αλκοολισμός, προσπαθώ να σώσω το μπαμπά μου

Καλησπέρα σας,

γράφω γιατί έχω ανάγκη να συζητήσω για το θέμα αλκοολισμού του πατέρα μου που με καταστρέφει. Ξεκίνησε εδώ και 4 χρόνια, ο ίδιος υποστηρίζει πως και παλιά έπινε χωρίς όμως να φτάνει σ αυτό το σημείο. Εδώ και 4 χρόνια όμως έχει ξεφύγει. Δεν το παραδεχόταν και δε δεχόταν βοήθεια. Γυρνώντας από τις σπουδές μ τώρα βίωσα μία κόλαση ψυχολογική. Με άπειρη προσπάθεια και κλάμα πήγαμε σε ψυχίατρο. Μετράω 20 μέρες από την επίσκεψη. Του συνταγογράφησε αγχολυτικά και σταθεροποιητές για να τον βοηθήσουν να απέχει από το αλκοόλ. Προφανώς δεν τον εμπιστεύομαι και όλη μ η ζωή τις 20 αυτές μέρες είναι να πηγαίνω παντού μαζί του για να τον προσέχω και να τ κρατάω παρέα. Δεν αντέχω στην ιδέα να είναι μόνος κ να μην ξέρω τι κάνει ... βασικά να ξέρω! Πέρα από το ψυχολογικό υπόβαθρο που τον οδήγησε σε αυτό ένας λόγος είναι η σύνταξη, όπως παραδέχτηκε τότε κύλισε. Το θέμα είναι ότι ενώ είμαι ΣΥΝΕΧΕΙΑ μαζί του έχει πιει 4 φορές ούζο. Σήμερα ήταν μία από αυτές. Ποτέ δεν το παραδέχτηκε ακόμα και όταν βρήκα το ποτήρι. Έχω εξελιχθεί σε λαγωνικό τον μυρίζω έστω κ αν πιει λίγο το βλέπω και από τη συμπεριφορά του. Η διαφορά ήταν πως σήμερα το παραδέχτηκε μ είπε π ήταν το μπουκάλι κ πως ήταν από παλιά (αλήθεια?!) Έστω κ αυτή είναι μία πρόοδος. Ή όχι? Τη μία είμαι χαρούμενη π δεν πίνει έστω κ με εμένα σαν βδέλλα κ μόλις γίνει το κακό μ κόβονται τα πόδια και τρελαίνομαι. Καλύτερα να πέθαινα από το να βιώνω αυτό το πράγμα. Τι να προσέχω? Πως να συμπαρασταθώ? Βοηθήστε με, πείτε μου μία γνώμη ειδικά άτομα π έχετε εμπειρία. Θα ήταν μεγάλη βοήθεια για μένα να ξέρω πως κάποιος με ακούει και ειδικά άτομα που εχουν βιώσει κάτι ανάλογο είτε από τη μεριά τη δική μου είτε τ μπαμπά.

Ο πατέρας μου ήταν αλκοολικό και πέθανε από αυτό όταν ήμουν 15 χρονων. Ζούσαμε καταστάστεις στο σπίτι που τις βλέπεις σε ταινίες. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε η μάνα μου με ψυχιάτρους, με νοσοκομεία με ομάδες, κανένα αποτέλεσμα απολύτως. Να σε βοηθήσω δε ξέρ όπως γιατί όπως είπα πέθανε όταν ήμουν 15 (άργησε δυστυχώς). Τι να σου πω, δεν είναι παιδιά. Αν δε καταλαβαίνουν τι κάνουν στον εαυτό τους και στα πρόσωπα που τους αγαπούν καλύτερα να πάνε να κόψουν το λαιμό τους. Πες στον ψυχίατρο να τον μπουκώσει στα χάπια για να μη πίνει. Και εσύ όχι καλύτερα να πέθαινες. Δε θα πεθάνεις εσύ επειδή ο πατέρας σου είναι βλάκας. Ας' τον να πάει να κόψει το λαιμό του. Μονο τη ζωή σου είναι ικανός να διαλύσει, τίποτα άλλο.

JohnT σε ευχαριστώ αρχικά για την ανταπόκριση. Κατανοώ όσα έχεις περάσει σ ένα βαθμό γτ ο αλκοολισμός πάει σετάκι με επιθετική συμπεριφορά και πολλά άλλα. Τον αγαπώ όμως πολύ και δε μπορώ να μη τον βοηθήσω. Παρά τα 1000 στραβά του στην τελικη είναι ένασ άνθρωποσ αδύναμος. Με πονάει πολύ όλο αυτό. Το κάνω για εκείνον αλλά και για μένα γτ με χαλάει να ξέρω πως αργοπεθαίνει. Είναι αρρώστια αυτό που ναι μεν ξεκίνησε λόγω βλακείας, βαρεμάρας , αδυναμία κτλ στον κάθε άνθρωπο αλλά εξελίχθηκε σε αρρώστια. Φταίει. Έχουμε τσακωθεί στο παρελθόν άπειρες φορές, έχουμε πιαστεί στα χέρια. Αλλά δε μπορώ να μην κάνω κάτι. Θα αφιερώσω τους επόμενους μήνες της ζωής μ σε αυτό έως το Σεπτέμβρη Το ξεκαθάρισα , ίσως κ γι αυτό κινητοποιήθηκε, πως αν δεν αλλάξει η κατάσταση εγώ θα φύγω εξωτερικό και θα κόψω επαφές. Καταλαβαίνω την στάση σου και λυπάμαι πολύ που τα έζησες σε τόσο μικρή ηλικία.

Έλα ρε ο παππούς μου έπινε κ μου φέρθηκε καταπληκτικά εγώ πίνω καφέδες εσένα τι σε χαλάει που πινει σε ρωτάω γτ όταν αγαπάμε δεχόμαστε κ τις αδυναμίες

Καλη μου καταρχην να ξερεις οτι δεν εισαι υπευθυνη για ο,τι κι αν γινει. Ενας ανθρωπος για να σωθει χρειαζεται ΠΡΩΤΑ ΑΠΟΛΑ να θελει ο ιδιος να σωθει και να προσπαθει και δευτερον υποστηρικτικο περιβαλλον.
Εσυ κανεις ο,τι καλυτερο μπορεις και ηδη υποδυεσαι τη μανα του, ενω εισαι το ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ. Θα επρεπε να σε προσεχει και να σε προστατευει και οχι το αντιθετο. Αλλα ας δεχτουμε οτι ειναι πλεον αρρωστος και δεν ειναι σε θεση να προστατεψει κανεναν ετσι κι αλλιως.

Η μαμα σου τι κανει? Οι παππουδες σου? Οι γονεις του ζουν? Αλλοι συγγενεις? Αδελφια του?

Εσυ αυτο που μπορεις να κανεις ειναι να παρακολουθεις συναντησεις για συγγενεις αλκοολικων, να συμβουλευτεις ψυχοθεραπευτη για το πώς να προστατεψεις τον εαυτο σου ψυχολογικα ενω ταυτοχρονα προσπαθεις να τον νουθετησεις.
Και να ειστε ολοι γυρω του καθετοι, απολυτοι και αυστηροι. Απαγορευεται και η σταγονα αλκοολ.
Απο την ομαδα δεν τον εδιωξαν οταν ξαναηπιε? Δεν κανουν αιματολογικες εξετασεις ανα τακτα χρονικα διαστηματα?

Σαβατατζ άμα πίνει ο άλλος γτ πονάει ασ πούμε κ δε γίνεται επιθετικός εσένα τι σε χαλάει πρόσεξε τι θα πεις γτ στην επαρχία συνιθηζεται

Quote:

---

Originally Posted by elis

Σαβατατζ άμα πίνει ο άλλος γτ πονάει ασ πούμε κ δε γίνεται επιθετικός εσένα τι σε χαλάει πρόσεξε τι θα πεις γτ στην επαρχία συνιθηζεται

---

Τι δεν καταλαβαινεις? Ο ανθρωπος ειναι αλκοολικος, αργοπεθαινει και προκαλει προβληματα στο παιδι του. Και την επιθετικη συμπεριφορα την ανεφερε και η ιδια. Δεν ηρθε να "κλαφτει" για το τιποτα.

Κι εγώ υποστηρίζω τους αλκοολικούς φίλους μου τι δεν καταλαβαίνεις

Quote:

---

Originally Posted by elis

Κι εγώ υποστηρίζω τους αλκοολικούς φίλους μου τι δεν καταλαβαίνεις

---

Ωραια υποστηριξη. Μεγαλο στεφανι στην κηδεια, αντε το πολυ να κρατησεις και κανα χερι οταν θα σβηνει στο νοσοκομειο...

Quote:

---

Originally Posted by elis

Έλα ρε ο παππούς μου έπινε κ μου φέρθηκε καταπληκτικά εγώ πίνω καφέδες εσένα τι σε χαλάει που πινει σε ρωτάω γτ όταν αγαπάμε δεχόμαστε κ τις αδυναμίες

---

όταν αναφέρομαι σε αλκοολισμό δεν μιλάω πλέον για μία απλή αδυναμία ή να είναι κοινωνικός πότης. Δυστυχώς είναι πολύ άσχημο να βλέπεις τον άλλο να αυτοκαταστρέφεται. Τα δύο ουζάκια με μεζέ στην ταβέρνα είναι καλά , τα δύο μπουκάλια από το πρωί όμως...

Quote:

---

Originally Posted by ladylou

Καλησπέρα σας,

γράφω γιατί έχω ανάγκη να συζητήσω για το θέμα αλκοολισμού του πατέρα μου που με καταστρέφει. Ξεκίνησε εδώ και 4 χρόνια, ο ίδιος υποστηρίζει πως και παλιά έπινε χωρίς όμως να φτάνει σ αυτό το σημείο. Εδώ και 4 χρόνια όμως έχει ξεφύγει. Δεν το παραδεχόταν και δε δεχόταν βοήθεια. Γυρνώντας από τις σπουδές μ τώρα βίωσα μία κόλαση ψυχολογική. Με άπειρη προσπάθεια και κλάμα πήγαμε σε ψυχίατρο. Μετράω 20 μέρες από την επίσκεψη. Του συνταγογράφησε αγχολυτικά και σταθεροποιητές για να τον βοηθήσουν να απέχει από το αλκοόλ. Προφανώς δεν τον εμπιστεύομαι και όλη μ η ζωή τις 20 αυτές μέρες είναι να πηγαίνω παντού μαζί του για να τον προσέχω και να τ κρατάω παρέα. Δεν αντέχω στην ιδέα να είναι μόνος κ να μην ξέρω τι κάνει ... βασικά να ξέρω! Πέρα από το ψυχολογικό υπόβαθρο που τον οδήγησε σε αυτό ένας λόγος είναι η σύνταξη, όπως παραδέχτηκε τότε κύλισε. Το θέμα είναι ότι ενώ είμαι ΣΥΝΕΧΕΙΑ μαζί του έχει πιει 4 φορές ούζο. Σήμερα ήταν μία από αυτές. Ποτέ δεν το παραδέχτηκε ακόμα και όταν βρήκα το ποτήρι. Έχω εξελιχθεί σε λαγωνικό τον μυρίζω έστω κ αν πιει λίγο το βλέπω και από τη συμπεριφορά του. Η διαφορά ήταν πως σήμερα το παραδέχτηκε μ είπε π ήταν το μπουκάλι κ πως ήταν από παλιά (αλήθεια?!) Έστω κ αυτή είναι μία πρόοδος. Ή όχι? Τη μία είμαι χαρούμενη π δεν πίνει έστω κ με εμένα σαν βδέλλα κ μόλις γίνει το κακό μ κόβονται τα πόδια και τρελαίνομαι. Καλύτερα να πέθαινα από το να βιώνω αυτό το πράγμα. Τι να προσέχω? Πως να συμπαρασταθώ? Βοηθήστε με, πείτε μου μία γνώμη ειδικά άτομα π έχετε εμπειρία. Θα ήταν μεγάλη βοήθεια για μένα να ξέρω πως κάποιος με ακούει και ειδικά άτομα που εχουν βιώσει κάτι ανάλογο είτε από τη μεριά τη δική μου είτε τ μπαμπά.

---

το αλκοολ ειναι περιεργο τρενο... σε στελνει με τροπους που δε φανταζεσαι.... νομιζεις πως σου λυνει τα χερια.... σε κανει να νιωθεις γαματος ή και σκουπιδι... απο προσωπικη εμπειρια, προσπαθουμε να καλυψουμε το κενο μεσα μας με διαφορους τροπους... ενας ειναι και το αλκοολ... ισως αν δει βαθια μεσα του, ανακαλυψει ο ιδιος τον τροπο να βγει απ' ολο αυτο.

savatage κατανοώ πως δεν είμαι υπεύθυνη αλλά θέλω πολύ να πετύχει η προσπάθεια είναι υπέροχος άνθρωπος όταν δεν πίνει. Έκανε το πρώτο βήμα πηγαίνοντας στη γιατρό, πλέον παραδέχεται πωσ το είχε παρακάνει, ήδη μετά από 20 μέρες μας λέει πως μπορεί και περπατάει γιατί παλιά του "κόβονταν" τα πόδια, αρχίζει ακόμα να μιλάει κ για πράγματα που θέλει να κάνει. Αρα θεωρητικά κάτι έχει πιασει. Επειδή δεν είναι άτομο που θα πάει σε κλινική ή σε ομάδες (εδώ θεωρώ θαύμα που πήγαμε στη γιατρό και πήρε και φάρμακα!) επιχειρούμε με τη γιατρό. Η μαμά μου δουλεύει όλη μέρα γυρνάει 3 ώρες το μεσημέρι και έχει κουραστεί πολύ ψυχικά με αυτό. Δεν έχει συγγενείς ο πατέρας μου άλλους.

Ίσως όταν πίνεις τόσο πολύ να μην είναι τόσο απλό να αποκοπείς και να κάνεις και ''λαθη'', η γιατρός μ ειχε πει μία από τισ φορες που ήπιε και την πήρα πως στην αρχή μπορεί να "δοκιμάζουν". Θέλω μία ελπίδα πωσ ειμαστε σε καλό δρόμο (οκ το ξερω είναι νωρίς). Η καθημερινότητα του είναι τραγική, ώντας συνταξιούχος ενώ οι φίλοι του δουλεύουν είναι τραγικά μόνος και χωρίσ κάποιο ενδιαφέρον και θέλω εκτός από τον έλεγχο να κάνουμε σιγά σιγά βήματα για ασχολίες.

Δεν είναι το θέμα επιθετικήσ συμπεριφοράς ή βίαιης. Αν και όταν πίνει βρίζει και είναι προκλητικός. Και αρνάκι να ήταν όταν έπινε εγώ όπωσ λεει η savatage θέλω να τον δω υγιή, με όρεξη όπως παλιά και όχι να φοβάμαι μην πέσει στο δρόμο

Quote:

---

Originally Posted by ladylou

savatage κατανοώ πως δεν είμαι υπεύθυνη αλλά θέλω πολύ να πετύχει η προσπάθεια είναι υπέροχος άνθρωπος όταν δεν πίνει. Έκανε το πρώτο βήμα πηγαίνοντας στη γιατρό, πλέον παραδέχεται πωσ το είχε παρακάνει, ήδη μετά από 20 μέρες μας λέει πως μπορεί και περπατάει γιατί παλιά του "κόβονταν" τα πόδια, αρχίζει ακόμα να μιλάει κ για πράγματα που θέλει να κάνει. Αρα θεωρητικά κάτι έχει πιασει. Επειδή δεν είναι άτομο που θα πάει σε κλινική ή σε ομάδες (εδώ θεωρώ θαύμα που πήγαμε στη γιατρό και πήρε και φάρμακα!) επιχειρούμε με τη γιατρό. Η μαμά μου δουλεύει όλη μέρα γυρνάει 3 ώρες το μεσημέρι και έχει κουραστεί πολύ ψυχικά με αυτό. Δεν έχει συγγενείς ο πατέρας μου άλλους.

Ίσως όταν πίνεις τόσο πολύ να μην είναι τόσο απλό να αποκοπείς και να κάνεις και ''λαθη'', η γιατρός μ ειχε πει μία από τισ φορες που ήπιε και την πήρα πως στην αρχή μπορεί να "δοκιμάζουν". Θέλω μία ελπίδα πωσ ειμαστε σε καλό δρόμο (οκ το ξερω είναι νωρίς). Η καθημερινότητα του είναι τραγική, ώντας συνταξιούχος ενώ οι φίλοι του δουλεύουν είναι τραγικά μόνος και χωρίσ κάποιο ενδιαφέρον και θέλω εκτός από τον έλεγχο να κάνουμε σιγά σιγά βήματα για ασχολίες.

---

Σιγουρα δε θα πειστει να παει σε ομαδα? Εκει θα εκανε και γνωριμιες και παρεες και θα αλληλουποστηριζονταν με κατανοηση και στηριξη μεταξυ τους. Μεσα απο αυτες τις ομαδες μπορει να εβρισκε και καμμια δραστηριοτητα, κανενα καφενειο για χαρτια, ενα ταβλι, ψαρεμα, περπατημα, δεν ξερω, κατι κοινο. Ποσων χρονων ειναι?

Quote:

---

Originally Posted by Anares

το αλκοολ ειναι περιεργο τρενο... σε στελνει με τροπους που δε φανταζεσαι.... νομιζεις πως σου λυνει τα χερια.... σε κανει να νιωθεις γαματος ή και σκουπιδι... απο προσωπικη εμπειρια, προσπαθουμε να καλυψουμε το κενο μεσα μας με διαφορους τροπους... ενας ειναι και το αλκοολ... ισως αν δει βαθια μεσα του, ανακαλυψει ο ιδιος τον τροπο να βγει απ' ολο αυτο.

---

Ισχύει αυτό που λες. Γι αυτό ελπίζω σιγά σιγά να πηγαίνει στη γιατρό να μιλάει για τα θέματά του. Μιλάμε για άνθρωπο δύσκολο που δε θα το δεχτεί αυτό και η γιατρός μ είπε πως πρέπει να αλλάξει η καθημερινότητά του και να λύσουμε τα θέματα που τον απασχολούν αλλά δε γίνεται με το καλημερα σας γτ δε θα το δεχόταν. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας... ελπίζω να οδηγήσει κάπου....