Προσαρμογή σε νέα φάση ζωής και αίσθηση κενού

Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω εδώ. Συγκεκριμένα την περίοδο 2014-2015 έγραφα συνέχεια. Και σταμάτησα καθώς τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα. Εν ολίγοις ένιωθα ένα κενό μέσα μου. Ένιωθα άχρηστος, προβληματικός, είχα άγχος, κρίσεις πανικού, προβλήματα με το στομάχι, αυπνίες. Έκλαιγα πολύ συχνά. Γενικά ένιωθα ότι δε ζω. Αυτό δεν έφυγε τελείως, αλλά επειδή ξεκίνησα και ψυχοθεραπεία είχε αρχίσει να μειώνεται σε μεγάλο βαθμό. Είχα αρχίσει λίγο να απολαμβάνω τη ζωή. Όμορφο ε; Και ανεκτίμητο.

Ωστόσο ήρθε η ώρα και αυτό το καλοκαίρι πήρα το πτυχίο μου. Και έφυγα από την πόλη που σπούδαζα, κάτι το οποίο μου ήταν πολύ δύσκολο καθώς αυτή η πόλη ήταν η ηρεμία μου, το κρησφύγετο μου. Δεν αφήνεις εύκολα κάτι τέτοιο. Και ειδικά για να γυρίσεις πίσω στο πατρικό σου(το οποίο βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη). Από εκείνη τη στιγμή όλοι άρχισαν να μου λένε "μπράβο προχωράς, πας στο επόμενο βήμα, εξελίσσεσαι". Η αλήθεια είναι ότι πέρασα εδώ σε ένα μεταπτυχιακό το οποίο μου άρεσε πολύ για να πιαστώ από κάτι γιατί πραγματικά ένιωθα τελείως μετέωρος. Έπρεπε να κάνω κάτι που μου αρέσει γιατί είχα αρχίσει να νιώθω πάλι εκείνο το απαίσιο κενό. Συνέχισα και εδώ στην πόλη τα χομπι που έκανα σαν φοιτητής. Εκεί μέσα όλα καλά. Αλλά η υπόλοιπη ζωή μία ρουτίνα και μία συνεχής αναπόληση της ζωής μου εκεί που σπούδαζα. Προσπαθώντας να νιώσω έστω και λίγο καλά αλλά τα ψυχοσωματικά να μου θυμίζουν ότι κάτι δεν πάει καλά.

Έφυγα και από το πατρικό, και προσπάθησα να μείνω στο σπίτι της γιαγιάς το οποίο είναι στο κέντρο, καθώς το πατρικό βρίσκεται στα περίχωρα. Λέω ωραία αυτό μου έλειπε, η ησυχία μου. Τώρα θα λυθούν όλα. Και ανακάλυψα πως πραγματικά δεν ήταν τελικά αυτό που μου έλειπε. Το πρόβλημα βρίσκεται μέσα μου. Βρίσκεται στο γεγονός ότι πάλι νιώθω άχρηστος, προβληματικός, ότι δεν μπορώ να ανοίξω τα φτερά μου. Δεν ευχαριστιέμαι τη ζωή. Νιώθω στεναχωρημένος, μελαγχολώ συνέχεια. Κλαίω συχνά. Έχω βαρεθεί να αναπολώ την ηρεμία που είχα στην πόλη που σπούδαζα. Η Θεσσαλονίκη νιώθω ότι με τρώει. Δεν υπάρχει κάτι όμορφο που να έχω εδώ. Όλα είναι εκεί. Και δεν έχω την υπομονή για καινούριες όμορφες στιγμές. Πέρασαν πολλά χρόνια να τις αποκτήσω στην άλλη πόλη και τώρα πάλι από την αρχή.Έχω αρχίσει να χάνω και το ενδιαφέρον μου ακόμα και στα χόμπι και στο μεταπτυχιακό που κάνω. Και αυτό μέσα σε ένα μήνα. Στην αρχή είχα πολλή όρεξη. Αλλά νιώθω ότι ζω κάτι το οποίο δεν είναι δικό μου. Νιώθω πάλι ότι δε ζω.

Και όχι. Αυτό δεν είναι εξέλιξη. Με πνίγει να μου λένε όλοι πόσο προχωράω και εγώ να νιώθω κενός, άχρηστος. Πίσω πάω. Πίσω σε εκείνο το σκοτεινό κενό. Και δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω. Ακόμα και η ιδέα της ψυχοθεραπείας μου φαίνεται ότι δε θα βοηθήσει πλέον(σταμάτησα γιατί έκανα στην πόλη που σπούδαζα και δεν μπορούσε να συνεχιστεί). Έχω βαρεθεί να με λυπάμαι και να κλαίω. Και αυτό γίνεται συχνά. Πολύ συχνά. Και ίσως τελικά να μη φταίει η Θεσσαλονίκη. Ίσως το πρόβλημα να είμαι εγώ. Ένα πρόβλημα που ακόμα δεν έχω βρει τη λύση. Τι έχω ανάγκη; Μία αλλαγή σεναρίου στη ζωή μου και έναν επαναπροσδιορισμό του εαυτού μου. Γιατί έτσι δεν πάω πουθενά. Πάω σε σκοτεινούς δρόμους. Και δε θέλω. Αλλά λύση δεν μπορώ να βρω.

Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας. Να έχετε μία υπέροχη μέρα.

Μηπως το προβλημα δεν ειναι η πολη αλλα το οτι περνας βαρια μια μεταβατικη φαση στη ζωη σου; Μπορει δλδ η ζωη που ειχες φτιαγμενη ομορφα και ωραια ως φοιτητης στην αλλη πολη να ηταν κατι που σου εδινε προσωρινα στοχο (οι σπουδες σ δλδ) και σε εκανε να ξεχνιεσαι, αλλα μπορει να μην ηταν ο λογος που ησουν πιο χαρουμενος εκει...Εχοντας τελειωσει μπορει να σε αγχωνει το οτι απο εδω και περα δεν υπαρχει στανταρ προγραμμα τυπου σχολειο-σπουδες κλπ...ηταν ενα comfort zone...μηπως σε αγχωνει που τελειωσε αυτο και σε πιανουν τα υπαρξιακα σου επειδη δεν εχεις πια comfort zone να βολευτεις; Τωρα οτι και να κανεις λογικο ειναι να νιωθεις "ξεβολεμενος", θελει κοπο για να βρεις τι θες και να συνηθισεις τη νεα σου ζωη. Επισης μπορει να σου πεφτει πολυ το να επιλεξεις τι θες να κανεις απο εδω και περα. Πιστευω και στην πολη που ησουν φοιτητης να εμενες παλι θα ειχες το ιδιο θεμα...ισως πιο ελαφρια λογω ανεσης κλπ (αν το περιβαλλον ειναι τοσο σημαντικο για εσενα).
Σκεψου το...εσυ ξερεις αν στεκει αυτο που σου λεω για τη περιπτωση σου, απλα στο προτεινω σαν πιθανοτητα γιατι το εχω περασει κι εγω.
Και αν ειναι αυτο απλα πρεπει να μην αφησεις τον εαυτο σου οσο μπορεις να παρασυρθει μεσα στη μαυριλα, αμα επιμεινεις να κανεις πραγματα, και ας μη ξερεις που θα σε βγαλουν πολυ συγκεκριμενα και τι τα θες κλπ, θα συνηθισεις και θα νιωθεις παλι καλα, θα εχεις φτιαξει τη νεα σου καθημερινοτητα/πραγματικοτητα και ακομα και αν δεν συνηθισεις θα ξερεις τι δεν σου ταιριαζει. Θα προτεινα παντως σιγουρα να κανεις κατι παντα.

Το πέτυχες διάνα. Αυτό είναι από τα πράγματα που με αγχώνουν πιο πολύ. Κυρίως γιατί με αυτό το πακέτο προσωπικότητας/ψυχολογίας που έχω δε θα καταφέρω τίποτα. Από τη μία ξέρω ότι χρειάζομαι βοήθεια, από την άλλη πρέπει να βοηθήσω τον εαυτό μου εγώ για να επιβιώσω. Γενικά μου μοιάζει βουνό λίγο όλο αυτό. Δε θα έπρεπε να σκέφτομαι έτσι. Στην ουσία τώρα ξεκινάει η ζωή. Το παρατηρώ και σε άλλα άτομα. Σε αυτή τη φάση το έχουν πάρει πολύ καλά το όλο θέμα. Σίγουρα λόγω αυτοπεποίθησης κλπ. Αλλά όταν προσπαθώ να το δω έτσι, θυμάμαι πόσο με υποτιμάω και απλά το βλέπω αρνητικά.

Και αυτο που λες οτι ολοι σου λενε πως προχωρας και προοδευεις αλλα εσυ νιωθεις να πνιγεσαι/νιωθεις ασχημα αυτο μου δειχνει...οτι αναρωτιεσαι "ναι προχωραω, αλλα που;" λολ.
Φαση ωριμανσης ειναι νομιζω και απλα σε τρομαζει και δεν ξερεις πως να το διαχειριστεις...αν ειναι οντως αυτο θα προτεινα απλα να το διαχειριζεσαι ενα βημα τη φορα, μια μερα τη φορα..μη προσπαθεις να τα προβλεψεις και οργανωσεις ολα στη ζωη σου, θελει υπομονη και να φροντιζεις να εισαι καλα στο παρον σου και ολα τα αλλα ερχονται φυσικα. Εκανα κι εγω το λαθος να προσπαθω να τα υπολογισω ολα και να τα βαζω σε κουτακια στο μυαλο μου πεφτοντας στη παγιδα των γενικευσεων αλλα η ζωη εχει παντα τροπους να σε εκπλησσει, και κυλαει θες δεν θες...
Αρχισα να ψιλοαντιμετωπιζω αυτη τη μαυριλα που με ειχε πιασει σε πολυ μεταβατικη φαση κι εμενα με τη βοηθεια ενος φιλου...με ειχε συμβουλεψει το εξης "κανε αυτο που σου φαινεται το πιο λογικο και φρονιμο/χρησιμο ως προς αυτα που μπορεις να προβλεψεις και απο εκει και περα γινοντια διαφορα που δεν μπορεις να προβλεψεις. Εσυ θες απλα να κανεις το καλυτερο που μπορεις με βαση τα δεδομενα που εχεις για το τι σου δινει τις καλυτερες πιθανοτητες.." Πανω κατω αυτο ειχε πει. Και ειχε βοηθησει. Οποτε εσυ; Τι μπορεις να κανεις που σου δινει περισσοτερες πιθανοτητες να σε βοηθησει; Ψυχολογος; Να πας. Μετακομιση καπου; Να πας. Να κανεις κατι αλλο που γουσταρεις; Να το κανεις. Δεν ειναι εγγυηση αυτα οτι θα λυθει οτι προβλημα εχεις, αλλα εχεις περισσοτερες πιθανοτητες ετσι απο το να πεσεις στη μαυριλα και να παραδωθεις, σωστα; Οποτε κανε εσυ πραγματα, φροντισε τη καθημερινοτητα σου οπως σου λεει η λογικη σου οτι ειναι καλο και η ζωη θα σου φερει διαφορα που δεν μπορεις να υπολογισεις. Οποτε δεν ειναι τα πραγματα τοσο δυσκολα και ανουσια οσο τα νιωθεις. Το οτι δεν ξερεις τι εχει το πακετο δεν σημαινει πως δεν εχει τιποτα μεσα...απλα το οτι δεν ξερεις ειναι μαλλον αυτο που σε δυσκολευει...
Απο εκει και περα αμα δεν σου αρεζε το μετατυχιακο σου θα ελεγα οτι οσως φταιει και αυτο, αλλα αφου λες οτι σου αρεζε δεν κολλαει σαν αιτια. Ασχετο που μπορει να ζοριζεσαι τωρα λογω της φασης που περνας. Αμα προσαρμοστεις και νιωσεις καλυτερα θα τα πας κι εκει καλυτερα.

Quote:

---

Originally Posted by Heal_my_soul

Το πέτυχες διάνα. Αυτό είναι από τα πράγματα που με αγχώνουν πιο πολύ. Κυρίως γιατί με αυτό το πακέτο προσωπικότητας/ψυχολογίας που έχω δε θα καταφέρω τίποτα. Από τη μία ξέρω ότι χρειάζομαι βοήθεια, από την άλλη πρέπει να βοηθήσω τον εαυτό μου εγώ για να επιβιώσω. Γενικά μου μοιάζει βουνό λίγο όλο αυτό. Δε θα έπρεπε να σκέφτομαι έτσι. Στην ουσία τώρα ξεκινάει η ζωή. Το παρατηρώ και σε άλλα άτομα. Σε αυτή τη φάση το έχουν πάρει πολύ καλά το όλο θέμα. Σίγουρα λόγω αυτοπεποίθησης κλπ. Αλλά όταν προσπαθώ να το δω έτσι, θυμάμαι πόσο με υποτιμάω και απλά το βλέπω αρνητικά.

---

Το οτι αλλα ατομα το εχουν παρει καλα το ολο θεμα δεν λεει κατι...μην συγκρινεσαι...μπορει αυτα τα ατομα να απλα να ειναι περα βρεχει, σε φαση εφηβειας ακομα...η μπορει εσυ ακομα να εχεις να αποχωριστεις καποια εφηβικα κομματια μεσα σου...θα γινει ομως και αυτο, και το οτι το συνειδητοποιεις ειναι καλο, νομιζω οτι το θελεις πιο πολυ και αρα αυτο θα αλλαξει γρηγορα για εσενα. Δεν γουσταρεις να εισαι εφηβακι μεχρι τα 35, αμα ησουν οκ με αυτο δεν θα ενιωθες την δυσφορια που νιωθεις τωρα, ετσι δεν ειναι; :)
Αρα δεν βλεπω κανενα προβλημα, και οχι μονο δεν εισαι αχρηστος, ισα ισα διψας να ζησεις, και οχι κουτουρου, αλλα αυθεντικα κι ολας, με οδηγο τον εαυτο σου και τις ενδομυχες επιθυμιες σου. Και αυτο που σε χαλαει τοσο ασχημα ειναι πως ειναι ασχηματιστο ολο αυτο τωρα για πρακτικους λογους και εισαι για την ωρα λιγο μεταξυ γης και ουρανου και πουθενα...
Αλλα διαδικασια ειναι ρε συ, η Ρωμη δεν χτιστηκε σε μια μερα :)
Θα δεις που θα το καταφερεις να πατησεις καπου που θα εισαι καλα. Ειναι θεμα χρονου σε μεγαλο βαθμο, αλλα και επιμονης δικης σου να μην απελπιζεσαι οσο μπορεις και να βοηθας τον εαυτο σου.

Σε ευχαριστώ πολύ για αυτά που έγραψες. Βοήθησαν αλήθεια. Καταλαβαίνω ακριβώς τι θέλεις να πεις. Και ναι δυστυχώς και εγώ πάω με κουτάκια και θέλω μέσα σε μία μέρα και να βρω δουλειά, και να βρω τον εαυτό μου, και να προσαρμοστώ, και να τα πάω καλά στο μεταπτυχιακό, και να τα πάω καλά στα χόμπι μου (θέατρο) και όλο αυτό με δυσκολεύει πολύ και με πνίγει. Γίνεται πολύ πιεστικό και ψυχαναγκαστικό. Τι ωραίο αυτό που είπες. Ένα βήμα το φορά, μία μέρα τη φορά. Να΄σαι καλά! Το ξεπέρασες εσύ όλο αυτό εν τέλει; Πόσο σου πήρε;

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Το οτι αλλα ατομα το εχουν παρει καλα το ολο θεμα δεν λεει κατι...μην συγκρινεσαι...μπορει αυτα τα ατομα να απλα να ειναι περα βρεχει, σε φαση εφηβειας ακομα...η μπορει εσυ ακομα να εχεις να αποχωριστεις καποια εφηβικα κομματια μεσα σου...θα γινει ομως και αυτο, και το οτι το συνειδητοποιεις ειναι καλο, νομιζω οτι το θελεις πιο πολυ και αρα αυτο θα αλλαξει γρηγορα για εσενα. Δεν γουσταρεις να εισαι εφηβακι μεχρι τα 35, αμα ησουν οκ με αυτο δεν θα ενιωθες την δυσφορια που νιωθεις τωρα, ετσι δεν ειναι; :)
Αρα δεν βλεπω κανενα προβλημα, και οχι μονο δεν εισαι αχρηστος, ισα ισα διψας να ζησεις, και οχι κουτουρου, αλλα αυθεντικα κι ολας, με οδηγο τον εαυτο σου και τις ενδομυχες επιθυμιες σου. Και αυτο που σε χαλαει τοσο ασχημα ειναι πως ειναι ασχηματιστο ολο αυτο τωρα για πρακτικους λογους και εισαι για την ωρα λιγο μεταξυ γης και ουρανου και πουθενα...
Αλλα διαδικασια ειναι ρε συ, η Ρωμη δεν χτιστηκε σε μια μερα :)
Θα δεις που θα το καταφερεις να πατησεις καπου που θα εισαι καλα. Ειναι θεμα χρονου σε μεγαλο βαθμο, αλλα και επιμονης δικης σου να μην απελπιζεσαι οσο μπορεις και να βοηθας τον εαυτο σου.

---

Λες; Τι να πω. Μακάρι να είναι έτσι. Μακάρι όλο αυτό να οδηγήσει σε κάτι καλό. Αλλά ναι ρε γαμώτο αυτό διψάω να ζήσω. Δεν μπορώ άλλη μιζέρια. Δεν μπορώ άλλο αυτό το κενό. Φτάνει. Το έχω βαρεθεί. Με έχω βαρεθεί.

Και κατι αλλο που μου ειχε πει φιλος και βοηθησε απιστευτα και το προσθετω επειδη ειπες οτι νιωθεις πως ολα σου φαινονται βουνο και υποτιμας τον εαυτο σου..."νιωθεις οτι δεν μπορεις να τα καταφερεις στο ταδε επειδη δεν το εχεις δοκιμασει ποτε, δεν εχεις την εμπειρια...ακομα και αν το κανεις και αποτυχεις θα εχεις την εμπειρια μετα, και αλλη φορα θα τα καταφερεις. Το μονο που εχεις να κανεις ειναι να δοκιμασεις, να κανεις την αρχη". Δεν υπαρχει μπορω δεν μπορω. Υπαρχει εχω την εμπειρια/δεν εχω την εμπειρια, επιμενω/δεν επιμενω. Στανταρ αυτο. Και σκεψου το εξης: εσυ περπατωντας βγηκες απο τη μανα σου;;; :P λολ
Η τα μωρα οταν βλεπουν μεγαλους να περπατανε λενε μεσα τους "πωπωω δεν θα τα καταφερω ποτε, ειμαι αχρηστος/η";
Πρωτα ουτε να κρατησουν το κεφαλι τους ορθιο δεν μπορουν...αλλα αμα δεις απο τη πρωτη μερα που γεννιουνται προσπαθουν να το κανουν! Με εναν αυχενα νιανια σαν σχοινακι εκει ομως, τραβιουνται και το παλευουν συνεχεια. Μετα καθονται, μετα μπουσουλανε, μετα χαζοπερπατανε, τρωνε σαβουρδες, αλλα επιμενουν! Και καποτε περπατανε.
Ετσι κι εσυ... Δεν θα εχεις απο τη μια μερα στην αλλη στρωμενη ζωη και τα εφοδια (την εμπειρια κυριως) για να κανεις successful adulting αλλα αμα επιμεινεις και δειξεις λιγο περισσοτερη εμπιστοσυνη και κατανοηση στον εαυτο σου θα γινουν ολα. Θα κανεις και μαλακιες, εκανα κι εγω και ακομα κανω. Το θεμα ειναι να τις παιρνεις σαν μαθημα. Οπως δεν θα ελεγες σε ενα μωρο που θα φαει σαβουρδα "πω τι αχρηστο που εισαι ουτε να περπατησεις δε μπορεις, κοιτα οι αλλοι πως περπατανε" ετσι μη το κανεις και στον εαυτο σου...θα φας σαβουρδα; Θα σηκωθεις, θα τιναχτεις, θα σκεφτεις τι εμαθες και θα προσπαθησεις ξανα η θα πας παρακατω. Η αξια σου δεν κρινεται στο αν τα ξερεις ολα η αν κανεις λαθη. Εχει σημασια μονο το πως τα διαχειριζεσαι, τι κανεις μετα και πως τα αποφευγεις ξανα η πως χρησιμοποιεις την εμπειρια προς οφελος σου.

Quote:

---

Originally Posted by Heal_my_soul

Σε ευχαριστώ πολύ για αυτά που έγραψες. Βοήθησαν αλήθεια. Καταλαβαίνω ακριβώς τι θέλεις να πεις. Και ναι δυστυχώς και εγώ πάω με κουτάκια και θέλω μέσα σε μία μέρα και να βρω δουλειά, και να βρω τον εαυτό μου, και να προσαρμοστώ, και να τα πάω καλά στο μεταπτυχιακό, και να τα πάω καλά στα χόμπι μου (θέατρο) και όλο αυτό με δυσκολεύει πολύ και με πνίγει. Γίνεται πολύ πιεστικό και ψυχαναγκαστικό. Τι ωραίο αυτό που είπες. Ένα βήμα το φορά, μία μέρα τη φορά. Να΄σαι καλά! Το ξεπέρασες εσύ όλο αυτό εν τέλει; Πόσο σου πήρε;

---

Εγω το ξεπερασα ναι...αλλα δεν θα ελεγα πως εχει να κανει με τον χρονο καθαρα, πιο πολυ ειχε να κανει με τις εμπειριες της ζωης μου τον τελευταιο καιρο, τα πραγματα που μου συνεβησαν. Και αυτο ειναι το θεμα...για να σου συμβαινουν πραγματα πρεπει να κανεις πραγματα, να εχεις εκθεση σε καταστασεις μερη και ανθρωπους...και αμα δυσκολευεσαι να βγεις απο το comfort zone δυσκολο να γινει. Μη νομιζεις παντως, αυτο με το comfort zone το εχω ακομα, δεν ειμαι καν σιγουρη αν κανω κατι εκτος αυτου. Απλα μου συνεβησαν διαφορα λογω συγκυριων και συνθηκων.
Για να καταλαβεις το πιο προσφατο παραδειγμα ανεκτιμητης εμπειριας για τη ζωη μου ηταν το οτι απολυθηκα, λολ...κακο ε; ΑΛΛΑ. Επειδη ζω στο εξωτερικο και δεν ηξερα την γλωσσα εκλασα μεντες, και ο φοβος της ανεργιας με εκανε να αρχισω να καταλαβαινω και να μιλαω τη γλωσσα σε δυο εβδομαδες και βρηκα δουλεια και ειναι και λιγο παραπανω τα λεφτα! Ειδες πως τα φερνει η ζωη; Και ειμαι πιο παρατηρητικη πλεον στη νεα δουλεια, και εκτος αυτου εφαρμοζω οτι εμαθα απο τα λαθη μου στη πρωτη δουλεια....και επειδη οταν απολυθηκα ημουν και ταπι εμαθα απο πρωτο χερι την αξια της αποταμιευσης χαχαχα και ενα σωρο αλλα πραγματα εχω μαθει απο "αποτυχιες" μου... :)
Οποτε μη κολωνεις καθολου. Ολα θα γινουν αρκει να δεις τα πραγματα λιγο με αλλο ματι και να ψαχνεις πως σε ωφελει η οποιαδηποτε κατασταση.

Ενα γκομενακι να ειχαμε ολοι να περναγαμε καλα και δε ειχαμε καμια τετοια σκεψη στο κεφαλι.
Αν επιτρεπεται σ εποια πολη σπουδαζες.

Χαλαρωσε φιλε, ακομα φοιτητης εισαι και μια χαρα πολη ειναι η Θεσσαλονικη. Πηγαινε σε κανα μαγαζι να πιεις κανα τσιπουρο και να βρεις κανα κοριτισι και θα σου περασει.

Η μιση Ελλαδα εχει φυγει στο εξωτερικο, σιγα τη μεγαλη αλλαγη απο το πτυχιο στο μεταπτυχιακο και απο τη πολη που σπουδαζες στη Θεσσαλονικη. Μακαρι να μπορουσα να πηγαινα στη Θεσσαλονικη να κανω ενα μεταπτυχιακο τωρα. Θα γουσταρα με τα μπουνια. Χαλαρωσε, βγες και βρες κανα κοριτσι να περνας καλα.

Quote:

---

Originally Posted by JohnT

Ενα γκομενακι να ειχαμε ολοι να περναγαμε καλα και δε ειχαμε καμια τετοια σκεψη στο κεφαλι.
Αν επιτρεπεται σ εποια πολη σπουδαζες.

Χαλαρωσε φιλε, ακομα φοιτητης εισαι και μια χαρα πολη ειναι η Θεσσαλονικη. Πηγαινε σε κανα μαγαζι να πιεις κανα τσιπουρο και να βρεις κανα κοριτισι και θα σου περασει.

Η μιση Ελλαδα εχει φυγει στο εξωτερικο, σιγα τη μεγαλη αλλαγη απο το πτυχιο στο μεταπτυχιακο και απο τη πολη που σπουδαζες στη Θεσσαλονικη. Μακαρι να μπορουσα να πηγαινα στη Θεσσαλονικη να κανω ενα μεταπτυχιακο τωρα. Θα γουσταρα με τα μπουνια. Χαλαρωσε, βγες και βρες κανα κοριτσι να περνας καλα.

---

Χαχαχα έτσι όπως το θέτεις ναι δεν είναι και μεγάλο θέμα. Ξάνθη φίλε. Και η πλάκα είναι ότι δεν μου άρεσε στην αρχή και αναπολούσα Θεσσαλονίκη. Πως αλλάζουν τα πράγματα. Θέμα προσαρμογής είναι. Θα περάσει πιστεύω. Ναι το γκομενικό θέμα είναι αρκετά σημαντικό χαχα.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Εγω το ξεπερασα ναι...αλλα δεν θα ελεγα πως εχει να κανει με τον χρονο καθαρα, πιο πολυ ειχε να κανει με τις εμπειριες της ζωης μου τον τελευταιο καιρο, τα πραγματα που μου συνεβησαν. Και αυτο ειναι το θεμα...για να σου συμβαινουν πραγματα πρεπει να κανεις πραγματα, να εχεις εκθεση σε καταστασεις μερη και ανθρωπους...και αμα δυσκολευεσαι να βγεις απο το comfort zone δυσκολο να γινει. Μη νομιζεις παντως, αυτο με το comfort zone το εχω ακομα, δεν ειμαι καν σιγουρη αν κανω κατι εκτος αυτου. Απλα μου συνεβησαν διαφορα λογω συγκυριων και συνθηκων.
Για να καταλαβεις το πιο προσφατο παραδειγμα ανεκτιμητης εμπειριας για τη ζωη μου ηταν το οτι απολυθηκα, λολ...κακο ε; ΑΛΛΑ. Επειδη ζω στο εξωτερικο και δεν ηξερα την γλωσσα εκλασα μεντες, και ο φοβος της ανεργιας με εκανε να αρχισω να καταλαβαινω και να μιλαω τη γλωσσα σε δυο εβδομαδες και βρηκα δουλεια και ειναι και λιγο παραπανω τα λεφτα! Ειδες πως τα φερνει η ζωη; Και ειμαι πιο παρατηρητικη πλεον στη νεα δουλεια, και εκτος αυτου εφαρμοζω οτι εμαθα απο τα λαθη μου στη πρωτη δουλεια....και επειδη οταν απολυθηκα ημουν και ταπι εμαθα απο πρωτο χερι την αξια της αποταμιευσης χαχαχα και ενα σωρο αλλα πραγματα εχω μαθει απο "αποτυχιες" μου... :)
Οποτε μη κολωνεις καθολου. Ολα θα γινουν αρκει να δεις τα πραγματα λιγο με αλλο ματι και να ψαχνεις πως σε ωφελει η οποιαδηποτε κατασταση.

---

Ειλικρινά σε ευχαριστώ για αυτά που έγραψες πιο πάνω περί βημάτων και που μοιράστηκες αυτή την εμπειρία σου! Είναι πολύ onpoint και με βοήθησαν! Ποια χώρα αν επιτρέπεται; Εύχομαι να είσαι καλά και να περνάς ακόμα καλύτερα από εδώ και πέρα!

Quote:

---

Originally Posted by Heal_my_soul

Ειλικρινά σε ευχαριστώ για αυτά που έγραψες πιο πάνω περί βημάτων και που μοιράστηκες αυτή την εμπειρία σου! Είναι πολύ onpoint και με βοήθησαν! Ποια χώρα αν επιτρέπεται; Εύχομαι να είσαι καλά και να περνάς ακόμα καλύτερα από εδώ και πέρα!

---

Να εισαι καλα, η τοποθεσια μου ομως ειναι μυστικη :P
Συμφωνω παντως και με τον φιλο απο πανω, ο ερωτας μπορει να διαμορφωσει/επηρεασει τη ζωη μας προς το καλυτερο. Αλλα κοιτα μη σου προστεθει και αλλο αγχος τωρα απο πανω, να κανεις σωνει και καλα σχεση, χαχα :)

Καλησπέρα! ειναι πρωτη φορα που γραφω σε φορουμ.
δεν προεκειται για κατι που αφορ εμενα αλλα το αγορι μου !
Εχει λιγο καιρο που εχω παρατηρησει αλλαγες και ανησυχω οτι κατι δεν παει καθολου καλα ! μου εχει πει κ ο ιδιος οτι αισθανεται πισεση σε καποια κομματια της ζωης του ! ειναι φοιτητης σε σχολη 5 ετων και βρισκεται στο 7ο ετος, αισθανετα ιμμια πιεση να τελειωσει την σχολη του, ολοι οι φιλοι του εχουν τελειωσει κ ειναι ειτε σε αλλη χωρα για δουλειες και πρακτικες ειτε φανταροι ! ειναι μονος του εδω στην πολη που σπουδαζει και εχει ενα μηνα που ξεκινησε πρακτικη ! πιεζεται και μου ζητησε ηρεμια ! μου ειπε οτι εχει αναγκη απο ηρεμια και σε οτι εχει να κανει με μενα ! θελει να ειναι μαζι μου ειπε αλλα εχει αλλαξει...
Ηταν ενας ανθρωπος με ενεργεια χαρουμενος και υπερκινητικος και πλεον δεν γελαει τοσο ουτε καν χαμογελαει τοσο συχνα εχει αλλαξει το βλεμμα του ειναι συνεχεια κουρασμενος και δεν ασχολειται με τιποτα! πηγαινει καθε πρωι στην πρακτικη του γυρναει σπιτι κ απλα καθεται σπιτι κ χαλαρωνει ! εμενα με βλεπει 2 φορες περιπου την εβδομαδα και δεν εχει ορεξη να βγει εξω και ειναι καποιες μερες που ξυπναει με πολυ κακη διαθεση κ δεν θελει να μιλαει να κανει τπτ ! δεν ξερω πως να τον βοηθησω ! Υπαρχουν στιγμες που ειναι χαρουμενος με κατι, οτιδηποτε αλλα δεν κραταει πολυ ! Δεν θελω να τον αφησω επειδη δεν ειναι χαρουμενος αλλα δεν ξερω κι εγω πως να τον κανω χαρουμενο !

Βρίσκομαι ακριβώς στην ίδια φάση με τον νηματοθέτη (και μόλις έγινα 40 φανταστείτε).