Originally Posted by
Barbouni
Γεια σας. Δεν ξερω πώς να αρχισω κ πραγματικα αισθανομαι πολυ χαζη που ετοιμαζομαι να γραψω τα εσωψυχα μου σε ενα φορουμ. Αλλα βλεπω οτι πολλοι αλλοι νιωθουν οπως εγω κι ετσι ειπα να κανω μια προσπαθεια.
Λοιπον η αληθεια ειναι οτι ανεκαθεν ημουν μελαγχολικη και ιδιαιτερα απαισιοδοξη. Καθ' ολη τη διαρκεια των φοιτητικων μου χρονων τρωγομουν επειδη δεν περασα στην αθηνα που ηθελα. Παραλληλα στενοχωριομουν αφανταστα γιατι η ερωτικη μου ζωη μεχρι τα 23 ηταν απολυτως ανυπαρκτη.Τελος παντων αυτο το προβλημα λυθηκε αλλα θεωρω οτι εχει συμβαλει πολυ στην ελλειψη αυτοπεποιθησης που με διακρινει. Στη συνεχεια συνειδητοποιησα οτι η νομικη που σπουδασα δεν μου αρεσει, γιατι βασικα απεχθανομαι τη δικηγορια. Δουλευα σε ενα γραφειο αλλα τζαμπα (κυριολεκτικα, δεν πληρωνομουν) και οι προοπτικες για εναν νεο δικηγορο ειναι γενικα πολυ δυσοιωνες. Αυτο με εκανε να αγανακτω και να μετανιωνω την επιλογη της σχολης. Επειτα βρηκα δουλεια (με μεσο) σε μια εταιρια, οπου οι συνθηκες ηταν απλα αθλιες. Και τελικα πηρα την τελειως λαθος αποφαση να μπω στη διαδικασια προετοιμασιας για εναν υπεραπαιτητικο διαγωνισμο σκεπτομενη με βλακωδη αισιοδοξια οτι θα διαβασω και θα τα καταφερω κ θα λυσω το επαγγελματικο και οικονομικο μου προβλημα αλλα και θα κανω κατι που μου αρεσει. Παρατησα λοιπον τη δουλεια, πληρωσα ενα διολου ευκαταφρονητο ποσο σε φροντιστήρια και στρωθηκα στο διαβασμα. Μετα απο 2 χρονια ασταματητου διαβασματος και τη 2η αποτυχια μου στο διαγωνισμο νιωθω πιο αθλια απο ποτε. Αισθανομαι οτι ολες οι επιλογες μου ηταν λαθος. Βγηκα απο την αγορα εργασιας και δεν ξερω αν θα μπορεσω να ξαναβρω δουλεια γιατι δεν εχω τυπικα προσοντα, αφου εχω επιχειρησει 2 φορες να κανω μεταπτυχιακο κ δεν τα καταφερα, ενω μεταπτυχιακο εχει κι η κουτση μαρια. Μπηκα σε αυτην τη διαδικασια που με εχει τσακισει κυριολεκτικα, εχασα χρονο, κοπο και χρηματα χωρις κανενα αποτελεσμα. Νιωθω εγκλωβισμενη σαν να ειμαι σε ενα δωματιο που γεμιζει με νερο και μου εχει φτασει ως το σαγονι. Δεν ξερω πώς να συνεχισω απο εδω και περα, δεν ξερω τι να κανω. Δεν ξερω αν πρεπει να ξαναπροσπαθησω στο διαγωνισμο ή να τα παρατησω γιατι εχω κουραστει αφανταστα και φοβαμαι μια τριτη αποτυχια. Καθε μερα ειναι αφορητη, το να ζω μου ειναι αφορητο. Εχω τρομερα προβληματα με το πεπτικο και μου πεφτουν τα μαλλιαΕκνευριζομαι γιατι ειμαι ολη μερα στο σπιτι κι εχω γινει νοικοκυρα ενω ο αντρας μου δουλευει. Φοβαμαι οτι δεν θα τα καταφερω να κανω ποτε παιδι, γιατι δεν εχουμε τα μεσα να το μεγαλωσουμε τωρα που δεν δουλευω (θα μου πεις τι το θελεις το παιδι ετσι οπως εισαι). Μεγαλωνω και φοβαμαι τη στιγμη που θα κοιταξω πισω και θα πω δεν εκανες τιποτε περασες τη ζωη σου ετσι. Θελω να αλλαξω την κατασταση μου αλλα καθε προσπαθεια που κανω πεφτει στο κενο.
Και το χειροτερο ειναι οτι κανεις δεν με καταλαβαινει, ειμαι τελειως μονη μου σε αυτο. Ολοι εχουν μια ταση να υποτιμουν αυτο που νιωθω, να μου λενε οτι υπαρχουν κ χειροτερα. Το ξερω οτι υπαρχουν κ χειροτερα και η αληθεια ειναι οτι εχω τυψεις που νιωθω ετσι, αλλα ειμαι με τη πλατη στον τοιχο αυτην τη στιγμη και ειμαι τελειως ανικανη να βγω απο αυτην την κατασταση. Οταν συζηταω με καποιον δικο μου πρωτα μου λενε να μην στενοχωριεμαι κι οτι ολα θα πανε καλα κι επειτα , οταν δουν οτι αυτο δεν με οφελει, καταληγουν στο οτι εγω φταιω που νιωθω ετσι, οτι ειναι επιλογη μου που μπορω να την αλλαξω ετσι απλα, αλλα δεν θελω.
Αυτα σε γενικες γραμμες. Φανταζομαι οτι θα πρεπει να δω καποιον ειδικο αν κ θα ηθελα να το αποφυγω, κυριως γιατι δεν ξερω αν θα ειχε καποιο αποτελεσμα αυτο. Θα ειχε αραγε? Επισης τα φαρμακα οντως εχουν παρενεργειες στη μνημη? Γιατι αν ειναι να ξαναδωσω εξετασεις η μνημη μου χρειάζεται. Μου χρειαζεται ομως και δυναμη, μια δοση αισιοδοξιας που δεν μπορω να βρω μονη μου.
