Και υστερα με ρωτανε γιατι ειμαι μελαγχολικος...
Σε αυτό το θέμα πρόκειται να αναλύσω τις σκέψεις μου, σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλα και να απαντήσω παράλληλα, στα όσα μου έγραψαν ως απάντηση, ορισμένα μέλη, στο θέμα "πως καταφέρατε να ξεπεράσετε την οριακή σας αγάπη". Θα αναφέρω προς το παρόν μόνο ένα γεγονός, το οποίο έμαθα πριν απο λίγο. Ένας γνωστός μου, ο οποίος γνωρίζω πως ειναι μόνος αρκετό καιρό, και έχει περάσει μερικές δύσκολες καταστάσεις, μου ειπε πως επιτέλους ύστερα απο πολλούς μήνες κανόνισε ένα ραντεβού με μια κοπέλα. Εγώ χάρηκα παρα πολύ, επειδή απο τα όσα μου είχε πει για εκείνες τις πραγματικά δύσκολες καταστάσεις, ένιωθα πως χρειαζόταν να κάνει μια νέα γνωριμία, και να χαρεί λίγο τη ζωή του. Τι αθώος που ειμαι όμως! Μου εκμυστηρεύτηκε πως εκείνη ειναι παντρεμένη, και πως το έχει ξανακάνει αυτό στη ζωή του! Όταν τον ρώτησα γιατί πάει γυρευοντας, και πως θα ένιωθε, αν αυτό το έκανε κάποτε η δικη του γυναίκα σε εκείνον, μου απάντησε πως έχω δίκιο, αλλα καμια άλλη δεν δέχτηκε να βγει ραντεβού μαζί του! Έλεος δηλαδή! Έχω απογοητευτεί πάρα πολύ από τους ανθρώπους!