Δεν θέλω να μιλάω με τον πατέρα μου

Γεια σας!Είμαι 30 χρονών, παντρεμένη με ένα παιδί. Η σχέση μου με τους γονείς μου και ειδικά με τον πατέρα μου ήταν πάντα δύσκολη.Αν και γενικά ήταν ένας"τυπικά" καλός πατέρας, μας φρόντιζε εμένα και τα αδέρφια μου κτλ., δεν τα πηγαίναμε ποτέ καλά ( με τα αδέρφια μου είχε κάπως καλύτερες σχέσεις). Γενικά ήταν πάντα ψυχρός και επικριτικός απέναντί μου, με μείωνε και δεν του άρεσε τίποτα από όσα έκανα( ποτέ δε μου είπε μπράβο που πέρασα στο πανεπιστήμιο, στο γαμο μου δε συμμετείχε στις προετοιμασίες και ήτα ν απόμακρος κτλ.) Από μικρή προσπάθησα να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά για να μην "πέφτω στην ανάγκη του"όμως αυτός πάντοτε ήθελε να με βοηθάει γιατί "έτσι έπρεπε". Τώρα είμαι παντρεμένη και ζούμε στο σπίτι που μου έγραψαν οι γονείς μου. Ακόμα είναι πολύ επικριτικός και παρεμβατικός με εμένα, λεέι ότι δε φέρομαι καλά στον άντρα μου,στο παιδί, δε μαγειρεύω σωστά κτλ. Εγώ από όλα αυτά έχω σχηματίσει μια πολύ κακή σχέση με τον εαυτό μου, και αντιδρώ πολύ άσχημα απέναντί του, του και τσακωνόμαστε συχνά.Τότε αυτός λέει ότι είμαι αχάριστη γιατί έκανε τα πάντα για μένα, μας έδωσε το σπίτι κτλ. Γενικά αν και εκτιμώ όσα έχει κάνει για εμένα νιώθω ότι με επηρεάζει πολύ αρνητικά στη ζωή μου.Τον αγαπάω αλλά δεν τον αντέχω και πάντα όταν βρισκόμαστε ανταλάσσουμε κακίες και προσβολές. Τι με συμβουλεύετε να κάνω για να νιώσω καλύτερα και να φτιάξει η σχέση μας;

Δεν φιαχνει η σχεση , ο πατερας σου ειναι αυτος οπου ειναι , δεν αλλαζει σε τετοια ηλικια , μονο προς το χειροτερο , οποτε η πρεπει να προσαρμοστεις , η να τη κοπανησεις απ το σπιτι ...................στις usa απο 18 ετων το παιδι αναξαρτηταποιειται , και ακολουθει τον δρομο του , τωρα συ να πσραπομνιεσαι στα 30 σου , καπως ακυρο το βλεπω ........επειδη περασα απο αυτην την ηλικια , κατεφυγα σε βια ( mild ) εναντιον του πατερα μου , και εκτοτε συμμορθωθηκε ( καπως ) , αλλα μας ελεγχει με τα χρημτα......τα οποια ειναι ολα στονομα του ........καλυτερα ναυπαρχει καποιος φοβος , παρα ολη αγαπη...................σκληρο , αλλα αληθινο ........

Καλημέρα.
Πού αποδίδεις την κακή σχέση με τον πατέρα σου; Το ρωτώ επειδή αναφέρεις πως με τα άλλα αδέρφια σου είχε πιο καλή σχέση άρα είναι σα να μας λες οτι δεν ήταν γενικά απόμακρος και ψυχρός αλλά μόνο σε σένα.

Δυστυχώς οι σχέσεις μας με τους γονείς μας είναι συνήθως δύσκολες και καθοριστικές ταυτόχρονα για την εξέλιξη μας και τον χαρακτήρα μας.
Μένετε κοντά τώρα οπότε είσαι αναγκασμένη να τον βλέπεις συχνά; Πώς ξέρει τόσες λεπτομέρειες για την ζωή σου όπως το αν μαγειρεύεις καλά κτλ;
Ίσως για αρχή θα ήταν καλή ιδέα να προσπαθήσεις να πάρεις μια απόσταση, δεν έχει κανένα δικαίωμα να σου κάνει παρατηρήσεις για το πώς είσαι με τον άντρα σου, αν μαγειρεύεις καλά, αν είσαι καλή μητέρα ή όχι.

Αναρωτιέμαι ωστόσο αν έχεις προσπαθήσει ποτέ να του μιλήσεις, να του εξηγήσεις πόσο πολύ σε πληγώνει η συμπεριφορά του, πόσο ανάγκη είχες να ακούσεις ένα μπράβο, να πάρεις μια αγκαλιά... κάτι πέρα από υλικά αγαθά που από οτι καταλαβαίνω σου πρόσφερε από αίσθηση καθήκοντος. Έχεις τέτοια ανάγκη; Αν ήξερες για παράδειγμα οτι αύριο θα πεθάνει, υπάρχει κάτι που θα ήθελες να του πεις για να το βγάλεις από μέσα σου; Αν υπάρχει, κάντο τώρα.

τυχερη στην αμερικη και στην ευρωπη, εκει δουλευει η κοινωνια και βρισκουν οι νεοι δουλεια και ανεξαρτητοποιουνται........ εγω εχω περιεργη σχεση με το πατερα μου, απο την μια μου την βιδωνη που δεν κανονισε να εξεταζομαι προφορικα-πιστοποιηθω για δυσλεξια λυκειο γυμνασιο, με αποτελεσμα να περασω πολυ δυσκολα σχολικα χρονια, επισης δεν με αφησε να παω τεχνικο λυκειο που ηθελα να γινω τεχνιτης και με αναγκασε να ασχοληθω να δωσω πανεληνιες..... τη ιδια στιγμη 18 χρονων εγραφα ακομα λαθος το ονομα μου, δεν μπωρουσε να δεχτει οτι ειχα προβλημα, και δεν εφταιγα εγω οτι δεν προσπαθουσα αρκετα κλπ..... καταληξη ειμαι ανεργος 38 χρονων με ενα πτυχιο πανεπηστημιου σκετο κολοχαρτο εδω και οχτω χρονια, πιστοποιησα μονος μου τη δυσλεξια 22 χρονον και τα εκανα προφορικα πανεπηστημιο για αυτο αποφοιτησα.......
απο την αλλη ο γερος μου ηταν πολυ εργατικος και πολυ δεμενος με την οικογενεια του για αυτο τους λογους εχει το σεβασμο μου..... γενικος πια δεν με ενοχλει, εχεις μερικος καταλαβει τα λαθη του αλλα εγω ειμαι 8 χρονια ανεργος και δεν ξερω τη να κανω με τη ζωη μου................

υ,γ, μια φορα ετυχε και περασα απο το τεχνικο λυκειο και ειδα κινητηρες λυμενους, τοτε το βραδυ εβαλα τα κλαματα, εγω καθομουν και εκανα αρχαιες ελληνικες βλακειες αντι να γινω μηχανικος απο τη βλακεια που εδερνε το πατερα μου.........

Βαλε ΟΡΙΑ. Εισαι μεγαλη γυναικα πλεον με δικη σου οικογενεια και ομως επιτρεπεις συναισθηματικα να εισαι παιδακι μπροστα στο χειρισμο του πατερα σου.
"Ευχαριστω. Αλλα δε ζητησα τη γνωμη σου."
"Στον αντρα μου αρεσει η μαγειρικη μου"
"Εσυ μεγαλωσες τα παιδια σου και εκανες τα δικα σου λαθη, τωρα ειναι δικη μου ευθυνη πώς θα μεγαλωσω τα δικα μου."
Μια δυο τρεις τεσσερις θα συγχυστει που αλλαξαν τα δεδομενα και η τοξικη του αποψη δεν ειναι δα και τοσο σημαντικη αλλα καποτε θα αναγκαστει να το παρει αποφαση. Το ζητουμενο ειναι να ενηλικιωθεις εσυ μεσα σου και να μην εισαι ερμαιο των ανασφαλειων των αλλων.

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας!Αυτό που θα ήθελα να ξεκαθαρίσω είναι ότι δεν εξαρτιώμαστε οικονομικά από αυτόν, και εγώ και ο άντρας μου έχουμε καλές δουλειές, απλά μένουμε στο σπίτι που μου είχαν γράψει οι γονείς μου από όταν ήμουν μικρή, οπότε ως ένα βαθμό, το πήρα χωρίς να το θέλω!Όσον αφορά τα αδέρφια μου, και με αυτά παντα ήταν μειωτικός και υπεραπαιτητικός!Πάντοτε νευρίαζε με το παραμικρό, δεν ήταν ποτέ ευχαριστημένος μαζί μας κτλ. Απλά ο καθένας αντιδρούσε διαφορετικά στην συμπεριφορά του. Εγώ πάντα είχα την χειρότερη αντίδραση. Να σας δώσω ένα παράδειγμα:πριν λίγους μήνες μαζευτήκαμε στο πατρικό για να συζητήσουμε ένα οικογενειακό θέμα. Όταν πήγαμε να του πούμε κάποια πράγματα αυτός μας είπε ότι είμαστε πολλοί μικροί για να του πούμε τι θα κάνουμε και γενικά άρχισε να μας φωνάζει και να μιλάει άσχημα. Όλοι θύμωσαν, εγώ όμως άρχισα να του φωνάζω, να του λέω ότι δεν μπορεί να μας φέρεται όπως όταν ήμασταν δεκαπέντε χρονών κτλ. Ο μεγαλύτερος αδερφός μου (που έίναι και ο πιο ήπιος) δε μίλαγε καθόλου και αφού κατάφερε να τον ηρεμήσει, κατάφερε να τον κάνει να ακούσει αυτά που θέλαμε να πούμε. Το πρόβλημά μου λοιπόν δεν έίναι ακριβώς το πώς μου φέρεται αυτός-γιατί σε όλους έτσι φέρεται, ακόμα και στη μάνα μου-αλλά το πώς φέρομαι εγώ. Το ότι μετά την εφηβεία μου δεν μπορώ να του μιλήσω για τίποτα σημαντικό μεταξύ μας και έχουμε ένα αγεφύρωτο χάσμα.Το ξέρω ότι κατά βάθος δεν είναι τόσο κακός, απλά μου βγαίνει μια οργή απέναντί του, και όταν μας επισκέπτεται και συνεχώς γκρινιάζει για τα πάντα νιώθω ώρες ώρες ότι δεν θέλω να τον ξαναδώ ποτέ. Από την άλλη, βλέπω τα αδέρφια μου που με κάποιον τρόπο τον έχουν "συγχωρήσει" και αποδεχτεί (άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο) και ζηλεύω που δεν μπορώ κι εγώ να έχω μια πιο ουσιαστική σχέση μαζί του. Ή λύση είναι να τον απομακρύνω κι άλλο ή να κάνω μια προσπάθεια μαζί του; Απλά δεν ξέρω πώς να το κάνω αυτό, και τώρα που μεγαλώνει θα ήθελα να τα βρούμε κάπως..

Βασικα στον τιτλο εγραψες οτι δε θελεις να του μιλας. Τωρα λες οτι θελεις να τα βρειτε επειδη μεγαλωνει. Τι πραγματικα θελεις?

Αυθόρμητα, δε θέλω να του μιλάω. Και δεν του μιλάω παρά ελάχιστα.Π.χ. δεν θα τον πάρω τηλέφωνο και όταν θα με πάρει ή θα έρθουν σπίτι μας θα του μιλήσω ελάχιστα. Όταν μου συμβαίνει κάτι (π.χ. όταν είχα ένα πρόβλημα υγείας ή όταν έμεινα έγκυος) δεν το μοιράζομαι μαζί του, αλλά τα λέώ στη μαμά μου και στην υπόλοιπη οικογένεια και τα μαθαίνει. Αυτός "τυπικά" κάνει προσπάθειες να με προσεγγίσει, αλλά πάντα θα μιλήσει απότομα και θα αρχίσει να μου κάνει κριτική, να λέει ότι δεν τον αγαπάω και έίμαι αχάριστη κτλ. Όλα αυτά με έχουν οδηγήσει στο να έχω μια κακή σχέση με τον εαυτό μου και θα ήθελα με κάποιο τρόπο να μπορώ να διαχειριστώ τη σχέση μου μαζί του.

Ναι ομως η σχεση αφορα 2 ατομα. Οποτε αν εσυ βαλεις ορια και αυτος επιμενει να αρνειται να τα δεχτει, δεν μπορεις να τον αλλαξεις. Μπορεις να αλλαξεις τη δικη σου αντιμετωπιση, αν καταλαβεις οτι αυτα που λεει σε επηρεαζουν απο φοβο μηπως κατι απο αυτα ισχυει. Αν εγκαταλειψεις αυτη την ιδεα, δε θα σε αγγιζουν τοσο ωστε να νευριαζεις και να αντιδρας σαν εφηβη. Κανε εξασκηση, προσπαθησε να αντιδρας κοφτα, απολυτα και αμεσα χωρις εντασεις. Δοκιμασε.

Καλησπέρα. Είναι μια πολύ κλασική περίπτωση η δική σου. Βασικά, είναι σα να μιλάμε για την περίπτωση της σχέσης της γυναίκας μου με τον πατέρα της. Μιλάμε για ακριβώς τον ίδιο τύπο ανθρώπου.

Πρώτα από όλα δε πρέπει όλο αυτό να το αφήνεις να μπαίνει μέσα σου. Μιλάμε για μια περίπτωση ενός ανθρώπου που βλέπει τα πάντα με στραβό μάτι και έχει την τάση να κάνει το άσπρο μαύρο. Κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Επομένως, αν το κάνεις, σταματά να ζητάς να επικροτήσει κάτι που πέτυχες, ή να σε στηρίξει σε ένα στόχο σου, γιατί μάλλον θα απογοητευτείς.

Δεύτερο και επίσης σημαντικό. Μην αφήσεις σε καμία περίπτωση να επηρεαστεί η σχέση με τον σύζυγό σου. Οποιοσδήποτε άλλος πέρα από εσένα, τον άντρα σου και το παιδί σας, είναι "ξένος". Και οτιδήποτε αφορά προβλήματα με ξένους (δουλειά, αδέλφια, γονείς) πρέπει να Πρέπει, επομένως να περιορίσεις τις πολύ συχνές τριβές της οικογένειας σου με αυτόν. Ίσως αυτό να σημαίνει ότι μπορεί να πρέπει να μετακομίσεις και να νοικιάσεις το σπίτι σας. Και καλύτερα χρησιμοποίησε μια δικαιολογία, για να μη πληγώσεις τον πατέρα σου.

Τέταρτον, να ξέρεις πως δεν έχει νόημα καμία κουβέντα μαζί του. Και εννοείται ούτε τσακωμός. Το μόνο που θα γίνει θα είναι να νιώθεις άσχημα και μετά η κατάσταση θα επιστρέψει στα ίδια.

Πέμπτον, δοκίμασε να βάλεις αυστηρά όρια στην παρέμβαση του στο σπίτι σας. Μη του ανοίγεσαι για τυχόν προβλήματα και μη του συζητάς πέρα από εκείνα που πρέπει να μαθαίνει για να μην αντιδρά. Άλλωστε δεν είναι ανάγκη να μαθαίνει τίποτα εάν δε το θέλεις εσύ, ούτε είσαι υποχρεωμένη να του δίνεις αναφορά για τίποτα.

Επίσης, είναι πολύ θετικό το ότι είστε οικονομικά ανεξάρτητοι και έτσι να παραμείνετε, γιατί σε διαφορετική περίπτωση τα πράγματα μόνο θα χειροτερέψουν. Γονείς τέτοιου τύπου, ζητούν την ευκαιρία να έχουν τα παιδιά του χεριού τους και ο μόνος τρόπος είναι η "βοήθεια".

Τέλος, μη ξεχνάς ότι είναι ο πατέρας σου!! Είναι ο άνθρωπος που σε αγαπάει από την πρώτη στιγμή που ήρθες στον κόσμο, απλά δε ξέρει να το δείξει όπως πρέπει!! Να είσαι συγχωρητικη απέναντι του, αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα του κάνεις τα "χατίρια". Να τον αγαπάς και να τον σέβεσαι, αλλά να θέσεις αυστηρά τα όρια σου. Και αν μπορείς να το κάνεις και με τρόπο όχι χτυπητό, γιατί τέτοιοι αντί με άνθρωποι δε καταλαβαίνουν εύκολα και δεν έχει νόημα να μπαίνεις σε κουβέντες ατέρμονες. Σε κάθε περίπτωση καλή επιτυχία.

Στάλθηκε από το SM-G930F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Ναι όντως, αυτό συμβάίνει savatage, κατά βάθος πιστεύω ότι έχει δίκιο.Σαν άνθρωπος είμαι τελειομανής, αλλά ακόμα κι αν τύχει και όλα πάνε τέλεια στην ζωή μου (μου έχει τύχει) πάλι νιώθω ένα εσωτερικό κενό. Σαν να ακούω τη φωνή του, να λέει "και σιγά τι κατάφερες"...Και όντως έτσι αντιδράει πάντα, δε ξέρω γιατί. Άρα η λύση που προτείνεις Kamran είναι να είμαστε "μακριά κι αγαπημένοι"...Ίσως αν όντως απομακρυνθούμε και δε βλεπόμαστε τόσο συχνά, να τα πάμε λίγο καλύτερα, γιατί και ο μεγάλος μου αδελφός με τον οποίο έχει την καλύτερη σχέση, μένει σε άλλη πόλη και τον βλέπει σπάνια. Γενικά, όλα τα παιδιά προσπαθούμε να τον "αποφεύγουμε" γιατί όποτε έρχεται σπίτι μας μάς δημιουργεί προβλήματα, αλλά αυτό τον πληγώνει και μας δημιουργεί τύψεις ότι τώρα που γέρασε τον εγκαταλείπουμε κτλ. Οπότε είμαστε παγιδευμένοι σε αυτή την κατάσταση..Η μια μου αδερφή του έχει σχεδόν απαγορεύσει να πηγαίνει στο δικό της σπίτι και μόνο αυτή πηγαίνει στο πατρικό και τους βλεπει. Ενώ π.χ. δεν έχουμε θέματα με τη μάνα μας που έίναι μια χαρά και ήταν πάντα δίπλα μας. Απλά έχει δίκιο ότι δεν του αξίζει σε αυτή την ηλικία να τον βλέπουμε σα βάρος, αλλά εγώ προσωπικά σε όλη μου τη ζωή τον έβλεπα έτσι και περίμενα τη στιγμή που θα φύγω από το σπίτι. Τώρα με το παραμικρό θέλει να μας επισκέπτεται και να μας επιβάλλει τις απόψεις του!Προσωπικά, έχω μια μικρή επιχείρηση, όταν την είχα πρωτοανοίξει, ξημεροβραδιαζόταν εκεί για να με "βοηθάει" και άφηνε να εννοηθεί σε φίλους και γνωστούς ότι αυτός έχει τα ηνία, ενώ αυτό δεν ίσχυε καθόλου, ούτε είχε βοηθήσει οικονομικά ή αλλιώς στο στήσιμο της επιχείρησης!Δηλαδή τόσα χρόνια έκανα τα πάντα για να ανεξαρτητοποιηθώ για να έρχεται πάλι και να με ελέγχει; Άσε που και το παιδί θέλει να το κρατάει αυτός με τη μαμά μου, και εγώ δε θέλω γιατί νιώθω ότι μέσω της βοήθειας μας επιβάλλονται!Τώρα σε όλα αυτά έχω βάλει όρια, αλλά οι σχέσεις μας δεν είναι καλές!Δηλαδή, ή θα είμαστε "μακριά" ή θα έίμαστε "αγαπημένοι"..Και τα δύο δεν τα καταφέρνουμε δυστυχώς, και δεν ξέρω τι με πονάέι περισσότερο:να είμαι καλά στη ζωή μου αλλά να τον χάσω/πληγώσω ή να τον έχω στη ζωή μου και να μου δημιουργεί προβλήματα; Ίσως είναι και αυτό που λέέι η savatage, πρέπει να γίνω πιο αμέτοχη και να μην τον αφήνω να με επηρεάζει τόσο...

Πάντως, όσον αφορά τα ξεσπάσματα μου απέναντί του, δε μιλάμε για έναν άνθρωπο απλά χειριστικό και παρεμβατικό, αλλά για έναν άνθρωπο νευρικό, κακότροπο, που όταν ήμασταν μικρά με το παραμικρό ξεσπούσε πάνω μας με φωνές ή και ελαφριά σωματική βία, που ποτέ δεν είπε ένα καλό λόγο, κι ας τον νιώθει πιστεύω μέσα του..Είναι λογικό λοιπόν κι εγώ να μην έχω μάθει να συζητάω μαζί του, αλλά να του φωνάζω και να μιλάω άσχημα...Βέβαια θα μου πεις αν είναι έτσι γιατί θέλεις να φτιάξεις τη σχέση του μαζί σου; Γιατί κατά βάθος τον αγαπάω και θέλω να αποκαταστήσω τη σχέση μου μαζί του...

Quote:

---

Originally Posted by ThTh

Πάντως, όσον αφορά τα ξεσπάσματα μου απέναντί του, δε μιλάμε για έναν άνθρωπο απλά χειριστικό και παρεμβατικό, αλλά για έναν άνθρωπο νευρικό, κακότροπο, που όταν ήμασταν μικρά με το παραμικρό ξεσπούσε πάνω μας με φωνές ή και ελαφριά σωματική βία, που ποτέ δεν είπε ένα καλό λόγο, κι ας τον νιώθει πιστεύω μέσα του..Είναι λογικό λοιπόν κι εγώ να μην έχω μάθει να συζητάω μαζί του, αλλά να του φωνάζω και να μιλάω άσχημα...Βέβαια θα μου πεις αν είναι έτσι γιατί θέλεις να φτιάξεις τη σχέση του μαζί σου; Γιατί κατά βάθος τον αγαπάω και θέλω να αποκαταστήσω τη σχέση μου μαζί του...

---

Για αυτό είπανε πως δε πρέπει να τσακώνεστε. Κι έτσι πρέπει να αποφεύγεις τις κουβέντες που δημιουργούν εντάσεις.

Στάλθηκε από το SM-G930F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Ξερω ThTh, σε επιασα γιατι ο πατερας μου ειναι ιδιος με τον δικο σου. Η διαφορά ειναι οτι εγω τα ορια μου τα εβαλα οταν ειδα ξεκαθαρα ποσο καλυτερη ειμαι απο εκεινον σε ολα. Αντιθετως, η αδελφη μου ακομα κρεμεται απο τη γνωμη του και εχει και παιδι..