δεν εχω τιτλο, δεν εχω τιποτα
σημερα βγηκα για εναν 2ο καφε με παιδια απο το ιεκ..
καταλαβαινω οτι διαφερω πολυ απο τα υπολοιπα παιδια της ηλικιας μου. ειναι πιο δυνατοι, με περισσοτερο τσαμπουκα, πιο "φτασμενοι" σε πολλα επιπεδα..
καταλαβαινω οτι εχω κανει πολλες λαλακιες που οι αλλοι θα τις ειχαν αποφυγει..
και συνειδητοποιω πως εχω χασει την εμπιστοσυνη μου προς τους ανθρωπους ολοκληρωτικα τελικα. δε μπορω να δεχτω οτι αυτα τα ατομα με προσεγγισαν απο την καλη τους την καρδια ας πουμε ή απλα επειδη απλα να γουσταρανε την παρεα μου. ειμαι πολυ καχυποπτη πλεον.
τον τελευταιο καιρο επισης σε καποιες συζητησεις με φιλικο ποροσωπο ειχαμε ανοιξει το θεμα των σχεσεων και οπως ανακοινωσα και νιωθω ακομα πως δε θελω να κανω σχεση πλεον. εχω περασει πολλα και δεν εχω ουτε σε αυτον τον τομεα πλεον εμπιστοσυνη σε ανθρωπο.
προτιμω την μοναξια μου πλεον.
προτιμω την κολαση μου απο την κολαση που υπαρχει εκει εξω..
προτιμω να ειμαι χαμενη στον κοσμο μου.
αλλα..
μου βγαινουν σκεψεις αυτοκαταστροφικες..
και επειδη το να αυτοτραυματιστω ειναι λαλακια σκεφτομαι αλλα.. αλλα ειμαι κοτα και δεν τολμαω να κανω κατι..
νιωθω μεγαλη στεναχωρια.
θελω να αποτραβηχτω απο ολα. θελω να σταματησω το ιεκ. θελω να αλλαξω νουμερο να μη με βρισκει κανενας εκτος απο 1-2 φιλους στην αθηνα
φοβαμαι πιο πολυ απο καθε αλλη φορα μηπως ξανακυλησω σε επεισοδιο καταθλιψης ή δε ξερω κι εγω τι αλλο γιατι τωρα εχω ερθει πιο κοντα στον εαυτο μου. δεν ειμαι οπως πριν καποια χρονια που δεν ηξερα που μου πανε τα 4. για τον εαυτο μου μιλαω παντα. τωρα που βλεπω την αληθεια μου "γυμνη" τωρα ειναι που φοβαμαι περισσοτερο.
