τί ειναι αυτό που με βασανίζει?
Απο τα 18 μου που περασα σε πολη εκτος αθηνών και ειχα προβληματα με το τοτε αγορι μου που ηταν στην αθηνα, αρχισαν περιεργες σκεψεις. Ανωμαλες, κακες σκεψεις, αηδιαστικες... οποτε εκανα μία απο αυτες σκεφτομουν ολη μερα οτι ειμαι ανωμαλη, οτι εχω προβλημα, ενιωθα ενοχες, ενιωθα πιεσμενη, κατερρεα... ολα περναγαν οταν βρισκομουν με το αγορι μου, μαλλον μου διασπαγε την προσοχη...? δε ξερω.. στην αποσταση και στους τσακωμους τρελαινομουν.. φοβομουν για χρονια οτι θα τρελαθω, φοβομουν μην εχω καποια ψυχωση. τελικα πριν δυο χρονια ετυχε και μιλησα με μια παιδοψυχιατρο (στα 24 μου) η οποια μου ειπε οτι ειμαι νορμαλ, οποτε απο τοτε αρχισα να δινω λιγοτερο σημασια σ αυτες τις σκεψεις και ελαττωθηκαν οι ενοχες μετα απο καθε σκεψη, αν κ ακομα ενα αισθημα φοβου οτι δεν ειμαι φυσιολογικη και ενοχης το εχω...στις σχεσεις βγαζω αλλου ειδους θεματα, γινομαι πολυ κουραστικη με τις εμμονικες σκεψεις που εχω και εκφραζω, οι οποιες αφορουν τα κομπλεξ κατωτερωτητας μου.. (εχω υποστει παρα πολυ bulling) γινομαι παρανοικη, ερωτευομαι κ ξαφνικα νιωθω η πιο ασχημη πανω στον πλανητη, οτι ο αλλος ειναι μαζι μου επειδη δεν εχει αλλη επιλογη και βρισκω ενδειξεις στα παντα (θεωρω με ψυχαναγκαστικο τροπο). εδω κ εναμιση χρονο χωρισα και ειναι πρωτη φορα στη ζωη μου που δε μπορω να προχωρησω. παντα ειχα θεμα, αλλα ημουν καλα συντομα κ λειτουργικη.. τωρα οσο περνα ο καιρος χειροτερευω.. η γονεις μου θυμωνουν μαζι μου αν τους πω οτι στεναχωριεμαι γι αυτον και δε δινουν σημασια, με διωχνου... ηρθα και εξωτερικο πριν 4 μηνες, μονη μου κ εχω βυθιστει... ολη μερα καθε μερα θα κανω αρνητικες σκεψεις απο το πουθενα για να επιβεβαιωσω στον εαυτο μου οτι ο πρωην μου δε με ηθελε, οτι με κοροιδευε. βλεπω σειρες για να χαλαρωσω, θα ακουσω μια φραση και θα κανω εναν περιεργο συνειρμο, σχετικο, και θα πεσω.. μιλαω με καναν ανθρωπο παλι το ιδιο.. κανω πληγες στα χερια και στα ποδια μου, προσπαθω να βγαλω υγρο απο καθε πορο, το χω πολυ αναγκη.. το κανω χρονια, αλλα φετος ξεκινησα και στα ποδια... ειναι ολα αυτα στο φασμα της ΙΨΔ? εχει καποιος κοινες εμπειριες? μηπως ειναι καταθλιψη? υποφερω παντως και κανεις δε νοιαζεται, ουτε οι γονεις μου.. δεν πιστευω στους ψυχολογους, ειχα προσπαθησει και δε βοηθησε, παρ ολα αυτα θα ξανα κανω προσπαθεια.. δεν πιστευω οτι αυτο θα αλλαξει.. το μονο που θα ηθελα ειναι να χα επαφη μ αυτον... με πληγωσε τοσο πολυ ενω με ηξερε.. μονο τους γονεις μου σκεφτομαι...
