Σημαντικη Αποφαση - Συμβουλες

Εχω γραψει σε αλλα θεματα σχετικα με τα προβληματα αυτοπεποιθησης, αυτοεκτιμισης και κοινωνικοτητας. Εδω θα αναφερθω σε ενα αλλο θεμα που καταναλωνει τεραστιο κομματι των σκεψεων μου τους τελευταιους μηνες.

Απο τα 18 μου ζω στο εξωτερικο και το Μαρτη γινομαι 28. Ειχα ερθει για σπουδες και εμεινα για δουλεια λογω της καταστασης στην Ελλαδα. Η χωρα που ζω δε μου αρεσε απο τη πρωτη στιγμη που ηρθα αλλα λογω των συνθηκων, των στοχων αρχικα (σπουδες), αναγκων στην συνεχεια (οικονομικα) και των μετεπειτα επαγγελματικων στοχων (εξελιξη) φτανω σχεδον στα 10 χρονια.

Ολη μου τη ζωη στην ουσια αφου εφυγα μολις τελειωσα το σχολειο. Λογω της τραγικης καταστασης της οικογενειας μου (αλκοολιμος του πατερα), ποτε δεν δημιουργηθηκαν φυσιολογικοι οικογενειακοι δεσμοι μεταξυ μας και κυριως ενας υγιης τροπος σκεψης και αντιμετωπισης των καταστασεων. Στην ουσια δεν ειχα ποτε στηριξη (περαν της οικονομικης για τις σπουδες) απο το σπιτι μου. Σε αντιθεση μαλιστα δεχθηκα μια τρομερη πιεση για πολλα χρονια απο τη μητερα μου (ο πατερας πεθανε πολυ νωρις) για να βγαλω τις σπουδες και να βρω δουλεια εδω. Στην ουσια χωρις να εχω κανει τιποτα ασχημο, η μανα μου με εβριζε καθε μερα με πολυ ασχημους χαρακτηρισμους επειδη δεν ηθελα να μεινω εδω για δουλεια γιατι ημουν υστυχισμενος. Ζωντας στο εξωτερικο μονος μου με καταθλιψη προσπαθουσα να βρω μια στηριξη στο σπιτι μου και επαιρνα πισω μονο φωνες και βρισιες. Οπως ανεφερα και στην αρχη ειχα παντα τρομερα προβληματα αυτεκτιμισης και κοινωνικοτητας λογω της τραγικης καταστασης στην οποια μεγαλωσα. Εν ολιγοις, δε μπορουσα να πλησιασω ανθρωπο μεχρι στο σημειο να μου δινουν λαθος ρεστα σε μαγαζια και να μην τολμαω να ζητησω καν τα σωστα. Τοσο τραγικη κατασταση. Για αυτο δε μπορουσα να εναντιωθω στη πιεση που δεχομουν απο το σπιτι.

Μεχρι τα 24-25 μου λοιπον, ημουν ενας παρατηρητης της ζωης, που απλα εβγαζε εις περας τις υποχρεωσεις του. Αλλα περα απο τις υποχρεωσεις δε μπορουσα να κανω τιποτα αλλο. Ημουν εγκλωβισμενος μονιμα μεσα στο κεφαλι μου. Κυριολετικα παρατηρητης της ζωης - πολλοι καταλαβαινετε τι εννοω, ειναι δυσκολο να το περιγραψω με λεξεις.

Στα 24 μου ηρθε το πρωτο σοβαρο καταθληπτικο επεισοδιο που εφτασα στα ορια των αυτοκτονικων σκεψεων. Παραλληλα ομως μεσα στη καταθλιψη αρχισα να βλεπω τι μου συμβαινει, αρχισα να αναγνωριζω καταματα οτι δε ζω και ευτυχως βρηκα τη δυναμη να βγω πιο δυνατος και να αρχιζω δειλα δειλα να ζω. Καθε φορα και λιγο πιο πολυ. Στα επομενα 2-3 χρονια περασα αλλα δυο καταθλιπτηκα επεισοδια τα οποια κατεληξαν και αυτα καπως σαν μια αξιολογηση του τι μου συμβαινει, τι κανω λαθος, για τι δε μπορω να ζησω, τι πρεπει να κανω καλυτερα.

Για να κλεισω και να ερθω στο θεμα μου, εχω φτασει σε ενα σημειο που κατανοω απολυτα τους λογους που με κανανε να μη μπορω να ζησω. Εχω αρχισει να κατανοω οτι δε φταιω εγω για αυτα που εχασα και προσπαθω να σταματησω να κατηγορω τον εαυτο μου. Ταυτοχρονα ομως εχω μπει απο πολυ μικρη ηλικια σε μια πολυ δυσκολη καθημερινοτητα η οποια πλεον δε γεμιζει καθολου. Πλεον δε νιωθω ουτε ικανοποιηση απο τη δουλεια μου. Δε με ενδιαφερει η επαγγελματικη μου εξελιξη, δεν εχω στοχους και οσο και να προσπαθω δε μπορω να ξανα βρω στοχους επαγγλεματικους. Στην ουσια ξερω οτι ο τροπος ζωης που κανω δεν ηταν ποτε κατι που το επιθυμουσα και το ακολουθησα γιατι ημουν "χαμενος", παρατρητης ζωης, και απλα εκανα οτι μου δειχανεν η ακομε χειροτερα μου επεβαλλαν αλλοι. Το μονο που θελω να κανω ειναι να βρω τον εαυτο μου, να περασω χρονο με τον εαυτο μου χωρις να εχω υποχρεωσεις και να κανω πραγματα που παντα ηθελα να κανω και παντα με εκαναν να νιωθω ομορφα οταν τα σκεφτομουνα. Θελω να ζησω επιτελους μια περιοδο ελευθεριας, χωρις πιεση. Μια περιοδο που θα ζω για μενα και θα κανω πραγματα που μου αρεσουν ωστε να βρω τον εαυτο μου, να νιωσω καλα με μενα και να πεταξω ποσα απωθημενα απο πανω μου. Σκετομαι λοιπον το καλοκαιρι να αφησω τη δουλεια μου εχοντας μαζεψει χρηματα και να κανω ενα διαλειμμα απο ολα αυτα, ισως εξι μηνων, και να ζησω για λιγο ελευθερος. Να "ξεμπουκωσω" αν καταλαβαινετε τι θελω να πω. Ζηταω λοιπον τις συμβουλες καθως οπως ειναι λογικο ο περιγυρος το βλεπει με ασχημο ματι και το κρινει αρνητικα γιατι "μην εισαι βλακας, θα αφησεις τη δουλεια σου εδω δε ξερεις τι μπορει να συμβει αυριο". Δε καταλαβαινουν ομως τι φορτιο μπορει να κουβαλαει ο καθενα μεσα του. Πιστευω οτι αν φυγω για 6 μηνες δε θα ειναι δυσκολο να ξανα βρω δουλεια καθως εχω πολυ καλη εμπειρια αν και νεος.

Νιωθω οτι το εχω τοσο πολυ αναγκη, να κανω ενα δωρο στον εαυτο μου. Να πω εστω για 6 μηνες ζησε και κανε αυτα που γεμιζουν τη καρδια σου που τοσα χρονια τα καταπιεσες. Βρες ποιος εισαι. Νιωθω τοσο ομορφα στη σκεψη οτι θα το κανω.

Ευχαριστω οσους κανουν το κοπο να το διαβασουν και να πουν τη γνωμη τους.

Αδερφέ... δεν θυμάμαι αν έχω διαβάσει αρκετά ποστς σου είναι η αλήθεια αλλά, να σε ρωτήσω το εξής... θεωρείς οτι έχεις το απαιτούμενο "μυαλό", την bare-minimum λογική, μέσα σε αυτόν τον εγκέφαλο που σε οδηγεί μέχρι τώρα, ώστε να μπορέσεις κάποια στιγμή να ξεπεράσεις μερικά ζητήματα από αυτά που σε κομπλάρουν;

Πέρα από αυτό...

Καταρχάς, ειλικρινά, αφού δεν έχεις την ανάγκη κάποιου όπως τα περιγράφεις... χέσε τον περίγυρο. Ο περίγυρος είναι για να επιλέγεις κάποιους και να σχετίζεσαι... όχι για να σε περιορίζει στο με ποιους είσαι αναγκασμένος να σχετιστείς... ξεχώρισέ τα αυτά τα δύο στο μυαλό σου...

Αν δεν νιώθεις άνετα λοιπόν να σηκώσεις τη σημαιούλα σου και να πεις οτι θες να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου, τουλάχιστον βρες μια δικαιολογία... του στυλ βρήκα μια προσωρινή δουλειά στον ΟΗΕ... ή στο κάτω κάτω της γραφής... μη δώσεις λογαριασμό!!!

Επίσης, ξέχνα το "εξάμηνο" που ζωγραφίζεις στο μυαλό σου... γιατί τα πράγματα που ζητάς δεν ευδοκιμούν με βάση τα χρονοδιαγράμματα... Πάρ'το διαδοχικά... κοίτα τον πρώτο καιρό πώς τα αισθάνεσαι τα πράγματα... και προσαρμόζεις τις αποφάσεις σου... Μην βάζεις πήχη και προθεσμίες και τελεσίγραφα... Παρ'το διερευνητικά... και αν δεις στην πορεία οτι δεν πάνε χαμένοι οι "έξι μήνες", χρησιμοποίησέ τους όλους κι άλλους τόσους...

Αλλά εγώ η αλήθεια είναι πως δεν θα σου πρότεινα σαν πρώτο βήμα να σταματήσεις να εργάζεσαι... αλλά να δοκιμάσεις είτε να βρεις διαφορετικό αντικείμενο... είτε κάποια άλλη δουλειά με διαφορετικά ωράρια... πχ νυχτερινές βάρδιες/ημιαπασχόληση ή ακόμα και διαφορετικό περιβάλλον ρε φίλε... δηλαδή, για να σου φέρω ένα παράδειγμα, αν έχεις την υπομονή και τον τρόπο να εξηγείς πράγματα σε "υπερήλικες" (κάτι που δεν το μπορούν όλοι) μήπως θα μπορούσες να βρεις κάποιο σενάριο που θα μπορούσες να το αξιοποιήσεις και να υπάρχει και κάποια χρηματική/ηθική ανταπόδοση βασισμένη σε αυτή σου την ικανότητα;

Να ξέρεις καλά όμως... οτι το αίσθημα της ελευθερίας που αναφέρεις δεν θα το βρεις τυχαία κάπου... θα το βρεις πρώτα απ'όλα μέσα σου... και θα προέρχεται από το πώς ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΑΙ τον εαυτό σου. Αν αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως έναν άνθρωπο υποτακτικό που δεν μπορεί να πει ένα όχι όταν το αισθάνεται... αρκεί μόνο ΕΝΑΣ υποψήφιος "αφέντης" να βρεθεί στο δρόμο σου, να σου πει "μην αναπνέεις", κι εσύ αμέσως πάλι δέσμιος θα νιώθεις.

Αν είσαι ένας έξυπνος άνθρωπος, η προσαρμογή σου να θυμάσαι οτι είναι ζήτημα ΜΟΝΟ χρόνου... γιατί η εξέλιξη ενός έξυπνου ανθρώπου, παρότι είναι αδιαμφισβήτητη, μπορεί να φάει γερό φρενάρισμα αν στην εκκίνησή της υπάρχουν "κακοποιητικοί" παράγοντες που την αντιμάχονται. Κάποιοι παλεύουν όλη τους την ζωή να διαγράψουν βιώματα, αναμνήσεις και μοτίβα συμπεριφορών... ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ αν σου πάρει μία ή δύο δεκαετίες... δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, δεν έχουν όλοι την ίδια προσωπικότητα. ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΟΥ.



Αν για κάποιο λόγο συνδυάζεις την καλοκαιρινή περίοδο με αυτήν σου την προσπάθεια, έχοντας ως απώτερο σκοπό να περάσεις ένα καλοκαίρι στην Ελλάδα, θα σου έλεγα να το ξανασκεφτείς. Περισσότερο καλό νομίζω θα σου έκανε να γνωρίσεις έναν καινούργιο τόπο (ή δυο, ή τρεις)... εν ανάγκη και κάπου που δεν καταλαβαίνεις την επίσημη γλώσσα... να το παίξεις και λίγο "τρέλα", να χαμογελάσεις και σα χαζός όταν θα προσπαθήσεις να συνεννοηθείς... όχι να μετράς με το σταγονόμετρο την σημασία της κάθε λέξης. Αυτά όλα εξαρτώνται από τον χαρακτήρα σου, τις δυνατότητές σου και το πόσο διατεθειμένος είσαι να προκαλέσεις τον εαυτό σου και τα όριά σου.

...Έχεις την υγεία σου; Αν ναι, μην το σκέφτεσαι για πολύ.

Και να προσέχεις.

Κανένας δε μπορεί να σου εγγυηθεί ότι στην επόμενη σου δουλειά όποτε και αν υπάρξει αυτή,δε θα νιώθεις το ίδιο ή ότι οι συνθήκες εργασίας θα είναι πιο ευνοϊκές.Επίσης σκέψου το εξής.Μήπως ο λόγος που κουράστηκες είναι η έλλειψη κοινωνικότητας σου? Δηλαδή ναι μεν στην δουλειά δεν έχεις τόσο θέμα και μπορεί να περνάς ευχάριστα εκεί αλλά η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά
Αν στο ίδιο μέρος που είσαι τώρα,με την ίδια δουλειά,γινόταν κάτι και έβρισκες 1-2 ανθρώπους που θα ταίριαζες μαζί τους ως φίλος και μια γυναίκα που θα σε δεχόταν όπως είσαι και έκανες σχέση που θα κρατούσε στο χρόνο,θα σκεφτόσουν πάλι να κάνεις διάλειμμα και να παρατήσεις την δουλειά?
Και εκεί που θα πας μετά το 6μηνο απο την στιγμή που λες ότι έχεις πρόβλημα κοινωνικότητας και με άντρες και με γυναίκες πόσο βέβαιος είσαι ότι θα καταφέρεις πχ να στείλεις βιογραφικό και να πας σε μια συνέντευξη για τη δουλειά και να μην την χάσεις λόγω έλλειψης των κοινωνικών σου δεξιοτήτων?

Ευχαριστώ για τα σχόλια σας.

Κατ αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι ναι μεν προβλήματα κοινωνικότητας έχω ακόμα αλλα καμια σχέση με παλιά. Έχω πολλούς φίλους. Με τους οποιους βρισκόμαστε καθημερινά είτε για να βγούμε, είτε για να πάμε για γυμναστική είτε να αράξουμε σπίτι. Από θέμα φίλων τα τελευταία 2 χρονια είμαι παρα πολύ καλά.

Να πω την αλήθεια με επηρέασε μια ιστορία που είχα με μια κοπέλα η οποια έφυγε από εδώ. Στην ουσία βγήκανε πάλι τα απωθημένα μου στην επιφάνεια. Γενικά η κατάσταση είναι κουραστική. Κάθε 8 μήνες περίπου τις ίδιες σκέψεις κάνω, να φύγω να κάνω ένα διάλειμμα να ζήσω κάποιες στιγμές που ήθελα πάντα να ζήσω να κάνω πράγματα που μου λείπουν.

Σκεφτείτε να μένατε 10 ολόκληρα χρονια της ζωής σε μια χωρα που δε νιώθετε καλά. Φτάνει ένα σημείο που τερματίζει το μυαλό. Επιπλέον μπήκα σε μια πολύ βαριά καθημερινότητα από μικρή ηλικία. Να ζω σαν 40άρης από πολύ μικρός. Και πάντοντε ζούσα με την επιθυμία ότι κάποια στιγμή θα φύγω για να κάνω κάποια πράγματα που θέλω. Και πάντα έλεγα όχι γιατί έλεγα κανε ένα παραπάνω επαγγελματικό βήμα. Αλλα πλέον έχω σκάσει. Νιώθω ότι δε με γεμίζει πλέον κάτι. Νιώθω ότι θέλω να κάνω ένα διάλειμμα και απλά να περάσω καλά. Τίποτα άλλο. Απλά να περάσω καλά.

Είναι εδώ και τρεις μήνες που ξυπνάω κάθε μέρα με την ίδια σκέψη. Να μαζέψω τα χρήματα και να φύγω. Έχω κάνει ένα πολύ καλο βιογραφικό και γενικά στον επαγγελματικό τομέα δεν έχω κανένα κόλλημα. Αν είχα φύγει και γύρναγα σήμερα την άλλη βδομάδα θα είχα δουλειά. Τόσα χρονια καταπίεσα τις επιθυμίες μου για να κυνηγήσω τους στόχους και κατάφερα πολλά δε λέω. Πλέον όμως είμαι κουρασμένος αλλα και απόλυτα συνειδοτοποιημενος ταυτόχρονα. Θέλω να δώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου χωρίς πίεση από τίποτα και από κανέναν. Ούτε από ανθρώπους ούτε από υποχρεώσεις. Και πιστεύω ότι αυτό θα με βοηθήσει παρα πολύ στη ζωή μου και στη σχέση μου με τον εαυτό μου. Θα ρισκάρω πολύ αλλα ταυτόχρονα θα πω στον εαυτό ότι επιτέλους έκανες αυτό που αισθάνεσαι.

Για το τι θέλω να κάνω σε αυτή τη περίοδο δεν είμαι σίγουρος. Σκεφτόμουνα να πάω κάπου μακριά, λατινική Αμερική ίσως, μετά σκέφτηκα να περάσω λίγο καιρό στην Ελλάδα μιας και έχω φύγει από τα 18 μου και μου λείπουν πολλά.

Τα χρονοδιαγράμματα όντως δε δουλεύουν. Έχω βάλει ποσα χρονοδιαγράμματα για το ποτε θα φύγω από δω και ποτε δε τα τήρησα. Αλλα πρέπει να το κάνω γιατί ώρες ώρες απλά κάθομαι και κλαίγομαι. Γίνομαι κουραστικός για τον ίδιο τον εαυτό μου πρώτα από όλους. Πρέπει να αναλάβω την ευθύνη της ζωής μου από εδώ και πέρα και να πάψω να κοιτάω στο παρελθόν για όλους τα λάθη και τις πιέσεις που δέχτηκα. "Θες να κανεις αυτό που γουστάρεις με το ανάλογο ρίσκο? Κανε το? Δε θες? Κάτσε στα αυγά σου αλλα μη κλαίγεσαι."

Τότε θα έλεγα ότι μπορείς να το ρισκάρεις και ότι βγει.Για τον απλό λόγο ότι αν σε έχει πιάσει τόσο μεγάλη δυσφορία για τη ζωή σου,δύσκολα εώς ακατόρθωτα θα καταφέρεις να είσαι καλά ψυχικά αν δεν αλλάξεις κάτι σε όλα αυτά που σε χαλάνε.
Δε ξέρω πως είναι να ζεις 10 χρόνια σε μια ξένη χώρα,ξέρω όμως πως είναι να ζεις 20 χρόνια σε μια κωλοπόλη της ελληνικής επαρχίας που αρχίζει απο Γ.Ευτυχώς τόλμησα τότε και έφυγα και γλίτωσα.Η μλκ όμως είναι ότι φοβήθηκα να τολμήσω περαιτέρω σε κάποιες καταστάσεις και έτσι τώρα στα 39 μου,μου έχουν μείνει απωθημένα από πράγματα που θα ήθελα να κάνω στα 20..Κάποια πράγματα κατάφερα να τα κάνω μέσα στην 3τια που μας πέρασε και για άλλα,το παλεύω ακόμη.
Οπότε η γνώμη μου είναι go for it και συμφωνώ με την τελευταία πρόταση σου περί του να μη κλαίγεσαι.
Ασχετο μεν αλλά επειδή λες ότι έφυγες απο τα 18.Με τον στρατό εδώ Ελλάδα δεν είχες θέμα?

Quote:

---

Originally Posted by Loading...

Να ξέρεις καλά όμως... οτι το αίσθημα της ελευθερίας που αναφέρεις δεν θα το βρεις τυχαία κάπου... θα το βρεις πρώτα απ'όλα μέσα σου... και θα προέρχεται από το πώς ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΑΙ τον εαυτό σου. Αν αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως έναν άνθρωπο υποτακτικό που δεν μπορεί να πει ένα όχι όταν το αισθάνεται... αρκεί μόνο ΕΝΑΣ υποψήφιος "αφέντης" να βρεθεί στο δρόμο σου, να σου πει "μην αναπνέεις", κι εσύ αμέσως πάλι δέσμιος θα νιώθεις.


...Έχεις την υγεία σου; Αν ναι, μην το σκέφτεσαι για πολύ.

Και να προσέχεις.

---

Αυτή την παράγραφο σου την διαβάζω και την ξαναδιαβάζω και την ξαναδιαβάζω και συνειδητοποιώ πόσο δίκιο έχεις!!!

Quote:

---

Originally Posted by kozchr

Τότε θα έλεγα ότι μπορείς να το ρισκάρεις και ότι βγει.Για τον απλό λόγο ότι αν σε έχει πιάσει τόσο μεγάλη δυσφορία για τη ζωή σου,δύσκολα εώς ακατόρθωτα θα καταφέρεις να είσαι καλά ψυχικά αν δεν αλλάξεις κάτι σε όλα αυτά που σε χαλάνε.
Δε ξέρω πως είναι να ζεις 10 χρόνια σε μια ξένη χώρα,ξέρω όμως πως είναι να ζεις 20 χρόνια σε μια κωλοπόλη της ελληνικής επαρχίας που αρχίζει απο Γ.Ευτυχώς τόλμησα τότε και έφυγα και γλίτωσα.Η μλκ όμως είναι ότι φοβήθηκα να τολμήσω περαιτέρω σε κάποιες καταστάσεις και έτσι τώρα στα 39 μου,μου έχουν μείνει απωθημένα από πράγματα που θα ήθελα να κάνω στα 20..Κάποια πράγματα κατάφερα να τα κάνω μέσα στην 3τια που μας πέρασε και για άλλα,το παλεύω ακόμη.
Οπότε η γνώμη μου είναι go for it και συμφωνώ με την τελευταία πρόταση σου περί του να μη κλαίγεσαι.
Ασχετο μεν αλλά επειδή λες ότι έφυγες απο τα 18.Με τον στρατό εδώ Ελλάδα δεν είχες θέμα?

---

Κι εγω αυτα τα απωθημενα θελω να βγαλω για να καθαριζει το εσωτερικο μου σιγα σιγα και να νιωθω καλυτερα με τον εαυτο μου στο μελλον γιατι δυστυχως εχω μπλεξει σε ενα φαυλο κυκλο που για μια περιοδο τα θαβω και μετα απο λιγους μηνες ξαναβγαινουν. Και αυτο κραταει πολλα χρονια τωρα.

Ειμαι σε μια θεση που σε δυο χρονια θα μπορω να εχω καλη δουλεια και να βγαζω πολυ καλα λεφτα αλλα δε με ενδιαφερει καθολου. Παντοτε θεωρουσα αλλα πραγματα σημαντικα στη ζωη μου αλλα ημουν τελειως μπλοκαρισμενος. Τα τελευταια χρονια που εχω αρχισει να ζω πραγματικα το εγω μου αντιλαμβανομαι οτι ολο αυτο δε μου ταιριαζει.

Ο στρατος ειναι ενα θεμα καθως το Μαρτη ειναι με καλεσουν. Προς το παρον θα παω για αναβολη με χαρτι απο ψυχιατρο που με παρακολουθουσε.

λαθος απαντηση στο απο πανω

Αυτο με τον ανθρωπο τον υποτακτικο συνεβαινε παλια οταν ημουν παρατηρητης της ζωης. Πλεον δεν υπαρχει και γι αυτο θελω να παρω τα ρισκα μου και να ικανοποιησω τις δικες μου επιθυμιες.