Μάλωσα με τον καλύτερο φίλο μου

Γεια σας! Με λένε Νικολινα και είμαι 47 χρόνων.
Τους τελευταίους μήνες εχω έρθει σε ρήξη με τον κολλητό μου φίλο και με έχει στεναχωρήσει πολύ το γεγονός.
Λένε πως αληθινές φιλίες δεν μπορεις να κάνεις όσο μεγαλώνεις, όμως εγώ ήμουν χαρούμενη που το γνώρισα και γίναμε κολλητοί. Η φιλία μας προέκυψε ξαφνικά στο χώρο της δουλειάς, ήταν ο καινούργιος συνάδελφος, τον βοήθησα να εγκλιματιστεί και χωρίς να το επιδιώξω (να σημειώσω ότι δεν είχα ανάγκη από φίλους, είμαι πολύ τυχερή που από την παιδική μου ηλικία εχω φίλους αληθινούς) βρεθήκαμε να κάνουμε παρέα. Υπήρχε μια χημεία, μια μοναδική επικοινωνία.

Συζητούςαμε τα πάντα, πηγαίναμε εκδρομές και βόλτες μόνοι ή με κοινές παρέες ( οι άλλοι δεν ξέρουν οτι είναι γκει, γι αυτο κ δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν για το πώς νιώθω γιατι θα πρεπει να αναφερθώ σε αυτό), όλα ήταν τέλεια.
Πριν ένα χρόνο περίπου μου φάνηκε κάπως διαφορετικός. Νευρίαζε για μικροπράγματα και όταν τον ρωτούςα τι έχει μου έλεγε ότι ήταν μια χαρά και δεν είχε νευριαςει ενώ μιλούςε μεςα στο θυμό! Αςχολιοταν πολύ με την εμφάνιση του (θεωρηςα ότι περνούσε την κρίςη της μεςης ηλικίας) και αρχιςε να ψάχνει φίλο μεςω Ίντερνετ. Βγήκε με έναν δεν έγινε τίποτα και μέτα γνωριςε έναν 12 χρόνια μικρότερο και από τοτε άρχιςε να αλλάζει πολύ. Δεν εννοώ οτι φταίει το παιδί, αλλά θεωρω οτι απέκτησε αυτοπεποίθηση και κοίταζε τον εαυτό του.
Ξαφνικά βρέθηκα να κάνουμε συχνή παρέα οι τρεις μας. Εγώ δεν ταίριαζα με το φίλο του, είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας μου φαινόταν ανώριμος και ήθελα να τον συμβουλεύω δεν μπορούσα να τον δω ως φίλο, επίσης είχαμε διαφορετικά ενδιαφέροντα, όμως έκανα παρέα απλά για να μη στενιχωρηςω το φίλο μου και επίςης γιατι φοβόμουν ότι θα θύμωνε. Τελικά αυτο που με έκανε να νιώθω αμήχανη και να πνίγομαι είναι οτι καθε φορά που βριςκομαςταν σε κλειςτο χώρο, στο αυτοκίνητο ή το σπίτι μου, αγκαλιάζονταν, φιλιούνταν (πολλές φορές ηχηρά) χαϊδεύονταν ανταλλαζαν λόγια τύπου “μωρό μου, κάνε μου μασαζάκι , έλα να το χαϊδέψω λιγάκι” κλπ και ένιωθα αμήχανα μόνη μου, θεωρω, δεν ξέρω αν είμαι συντηρητική ή λάθος, αλλά όλα αυτα είναι καλύτερα να γίνονται κατ’ ιδίαν. Εντάξει, δε λέω ένα φιλί ή ένα χάδι οκ, αλλά ως εκεί. Αρχιςα διακριτικά να λέω οτι θα ηταν καλύτερα να μην παω μαζί τους να μείνουν λιγο μονοι ή οτι είχα κάποια δουλεια κλπ αλλα ο φίλος μου μού έλεγε οτι καλύτερα όλοι μαζί. Μετά από 3 μήνες και ενώ υοηρχαν κι άλλα που δεν μου αρεςαν ζητγςα από το φίλο μου
να μιληςουμε και του ειπα οτι θα ήθελα να μην κάνουμε παρέα οι τρεις μας, οτι δεν πολυ ταιριάζω με το φίλο του και για να μην τον στενοχωρηςω δεν το έκοψα μαχαίρι αλλα του ειπα να αφηςουμε να περαςει λίγος καιρός γιατι ειμαι κουραςμενη από διάφορα γενικά και μετά θα ξαναβγαίνουμε αλλα όχι συχνά. Ο φίλος μου θύμωσε και μου είπε οτι τα λέω αυτα γιατι δεν ειμαι ευτυχιςμενη και οτι ζηλεύω που έχει φίλο ενώ εγώ δεν εχω κάποιον να με φιλάει γλυκά στο στόμα, να μα αγκαλιάζει και να μου πιάνει το χέρι τρυφερά στα δρόμο.Δεν ειπα τίποτα αν και στενοχωρήθηκα απλά του ειπα οτι ευχομαι να είναι πάντα ευτυχισμένος
κι εγώ θα είναι δίπλα του και μπορούμε να τα λεμε οπότε μπορει κι ας εςτιαςει στη σχεςη του, απλά εγώ δεν μπορώ να κάνω παρέα δεν ταιριάζω. Προςπαθηςα να τον πληςιαςω τους επόμενους μήνες αλλά έβλεπα αδιαφορία, κάποια ψέματα οπότε αποφαςιςα να γυρθςω σελίδα χωρις τη φιλία του. Μου κοςτιςε στην αρχή, μέρα το ξεπεραςα, ομως επειδη τον βλέπω στη δουλειά καθημερινά νιώθω αςχημα γιατι συνεχώς με κοντράρει χωρίς να του λέω κάτι, διαφωνεί μαζί μου κλπ. Επιςης προςπαθεί να πιαςει φιλίες με άλλους στους οποίους μιλάει όμορφα κλπ. Δεν ξέρω, αλλά με έχει πειράξει πολυ όλη η στάςη του και τωρα μου έχει βγει θυμός, ενώ ταυτόχρονα νιώθω πληγωμένη πολύ. Συγκρατιέται αλλά αυτο που θέλω είναι να τον πιάςω κ να του μιλήσω για ολα!!! Επθςης νιωθω τοςο εξουθενωμένη ψυχολογικά, στρεσσαρισμένη που θα ήθελα να νιωςει κι εκείνος πληγωμένος, να καταλάβει τι είναι να σε πετάνε χωρίς λόγο και να σου λένε λόγια άδικα . Δεν ξέρω γιατι αλλά κλαίω, στενοχωριέμαι, νιώθω αφελής, χαζή...Ευχαριστώ!

δε τεριαζες με το φιλο του για πιο λογο ειχε κατι πανω του που σε εκνευριζε

ξερεις καμια φορα ειναι συχνο απο οτι εχω προσεξει ενα ατομο να συνδεεται με 2 ατομα που μεταξυ τους τα 2 ατομα δε ταιριαζουν σα να ειναι ο ενας η μερα και ο αλλος η νυχτα

Λογικό θεωρώ ότι προσβλήθηκες.Δεν είναι ότι καλύτερο να κρατάς το "φανάρι" και να νιώθεις παραμελημένη... Εσένα η δικιά σου οικ. κατάσταση ποια είναι? Παίζει δηλαδή όντως να ζήλευες που ο φίλος σου βρήκε σύντροφο ενώ εσύ όχι? Και θεωρώ ότι μια ηλικία και μετά ο εκάστοτε σύντροφος ακόμη και στα άτομα που λένε ότι οι φίλοι είναι πάνω από όλα,μετράει περισσότερο.Γιατί όσο μεγαλώνεις και είσαι μόνος και πας στο σπίτι σου το βράδυ (με δεδομένο ότι οι φίλοι πάνε ο καθένας σπίτι του μετά την όποια έξοδο) και βλέπεις τα 4 ντουβάρια και μόνο,αλλάζει το πράγμα
Επίσης μήπως όντως ένιωσες απειλητικά απέναντι στο άλλο παιδί με την έννοια ότι πλέον θα πηγαίνουν οι 2 τους ταξίδια κτλ και εσύ θα μείνεις πάλι μόνη?
Και μου κάνει αρνητική εντύπωση κάτι ακόμη που γράφεις και συγκεκριμένα ότι "Δεν εννοώ οτι φταίει το παιδί, αλλά θεωρω οτι απέκτησε αυτοπεποίθηση και κοίταζε τον εαυτό του. " Υγιής φίλος σημαίνει κατ`εμε ότι χαίρεται όταν ο φίλος του αποκτά αυτοπεποίθηση και γενικά όταν βλέπουμε τον φίλο μας χαρούμενο. Δηλαδή εσύ θες ένα φίλο με χαμηλή αυτοπεποίθηση και μέσα στη μιζέρια?

Καλημέρα!! Σ' ευχαριστώ για την απάντηση.
Όχι, δεν είμαι σε σχέση, όμως δεν έχω χάσει εξόδους και εκδρομές, καθώς βγαίνω με φίλους που έχω από πιο παλιά. Δε ζηλεύω, άλλωστε από πριν τη σχέση του τον ενθάρρυνα να βρει σύντροφο καθώς είχε να κάνει σχέση χρόνια και μάλιστα τον έφερα σε επαφή και με ένα γνωστό, άσχετα αν δεν τα βρήκαν.
Όσο για την αυτοπεποίθηση, εννοείται πως πρέπει να χαίρεται κανείς όταν ο φίλος του νιώθει έτσι, όμως στην περίπτωση αυτή νομίζω πως έφτασε στο άλλο άκρο, φέρνοντας σε δύσκολη θέση ή προσβάλλοντας. .π,χ. Κάποια μέρα που έφερε ο φίλος του κάποια κατασκευή του και την έβγαλα φωτό "για να την έχω, είναι καταπληκτική, μπράβο σου!", μου είπε γιατί δεν την ανεβάζω στο instagram " εφόσον ανεβάζεις καθημερινά ένα σωρό βλακείες!!!" ή οπως έγραψα στην αρχική μου ανάρτηση να μου λέει ότι δεν είμαι ευτυχισμένη, ή του άφησα το αυτοκίνητο μου για 10 μέρες που πήγα διακοπές και όταν γύρισα είχε κάνει 1000 χιλιόμετρα, δεν του είπα τίποτα αλλά ο ίδιος όταν του ειπα πώς πέρασε μου είπε χάλια, είχε τρομερή ζέστη κ οτι δεν πήγε πουθενά, ενώ παράλληλα έμαθα οτι είχε φύγει ένα τριήμερο με το αυτοκίνητο μου. Επισης, ασκούσε αρνητική κριτική σε πολλούς φίλους, κάτι που δεν έκανε πριν. Μιλούσε απότομα σε σερβιτόρο οταν δεν του άρεσε ο καφές. Αυτα εννοώ.
Κατα τη γνώμη σου, λοιπόν, φταίω, πιθανόν κάπου, άλλωστε πάντα μερίδιο ευθύνης έχουν κ οι 2. Εγώ όμως, κι εδώ είναι το προβλημα μου, πιστεύω πως εγώ του φέρθηκα καλά, ήμουν πάντα εκεί να τον ακούσω, να τον βοηθήσω, δεν τον πρόσβαλα ποτέ και ακόμα κι οταν με έφερνε σε δύσκολη θέση δεν του έλεγα λόγια. Το μόνο αρνητικό που του είπα είναι "δε μου φαίνεται οτι ταιριάζετε, για μένα είναι παιδάκι , όμως αν είσαι
ευτυχισμένος, τοτε ειμαι κι εγώ ευτυχισμένη και θα σε στηρίξω". Όσο για το "φανάρι" του έλεγα συνεχώς να βγουν οι 2 τους κι αυτός επέμενε να παω κι εγώ. Συχνά έρχονταν σπίτι μου. Μετα από τις σκηνές που έβλεπα άρχισα να βρίσκω δικαιολογίες του τύπου με έχουν καλέσει κάπου κλπ και μου έλεγε "κ πρεπει να πας; θα χαλάσουμε τη βραδιά μας, τι ώρα θα γυρίσεις; ". Ακόμα δεν εχω καταλάβει, εφόσον του έδινα ευκαιρίες να είναι οι 2 τους μονοι γιατι επέμενε να είναι κι εγώ μαζί τους. Όπως επίσης γιατι δεν μπορούσε να έχει στη ζωή του κ το σύντροφο κ τη φίλη χωριστά κι ας βλεπόμασταν μια στο τόσο εμείς, οπως του ειπα.
Όπως ειπα εχω γυρίσει καινούργια σελίδα στη ζωή μου, βγαίνω, εχω κανονισει εκδρομή τα Χριστούγεννα, όμως τον βλέπω καθημερινά στη δουλειά και με ενοχλεί που καθε φορά κοιτάει να "μου την πει" και που κάνει σα να είναι ολα καλά! Θα ήθελα όχι εννοείται κάτι σοβαρό αλλα λιγο να φάει ένα χαστουκάκι να δει τι είναι να πληγώνεις τον άλλο. Ετσι νιώθω, λάθος σωστό δεν ξέρω, έναν τροπο να από δεσμευτώ εντελώς από το παρελθόν αλλα και να νιώσω καλύτερο. Το τι νιώθω είναι το προβλημα μου, αδικημένη, πληγωμένη κ θυμωμένη! Ευχαριστω!

Γι αυτο θα πρεπει να απομακρύνονται.

κοιτα...
δεν μου αρεσε καθολου η αντιδραση του φιλου σου.
αντιδραει λες και με τηνσταση σου του κανεις χαλαστρα.. σε τι αληθεια??/ η σχεση που εχει με τον φιλο του, ερωτικη δεν ειναι? δεν ειναι καλα μαζι? για ποιον λογο χρειαζεται καποιον να κραταει φαναρι? γιατι ΑΥΤΟ σου ζηταει. δεν ζηταει την φιλια σου και την παρεα σου, ζηταει να του κρατας φαναρι και σε ειρωνευεται για την αρνηση σου...
λυπαμαι, αλλα οπως το βλεπω, ο φιλος σου σε εκμεταλλευεται.
(σειριε μην κοιτας θα πω αποψαρα).

ο τροπος που ζηταει να κανετε παρεα με τον δικο του οι τρεις σας, ειναι ενας τροπος που χρησιμοποιουν 2 ειδων προσωπικοτητες, οι επιδειξιες και οι ενοχικοι..
οι μεν επιδειξιες, δεν παιρνουν ικανοποιηση απο την σχεση με τον αλλο, αλλα με το γεγονος οτι γινονται θεαμα, και οι ενοχικοι ειναι αυτοι που ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να βρεθουν μονοι με τον αλλο, για να μην σημαινει κατι το ξεμοναχιασμα τους αυτο..
να μην σημαινει καποια ιδιατερη σχεση, να μην σημαινει κατι που εχει βαρυτητα και που αφορα τους δυο τους μονο...
να μην σημαινει δεσμευση, αλλα και να μην σημαινει 'πραγματικο" γεγονος.
δλδ, αν εξαιρεσουμε τους επιδειξιες που ειπα στηνα ρχη, τον φιλο σου τον βλεπω μαλλον στην δευτερη κατηγορια.
πιστευω λποιπον οτι σε θελει συμμέτοχη για να νοιωθει αυτο που κανει πιο light και να καθησυχαζει τις ενοχες του που ειναι ομοφυλοφιλος...

το ειπα, θα πω αποψαρα.αυτο πιστευω για τον φιλο σου.
δεν εχει κανεναν λογο να επιμενει να εισαι θεατης στα σαλλιαρισματα του. αλλο το χερακι και ενα φιλακι κι αλλο οι περιπτυξεις. οι περιπτυξεις ειναι 'φαναρι" ξεκαθαρα και ο φιλος στο ζηταει γιατι τον απενοχοποιει...

τι μπορεις να κανεις:
αφενος να εισαι διαθεσιμη για μεταξυ σας παρεα, που εχεις ηδη κανει ,αλλα δεν του αρκει.
για να μην σου καταλογιζει οτι δεν πας απο ζηλεια ξερω γω, να πηγαινεις οταν θα εχεις μαζι αλλον εναν φιλο η φιλη.
αν το κανεις αυτο, θα διαπιστωσεις οτι και τις περιπτυξεις θα κοψει και θα μενει σε κοινωνικες συμπεριφορες, αλλα ακομα κι αν ε χει την διαθεση να το συνεχισει, δεν θα νοιωθεις εσυ ασχημα και αμηχανα, γιατι οταν θα σαλιαριζουν εκεινοι, θα μιλας με τον τεταρτο και θα ειναι ολα μια χαρα.

το ασχημο εκ μερους του ειναι, οτι ενω εχει αυτος το προβλημα (των ενοχων) προσπαθει να σε βγαλει εσενα περιεργη, ζηλιαρα , σπαστικη κλπ.. ΑΥΤΟ ειναι το ανηθικο που κανει κι οχι κατι αλλο. αντιστροφη του προβληματος που Ο ΙΔΙΟΣ εχει.

Remedy, σ' ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου!
Με βοήθησες πολύ δίνοντας μια ερμηνεία στη στάση του που δεν είχα φανταστεί. Νιώθω καλύτερα γιατί ήμουν φουλ στις ενοχές, ότι είμαι συντηρητική, ότι δεν έπρεπε να του μιλήσω αλλά να συνεχίσω όπως πριν.
Επίσης, έχεις δίκιο και με την πρόσκληση και άλλου ατόμου στην παρέα. Μια από τις τελευταίες φορές στο σπίτι μου και ενώ ήδη ήμουν αγχωμένη με το τι θα ακολουθούσε μετά το φαγητό, αποφάσισα να καλέσω μια φίλη και μάλιστα φίλη που γνώρισα από εκείνον. Αυτός επέμενε ότι θα ήταν καλύτερα να μην την καλέσω γιατί θα έχει δουλειές, ότι δεν θα μπορεί αλλά εγώ επέμενα για το λόγο που είπες κι εσύ, ότι δλδ αν ήταν κι άλλο άτομο στην παρέα θα είχα κάποιον να μιλήσω και να απασχοληθώ ώστε να μη νιώθω αμηχανία. Όπως είπες, δεν έκαναν τίποτα μπροστά της, παρόλο που γνωρίζονται πολλά χρόνια με το φίλο μου και όπως μου είχαν πει λένε τα εσώψυχά τους. Την επόμενη φορά όμως που πήγαμε εκδρομή με το αυτοκίνητο και δεν μπόρεσα να βρω κάποιον ούτε μπόρεσα να αποφύγω τη συμμετοχή μου στην εκδρομή πάλι χαϊδεύονταν και αντάλλασσαν φιλιά και λόγια. Εκεί αποφάσισα να μιλήσω και το αποτέλεσμα ήταν αυτό που προείπα.
Τώρα δεν βλεπόμαστε πλέον οι δυο μας μόνο με κοινούς φίλους. Έχω αποφασίσει ότι, δε λέω ότι είμαι η τέλεια, αλλά σίγουρα δεν αξίζω τέτοια μεταχείριση. Αυτό που με πείραξε πολύ είναι και τα λόγια που μου είπε, αλλά με βοήθησες πολύ να καταλάβω τους λόγους. Ένιωθα ενοχές ότι εγώ έφταιγα για τη συμπεριφορά του με το συντηρητισμό μου, αλλά με βοήθησες να καταλάβω ότι ίσως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα.
Όμως, πονάω, νιώθω πληγωμένη και "πεταμένη", ανόητη και, το χειρότερο ίσως, μου βγαίνει και θυμός κυρίως όταν τον βλέπω στη δουλειά να κοιτάζει "να μου την πει" και να μιλάει σε όλους τους άλλους όμορφα και γλυκά. Ο χρόνος θα δείξει!
Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ!!!!!!!!!!!!!!!!

Αριστη απάντηση σου έδωσε ο Remedy και με κάλυψε στα περισσότερα που ήθελα να πω..
Αν και κατά την γνώμη μου ο φίλος σου ανήκει μάλλον στην πρώτη κατηγορία, εκείνη του επιδειξία.
Αισθάνομαι ότι ο φίλος σου αντλούσε μια ευχαριστήση με το να σε απομονώνει σε μια συνθήκη που αναγκαστικά γινόσουν θεατής στην δική του παράσταση.. σε μια συνθήκη όπου εκείνος υπερτερεί ενώ εσύ νιώθεις άγαρμπα-άβολα-μοναχικά. Δεν θεωρώ ότι δεν αντιλαμβανόταν τη δική σου αμηχανία. Αλλωστε οι υπεκφυγές σου το δηλωναν ξεκάθαρα.
Και αυτό που θα σου πω δεν θα σου αρέσει αλλά ενδόμυχα πιθανόν αποσκοπούσε στη ζήλια σου, τόσο ενδόμυχα που ίσως και ο ίδιος δεν το γνώριζε συνειδητά..
έτσι μπορεί να ήταν ο τρόπος του για να νιώθει σημαντικός...
Γι΄αυτό δεν θεωρώ τυχαίο ότι όταν εξέφρασες έναν προβληματισμό αντί να σε ακούσει και να σκεφτεί τη θέση σου και που ο ίδιος έκανε κάποιο λάθος, έριξε αμέσως ευθύνες σε σένα, στην δική σου ανεπάρκεια.. Εγινε κάτι δηλαδή σαν προβολή.. Ερμήνευσε εσένα με κομμάτι του δικού του εαυτού.. Και αυτό το αντιλαμβανομαι για τον εξής λόγο: Πριν κατηγορήσουμε κάποιον για το οτιδήποτε πάντα χρειάζεται μια διεργασία.. Εφόσον εκείνος σου απάντησε άμεσα ότι ζηλευεις κατανοείς πως η διεργασία και η υποψία έχει διαδραματιστεί ήδη!

Δεν μπορείς να κάνεις πολλά..
Αν ο ίδιος δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του, θα εξακολουθεί να ερμηνευει εσφαλμένα τις καταστάσεις, να αξιολογεί λάθος τους ανθρώπους και να είναι προσανατολισμένος στις δικές του ανασφάλειες παρά στον έξω κόσμο...

Ωστόσο, είναι σημαντικό και εσύ να εκφράσες την δική σου πλευρά και τα δικά σου συναισθήματα. Να του εξηγήσεις με τρόπο κατανοητό σε εκείνον τι πραγματικά σε ενόχλησε.. Μόνο έτσι και ο ίδιος θα μπορεσει να αντιληφθεί ίσως και τα δικά του λάθη..

Magdalinx, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ!!! Ήδη συνειδητοποίησα κάποια πράγματα που δεν έβλεπα και εκτίμησα αλλιώς πλέον κάποιες καταστάσεις.
Είχα πολλές ενοχές, ότι φταίω εγώ για όλα και ότι δεν έπρεπε να φύγω από την παρέα, κλπ.
Το προβλημα μου είναι όμως το πώς νιώθω τωρα και γιατί νιώθω έτσι.
Νιώθω άσχημα γιατι θεωρω οτι εν τελεί ποτε δε με είδε ως πραγματική φίλη. Γιατι ένας φίλος αληθινός νοιάζεται για τα αισθήματα του άλλου, δεν πληγώνει, δεν προσβάλλει. Τωρα λοιπόν, μου έχει βγει κάτι σαν ντροπή, νιώθω κάπως αφελής, ανόητη, σα να με εκμεταλλεύτηκε, δεν ξέρω. Εγώ τη φιλία τη θεωρω πολυ σημαντικη και θεωρω οτι εκείνου του στάθηκα, πάντα άκουγα τους προβληματισμούς του, τον βοήθησα πάρα πολυ ηθικά, ψυχολογικά και οικονομικά και εκείνος ούτε μπήκε στον κόπο να με ρωτήσει πώς αισθάνομαι, τι με ενόχλησε, κλπ. Καθε φορά που προσπαθούσα να του πω κάτι μου έλεγε οτι δε θέλει φιλοσοφίες και άλλαζε κουβέντα θυμωμένος.
Αποφάσισα, λοιπόν, να γυρίσω νέα σελίδα στο βιβλίο της ζωής μου και να μην τον συμπεριλάβω. Όμως το κακό είναι ότι τον βλέπω καθημερινά στη δουλειά. Ειμαι ευγενική αλλα ως εκεί. Το θέμα είναι οτι αν κάνω κάτι λάθος αμέσως το θίγει, κάνω παρέα με μια κοπέλα η οποία είναι στη δουλειά από παλιά απλά ηταν σε άδεια για 1 χρόνο και επέστρεψε και μου είπε να την προσέχω γιατι με επηρεάζει αρνητικά ("ως συμβουλή στο λέω", η αίσθηση μου είναι οτι σπέρνει σπόρους αμφιβολίας) ενώ μπροστά της είναι όλο γέλια και χαρές και στο παρελθόν βγαίναμε συχνά μαζί & ενώ μιλούσε αρνητικά για καποιους συναδέλφους τωρα λέει οτι θα κανονισει να γίνουν κάποιες έξοδοι μαζικές τα Χριστούγεννα που εγώ θα λείπω! ..και στενοχωριέμαι! Το μόνο που θέλω είναι να ξαναβρώ τον εαυτό μου, το χαμόγελο μου και να μην επηρεάζομαι αρνητικά από τίποτα κι από κάνε αν, αλλά πώς;
Ευχαριστω πολύ πολύ!!!!!! <3