ΔΕΝ νομίζω ότι πάσχω από κατάθλιψη και νομίζω απλά ότι το θέμα που άνοιξα είναι στην κατηγορία που ταιριάζει περισσότερο (αν όχι συγχωρέστε με). Περιληπτικά:
1ος και 2ος 3ος Μήνας:
Εδώ και 4 μήνες δεν είμαι καλά. Θέλω να πεθάνω, εύχομαι απλά να με πιάσει ένα εγκεφαλικό ή ένα καρδιακό, να με πατήσει ένα αμάξι ή να με πυροβολήσουν, έτσι ώστε να μην χρειαστεί να με σκοτώσω εγώ ο ίδιος. Ένα γεγονός αρχικά, (πριν 4 μηνες, όταν άρχισε) με έκανε θλιμμένο. Δεν ήταν κάτι πολύ κακό, απλά δε ξέρω τι έγινε και από τη στιγμή που έγινε αυτό έπεσα σε θλίψη. Στην αρχή ήμουν στεναχωρημένος και μετά μου κόπηκε η όρεξη για φαγητό εντελώς. Μπορεί να έτρωγα 5 μπουκιές μόνο τη μέρα και αυτές με το ζόρι. Έπειτα δεν είχα όρεξη να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, ήθελα απλά να είμαι ξαπλωμένος να κοιτάω το ταβάνι μου, έκλεινα την πόρτα του δωματίου μου και αν τολμούσε κάποιο μέλος της οικογένειας μου να μου μιλήσει του απάνταγα πολύ άσχημα και με νεύρα. Άρχισα να απομονώνομαι και σιγά σιγά άρχισαν και οι σκέψεις θανάτου. Ήθελα να πεθάνω, ευχόμουν κάθε βράδυ απλά να πεθάνω. Υπήρχαν πρωινά που σηκωνόμουν και ζαλιζόμουν και μου ερχόταν εμετός (καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας), λογικά επειδή είχα ξαφνικά άγχος. Τους επόμενους μήνες τα ίδια, απλά μεγάλωσε η επιθυμία μου να πεθάνω και νομίζω μου έφυγε το άγχος και αυτή η ζαλάδα που είχα τον πρώτο μήνα. Ήταν στιγμές που ακόμα και τα πιο ασήμαντα και γελοία γεγονότα με έκαναν να κλαίω. Γεγονότα της καθημερινότητας, απλά γεγονότα, έβρισκα έναν λόγο για κάθε τέτοιο ότι δεν αξίζω, ότι δεν με υπολογίζουν, δεν με σκέφτονται. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γυρνάω σπίτι σε κατάσταση πανικού, να κλαίω και να αισθάνομαι αυτό το ''κάτι'' πάνω στο στήθος σαν να μην μπορώ να αναπνεύσω και να προγραμματίζω τον ίδιο μου το θάνατο. Είχα προγραμματίσει ημέρα αυτοκτονίας. Στο διαδίκτυο προσπαθούσα απεγνωσμένα να βρω τρόπους αυτοκτονίας καθώς σε κάθε τρόπο που μου ερχόταν στο μυαλό σκεφτόμουν ότι υπήρχε πιθανότητα να σωθώ, κάτι που δεν ήθελα να γίνει. Δεν έβρισκα κανέναν λόγο ύπαρξής μου, αντιθέτως με θεωρούσα απογοήτευση και δεν έβρισκα κανέναν λόγο να βάζω στόχους ή να κοιτώ το μέλλον μου, γιατί ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν άσχημο, γεμάτο στεναχώρια και χωρίς ουσία.
4ος μήνας:
Τον 4ο μήνα κατάφερα και ''ισορρόπησα''. Άρχισα να βρίσκω πάλι νόημα στη ζωή μου και ήμουν γενικά χαρούμενος. Γενικά καμμία σχέση με τους προηγούμενους μήνες. Ήμουν απλά χαρούμενος.
Τώρα: Ενώ πέρασε ένας μήνας που ήμουν χαρούμενος, την τελευταία εβδομάδα τα πράγματα άλλαξαν πάλι. Στην αρχή άρχισα να σκέφτομαι αυτά τα καταθλιπτικά πράγματα πάλι. Αλλά σκεφτόμουν, ότι δεν ήθελα να πεθάνω ακόμη οπότε δεν υπάρχει λόγος ανυσηχίας. Απλά είμαι στις κακές μου μέρες, έλεγα. Με την πάροδο των μερών σιγά σιγά ήρθε πάλι η ιδέα του θανάτου. Ακριβώς το ίδιο μοτίβο. Στην αρχή δεν ήθελα να πεθάνω, μετά άρχισα σιγά σιγά να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν πέθαινα, και τώρα έφτασα πάλι στο σημείο να λέω ''μακάρι να πεθάνω στον ύπνο μου''. Όμως δεν επέστρεψαν ακόμα οι αυτοκτονικές μου σκέψεις. Είμαι πάλι στεναχωρημένος, θέλω να κάτσω μόνος μου στο κρεβάτι, αποσυνδέομαι απο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και απλά κάθομαι και μιλάω στον εαυτό μου.
Και γιατί τα ανέφερα όλα αυτά; Επειδή ναι μεν ένα γεγονός πυροδώτησε τη θλίψη μου πριν 4 μήνες, αλλά νομίζω ότι όλα αυτά που αισθάνομαι δεν έχουν κάποιο λόγο. Αν με ρωτήσετε γιατί θέλω να πεθάνω, η απάντηση είναι ''δε ξέρω''. Δεν ξέρω γιατί είμαι τόσο θλιμμένος.
Σκεφτόμουν το απόγευμα αν άξιζε να ανοίξω το θέμα αυτό. Και πραγματικά, ακόμα δεν ξέρω γιατί τα έγραψα όλα αυτά. Σκέφτομαι ότι δεν θέλω βοήθεια, γιατί να κάτσω και να μιλήσω για αυτό το θέμα; Αυτή τη στιγμή είμαι στη φάση που θέλω να πεθάνω ,πάλι, επομένως αλήθεια δε βρίσκω κάποιο νόημα στη ζωή μου. Εφόσον δε βρίσκω νόημα στη ζωή μου, δε θέλω βοήθεια επειδή η βοήθεια μπορεί να με κάνει να αλλάξω γνώμη, φοβάμαι ότι αν αλλάξω γνώμη για τη ζωή μου τελικά θα ζήσω, αλλά στη φάση που είμαι δε θέλω να ζήσω.
Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που αισθάνονται όπως εγώ;
