Γιατί όλοι όσοι ασχολούνται με τον τομέα της ψυχικής υγείας πάντα θα βρουν μια "φοβία" τους, πάντα θα βάλουν ένα ταμπελάκι στους εαυτούς τους; Σημαίνει ότι ΟΛΟΙ κουβαλάνε κάτι στην... καμπούρα τους; Δηλαδή Γιουνγκ, Φρόιντ (πατέρας-κόρη) και καλά από τις πιο "πολυδιαφημισμένες" προσωπικότητες της ψυχολογίας - αντιμετώπιζαν ψυχολογικά κάποια περίοδο της ζωής τους. Ή ακόμη και ο Έρικσον που ασχολήθηκε με την κρίση ταυτότητας - είχε ο ίδιος περάσει, όπως λέει, σοβαρή κρίση ταυτότητας και μάλιστα σε εκείνη την εποχή...
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι: Μήπως τα ψειρίζουμε πολύ τα πράγματα;
Βλέπω διάφορα άτομα - ιδιαίτερα κοπέλες - τόσο χαρούμενες και τόσο αισιόδοξες και τόσο σίγουρες που αναρωτιέμαι αν είναι ποτέ δυνατόν αυτή η κοπέλα να νοσήσει ψυχικά... Κοινώς ο τομέας "πρόληψης" υπάρχει στην ψυχική υγεία; Αν ήταν έτσι τότε γιοί-κόρες ψυχολόγων-ψυχιάτρων θα ήταν πέτρινοι και όμως άλλα λέει η ιστορία. Είναι δυνατόν λοιπόν ΟΣΟ καλό και αν είναι το περιβάλλον - όταν έχεις αυτήν την τελείως αόριστη "προδιάθεση" - να αποφύγεις την ψυχική ασθένεια; μήπως αυτό που λέμε ψυχική ασθένεια είναι η φύση μερικών ατόμων;
Δεν θα ήθελα η φύση μου να είναι το άγχος και η κατάθλιψη όμως ούτε και ένας καρκινοπαθής που παρ όλη την προσπάθεια να ζήσει έναν σωστό και υγιεινό τρόπο ζωής του έτυχε να πέσει σε αυτήν την ασθένεια... Πόσο δηλαδή ισχύει το "όπως έστρωσες θα κοιμηθείς", όταν το κρεβάτι που σου δόθηκε είναι σάπιο;