Η δική μου ιστορία αυτής της περιόδου

Καλησπέρα σας, είμαι 22 χρόνων και περνώ μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου ίσως.

Όλα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο, με αφορμή την παραίτηση μου από την δουλειά που ήμουν, η οποία μου προκαλούσε πολύ άγχος και φοβερά νεύρα τα οποία ασυνείδητα φόρτωνα σε όποιον στεκόταν δίπλα μου.

Γενικότερα ακόμα και στις διακοπές του καλοκαιριού ήμουν μες στα νεύρα. Γύρισα από τις διακοπές και λίγες μέρες αργότερα παραιτήθηκα, κάνοντας ένα τεράστιο μπαμ, μια φοβερή έκρηξη συναισθημάτων. Με είδα όπως δεν με έχω ξαναδεί ποτέ.

Πρώτη φορά ίσως στην ζωή μου διεκδίκησα τόσο το δίκιο μου και αισθάνθηκα ότι ακούγομαι. Αισθανόμουν περήφανος που τόλμησα κάτι τέτοιο γιατί πραγματικά ήμουν το παιδί για όλες τις δουλειές στο συγκεκριμένο μαγαζί, -επειδή ήμουν ο νεότερος και περισσότερο άπειρος σε σχέση με τους άλλους- για ένα μισθό για κλάματα.

Αφού παραιτήθηκα, την ίδια μέρα γύρισα στο πατρικό μου, να δω τους γονείς μου, οι οποίοι δεν κατανοούσαν την απόφαση που πήρα, την θεωρούσαν λάθος, και αντί να ηρεμήσω η κατάσταση επιδεινώθηκε, καθώς έκανα ένα δεύτερο μπαμ, πολύ μεγαλύτερο από το πρώτο, ίσως με άκουσε όλη η γειτονιά και ήταν και βράδυ. Είπα στους γονείς μου πράγματα σχετικά με την σχέση μας, που είχα βαθειά θαμμένα μέσα μου και που με πλακωναν χρόνια.

Γύρισα στην Αθήνα. Η αδρεναλίνη και η ενέργεια μου εν τω μεταξύ, όλο αυτό το διάστημα ήταν στα ύψη. Αισθανόμουν ότι πλέον μπρορω να διεκδικήσω και να καταφέρω τα πάντα. Μια φοβερή αυτοπεποίθηση. Για ένα μεγάλο διάστημα, αφού παραιτήθηκα, ήμουν φοβερά δραστήριος και διασκέδαζα πολύ. Τα νεύρα μου ωστόσο ήταν ακόμη κλονισμενα. Είχα φοβερούς πονοκεφάλους όταν σκεφτόμουν κάτι αρνητικό και ο παραμικρός θόρυβος , ακουγόταν στα αυτιά μου εις διπλούν.
Ήταν μία περίοδος που εξωτερίκευσα ο,τί πραγματικά είχα μέσα μου, ο, τί με προβληματιζε. Το στόμα μου ήταν χείμαρρος, το άνοιγα και μιλούσα χωρίς να σκέφτομαι ιδιαίτερα. Οι συνειρμοί μου επίσης διαδέχονταν ο ένας τον άλλον σε χρόνο ρεκόρ. Το μυαλό μου υπερλειτουργουσε. Και μου άρεσε από την μία επειδή ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβαινε κάτι τέτοιο. Θεωρούσα πως βρήκα τον πραγματικό εαυτό μου και πως τώρα μπορώ να καταφέρω τα πάντα.

Όλη αυτή η κατάστασης ενέργειας και υπερδραστηριότητας κράτησε ως αρχές Νοέμβρη.

Και ερχόμαστε στο σήμερα όπου πραγματικά με σέρνω για να κάνω το οτιδήποτε. Δεν έχω ενέργεια για τίποτα, είμαι τις περισσότερες ώρες της μέρας στο κρεβάτι. Βρίσκω τον ύπνο ότι πιο απολαυστικό υπάρχει. Οι ανασφάλειες μου παίρνουν και δίνουν. Βγαίνω από το σπίτι για τις βασικές μου υποχρεώσεις. Έχω παρατήσει το εαυτό μου και κάθε τι μου φαίνεται βαρετό. Δεν έχω κίνητρο για τίποτα. Γενικότερα κάθε καλοκαίρι συνηθίζω να υπερλειτουργω και καθε χειμώνα μου συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο. Αυτή όμως την φορά είναι ανυπόφορο.

Τα δύο μπαμ που προανέφερα, με έκαναν κατά κάποιο τρόπο να βλέπω τα πράγματα περισσότερο συνειδητά. Παλιότερα με πήγαινα, συνειδητά μεν αλλά όχι τόσο ελεγχόμενα και προχωρούσα όπως και να είχε.. Μου λείπει αυτός ο αυθορμητισμός. Πλέον αισθάνομαι πως ότι κάνω, ότι πω ελέγχεται τόσο πολύ από το μυαλό μου για να το κάνω και να το πω. Το γεγονός ότι μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει και τί νιώθω, με βουλιάζει...Πριν ίσως να μην έδινα τόση σημασία και τελικά να ήταν καλύτερα.

Έψαξα στο ιντερνέτ για τα συμπτώματα της διπολικής διαταραχής και ταυτιστηκα με πολλά από αυτά..

Έχω πελαγωσει. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θα κατανοήσετε όσα γράφω...
Θέλω να τελειώσει αυτό το μαρτύριο αλλά δεν ξέρω τι να κάνω για να βγω από αυτό.

Σκέφτομαι έντονα να επισκεφθώ κάποιον ψυχολόγο, ίσως είναι η μόνη λύση, όμως δεν έχω την οικονομική δυνατότητα..

Ευχαριστώ όποιον διέθεσε τον χρόνο του για να με διαβάσει...

Θα ήθελα πολύ να μου πείτε την γνώμη σας....

Μια χαρα εισαι απλα ωριμασεσ λιγο γι αυτο μεγαλωνουμε τι νομιζεσ οτι ολοι γενιουνται με ενα μυαλο το ιδιο συνεχεια εξελισσομαστε ειτε θετικα ειτε αρνητικα συνεχεια γινεται αυτο

παντως για καλο και για κακο κανε μια επισκεψη σε ενα ψυχιατρο τσαμπα ειναι

Πιθανον να μη μπορώ να σου βρω λύση, όμως πρεπει να σκεφτείς σοβαρά να γραψεις ένα μυθιστόρημα! Πραγματικά σαν να διάβαζα μυθιστόρημα, δεν ήθελα να τελειωσει! Γραφεις και με παραγράφους, τέλεια

Quote:

---

Originally Posted by catty

Πιθανον να μη μπορώ να σου βρω λύση, όμως πρεπει να σκεφτείς σοβαρά να γραψεις ένα μυθιστόρημα! Πραγματικά σαν να διάβαζα μυθιστόρημα, δεν ήθελα να τελειωσει! Γραφεις και με παραγράφους, τέλεια

---

Να'σαι καλά βρε catty, με έκανες και γέλασα μέσα σε όλο αυτό το χάος.

Quote:

---

Originally Posted by catty

Πιθανον να μη μπορώ να σου βρω λύση, όμως πρεπει να σκεφτείς σοβαρά να γραψεις ένα μυθιστόρημα! Πραγματικά σαν να διάβαζα μυθιστόρημα, δεν ήθελα να τελειωσει! Γραφεις και με παραγράφους, τέλεια

---

Να'σαι καλά βρε catty, με έκανες και γέλασα μέσα σε όλο αυτό το χάος.

Ένα μυαλό "στα δύο"...

Αν είχε ήχο, θα έμοιαζε με το λευκό θόρυβο που κάνουν τα τρένα όταν τρέχουν στη σύραγγα, μόνο δύο φορές πιο εκκοφαντικός. Ένα μυαλό που υπερλειτουργεί υπο συναισθηματική φόρτιση η οποία δεν δικαιολογείται απο τα πραγματικά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω, η συναισθηματική φόρτιση φτιάχνεται κυριολεκτικά από το Τίποτα και προκύπτει επειδή αυτό το μυαλό υπεραναλύει τα Πάντα. Χωρίς λόγο. Δεν μπορεί όμως να το αποφύγει. Φτιάχνει Υποθετικά Σενάρια, απ' αυτά που στο δικό μας σύμπαν δεν συμβαίνουν ή κανείς δεν ξέρει αν θα εξελιχθούν όπως τα νομίζει κι όμως, το Συναίσθημα που τα υπερφορτίζει είναι Αληθινό κι ας είναι αδικαιολόγητο συμφωνα με τις πραγματικές συνθήκες. Τα Σενάρια είναι Φαντασμαγορικά, γεμάτα ενθουσιασμό κι ενέργεια. Αλλά και Σκοτεινά. Αγγίζουν το Μαύρο εκείνο το πηχτό, της Παραίτησης. Μόνο στον Ύπνο βρίσκει παρηγοριά αυτό το μυαλό αν και κοιμάται δύσκολα. Μα το χειρότερό του είναι όταν ξυπνάει. Είχε πέσει για ύπνο επιθυμώντας να μην ξυπνήσει ποτέ. Και ξεκινά μια ακόμη καινούρια μέρα με κλάμματα.

Το να μην υπάρχει ισορροπία στο Συναίσθημά μας είναι ανυπόφορο.
Όμως είναι μια κατάσταση που διορθώνεται. Η διαταραχή του Συναισθήματος που εκφράζεται ως επεισόδιο μεικτής συμπεριφοράς διορθώνεται. Θέμα νευροδιαβιβαστών είναι.
(Σ' εμένα πχ. έκανε κόνξες η ντοπαμίνη).

Θα σε συμβούλευα να δεις πρώτα έναν γιατρό. Τα δημόσια νοσοκομεία έχουν ψυχιάτρους-και ψυχολόγους.
Υπάρχουν σωστοί ψυχίατροι που πρώτα απ όλα κάθονται και μας ακούνε προσεκτικά. Και μας μιλάνε. Αυτή άλλωστε είναι η δουλειά τους, αφού άλλα διαγνωστικά μέσα δεν έχουν στη διάθεσή τους από το να μας ακούν.
Ο ψυχαναλυτής έρχεται αργότερα όταν, εαν έχει χρειαστεί να πάρουμε φάρμακα, τα φάρμακα έχουν διορθώσει όσα προορίζονται για να διορθώσουν. Μετά η ψυχανάλυση θα διορθώσει τα υπόλοιπα.

Είσαι σε πολύ νεαρή ηλικία. Εγώ είμαι 39. Απο τύχη, δεν έχω κάνει "μπαμ" όμως έζησα τόσα χρόνια-και ήταν πολλά χρόνια, μ' αυτό το Συναισθηματικό "Κουνιοτράμπαλο" που μ' έπνιγε και η ζωή μου θα ήταν ίσως διαφορετική προς το καλύτερο εαν είχα το θάρρος να ζητήσω τη βοήθεια που έχω τώρα απο πολύ πιο νωρίς.

Στο λέω μετα λόγου γνώσης γιατί το έζησα. Ένα 24ωρο μέσα στο οποίο το Συναίσθημα είναι υπό έλεγχο είναι ένα αίσθημα τεράστιας ανακούφισης.
Εκείνος ο ανατριχιαστικός λευκός θόρυβος να έχει σβήσει...

Μην μπερδευεσαι με διαβασμα απο διαφορες διαταραχες, ψαχνοντας απο δω κι απο κει και μες στην ανησυχια σου μπορει να βρεις κοινα γνωρισματα με ολες και τελικα να τρομοκρατεισαι.
Εβαλες τον πηχη ψηλα, εκανες την "επανασταση" σου και στη δουλεια και στο σπιτι και πανω που ανεβηκε η αυτοπεποιθηση σου επεσες στη φακα να ανεβασεις πολυ τις προσδοκιες σου, δεν εγινε πραγματικοτητα το ονειρο και επεσες αποτομα. Ισως περνας καταθλιψη μετα απο ολα αυτα τα γεγονοτα και τις δυσκολες περιοδους που προηγηθηκαν. Θα σε βοηθουσε πολυ η ψυχοθεραπεια να βρεις τι σου φταιει, δεν ξερω αν μπορεις να βρεις καποιον ικανο στο δημοσιο τομεα, αλλα αξιζει να το ψαξεις.

@ Repairer of Reputations

Οι εικόνες που ζωγραφίζεις είναι πραγματικά πολύ κοντά σε αυτό που αισθάνομαι.
Απέκτησα την τάση να υπεραναλυω και να με υπερλειτουργω, στο μαγαζί που δούλευα, όταν όντας νέος στην δουλειά και θέλοντας να μάθω τα πάντα τέλεια, ρωτώντας τον συνάδελφο μου, εκείνος πολλές φορές μου απαντούσε κοροϊδεύοντας με πως δήθεν αυτό είναι αυτό ενώ ήταν εν τέλει κάτι άλλο.
Μου έκανε γενικότερα πολλές πλάκες για να με ψαρωσει και εγώ δεν ήμουν σε θέση να τις καταλάβω, επειδη αφενός δεν τον ήξερα και αφετέρου ήμουν αγχωμενος γιατί ήθελα να είμαι σωστός στην δουλειά.
Πήγαινα λοιπόν στους πελάτες, τους έλεγα τις μπούρδες που μου λεγε και αυτός πέθαινε στα γέλια.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τους μπάφους που έπινα, με έκαναν κουκουρούκου. Όταν όμως έμαθα την δουλειά μετά από ένα μήνα, να δεις τι καψονια του κανα του δικού σου και τι γέλια έριχνα εγω.
Με αποκορύφωμα την παραίτηση μου. Που πραγματικά ήταν για μένα Επανάσταση, όπως ακριβώς αναφέρει ο @ savatage.

Δεν είμαι καθόλου άνθρωπος της εκδίκησης, όμως με τρελαίνει όταν κάποιος επειδή βαριέται στην δουλειά, ψάχνει τρόπους για το πώς να σκοτώσει το 8ωρο του κάνοντας πλάκα εις βάρος άλλων, πόσο μάλλον κάποιου νέου που προσπαθεί να μάθει την δουλειά. Γενικότερα το κλίμα εκεί μέσα ήταν αρκετά χαβαλετζιδικο και τα σπασμένα τα μάζευα εν τέλει εγώ.

Την μέρα που παραιτήθηκα, τα μάτια μου ήταν κατακόκκινα από τα νεύρα μου. Ήμουν ο διάολος μεταμορφωμένος. Με είδα στον καθρέφτη και πρώτη φορά με έβλεπα σε τέτοια κατάσταση.

Αυτό που παρατηρώ τελευταία, είναι ότι η αίσθηση της πραγματικότητας και τα συναισθήματα προφανώς διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα σύμπαν ή ένα αστέρι και απλώς όλοι μαζί τυχαίνει να βρισκόμαστε στον ίδιο ουρανό. Το πώς επικοινωνούμε είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο.
Η κάθε λέξη ηχεί στα αυτιά του καθενός με διαφορετικό νόημα που βασίζεται ίσως στα δικά του βιώματα.
Είχα διαβάσει κάπου πως αυτός που ίσως πραγματικά είναι ευτυχισμένος, είναι αυτός που δεν έχει χρόνο να σκεφτεί τις έγνοιες του.
Κάποιος "γιουχου" ίσως ζεί πιο ευτυχισμένα από κάποιον που σκέφτεται και δρα με απόλυτη συνείδηση. Άσ'τον τρελό στην τρέλα του που λέει κι ο λαός. Φτάνει, δεν γράφω αλλά, χαχα!

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις παιδιά!

ισως χρειαζεσαι ψυχολογικη υποστηριξη για λιγο καιρο μεχρι να ισσοροπησουν τα συναισθηματα σου. θα συμφωνησω με τον ελις ολο αυτο ηταν ενα βιαιο βημα προς την ωριμοτητα.

Όντως γράφεις καλά. Γλαφυρά και άμεσα θα έλεγα.
Η ιστορία σου μου θύμισε μια δική μου, όταν κάποια στιγμή με έδιωξαν από μια δουλειά που δεν μου άρεσε. Ένιωσα πολύ περίεργα συναισθήματα. Σαν να με είχε φτύσει η πιο άπαρτη γκόμενα του κόσμου!
Μια νύχτα είχα δει και έναν εφιάλτη, πως είχα επιστρέψει στη δουλειά αλλά ήταν σαν φυλακή σαν κάτεργο.
Εκτιμώ πως αυτή η κατάσταση που περνάς θα διαρκέσει για ένα διάστημα, και αναγκαστικά θα πρέπει να κάνεις υπομονή.
Πιστεύω πως ακόμα και αν σε παίρναν τηλέφωνο παρακαλετοί για να επιστρέψεις στη δουλειά, δεν θα πήγαινες με τίποτα.
Υπάρχουν πράγματα που όταν ασχολείσαι με αυτά νιώθεις χαρούμενος;

Προσπάθησε να μην μπλεκεις συναισθήματα με "συνδιαλαγες" στη ζωη. Εγω ετσι ειμαι, δεν προσπαθω.
Πχ η δουλεια ειναι μια δουλεια και τιποτε παραπανω. Δεν πηγαινεις ουτε για να αποδειξεις κατι, ουτε να φανεις καλος, ουτε να κανεις φιλιες. Μια συμφωνια ειναι, παιρνω τοσα, κανω αυτο και ο καθενας στο ποστο του. Απλως κρατας μια ωραια κοινωνικη συμπεριφορα.
Θα σε εκτιμησουν περισσοτερο να το θυμασαι και θα προσεγγιζεις και θα σε προσεγγιζουν σωστοι ανθρωποι.
Χωρις κακια ομως αυτα. Αν κανεις μια εξυπηρετηση σε καποιον καντην η με χαρα εφοσον νομιζεις οτι την αξιζει, η απλα λες οχι. Και στη δουλεια και εξω αυτα.
Αλλιως φιλε μου τα πολλα ναι φερνουν εκμεταλλευση, θυμο, μισος και τελικα ξεσπασμα. Αυτο ηταν το μεγαλο σου ξεσπασμα, ολα τα καθημερινα απλα οχι μαζεμενα, που θα σου φερναν μια πιο καλη και σταθερη καθημερινοτητα, χωρις νευρα και χωρις αποτομα σκαμπανεβασματα που θα βραχυκυκλωσουν τον εγκεφαλο.

Για μένα, πήγαινε άμεσα σε κάποιον σοβαρό ψυχίατρο (έστω και ΙΚΑ) να σου πει τη γνώμη του. Δεν είναι εύκολο η αλήθεια είναι να βρεις κάποιον, αλλά υπάρχουν δυνατοί γιατροί και σε δημόσια ιδρύματα (πχ. δοκίμασε 2-3 διαφορετικούς).
Κάνω 2μιση χρόνια ψυχοθεραπεία (εδώ και 6 μήνες η διάγνωση άλλαξε σε συναισθηματική διπολική διαταραχή). Με έχει βοηθήσει απίστευτα, έχω μάθει τον εαυτό μου, να παρατηρώ και να ακούω τους γύρω μου, να δίνω σημασία και να νοιάζομαι..
Καλό κουράγιο, δεν είναι κάτι φοβερό και σίγουρα μπορεί να διορθωθεί ή έστω να ελεγχθεί σε μεγάλο βαθμό ώστε να έχεις μικρές φυσιολογικές διακυμάνσεις όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι.

1μιση μήνα αργότερα και:

Επισκέφτηκα μια ψυχολόγο ή οποία αφού της ανέφερα το ιστορικό μου, μου είπε ότι κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται περί διπολικής διαταραχής (λες και δεν το είχα φανταστεί) και με παρέπεμψε σε ψυχίατρο για την διάγνωση

Επιστρέφοντας από τις διακοπές έκλεισα ραντεβού με την ψυχίατρο που επίσης θεώρησε ότι πρόκειται για δ.δ αλλά για να αποκλειστεί κάθε παθολογικό αίτιο, μου έγραψε να κάνω μαγνητική εγκεφάλου, εγκεφαλογράφημα και εξέταση θυρεοειδούς

1 εβδομάδα αργότερα και αφού τα αποτελέσματα ήταν καλά (κτ το οποίο με έκανε να απογοητευτώ για έναν περίεργο λόγο), ήμασταν πλέον βέβαιοι από τι πάσχω και αφού συζητήσαμε για 3 εναλλακτικές φαρμακευτικές αγωγές (Λίθιο, ένα αντιεπιληπτικό, ή seroquel), καταλήξαμε στο να ξεκινήσω την θεραπεία με το Seroquel XR των 300mg.

Πάνε 8 μέρες που έχω ξεκινήσει τα χάπια και μπορώ να πω πως δεν αισθάνομαι καμία βελτίωση, αντιθέτως, όσο περνούν οι μέρες βουλιάζω όλο και περισσότερο. Έχω κλειστεί στον εαυτό μου, δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι αλλά ούτε και να μιλάω με κανέναν. Αποφεύγω να απαντάω σε τηλεφωνήματα φίλων και γενικότερα έχω χαθεί από τον κόσμο. Έχω μια μόνιμη ζάλη στο κεφάλι ή οποία με τα χάπια έχει γίνει ακόμα πιο αισθητή. Επίσης από την στιγμή που ξεκίνησα τα χάπια έχω ταχυκαρδίες, κοιμάμαι από 13 ώρες και πανω και νιώθω σα να ζυγίζω 200 κιλά. Τί να κάνω ρε παιδιά; Πως θα πάρω την ζωή στα χέρια μου ξανά? Νιώθω τόσο άβουλος, είμαι όλη μέρα στο κρεβάτι και η κάθε κίνηση μου φαίνεται βουνό. Είμαι διαρκώς στα χαμένα... Μπορεί να με κάνει ένα χάπι όπως πρίν; Πολύ αμφιβάλλω..Ας μου δώσει τα φώτα του κάποιος...