η προσπάθεια. Ακόμα και αν δεν απαντήσεις στο ερώτημα ποιο είναι το νόημα της ζωής μου, τουλάχιστον θα έχεις ζήσει μια ζωή γεμάτη και θα έχεις κάνει το χρέος σου απέναντι στον εαυτό σου. Γιατί στην τελική δεν οφείλεις τίποτα σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό σου.