Κατάθλιψη? Η ζωή μου έχει τελματώσει.
Σπούδαζα για αρκετά χρόνια σε μια σχετικά μικρή πόλη εκτός του τόπου κατοικίας μου. Τα πρώτα χρόνια τα πήγαινα καλά, είχα και λίγες παρέες, αλλά μετά το τρίτο έτος άρχισα να απομονώνομαι και να μην παρακολουθώ μαθήματα. Λόγω υπερβολικής πίεσης από τους γονείς δεν μου επιτράπηκε να τα παρατήσω. Κατά συνέπεια πέρασα άλλα 3-4 χρόνια σε άσχημη κατάθλιψη, όλο και πιο απομονωμένος μέχρι που έφτασα στο σημείο να μην έχω να μην έχω αρθρώσει λέξη για μια εβδομάδα και να μην βγαίνω από το σπίτι παρά μόνον για ψώνια. Αυτός ο εφιάλτης έληξε όταν για διάφορους λόγους οι γονείς μου δέχθηκαν ότι δεν τραβάει άλλο το σχοινί και επέστρεψα σπίτι.
Οπότε στην τωρινή μου κατάσταση είμαι 25 χρονών, δεν έχω κανένα πτυχίο ή αποδεικτικό για τα 3 χρόνια που σπούδαζα, δεν έχω σχεδόν καμία εργασιακή εμπειρία, και το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν έχω καθόλου φίλους. Οι παρέες που έκανα όσο σπούδασα δεν ευδοκίμησαν (προφανώς) και οι παλιοί μου φίλοι από το σχολείο έχουν προχωρήσει με την ζωή τους και είμαστε πια ξένοι. Με κάποιους επικοινώνησα αλλά δεν ταιριάζουμε πια, αν και ομολογουμένως θα έκανα παρέα μαζί τους αν δεν ήταν τόσο αδιάφοροι.
Αυτή η έλλειψη επικοινωνίας με συνομηλίκους μου είναι σχεδόν καταστρεπτική. Θα μπορούσα να βρω έστω μία ανειδίκευτη δουλειά ή να ξαναγραφτώ σε κάποια σχολή ή και να δώσω πανελλήνιες, αλλά χωρίς κανέναν να μιλήσω για αυτό και μου πει την γνώμη του και να με στηρίξει λίγο κλπ, είναι πολύ δύσκολο το να κάνω ο,τιδήποτε.
Υπάρχει κάποιος που έχει βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση; Πως το αντιμετωπίσατε αυτό το πρόβλημα; Τι θα συμβουλεύατε να κάνω; Προσωπικά είμαι πολύ απογοητευμένος διότι δεν βλέπω καμία διέξοδο σε αυτό το πρόβλημα. Πως μπορείς να κοινωνικοποιηθείς όταν είσαι άνεργος και χοντρός, και πως μπορείς να βρεις δουλειά και να δραστηριοποιηθείς όταν δεν έχεις κανέναν να σε υποστηρίξει;
