ΑΝ ΡΑΓΙΣΕΙ ΤΟ ΓΥΑΛΙ, ΞΑΝΑΚΟΛΛΑΕΙ;
Γειά σας! Θα ήθελα τη γνώμη σας για μια δύσκολη συναισθηματικά κατάσταση που βιώνω εδώ και πολλά χρόνια. Από 22 έως 27 ετών (που απολύθηκα από φαντάρος) είχα σχέση με μια συνομήλικη μου κοπέλα. Ήτανε πολύ πιο προχωρημένη από μένα, μιας και ήδη είχε αρραβωνιατεί μια φορά. Γενικά είχε πολλά προβλήματα με τους γονείς της και ήθελε από μικρή να φύγει από το σπίτι της. Ήμουνα πολύ ερωτευμένος μαζί της κι όταν απολύθηκα από φαντάρος άρχισε να με πιέζει πολύ να επισημοποιήσουμε τη σχέση μας. Οι γονείς μου δεν την ήθελαν και δε δέχτηκαν να με βοηθήσουν να την παντρευτώ. Εγώ ήμουν απόλυτα εξαρτημένος από την οικογένεια μου, μιας και δεν είχα δουλέψει ποτέ μέχρι τότε. Όταν της ζήτησα να περιμένει μέχρι να βρω δουλειά, θεώρησε καλό να βρει κάποιον άλλον, ο οποίος ήταν πρόθυμος να συζήσει μαζί της άμεσα. Μετά από 4 χρόνια συμβίωσης κι ενώ εγώ είχα κάνει σχέσεις, αλλά όχι κάτι μόνιμο, άρχισε να μου τηλεφωνεί κι επιδίωξε να επανασυνδεθούμε. Τώρα έχω δουλειά και οι γονείς μου είναι πιο ελαστικοί σε πολλά θέματα. Είμαστε μαζί σχεδόν 1 χρόνο, αλλά η σχέση μας δεν είναι καθόλου καλή. Δε μπορώ να ξεπεράσω το παρελθόν με αποτέλεσμα να το καταλαβαίνει και η ίδια και να υπάρχουν συχνές εκρήξεις. Μόνο αγάπη δε νιώθω γι'αυτή τη γυναίκα. Νιώθω ένα άρρωστο/ απελπισμένο πάθος. Από την άλλη με φοβίζει η μοναξιά. Σκέφτομαι να της πω να χωρίσουμε. Τουλάχιστον θα διασώσω την αξιοπρέπεια μου. Εσείς πιστεύετε πως θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε; Αξίζει τον κόπο;