Καλησπέρα. Δεν έχω ξαναγράψει, με συγχωρειτε για το μεγάλο κείμενο. Είμαι 23 χρονών και εδώ και 1,5 χρόνο βρίσκομαι σε σχέση με ένα άτομο 29. Μεχρι προσφατα ο φίλος μου βρισκόταν στο στρατό και 2 μήνες πριν απολυθεί έχασε τη μητέρα του τελείως ξαφνικά και απροσδοκητα. Φυσικά και τον στήριξα σε όλα, τόσο στο στρατό όσο και στην απώλεια του. Πριν γίνουν όλα αυτά δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα πέρα από κάποιες δικές μου ανασφαλειες και ζήλιες που λίγο πολύ κοντρολαραμε κι οι δυο γιατί ήταν σε νορμάλ πλαίσια. Ισα ισα ημασταν πολυ δεμενοι και ερωτευμενοι τον πρωτο χρονο. Στο στρατό τα νεύρα του έσπασαν και είχαμε αρκετές εντάσεις παρόλο που γενικά είναι ήρεμος άνθρωπος. Σε όλες τις εξόδους ερχόταν και έβλεπε εμένα με αποτέλεσμα να μην πηγαίνει καθόλου να βλέπει τους γονείς του. Μετα την απώλεια της μητέρας του με κατηγόρησε έμμεσα ότι εξαιτίας μου ερχόταν συνέχεια εδώ και δεν έβλεπε καθόλου τους γονείς του κατά τη διάρκεια του στρατου. Και από τότε σταμάτησα να είμαι εγώ η προτεραιοτητα του. Άρχισα να έρχομαι πολύ σε δεύτερη μοίρα, να βρισκόμαστε πιο λίγο γιατί θεωρούσε ότι είχε παραμελησει τους φίλους και την οικογένειά του. Εμένα δε μου άρεσε αυτό και θυμωνα όταν κάναμε 4-5 μέρες να βρεθούμε. Προσφατα μου είπε ότι τον πιέζω πάρα πολύ και δεν αντέχει άλλο τη δική μου πίεση καθε φορα που εχουμε καποιες μερες να βρεθουμε και τις εντάσεις μας. Τον τελευταίο καιρό σταματησε να δινει οσα εγω, ενώ τον πρώτο χρόνο προσπαθούσε πολύ περισσότερο απ ότι εγώ.. πλεον εγω θα κατσω να σκεφτω να κανουμε πραγματα που του αρεσουν, να παμε εκδρομες, να του παρω δωρα κλπ, να παω πισω σε τσακωμους..εκείνος πλεον σαν να εχει παγωσει, σαν να μη θελει να παλεψει για τη σχεση μας..ενώ δεν ήταν ετσι..Ουσιαστικά εδω και δυο βδομαδες δεν επικοινωνουμε χωρις να εχουμε χωρισει ωστοσο, απλα συμφωνησαμε να παρουμε λιγο χρονο. Στις δυο βδομαδες μου ειπε οτι του λειπω και οτι με αγαπαει και οτι δε θελει να με ξεχασει, ομως καμια ουσιαστικη κινηση. (Δεν εχουμε βρεθει) Εγώ τον αγαπάω πάρα πολύ και δεν ξέρω αν θέλω να τον χάσω ύστερα απ όσα περάσαμε μαζί. Θυμάμαι πόσο όμορφα ήταν όλα πριν γίνουν όλα αυτά και ακόμα και τώρα μεταξύ μας προβλήματα δε θεωρώ ότι έχουμε, πέρα απ το ότι εγώ είμαι δυτική ενώ εκείνος όχι. Όμως εδώ και πολύ καιρό οι δικές μου ανάγκες έρχονται πολύ μετά απ τις δικές του. Τι να κάνω;
