Σοβαρό θέμα άγχους και κρίσης πανικού στο στρατό!
Καλησπέρα σας, οδηγήθηκα στο φόρουμ ψάχνοντας στο ίντερνετ και έτσι ήθελα να μοιραστώ την δυσάρεστη εμπειρία μου στο στρατό μαζί σας.. ώστε αν μπορείτε να με βοηθήσετε ή αν έχει τύχη σε κάποιον κάτι παρόμοιο να με ηρεμήσει και να μου εξηγήσει κάποιες διαδικασίες.
Το Σεπτέμβρη παρουσιάστηκα στην Πολεμική Αεροπορία στην 124 ΠΒΕ Τριπολης. Όλον αυτό το καιρό πριν μπω να υπηρετήσω ήμουν αρκετά χαλαρός και ψύχραιμος στην ιδέα της θητείας μου, και δεν περίμενα ότι τα πράγματα θα κυλήσουν έτσι όπως ήρθαν. Από την πρώτη στιγμή που πέρασα την πύλη με έπιασε μια έντονη ταχυκαρδία και ένα αφόρητο άγχος που κάθε ωρα που περνούσε γινόταν όλο και πιο έντονο και αυτό με ανησυχούσε καθώς δεν ήθελα να συμβεί κάτι τέτοιο διότι έχω ιστορικό με το άγχος και τις κρίσεις, και όταν αγχώνομαι σε μεγάλο βαθμό αρρωσταίνω (ψυχοσωματικό) ενώ παρακολουθούμε τα τελευταία 3 χρόνια από ψυχολόγο για το θέμα..
Όταν φτάσαμε στα ιατρεία, πέρασα από όλους τους γιατρούς, ο ψυχολόγος του στρατού όμως πριν καλά-καλά του μιλήσω και του αναφέρω την ευκολία στο άγχος και στις κρίσεις πανικού που με πιάνουν, με πρόλαβε ο ίδιος καθώς κατάλαβε ότι ήμουν αρκετά αγχώδης και ταραγμένος εκείνη τη στιγμή. Με παρέπεμψε την αμέσως επόμενη μέρα στο 411 Σ.Ν Τρίπολης. Λίγο μετά κατά τη διάρκεια των διάφορων εξετάσεων στα ιατρεία, με έπιασε λιποθυμικό επεισόδιο, και οι υπεύθυνοι με έβαλαν σε ένα κρεβάτι στο ιατρείο να επανέλθω.
Αφού πέρασε η 1η μέρα οπού ήταν αρκετά βασανιστική και κουραστική με βρήκε η νύχτα νηστικό (καθώς ούτε μεσημεριανό, ούτε βραδινό) κατάφερα να φάω, διότι ο κόμπος που με είχε πιάσει στο στομάχι από το πρωί δεν μου επέτρεπε σε καμία περίπτωση να φάω έστω και μια μπουκιά από το φαγητό που μας προσέφεραν. Ενώ καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας ήμουν εντελώς απομονωμένος από όλους, δεν γνώρισα κανέναν, δεν είχα διάθεση για συνομιλίες με κανέναν άλλον φαντάρο, ούτε καν με αυτόν που ήμασταν στο ίδιο κρεβάτι. Τη πρώτη νύχτα, και ενώ είχα ένα πολύωρο ταξίδι άυπνος από την Β.Ελλάδα, ελάχιστες ήταν οι ώρες που κοιμήθηκα.
Η 2η ημέρα ξεκίνησε με την πρωινή αναφορά και το πρωινό που πάλι δεν κατάφερα να φαω. Όσοι είχαμε παραπεμπτικό για το στρατιωτικό νοσοκομείο μαζευτήκαμε και φύγαμε με το λεωφορείο για τη Τρίπολη. Εκεί έπρεπε να περιμένουμε λέει να κρίνουν την σωματική ικανότητα μας η επιτροπή απαλλαγών. Μετά από 4 ώρες αναμονής και έντονου άγχους καθώς δεν ήξερα απολύτως τίποτα τι ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά, βγαίνουν οι αποφάσεις οπού μας τις ανακοινώνουν πίσω στο στρατόπεδο. Βγήκα Ι-3 άοπλο, και χωρίς να καταλάβω αρκετά πράγματα επέστρεψα πίσω στη μοίρα μου χωρίς να έχω την όρεξη ούτε το κουράγιο να πω οτιδήποτε σε κάποιον. Αφού δεν κατάφερα για μια ακόμη φορά να φαω ούτε τη μισή μερίδα του φαγητού μου, επέστρεψα στο θάλαμο μου οπού προσπάθησα να βρω κουράγιο και να ηρεμήσω από όλη αυτή τη πίεση. Εκεί ένιωθα σαν ένας ξένος ανάμεσα σε περίπου 60 φαντάρους γύρω μου, εντελώς μόνος, χωρίς να έχω την όρεξη ούτε τη δύναμη να φροντίσω τον εαυτό μου ή να πάω στη τουαλέτα ή να κάνω καν ένα μπάνιο, σκεφτόμουν συνεχώς πως θα περάσουν αυτές οι 365 ημέρες φοβισμένος ότι και τις 365 θα είμαι σε αυτή τη κατάσταση, φοβόμουν ότι αν καταφέρω να κάτσω, θα πάθω κάτι κακό, η μόνιμη παρηγοριά μου κρατούσε 5 λεπτά, όταν τηλεφωνούσα τους δικούς μου, στους οποίους δεν ανέφερα απολύτως τίποτα για όσα πέρασα αυτές τις ώρες στο στρατόπεδο, δεν ήθελα να τους στεναχωρώ και να σκέφτομαι και αυτό. Κάθε φορά που μιλούσα με κάποιον δικό μου στο τηλέφωνο, ασυναίσθητα με πιαναν τα κλαματα, αλλα κανείς ποτέ δεν με καταλάβαινε. Το τέλος της 2ης μέρας με βρίσκει στο κρεβάτι μου με πόνο στο στομάχι, μετά από αρκετή ώρα, αρκετά αργά...με πήρε ο ύπνος.
Την 3η ημέρα το πρωί ξύπνησα με τον ίδιο πονόκοιλο και αρκετά πιασίματα στα πλευρά και στη πλάτη μου. Το άγχος και η φοβία μου εκείνο το πρωί είχε επιδεινωθεί σε άσχημο βαθμό. Πρωινή αναφορά και οδηγούμαστε στο αμφιθέατρο για μια ενημέρωση. Εκεί έφτασα στα όρια μου. Έντονη ταχυκαρδία, αίσθηση ζαλάδας, άγχος και κρίση πανικού. Μέσα στη θολούρα μου ψάχνω να βρω τους ανωτερους μου να με οδηγήσουν στο ιατρείο του στρατοπέδου, ζήτησα αμέσως τον ψυχολόγο. Αφού έφτασα εκεί του εξήγησα ακριβώς πως νιώθω, του είπα το ιστορικό μου και του περιέγραψα όλα τα παραπάνω. Μέσα σε λυγμούς του εξηγώ ότι δεν μπορώ να υπηρετήσω, δεν είμαι ικανός όσο και αν ήθελα. Μου έδωσε την επιλογή των απευθείας δύο χρόνων αναβολής και μου εξήγησε την διαδικασία της απαλλαγής και πως μπορώ να την ζητήσω αφού ολοκληρωθούν αυτά τα δύο χρόνια αναβολής. Πήρα αμέσως αυτή την επιλογή γιατί αυτή ένιωθα ότι είναι η σωστότερη για μένα. Αργότερα με οδηγούν ξανά στο 411 Σ.Ν οπού η δίχρονη αναβολή μου γίνεται δεκτή από την επιτροπή απαλλαγών. Επιστροφή στο στρατόπεδο και ξεκινούν οι διαδικασίες της αναβολής μου. Αφού έχω μαζέψει όλα τα πράγματα μου, ένιωθα ότι σιγά-σιγά επανέρχομαι. όταν έφτασα στη πύλη και βγήκα εκτός στρατοπέδου με τη ταυτότητα στο χέρι, ένιωσα εκεί ότι έφυγε από μέσα μου μια σοβαρή ασθένεια, ότι γιατρεύτηκα από μια αρρώστια.
Όλο αυτό όμως κράτησε μέχρι να φτάσω στη πόλη και στο σπίτι μου. Όλοι οι ανθρωποι μου έπεσαν από τα σύννεφα μόλις τους εξήγησα τι έγινε αυτές τις ημέρες στη Τρίπολη. Προσπαθούσαν όμως να μου δώσουν κουράγιο και να μου εξηγήσουν καλοπροαίρετα ότι έπρεπε να κάνω υπομονή και ότι δεν ήταν τίποτα, και ότι πρέπει να βρω δυνάμεις και ότι πρέπει να διακόψω την αναβολή μετά από 6 μήνες ώστε να ξανα μπω καθώς η ενδεχόμενη απαλλαγή ίσως να είχε συνέπειες στη μετέπειτα ζωή μου. Την αμέσως επόμενη ημέρα αρρωσταίνω εν τέλη με πυώδεις ιγμορίτιδα και θεραπεία με αντιβίωση, ο γιατρός μου με εξήγησε ότι ίσως προήλθε από το έντονο άγχος και το στρες που βίωσα όλες αυτές της μέρες. Εγώ τις πρώτες μέρες στη πόλη μου και μετά από αυτή την αφόρητη πίεση των γύρω μου, σκεφτόμουν συνεχώς αυτό το 3ημερο στο στρατό και όσο το σκεφτόμουν μου ερχόταν πανικός και έντονο άγχος. Μου δημιούργησε κάτι σαν μετατραυματικό σοκ. Μόνο στην ιδέα ότι υπάρχει περίπτωση να το ξανά κάνω αυτό τρελαινόμουν. Δύσκολα κοιμόμουν, δύσκολα έτρωγα. Αν με καθησύχαζε κάτι ήταν το γεγονός ότι κάποιοι γύρω μου με πρότειναν εφόσον γίνεται να απαλλαγώ από τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις μετά το πέρας της αναβολής μου να το κάνω, και αυτό είναι το μόνο που σκέφτομαι και εγώ, χωρίς να με νοιάζει αν αυτό μπορεί να έχει και συνέπειες.
1 εβδομάδα μετά, επισκέφθηκα την μονάδα υγείας της πόλης μου και συγκεκριμένα την ψυχίατρο που της εξήγησα την όλη κατάσταση και το πόσο κακό έχει κάνει στη ζωή μου η σύντομη αυτή θητεία μου στο στρατό. Με παρότρυνε να μην ακούσω κανέναν, να κάνω αυτό που αισθάνομαι εγώ ως καλύτερη επιλογή και ότι εφόσον νιώθω ότι δεν μπορώ να το ξανα κάνω αυτό, να μην το ξανά κάνω. Επίσης μου πρότεινε ειδική αντικαταθληπτικη αγωγή ώστε να επανέλθω ψυχολογικά στα φυσιολογικά μου, διότι όλο αυτό που πέρασα με άλλαξε τελείως το τρόπο της καθημερινότητας μου.
Πλέον προσπαθώ να επιστρέψω πίσω στη φυσιολογική ροή της ζωής μου, να ασχοληθώ με τη πρακτική μου και να πάψω να σκέφτομαι τα όσα συνέβησαν στο στρατό, κάθε φορά όμως που σκέφτομαι τι μπορεί να γίνει στο μέλλον πάντα με πιάνει εκείνος ο περίεργος κόμπος στο στομάχι. Έχω διάφορες δυσκολίες στον ύπνο, σχεδόν καθημερινά βλέπω όνειρα που αφορούν το θέμα του στρατού και όλα όσα πέρασα.. και το πρωί που ξυπνάω, ξυπνάω πολύ νωρίς χωρίς λόγο.. και πάντα στεναχωρημένος για κάποιον λόγο..Συνεχώς μέσα στη μέρα σκέφτομαι τι μπορεί να γίνει μετά από αυτά τα 2 χρόνια που εφόσον περάσουν, αν όντως πάρω την απαλλαγή από τη στράτευση, και πραγματικά δεν θέλω για τα υπόλοιπα δύο χρόνια της ζωής μου να είμαι σε τέτοια κατάσταση πανικού. Να σκέφτομαι συνεχώς τι πέρασα στο στρατό, και τι πρόκειται να γίνει 24 ωρες το 24ωρο... μου δημιούργησε άθελα του ο στρατός, όλον αυτόν τον πανικό. Και μέσα μου όντως πιστεύω ότι δεν μπορώ να υπηρετήσω, ότι η ψυχολογική μου κατάσταση και η μετατραυματική μου αυτή εμπειρία δεν θα με κάνει ποτέ ικανό να ξανά κάνω όλη αυτή τη διαδικασία, και ότι θα συμβούν τα ίδια και χειρότερα με εκείνο το τριήμερο στη Τρίπολη. Δεν ξέρω αν μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια βρω δύναμη να πω ότι θα τα καταφέρω, και αν το κάνω, ποιος ξέρει μόλις φτάσω εκεί ξανά τι μπορεί να συμβεί.... δεν είμαι ενάντιας του στρατού, ούτε κανένας φυγόστρατος.. ίσα ίσα.. αλλά μετά απο αυτό που έπαθα, πιστεύω ότι εκεί πρέπει να πηγαίνει όποιος ψυχολογικά μπορεί να το αντέξει όλο αυτό.
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
