ένα πείραμα

Γεια σας,

Ειμαι 28 χρονων και τους τελευταιους 6 μήνες έχω αναπαπτύξει μία αφόρητη ΙΨΔ η οποία έχει να κάνει κυρίως με τα μικρόβια.Πλένω διαρκώς τα χέρια μου,διαδικασία η οποία πολλές φορές -αλλά όχι πάντα- μπορεί να πάρει από από μισή μέχρι και μία ώρα αν θεωρήσω πως αυτό που άγγιξα ήταν εξαιρετικά βρώμικο, αλλάζω συνέχεια ρούχα μέσα στη μέρα και γενικά το μυαλό μου όλη την ημέρα πολιορκείται από το άγχος και το φόβο για τα μικρόβια και τη βρωμιά.Παραδόξως μπάνιο κάνω αρκετά σπάνια,αφού ως διαδικασία μου είναι εξαιρετικά χρονοβόρα και στρεσσογόνα,οπότε και καταλήγω να αποφεύγω να αγγιξω συγκεκριμένα σημεία του σώματός μου.Το σπίτι μου είναι παντελώς παραδωμένο στο χάος και τη βρωμιά καθότι η ιδέα και μόνο να καθαρίσω και να συμμαζέψω μου προκαλεί μεγάλο άγχος και αρνητικά συναισθήματα.Στο χώρο μου έχω καταντήσει να κινούμαι σαν ακροβάτης προσπαθώντας να μην ακουμπίσω τα σημεία που θεωρώ βρώμικα.Ευτυχώς η μητέρα μου,η οποία μένει από πάνω μου,κατεβαίνει μία στο τόσο και συγυρίζει κάτι το οποίο λίγο με ανακουφίζει αφού η ΙΨΔ με γεμίζει αισθήματα καχυποψίας ως προς την (επιθυμητή) αυστηρότητα που ακολουθήθηκε κατά το συμμάζεμα,οπότε και καταλήγω πάλι να αποφεύγω τα σημεία που θεωρούσα μολυσμένα.Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι όμως και δύο μήνες πριν με έστειλε στο ψυχίατρο,είναι το γεγονός ότι σταμάτησα να είμαι σε θέση ,αρχικά,να χαϊδεύω το σκυλί μου και αργότερα ακόμα και να το βγάζω βόλτα.Με κατέκλυσαν οι τύψεις και αποφάσισα πως για την τετράποδη φιλενάδα μου,πρέπει να αναζητήσω βοήθεια.

Η άνευ φαρμάκων ψυχοθεραπεία που ακολουθώ με έχει βοηθήσει σε ένα βαθμό,τόσο που τρεις μέρες πριν βρήκα το θάρος να εκτελέσω το πείραμα που αποτελεί και κεντρικό λόγο τούτης της ανάρτησης.Πήγα και έκλεισα δωμάτιο σε ένα χόστελ στο κέντρο της αθήνας.Για όσους δεν γνωρίζουν,χόστελ είναι ένα ξενοδοχείο χαμηλού κόστους όπου ένοικοι μένουν μαζί σε ομάδες 4,6 ή και 8 ατόμων ανά δωμάτιο.Στο δωμάτιό μου διαμένω μαζί με άλλους τρεις ένοικους,οι οποίοι αλλάζουν συνεχώς αφού τη συντριπτική πλειοψηφία των ενοίκων αποτελούν νεαροί τουρίστες περαστικοί από την Αθήνα.
Αυτή την επιλογή την πήρα επειδή θεώρησα ότι θα αποτελούσε μία αξιόλογη πρόκληση για μένα (κοινόχρηστα μπάνια!) και θα με έφερνε αντιμέτωπο με το πρόβλημά μου σε ένα χώρο που δε θα είχα πρόσβαση στις συνήθεις μεθόδους ανακούφισής μου όπως τα διαρκώς ανανεούμενα καθαρά ρούχα που μου εξασφαλίζει η μητέρα μου ή τα ισχυρά αντισηπτικά προϊόντα που έχω στο σπίτι μου ή τη στοίβα από κουτιά με λάτεξ γάντια.Επίσης όταν είμαι σε χώρο με άλλους ανθρώπους και νιώθω πως παρακολουθούμαι,τείνω να "κάνω εκπτώσεις" στα τελετουργικά μου,είτε ως προς τη διάρκεια είτε ως προς τους λόγους που μπορεί να τα πυροδοτήσουν.Και όντως,παρότι έχω περάσει φάσεις που πλένω μανιωδώς τα χέρια μου για μέχρι και μία ώρα αυτές τις μέρες,ταυτόχρονα έχω καταφέρει να αγνοήσω παντελώς δεκάδες άλλα τρίγκερς επιτυχώς!
Η αλήθεια είναι πως ακόμα και εδώ στο χόστελ εξακολουθώ να είμαι ο ίδιος μικροβιοφοβικός άνθρωπος που ήμουν και πριν,με τις ίδιες εμμονές και τελετουργικά.Παρόλα αυτά είναι η πρώτη φόρά εδώ και καιρό πόυ νιώθω πως διακρίνω το φως στο τέλος του τούνελ.Μικρές νίκες εδώ και εκεί,όπως η χρήση του μετρό ή η χρήση του κοινόχρηστου λάπτοπ με κάνουν και νιώθω καλύτερα,με κάνουν και νιώθω πως μπορώ να το αντιμετωπίσω,πως υπάρχει προοπτική θεραπείας.Σήμερα είναι η τελευταία μέρα,επιστρέφω στο σπίτι και τους φίλους μου.