Σκέψη ότι η μέσες μετατρέπονται σε μπριζολάκια
Λοιπόν πρόσφατα άρχισα να έχω κάποιες περίεργες ιδεοληπτικές σκέψεις. Αυτά που στα αγγλικά λένε intrusive thoughts, νομίζω πως έτσι μεταφράζονται. Ξεκίνησαν από το κουνέλι μου. Τα κουνέλια έχουν γεμάτο σώμα και μεγάλους και πλατιούς μύες στην πλάτη στην περιοχή της μέσης. Άρχισα να σκέφτομαι ότι η μεσούλα της κουνελίτσας μου είναι σαν δύο μικρά μπριζολάκια έτοιμα να πέσουν, ή μπριζολάκια που θα μπορούσα να φάω. Άρχισα να σκέφτομαι επίμονα πώς θα ήταν αυτά τα μπριζολάκια και στο τέλος άρχισαν να μου τρέχουν ακόμα και τα σάλια. Σε εμένα αυτό γίνεται εύκολα, για παράδειγμα αν μυρίσω κάποιο πολύ καυτερό φαγητό παράγονται περισσότερα σάλια, και ως φυσιολογική αντίδραση ήταν αδύνατο να το σταματήσω. Μια ενοχλητική σκέψη περιορίζεται πολύ πιο εύκολα από αυτό. Άρχισα να βλέπω το μπροστινό μέρος του κουνελιού κανονικά και το πίσω σαν να έχει και δύο μπριζολάκια πάνω του. Φυσικά δε βοήθησε και η αναζήτηση στο Ίντερνετ σχετικά με πιο μέρος του κουνελιού τρώγεται, που ανέφερε τη μέση ως το πιο τρυφερό κρέας. Σύντομα η σκέψη γενικεύτηκε και για άλλα ζώα, ανθρώπους και παιδιά. Πίστευα ότι όλες οι μέσες μοιάζουν με μπριζολάκια και μπορούν να φαγωθούν. Στο τέλος το ένιωθα αυτό ακόμα και στον εαυτό μου. Φοβόμουν ότι θα αυτοτραυματιστώ ή και θα αυτοκανιβαλιστώ σε κάποια έκσταση χωρίς να το καταλάβω, ή νόμιζα ότι οι μυς της μέσης μου θα αποκολληθούν σαν έτοιμα ψημένα μπριζολάκια, όπως έλεγα και για το κουνέλι. Τελικά κάθε λίγο έπρεπε να πιάνω τη μέση μου και να δίνω μπουνιές στον εαυτό μου, για να καταλάβω ότι πονάω και ότι είναι μέρος του σώματός μου όπως τα άλλα. Όσο για το κουνέλι, το σήκωνα συχνά, αν και δε θέλει, για να του πιάνω τη μεσούλα και να είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι το αγαπημένο μου κουνέλι και πως έτσι είναι το σώμα όλων των κουνελιών. Επίσης προσπαθούσα να θυμάμαι καλές στιγμές με την κουνελίτσα και την χάιδευα συχνά. Η κρίση κράτησε περίπου τέσσερις μέρες. Τώρα πια μόνο ελάχιστα ανίσχυρα κατάλοιπα έχουν μείνει όσον αφορά το κουνέλι, αλά περισσότερο έντονα όσον αφορά τον εαυτό μου. Δεν πιστεύω ότι θα φάω τη μέση μου, αλλά την νιώθω κάπως διαφορετική. Μήπως είναι η αρχή της διαταραχής ταυτότητας σωματικής ακεραιότητας, ή θα μου φύγει τελικά; Ένα παρόμοιο περιστατικό με το κουνέλι το είχα πάθε για τρεις μέρες πιο παλιά. Ίσως να φταίνε οι υποβολές που δέχομαι από ανθρώπους που για πλάκα μου λένε ότι το κουνέλι μου είναι νόστιμο. Τα προβλήματα πυροδοτήθηκαν ύστερα από ένα μέτρια στρεσογόνο γεγονός. Αλλά γιατί η σκέψη ήταν τόσο ακραία; Εντάξει μου αρέσει το φαγητό και τα μπριζολάκια, αλλά όχι και να φάω το κουνέλι μου, που το έχω τόσα χρόνια κοντά μου και το φροντίζω σαν παιδάκι, ή τον εαυτό μου! Φοβήθηκα πολύ από αυτά.
