ψυχωση χωρις κληρονομικοτητα

Αναπτυξα ψυχωση στην ηλικια των 34 χρονων, στην ευρυτερη οικογενοια μου δεν υπαρχει ιστορικο αναλογων προβληματων ολοι ειναι υγειης
ειμαι ο μονος με ψυχιατρικο νοσημα, Στη ζωη μου εζησα πολες τραυματικες εμπειριες εξαιτιας της δυσλεξιας μου, μεγαλωσα σε ενα σπιτι που
δεν με αποδεχτηκε ποτε, και με πιεζαν συνεχεια κατηγοροντας με οτι δε διαβαζω και εγω φταιω, μεχρι 18 χρονων εγραφα λαθος πολες
φορες και το ονομα μου, ειμουν ο περιγελος του σχολειου για της αδυναμιες μου, εγω ηθελα να παω τεχνικο λυκειο και να μαθω μια τεχνη
χειρονακτικη, οι γονεις μου θελαν σονει και καλα γενικο λυκειο και να κανω σπουδες σε πανεπηστημειο, οτι και να τους ελεγα δεν καταλαβαιναν.........
διαβαζα 5 χρονια απο 15 χρονων μεχρι 20 χρονων για να μπω με τη τριτη φορα σε ενα μικρο πανεπηστημειο με της πανελαδικες εξετασεις των δεσμων.......
23 χρονων πιστοποιησα μονος μου οτι ειμαι δυσλεκτικος και ξεκινησα προφορικες εξετασης, και μετα τελιωσα 30 χρονων τη σχολη μου
ταυτοχρονα ειχα παει σε ψυχιατρο και εκανα θεραπεια για καταθλιψη τελιωσα περιβαντολογος ιχθυολογος, διαβαζα τοσα χρονια
για τη μαλακια του πατερα μου και δε κερδισα τιποτα..... κατεληξα ενας ακομα ανεργος.........
και το ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ανεπτυξε ψυχωση ως τροπο διαφυγης απο τη μαλακισμενη ζωη μου........
και τωρα μετα απο μια ζωη γεματη τραυματικες εμπειριες ψαχνουμε ψυχοφαρμακα για να κανουμε το μυαλο μου να θελει να ζει στη ζωη μου
το τελευταιο καιρο μουδιαζα συνεχεια στα χερια μου οπως οταν εκανα θεραπεια για καταθλιψη 25 χρονων........
το ΜΥΑΛΟ μου πιστευω επελεξε δε θελει να ζει αλλο..... οτι και να κανω εγω με τα ψυχοφαρμακα δεν εχει ιδιαιτερο νοημα
τεσσερα χρονια τωρα με τη θεραπεια ειμαι στα ιδια, δεν θα αποκτησω ποτε φυσιολογικη ζωη
συμπτωματα ψυχωσικα μετα το ψυχωτικο επισοδειο δεν εχω τωρα
αλλα νιωθω σκατα.................. ο γιατρος μου αυξησε τα φαρμακα..........

Μη το βάζεις κάτω.. Το είπες και εσύ,το μυαλό σου επέλεξε έναν τρόπο διαφυγής.Ολα είναι πιθανά και όλα είναι δυνατά. Κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν,όσο πιο πολλά μπορείς, και άσε το χρόνο να κυλήσει... Κουράγιο!

Ίσως περνάς μια πιεστική περίοδο της ζωής σου αυτό το διάστημα και βλέπεις τα αρνητικά και μόνο.
Κοίτα να δεις. Ολοι μας λίγο πολύ κάτι χάσαμε και κάτι κερδίσαμε σε αυτό το ταξίδι μας που λέγεται ζωή.
Αλλος είχε φυσιολογικά παιδικά χρόνια, άλλος όχι, κάποιος έχασε τα φοιτητικά του χρόνια και πάει λέγοντας.
Το θέμα είναι τι κάνουμε με τα δεδομένα που έχουμε και πόσο το παλεύουμε να εξελιχθούμε σε κάτι καλύτερο από αυτό που ήμασταν χθες. Πόσο μαθαίνουμε από τα λάθη μας κ γινόμαστε σοφότεροι.

Δες τα όποια θετικά που έχεις χωρίς να τα μειώνεις. Ξέρω αν η αυτοπεποίθηση πάει πάτο τότε όλα μοιάζουν βουνό και οι αρνητικές σκέψεις έρχονται η μια μετά την άλλη.
Χωρίς να σε ξέρω παρατηρώ κάποια θετικά.
1ον είσαι πτυχιούχος που προσωπικά δεν κατάφερα να είμαι,παρόλο που είχες και δυσλεξία.
2ον προσπαθείς σε δουλειά και με την γυμναστική σε έντονους ρυθμούς. Δεν ξέρω πολλούς με ψύχωση να καταφέρνουν να κάνουν τρίαθλο.

Ξέρω ότι μόλις δεις τα θετικά η πρώτη σκέψη που θα κάνεις θα είναι ''ναι αλλά...'' προσθάθησε να δεις τα πράγματα όχι όπως διδάχτηκες δηλαδή μειώνοντας τον εαυτό σου κάτι που ίσως συνήθισες να γίνεται από τους γύρω σου.
Ξέρω ότι είναι δύσκολο να αποδεχτείς τον εαυτό σου αυτή την στιγμή και γνωρίζω επίσης ότι η εύκολη λύση είναι να ρίχνουμε την ευθύνη σε τρίτους (γονείς,δασκάλους, φίλους, συγγενείς, κοινωνία).

Εγώ βλέπω ότι έχεις θέληση για ζωή και ότι προσπαθείς. Να ξέρεις ότι αυτός που επιτυγχάνει είναι αυτός που δεν εγκαταλείπει. Φυσικά δεν σημαίνει ότι πρέπει να χτυπάς το κεφάλι σου σε μια λύση που δεν λειτουργεί αλλά χρειάζεται να βρίσκεις εναλλακτικές. Η ζωή έτσι όπως υφίσταται είναι ένα πεδίο μαχών και μη διανοηθείς να πεις ότι ηττήθηκες. Να έχεις την τελευταία λέξη εσύ και μόνο εσύ.

Σειριε αξιζεισ πολλα φιλε παυλο ολοι κατι χασαμε κατι κερδισαμε το θεμα ειναι να ισσοροπησεισ στο τωρα

μερικες φορες πεφτω σε καταθληψη, σκεφτομαι το παρελθον και γινομαι νευρικος..... και τοτε δε μιλιεμαι με το σπιτι καθολου,,,,,,, σπιτι μου δεν λενε τιποτα σε γενικες γραμμες , ο πατερας μου παραδεχετε της μαλακιες που εκανε, αλλα δεν εχει νοημα δεν αλλαζει τιποτα πια........ γενικος, η σχολη που σπουδασα μου αρεσε για αυτο και αγωνιστηκα να την τελιωσω...... απλα με τρελενει η καταληξη που ειχα μετα απο τοσο κοπο στο 0 μηδεν.......... που και που το σκεφτομαι και τρελαινομαι..... τοσος κοπος αδικος......

Κοιτα Παυλο..μπορει να το παθαμε επειδη αφησαμε τους αλλους να μας μειωσουν η επειδη εμεις μειωναμε τον εαυτο μας. Κι εγω πιστευω εχω περασει παρα μα παρα πολλα οπως κι εσυ, ισως απλα το βαλαμε στο μυαλο μας, οτι δεν θελουμε να λειτουργει αλλο. Αν πουμε οτι θελουμε να λειτουργει ισως αλλαξουν πολλα πραγματα, να λεμε οτι ειμαστε καλα και οτι θα λειτουργησει το μυαλο μας φυσιολογικα μπας και αλλαξει τιποτα

και σε μένα μούδιαζαν τα χέρια μου.. ένα διάστημα πολύ έντονα.. ξεκίνησε από την άνοιξη και κράτησε κάποιους μήνες μέχρι πρόσφατα..
τώρα δεν μπορώ να πω πως μουδιάζουνε..
τώρα όσο για τα υπόλοιπα μπορεί να είναι κι αυτό που λέει το λουλούδι..
το μεγαλύτερό μου πρόβλημα πχ είναι η άρνηση που μου βγήκε από τα 17 μου..
είμαι 29 και ακόμα δεν θέλω να κάνω τίποτα.. έχω κατεβάσει ρολά..
μόνο που ήθελα να πω πως από κάπου θα πρέπει να πηγάζει αυτή η άρνηση..
γιατί αρνούμαστε τη ζωή ενώ οι άλλοι με τα ίδια ερεθίσματα αντιδρούν διαφορετικά;
δεν μπορώ να βγάλω άκρη..
το μόνο που θέλω είναι να ξυπνήσω και απλά να είμαι ένας άλλος άνθρωπος, χωρίς αρνητικές σκέψεις, αλλά δεν ξέρω τον τρόπο!
πώς θα γίνει να αλλάξουμε όταν αυτό που είμαστε είναι πια χαραγμένο πάνω μας, είμαστε εμείς!
πώς θα γίνουμε κάτι άλλο;
δλδ πώς θα πείσω τον εαυτό μου να μην αγχώνομαι υπερβολικά όταν είναι να αναλάβω κάτι; τη στιγμή που άλλοι αντιμετωπίζουν το ίδιο πράγμα χαλαρά;
αφού είναι αυτόματη αντίδραση, άγχος!
γι' αυτό απογοητεύομαι και τα παρατάω.. γιατί αγχώνομαι υπερβολικά και λέω μετά δεν γ...ται;; δεν θα κάνω τίποτα..
δεν θα σκοτιστώ και πολύ..
μου βγαίνει αυτό το αντιδραστικό μόνο που και πάλι δεν είμαι καλά με το τίποτα..
τέλος πάντων.. η συζήτηση δεν έχει τέλος..

Παιδια, μηπως πιστευετε οτι οι αλλοι σας μισουν; Μηπως δεν παιρνετε αγαπη και αυτο σας λειπει; Παιζει πολυ αυτο, να βρειτε ατομα που σας αγαπουν!!

μπα δεν εχω τετοια συμπτωματα λουλουδι με το κοσμο μια χαρα ειμαι, με τους γονεις μου εγω τα εχω, γιατι δεν με αποδεχτηκαν και δεν με αφησαν να παω τεχνικο λυκειο και τραβηξα οσα τραβηξα με τη δυσλεξια.....

και εγω ετσι ειμαι εχω ψυχωση διχως να εχω την αναλογη κληρονομικοτητα απο το σοι μου κανενας δεν εχει ψυσωση μονο καταθλιψη και αγχος ειχαν καποιοι συγγενεις μου αλλα αυτο δεν ειναι τιποτα σπουδαιο ολοι εχουν απο αυτα και γω ο ιδιος περα απο την ψυχωση εχω και καταθλιψη και κρισεις πανικου