Πάλι το βράδυ πέρασε χωρίς να κοιμηθώ.
Ατέλειωτες οι ώρες μέχρι να ξημερώσει
πως να προσποιηθώ χαμογελόντας που ξύπνησα κ είμαι πάλι εδω.
Νιώθω το δωμάτιο να με πλακώνει κ είμαι κ πάλι μόνη
σκέψεις τριγυρίζουν στο μυαλό, δεν θέλω άλλο να ζώ!
Αργός ο καημός δε σβήνει πουθενά!
Πικρός στεναγμός μου καίει τα σωθικά,
ύστερα λυγμός με πνίγει στα βουβά.
Δεν υπάρχει τέλος σε ότι ανοίγει την καρδιά,
αισθήσεις, όνειρα κ ας χαθούν μετα...